บทที่ 7 จ้องมองเธอ

บทที่ 7 จ้องมองเธอ

ค่ำคืนของ เมือง T เพิ่งเริ่มต้นขึ้น เต็มไปด้วยแสงนีออนกะพริบ อยู่ทุกหนทุกแห่ง แค่คิดว่าไม่ต้องทำงานล่วงเวลาเธอก็กระโดด ไปข้างหน้าอย่างมีความสุข เห็นหินก้อนเล็กๆ ก็ใช้เท้าเตะไป แล้ว หินก้อนนั้นก็ลอยไป “ป๊อก” ตกไปที่ใครคนหนึ่ง “ใครวะ? อะไรตก มาวะ?” ชายคนนั้นร้อง

เคอยีชิงโกยแนบไปที่ซอยข้างๆทันที ติดปีกวิ่งหนี เธอทําเรื่อง แล้วไหมล่ะ ทำไมโชคร้ายอย่างนี้ โชคดีที่เธอรู้จักลู่ทางในเมือง นี้ดี เลี้ยวเจ็ดครั้งโค้งที่แปดก็ถึงห้องเช่าเล็กๆของเธอ เหมือนกรง เล็กๆที่มีห้องน้ำและห้องครัวรวมไว้ในห้อง เธอไม่จําเป็นต้องใช้ ห้องครัวแต่ห้องนํ้าต้องใช้ ต้องทน จนกว่าจะจบมหาวิทยาลัย ถ้า ในอนาคตได้งานดีๆทำก็สามารถไปอยู่ที่ดีๆได้

หลังอาบน้ำ เธอก็อ่านหนังสือ เปิดไฟสว่างจนถึงตีสามจึงปิดไฟ นอน เธอไม่รู้ ว่าชั้นล่างห้องเธอ มีผู้ชายคนหนึ่งยืนพิงต้นไม้อยู่ ตลอดจนเธอดับไฟเขาจึงไป

นาฬิกาปลุกให้ตื่นในตอนเช้า แต่เคอยีชิงยังไม่อยากตื่น แต่ เธอไม่ตื่นไม่ได้ เธอต้องไปทำงาน เธอลุกขึ้นมาหาว ลุกก็ลุก และอาบนํ้าล้างหน้าอย่างคล่องแคล่ว เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ออก อาหารเช้าไปกินที่ร้าน อาหารสามมื้อในหนึ่งวัน แต่ไหนก็ไปกินเอาในร้าน ถึงแม้เถ้าแก่เนี้ยจะให้ของเหลือมากินเสมอแต่ เธอก็ชินแล้ว ชีวิตเธอก็แบบนี้แหละกินแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ไม่เคย ป่วยแถมยังหายง่ายด้วย

เธอฮัมเพลง “ฉันไม่อยากโต…ฉันไม่อยากโต… แต่ในใจอยาก โต ถ้าโตก็จะแข็งแกร่งจะสามารถดูแลตัวเองได้

อาหารกล่องช่วงพักเที่ยงจะยุ่งจนไม่มีเวลา มีการสั่งจองเข้ามา จำนวนมาก ดังนั้นเธอจะยุ่งเป็นพิเศษ แต่เถ้าแก่เนี้ยกลับยิ้มหน้า บาน “เคอชิง พนักงานของบริษัทB.Oดีจริงๆเลยนะ ขนาดเมื่อ วานเธอไม่ได้เอาของไปให้ แต่วันนี้พวกเขาก็ยังมาสั่งแถมยังสั่ง เพิ่มอีกด้วย ตั้งยี่สิบกว่าชุด ฮีๆ เธอเตรียมไปส่งนะ

“เถ้า…เถ้าแก่เนี้ย หนูขอไปส่งที่อื่นได้ไหม หนูขอไปส่งบ้านอื่น นะ?”

“ไม่ได้ เลขาฯของที่นั่นเขาเจาะจงให้เธอไป

เธอจึงไม่พูด รับมาอย่างเงียบๆ แล้วขับรถออกมาหงุดหงิดนิด หน่อยถ้าไปเจอะกับเซี่ยเฟยหญ่หรือคู่หมั้นคนนั้นของเขาเข้าจะ ทำยังไงดี?

พอเห็นร้านขายยาจึงเดินเข้าไปซื้อหน้ากากแล้วใส่ แม้ว่าจะร้อน ไปหน่อยแต่หัวใจก็ได้ไม่ต้องรัวอีก แบบนี้ก็ไม่ต้องกลัวเจอเซี่ยเฟยหยู่กับคู่หมั้นเขาแล้ว

พอถึงบริษัทB.O เธอออกมาหลังจากส่งของเสร็จเรียบร้อย แต่ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเธอจึงโล่งใจอย่างสมบูรณ์

หนึ่งวัน สองวัน หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป เธอใส่หน้ากากเพื่อส่ง อาหารทุกวัน ผู้คนนึกว่าเธอสนเรื่องสุขอนามัย จึงไม่มีคนพูด อะไรเคอยีชิงค่อยๆผ่อนคลายลง ดูเหมือนประธานเชี่ยกับคู่หมั้น เขาจะไม่สนใจสามัญชนอย่างเธอแล้ว

เขาไม่อยากแต่งงานกับใครเขาก็ต้องหาทางแก้เองสิ ที่จริงไม่ เห็นต้องใช้เธอเลย คงไม่กล้าเอาหน้าไปขอให้เธอช่วยสินะ เขา เป็นประธานใหญ่ผู้น่าเกรงขามที่แก้ปัญหาเล็กอย่างการสลัดคน ไปไม่ได้ น่าขายหน้า

“ฉันไม่อยากโต…ฉันไม่อยากโต…” ช่วงนี้เธอติดร้องเพลงนี้ อ้าปากเป็นต้องร้อง เธอฮัมเพลงอยู่ในลิฟต์ บนศีรษะมีกล้อง วงจรปิดอยู่ เธอไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีตาคอยจ้องมองเธออยู่

เจ้าของดวงตานั่นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเซี่ยเฟยห