บทที่ 4 โดนรุมล้อม

บทที่ 4 โดนรุมล้อม

“ต้องให้ฉันพูดซ้ำอีกครั้งไหม?”

“ทราบแล้วค่ะ ท่านประธาน ฉันเองก็ยังไม่ได้ทาน งั้นฉันขอไป เหมือนกันนะคะ”ทันทีที่เสียวเฉิงวางสายก็รีบเข้ามากอดเคอยชิง ที่เดินออกมาทันที “คุณหนู ขอบคุณมากเลยนะ

“อะไรกัน?” เคอยีชิงทำหน้างง อะไรเป็นอะไรเธอไม่เข้าใจเลย

“ขอบใจเธอมากเลยนะ” เสียวเฉิงเดินอย่างรวดเร็ว เดินไปพลาง หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและติดต่อไปยังสำนักงาน สำนักงาน ใหญ่และที่อยู่ชั้นอื่นด้วยมีคนอยู่เป็นโหลๆที่สั่งอาหารให้มาส่ง “น้อง บอกทุกคนที่อยู่ในสำนักงานพวกเธอที่ยังไม่ได้ทานข้าวว่า ประธานเรียกให้ไปทานที่ร้านรอยเสียง

พอเธอพูดจบ สำนักงานห้องข้างๆก็โห่ร้องไชโย

พอเคอยีชิงได้ยินดังนั้นก็ปลีกตัวออกไปอย่างเงียบๆ ฉวยโอกาส ตอนที่ไม่มีคน เธอพุ่งตัวออกวิ่งด้วยความเร็วสี่คูณร้อยเมตรเพื่อ ไปห้องทำงานของเซี่ยเฟยหยู่ จากนั้นก็ขึ้นลิฟต์ในขณะที่กำลัง กดปุ่มปิดประตูก็ถูกเปิดโดยพนักงานของบริษัทB.Oคนหนึ่งที่อยู่ด้านนอกลิฟต์

หน้าเธอแดงหัวก้มงดๆ ขออย่าให้จําเธอได้เลย ไม่งั้นเธออาจ โดนรุมจากคนที่ไม่ได้ทานข้าว

“เสียวเฉิง ทำไมประธานเชี่ยถึงเชิญให้พวกเราไปกินอาหาร ล่ะ?”

เสียวเฉิงที่เดินเข้ามาต่อเห็นเคอยีชิง เธอจึงเชิดหน้าขึ้นต้นแว่น ตรงสันจมูกด้วยท่าทางมีความนัยที่เดาไม่ถูก “เรื่องนี้มันก็แน่อยู่ แล้วว่าประธานเชี่ยรู้ว่าพวกเธอคงหิวเขาก็เลยทนดูไม่ได้น่ะสิ

“ฮ่าฮ่า เสียวเฉิง เธอคงไม่โกหกพวกเราใช่ไหม ไม่ใช่พอทาน เสร็จแล้วจะมาหารกันยกใหญ่ทั้งหมดนะ ถ้าเป็นแบบนั้น เธอไป อาบน้าล้างตัวให้ผุดผ่องแล้วปูที่นอนรอ คืนนี้ฉันจะกินเธอซะเลย

เสียวเฉิงผลักพนักงานชาย “หลีตอง ไปเลยนะ กล้าพูดล้อเล่น ออกมาแบบนี้ได้ยังไง นายพูดแล้ว นายต้องทําจริงนะ”

หลีตองไม่ทันระวังเลยเอนไปชนเคอ ชิงที่อยู่ตรงมุมก้มหัวมอง ต่า “อ๊ะ…” หนึ่งคำพาจิตใต้สํานึกหวาดกลัวเธอรีบเอามือไปหยุด ลิฟต์
“อ่าว นี่มันเด็กผู้หญิงที่มาส่งอาหารให้พวกเราไม่ใช่เหรอ?” มี คนในลิฟต์รู้จักเธอ

“ฉัน…ฉัน…” มือขยุ้ม เธอนึกอยากจะด่าเซี่ยเฟยหยู่ทั้งหมด เพราะคนนามสกุลเชี่ย ไม่งั้นเวลานี้เธอคงไม่ถูกคนรุมล้อมหรอก เธอรู้สึกได้ว่าเหล่าคนที่ไม่ได้ทานข้าวเที่ยงเหล่านี้ ทุกสายตาจับ จ้องมาที่เธอ

หลี่ตองมองเธอที่ตัวหดลีบ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “คุณหนู วัน นี้ต้องขอบใจเธอมากนะ จริงด้วย ในเมื่อเธอมาแล้ว แล้วอาหาร ที่มาส่งล่ะ?”

“ฉัน…ฉัน…” อยากจะบอกไปเหลือเกินว่าโดนเซี่ยเฟยหญ่จับตัว ไป แต่ว่าถ้าพูดออกไปตามตรงจะถูกคนพวกนี้หัวเราะเยาะเธอ เปล่าก็ไม่รู้ไม่ก็หาว่าเธอใส่ความว่าร้ายท่านประธานของพวกเขา

เธอไม่พูดดีกว่า ไม่อยากเป็นที่รู้จักจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเป็นที่ รู้จักขึ้นมาคงไม่ดี ถูกเซี่ยเฟยหยู่จูบถูกลูบคลำถูกอุ้มจริงแล้วๆจะ ให้พูดออกไปให้หมดเปลือกได้ยังไง

มีบางคนเห็นเธอตื่นกลัวและอึดอัด “คุณหนู เธอไม่ต้องกลัว หรอก วันนี้ขอบใจเธอจริงๆ โชคดีที่เธอไม่ได้มาส่งอาหาร ไม่งั้น เราคงไม่มีโอกาสได้ไปกินบุฟเฟต์ที่ร้านรอยเสียง ที่ประธานเชิญ ไปหรอก ฮ่าฮ่า โชคดีที่เธอไม่ได้เอามาส่ง
เธอมาส่งมันดีหรือไม่ดี แต่ว่า โดนพนักงานเก็บขยะเอาไปทิ้งลง ถังขยะแล้วล่ะ หรือเซี่ยเฟยหญ่อาจจะกลัวว่าเธอจะถูกพนักงาน ของบริษัทต่อว่าเอาก็เลยเชิญไป ในก้นบึ้งจิตใจของเธอก็เกิด อบอุ่นขึ้นมาในทันที บางทีเขาอาจจะไม่ได้เป็นคนไร้น้ำใจขนาด นั้นก็ได้