บทที่ 15 สายเกินไปแล้ว

ทุกคนเห็นท่าทางที่บ้าคลั่งของพาสเทลก็รู้สึกว่า สถานการณ์ไม่ดี ได้แต่หันสายตาไปยังบนร่างของเดม่อน

เดม่อนปิดปากแผลที่มีเลือดไหล ในสมองเต็มไป ด้วยคำพูดของพาสเทลที่บอกว่า “ คุณรู้ไหมว่าฉันจะเอา เลือดไปช่วยใคร? เดม่อน คุณกลับแย่งเลือดที่จะเอาไป ช่วยลูกสาวของฉันไปให้จูน! ”

“ คุณรู้ไหมว่า ฉันมีลูกสาวคนหนึ่งให้คุณ และตอน นี้ เธอตายแล้ว! คุณรู้ไหมว่าวันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของ เธอ! เดม่อน ฉันเกลียดคุณ! ”

ฉันมีลูกสาวคนหนึ่งให้คุณ แต่ว่าเธอตายแล้ว!

เดม่อนไม่อยากเชื่อ เรื่องทุกอย่างนี้ เป็นความจริง หรือว่าปลอม พาสเทลอยู่ข้างๆเขามาสิบปี จะไปมีโอกาส ไปคลอดลูกได้ยังไง!

นอกจาก……

เดม่อนนึกไปถึงตอนนั้นที่พาสเทลหายไปเป็นเวลา เกือบหนึ่งปี!

“ พี่เขยคะ ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงเหมือนกับว่าบ้าไป แล้วล่ะคะ ฉีดยาสลบให้เธอเถอะค่ะ!
เดม่อนยื่นมือออก : “ เอาเข็มให้ผม

ลูกพี่ลูกน้องของจูนยื่นเข็มให้เดม่อน เดม่อนไม่สนใจ บาดแผลบนร่างของตัวเอง เขาเดินไปอยู่ข้างๆพาสเท ลอย่างรวดเร็ว

มองใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาของพาสเทล นี่เป็น ครั้งแรกที่เดม่อนรู้สึกถึงความเจ็บปวดของหัวใจ

พาสเทลเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งมาก น้อยมากที่จะเผย จุดที่อ่อนแอออกมาให้เขาได้เห็น

ไม่ว่าเขาจะโหดร้ายกับเธอแค่ไหน และมีอยู่ครั้งหนึ่ง ตอนที่เขาโมโหจนอยากจะมอบเธอให้กับคนใหญ่คนโต เล่น เธอยังคงมีท่าทางสวยงามที่ไม่สนใจอะไร คล้ายกับ ว่ามีดฟันไม่เข้าปืนยิงไม่โดน

แต่ว่าวินาทีนี้ เป็นครั้งแรกที่เดม่อนรู้สึกถึงความสิ้น หวังและความเจ็บปวดของพาสเทล

พาสเทล………..”

เดม่อนยังไม่ทันได้ลงมือ พาสเทลก็หันกลับมาอย่าง รวดเร็ว ชี้หน้าของเดม่อนแล้วพูดว่า : “ อย่าเข้ามา
พยาบาลคนหนึ่งแทงเข็มเข้าไปในร่างของพาสเทล เมื่อเดม่อนดึงดูดความสนใจจากพาสเทล พาสเทลเป็นลม ไปทันที

เดม่อนยื่นแขนออกกอดแม่ลูกสองเข้ามาในอ้อมกอด อย่างอัติโนมัติ

ตอนที่มองไปยังเด็กผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของพาส เทล เดม่อนก็อึ้งไปเลย!

พาสเทลไม่ได้โกหกเขา!

พาสเทลมีลูกสาวคนหนึ่งให้เขาจริงๆ!

แต่เขากลับแย่งเลือดที่พาสเทลถ่ายออกมาอย่าง ยากลําบากไปให้จนตอนที่ลูกสาวของตัวเองกำลังอยู่ใน อันตราย!

เป็นเขา ที่แย่งโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปของลูกสาว

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้

“ ให้เธอไปอยู่ในห้องคนไข้ที่ดีที่สุด ” ผ่านไป นาน เดม่อนจึงวางพาสเทลลงบนเตียงเตียงหนึ่งอย่างระมัดระวัง

“ คุณเดม่อนครับ เด็กผู้หญิงคนนี้เสียชีวิตไปแล้ว ครับ ตามกฏของทางโรงพยาบาล เราจะต้องส่งเธอไปยัง ห้องเก็บศพ……

เดม่อนยกมือขึ้น ในดวงตามีความโศกเศร้าอยู่ : “ ให้ เวลาผมอีกนิด ”

เพราะเดม่อนเป็นญาติกับผู้อำนวยการของโรง พยาบาลนี้ เลยไม่มีใครกล้าพูดอะไร เดม่อนจึงอุ้มนินิวไป ยังมุมๆหนึ่ง

ลูกพี่ลูกน้องของจูนช่วยเดม่อนทำแผลเสร็จแล้วก็ถูก เดม่อนไล่ออกมา

เดม่อนมองใบหน้าที่ซีดเผือกของนินิว ครั้งแรกที่ เข้าใจว่าอะไรที่เรียกว่า เจ็บเข้าไปในหัวใจ

ความรู้สึกของความสัมพันธ์ที่ไม่สามารถ เปลี่ยนแปลงได้จากสายเลือดและความคุ้นเคย ทำให้เด ม่อนเกือบจะมองรอบเดียวก็แน่ใจได้ว่า นี่เป็นลูกสาวของ เขา!

ครั้งแรกที่เขารู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของลูกสาว ไม่ใช่ตอนที่เธอคลอดออกมา แต่เป็นตอนที่เธอเสียชีวิต!

เดม่อนเสียใจจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาที่ เป็นพ่อ ไม่เคยแม้แต่จะอุ้มเธอดีๆมาก่อนด้วยซ้ำ! ไม่เคย ฉลองงานวันคล้ายวันเกิดให้เธอ! ไม่เคยซื้อกระโปรง สวยๆให้เธอมาก่อน! และไม่เคยพาเธอไปยังสวนสนุก

ไม่ได้ทําตามหน้าที่ของพ่อสักนิด แม้กระทั่งชีวิตของ เธอยังเสียไปในมือของตัวเอง

จู่ๆมือถือก็ดังขึ้นมา เดม่อนรับสายด้วยมือสั่นเทา เสียงผู้ช่วยดังมาจากปลายสาย : * ประธานเดม่อนครับ ก่อนหน้านี้ที่คุณขอเลือดหายากจากเรา ตอนนี้มาถึงแล้ว ครับ! »

เดม่อนมองลูกสาวที่คล้ายกับว่านอนหลับไปแล้ว เขา ส่ายศรีษะอย่างโศกเศร้า : “ สายเกินไปแล้ว!