บทที่ 5 เขามาหา

บทที่ 5 เขามาหา

เพียงแต่เธอมาส่งของแล้วไม่มีเงินกลับไป พอคิดได้ว่ามาส่ง อาหารเป็นสิบเงินก็เกือบร้อยหยวน เนื้อตัวเธอก็เจ็บไปหมด เถ้า แก่เนี้ยต้องให้เธอชดใช้แน่ๆ

ชดเชยเหรอ เธอจะทำอะไรได้ ครั้งนี้เธอทำมันหายจากมือจริงๆ

เสียใจภายหลังแล้ว เมื่อกี้น่าจะขอเงินกับเซี่ยเฟยหญ่ค่าอาหาร ที่มาส่ง เฮ่อ ดูเหมือนเธอต้องทำงานชดเชยไปหนึ่งเดือนไม่งั้น เถ้าแก่เนี้ยต้องกินหัวเธอแน่

ทันทีที่ลิฟต์หยุดเธอก็พุ่งไปที่ทางออกเหมือนกระต่าย เธอเป็น คนแรกที่ออกจากบริษัทB.Oสูดอากาศบริสุทธิ์ภายนอกช่างผ่อน คลายจริงๆ

หันกลับไปมองที่ตึกบริษัทB.0 สูงมากจริงๆ และเมื่อกี้เหมือน เธอจะฝันไป

ใช่แล้ว ก็แค่ฝันไม่มีทางเกิดขึ้นได้

แต่เซี่ยเฟยหญ่อุ้มเธอจริงๆ บนตัวเธอยังหลงเหลือกลิ่นบนตัวเขา กลิ่นมินต์จางๆ…

“เคอยีชิง นึกว่าจะตายกลับมาซะแล้ว ทำไมไม่รับโทรศัพท์?” เธอปรากฏตัวที่หน้าร้านและเถ้าแก่เนี้ยก็ออกมาด

“มือถือ…แบตหมดค่ะ

“อาหารที่ไปส่งล่ะ?”

“ตก…หกหมดแล้ว”

“เธอยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ ไม่ได้เอาของไปส่งแถมไม่ช่วยแก้ ปัญหา พวกเขาเกือบทำโทรศัพท์ฉันระเบิด เธอพูดมาสิ ของร้อย กว่าก้อนไปไหน? เธอคงไม่ได้เอาไปขายให้คนอื่นหรอกนะใช่ ไหม? เธออมเงินของร้านรึเปล่า?”

เธอไม่ได้ทำจริงๆ เธอก้มหัวโค้งขอโทษ “ขอโทษค่ะ เดือนนี้หนู จะทำงานล่วงเวลาจนถึงเวลาปิดร้านเพื่อชดเชยให้ค่ะ”

สีหน้าของเถ้าแก่เนี้ยผ่อนคลายลงนิดหน่อย “ช่างเถอะ ถ้ามีครั้ง หน้าฉันจะหักจากเงินเดือนของเธอ”

“ทราบแล้วค่ะ” เธอรีบเข้าไปในร้านทันที จัดการเก็บกวาดเศษ อาหารบนโต๊ะและล้างจาน ทุกวันตอนเที่ยงในร้านจะขายดีมากเป็นพิเศษ งานก็ยุ่งเป็นพิเศษด้วย เก็บกวาดเสร็จก็ เตรียมอาหารช่วงเย็น

ยุ่งมาก ยุ่งจนเธอลืมสิ่งที่เกิดขึ้นตอนเที่ยงไปอย่างรวดเร็ว

เซี่ยเฟยหยู่ รักใครคนนั้นคงโดนสุนัขค่อยๆกัดแทะแน่

ช่วงเวลาเลิกงานตอนเย็น เป็นช่วงที่ในร้านจะยุ่งเล็กน้อย ถ้า เทียบกับตอนเที่ยงแล้วหนักกว่านิดหน่อย พนักงานในระแวกนี้จะ ออกมาทานข้าวกันข้างนอกและตอนเย็นก็กลับมากิน

อย่างไรก็ตามถึงเธอไม่ต้องไปส่งอาหารเธอก็ยังยุ่งอยู่ดี

ในร้านมีเถ้าแก่กับเถ้าแก่เนี้ยแล้วก็มีเธอ ร้านยุ่งมากจนฟ้ามืด พริบตาเดียวก็สามทุ่มแล้ว โดยปกติแล้วเธอจะหยุดทำงานใน เวลานี้ แต่วันนี้เธอจะเริ่มทำงานล่วงเวลา

เธอแค้นใจ อยากฆ่าคน

สุดท้ายก็นึกเซี่ยเฟยหญ่ออก คนนามสกุลเชีย ไปฆ่าเลยดีไหม

นะ

“เคอยีชิง เธอบ่นพึมพำอะไรน่ะ?”
“เปล่าค่ะ หนูกำลังร้องเพลง” พร้อมถูพื้นอย่างหนักหน่วง

“ทําฉันสูญเงินไปตั้งเยอะเธอยังมีอารมณ์ร้องเพลงเหรอ รีบทำ เร็วเข้า

เธออยู่กับเถ้าแก่เนี้ยผู้ชอบทำหน้ายักษ์ เธอต้องทำงานล่วงเวลา เพื่อชดใช้

วันนี้เป็นวันที่แย่มาก แย่สุดๆ

เธอเหนื่อยมาก อยากไปนอน เธออยากเรียน เธออยากเข้า มหาวิทยาลัย เข้ามหาวิทยาลัยที่ดีๆ

แล้วเธอยังอยากเข้าทำงานที่บริษัทบริษัทB.Oอีกด้วย แต่เธอยัง ไม่จบการศึกษาระดับมัธยม เฮ่อ เธอเศร้า

ออกแรงถูพื้นอย่างไม่เต็มใจมีเงาคนตรงพื้นหน้าไม้ถูพื้น นี่ต้อง เป็นผู้ชายแน่ “คุณลูกค้า รับอะไรคะ?”

พอเงยหน้าขึ้น เธอถึงกับตกใจ ชายคนนั้น ที่จริงคือ… เซี่ยเฟยห

“ประ…ประธานเชี่ย คุณ…คุณ….” เธอพูดติดอ่าง เป็นเขาจริงๆ

ด้วย