บทที่ 12 สีเลือดลอยเต็มไปหมด

หลังจากทีพาสเทลลุกขึ้นมาอาบน้ำแล้ว ก็เปลี่ยน เป็นชุดสะอาดสบายๆ ใช้รองพื้นปกปิดรอยแดงน่ากลัวบน ลําคอ คล้ายกับว่าได้ตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายของเมื่อคืนแล้ว เธอในตอนนี้มีแต่ความยินดีที่วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของ ลูกสาว

เธอหากระโปรงเจ้าหญิงออกมาจากตู้ชั้นล่างสุด ใส่ ลงไปในกระเป๋าของตัวเอง แล้วพาสเทลก็ออกจากบ้านไป อย่างมีความสุข

พันไม่ได้อยู่บ้าน พาสเทลวางเงินและข้อความที่ เขียนไว้ในกระดาษไว้ให้เขา จากนั้นก็มอบกระโปรงเจ้า หญิงให้นินิว

ลูกสาวยิ้มออกมาอย่างหาดูยาก แล้ววางกระโปรงลง

บนพื้น

“ นินิวคะ หนูอยากสวมใช่ไหมคะ?

นินิวพยักหน้าอย่างกลัวๆ

พาสเทลสวมกระโปรงลงบนร่างของเธอ จับมือของ เธอพาเธอไปยังสวนสนุก เล่นกับนินิวทั้งช่วงบ่าย

นินิวทานไอศครีมขาว พาสเทลจับมือของเธอเดินอยู่บนถนน : “เราไปเอาเค้กวันคล้ายวันเกิด ดีไหมคะ?

นินิวพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม ทั้งสองคนต่างก็ไม่ได้ สังเกตเห็นว่าจูนนั่งอยู่ในรถคันหนึ่งจากอีกฝากของถนน ตอนที่เธอเห็นจูนจับมือของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั้น ร่างเธอ แข็งทื่อไปทันที

เมื่อเด็กผู้หญิงคนนั้นหันมา หัวใจของจูนก็ทรมาน เหมือนกับถูกไฟแผดเผา หน้าตาของเด็กผู้หญิงคนนั้น เป็นเดม่อนขนาดเล็กชัดๆ!

แม้ว่าเธอจะแต่งงานกับเดม่อนอย่างที่หวังไว้ แต่เด ม่อนไม่แม้แต่จะแตะต้องเธอเลยด้วยซ้ำ และพาสเทลนัง ร่านคนนี้กลับแอบมีลูกสาวให้เขาคนหนึ่ง

ในดวงตาอิจฉาของจูนคล้ายกับมีแสงไฟปรากฏออก

พาสเทลเข้าไปในร้านเค้กร้านหนึ่ง แล้วเธอก็ปล่อย มือที่จับมือของนินิว ออก

คนที่เข้าแถวเยอะมากจริงๆ นินิวเลยถูกดันออกไป สุนัขตัวใหญ่ตัวหนึ่งร้องใส่เธออย่างดุดันครั้งหนึ่ง นินิว ตกใจจนวิ่งออกมา
แต่ว่าเธอยิ่งวิ่ง สุนัขตัวนั้นยิ่งวิ่งไล่ตามเธออย่างบ้า

คลั่ง!

เด็กผู้หญิงตื่นตระหนก ไม่รู้ตัวสักนิดว่าตัวเองวิ่งมา ถึงถนนที่อันตรายแล้ว!

เมื่อพาสเทลถือเค้กเดินออกมา นินิวได้หายไปแล้ว เธอถือเค้กไว้แล้วเรียกอย่างร้อนรน : “ นินิว! นินิว! ”

เสียงแตรรถดังขึ้นมาติดต่อกัน รถเล็กๆสีขาวคันหนึ่ง ขับพุ่งมายังเด็กผู้หญิงอย่างรวดเร็ว

นินิวตกใจจนยืนอยู่กับที่ วินาทีต่อมา รถชนเข้ากับร่าง กายเล็กๆของเธออย่างแรง ชนจนเธอปลิวออกไปไกล!

พาสเทลเพิ่งวิ่งออกมาจากร้านเค้ก ก็มองเห็นภาพน่า หวาดกลัวและโหดร้ายนี้กับตา!

เค้กในมือตกลงไปบนพื้น พาสเทลเบิกตากว้าง ตะโกนออกมาเสียงแหบแห้ง : “ นินิว! ”

หลังจากที่รถสีขาวขนาดเล็กชนคนแล้วก็หนีไปอย่าง รวดเร็ว

ไม่รู้ว่าพาสเทลล้มแล้วลุกขึ้นมาชนกับสิ่งรอบข้างไป เท่าไหร่ ในที่สุดก็มาถึงข้างกายบิบิวได้เสียที
* ชนคนแล้ว! เกิดอุบัติเหตุแล้ว! รีบแจ้งความสิ! ”

เสียงรอบด้านดังโหวกเหวกไปหมด พาสเทลไม่ ได้ยินอะไรทั้งนั้น เธอได้ยินแต่เสียงหัวใจเต้นอย่างนรุน แรงของตัวเอง และเสียงหายใจอ่อนๆของนินิวเท่านั้น

เด็กหญิงอ่อนแออย่างกับกระดาษแผ่นหนึ่ง พาสเทล คุกเข่าอยู่บนพื้น มองเลือดที่ไหลออกมาจากร่างกายของ นินิวไม่หยุด แม้แต่แตะต้องเธอสักนิดก็ไม่กล้า

“ พี่สาวคะ………. ” นินิวลืมตาขึ้นมาอย่างยากลําบาก แล้วยกมือไปหาพาสเทล

พาสเทลจึงรู้สึกตัวขึ้นมาเสียที เธออุ้มเธอขึ้นมา เลือดสีแดงสดย้อมให้เสื้อสีขาวของพาสเทลแดงไปหมด

วินาทีนั้นพาสเทลปล่อยเสียงโฮร้องไห้ออกมาอย่าง กับเด็กที่หลงทาง : “ เป็นอย่างนี้ได้ยังไงกัน? พี่ส่งหนู ไปโรงพยาบาล! นินิว! หนูอดทนไว้นะ พี่ส่งหนูไปโรง พยาบาล พี่ส่งหนูไปโรงพยาบาล ไม่เป็นไรนะ ต้องไม่ เป็นไรแน่…….

พาสเทลอุ้มนินิวขึ้นมา ยังเดินได้ไม่ถึงสองก้าว ก็ล้ม ลงมากระแทกพื้นอย่างแรง!
บนใบหน้า ร่างกาย และในสายตาของเธอเต็มไป

ด้วยเลือด