บทที่ 4 อย่างเธอมีค่าสองล้านห้าแสนหรอ

จูน คุณมีความโมโหอะไรก็ไปใส่อารมณ์กับเดม่อน อย่ามายุ่งกับฉัน” พาสเทลมองผู้หญิงตรงหน้าแล้วเอ่ย

ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนของเดม่อนมาห้าปี เธอรู้การมี ตัวตนอยู่ของผู้หญิงคนนี้มาโดยตลอด

จูนใช้เวลาห้าปี ใช้ทุกวิธีทางในที่สุดก็ให้เดม่อน แต่งงานกับเธอได้ แต่เพราะการมีตัวตนอยู่ของพาสเทล เดม่อนไม่ยอมเลิกยุ่งและปล่อยเธอไปเลย

ผู้หญิงอย่างแก ไร้ยางอายจริงๆ ก็เป็นแค่หญิง ขายตัว เมื่อก่อนยั่วยวนแฟนของฉันก็ช่างเถอะ ตอนนี้เรา แต่งงานกันแล้ว ยังจะยั่วยวนหลอกล่อสามีของฉัน! เมื่อ คืน เขาอยู่ที่นี่กับแกใช่ไหม?! ” จูนถามเสียงเย็น

พาสเทลมองใบหน้าของจูน เธอเป็นนักแสดงหญิง ที่ดังที่สุดในบริษัทของเดม่อน แต่นอกจากมีใบหน้าที่สวย แล้ว เธอไม่มีฝีมือการแสดงเลยสักนิด!

ละครเรื่องพวกนั้นที่ทำให้เธอดังขึ้นมา เป็นพาสเทล ที่เป็นคนจัดการมา เธอใช้ทุกวิธีทางช่วยเธอเซ็นสัญญา การร่วมงานแสดงมาได้

แต่ว่าผู้หญิงคนนี้ ไม่เคยมองเธอด้วยสีหน้าที่ดีๆมา ก่อนสักนิด
“ ใครกันแน่ที่ไร้ยางอาย คุณอยู่กับเดม่อนมาห้าปี แต่ว่าฉันอยู่กับเขามาสิบปี! สำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง เกือบจะ เป็นช่วงชีวิตที่สดใสทั้งหมดที่ได้มอบให้เขาไปแล้ว! จูน ไม่มีฉัน คุณนึกว่าคุณสามารถกลายเป็นนักแสดงหญิงที่ ดังมากที่สุดหรอ? ” พาสเทลเอ่ยออกมาทีละคำๆ

จูนกระชากผมของพาสเทลไว้อย่างรวดเร็ว : “ เด ม่อนพูดแล้วว่า แกก็แค่เครื่องมือปลดปล่อยความใคร่ ที่เขาใช้เงินซื้อมาก็เท่านั้นเอง เราแต่งงานแล้ว เขาไม่ ต้องการแกแล้ว หากรู้ตัว แกก็รีบไสหัวไปซะ มือที่สามที่ น่าขยะแขยง! ”

* ฉันไม่ใช่มือที่สาม ฉันไม่ใช่! คุณอยากให้ฉันไสหัว ไป ได้สิ ให้เดม่อนปล่อยฉันไป แล้วให้เงินฉันอีกสองล้าน ห้าแสน! ” พาสเทลสะบัดมือของจูนทิ้ง จู่ๆก็หัวเราะแล้ว พูดออกมา

“ สองล้านห้า แกมีค่าพอที่จะได้รับหรอ?! ” จูนจ้อง พาสเทลแล้วเอ่ยออกมา

“ งั้นฉันก็อยู่ที่นี่ รอสามีของคุณมาหา ลาก่อน!

พาสเทลดันจูนออกไปจากห้อง จูนกลับกระชากมือ ของเธอไว้ วินาทีที่ลมพัดให้ประตูปิดลงไป นิ้วมือคล้าย กับจะหัก ทั้งสองคนเจ็บจนจะเป็นลมไป
พาสเทลกลั้นเสียงไว้ไม่ร้องออกมา จูนกลับกรีดร้อง ออกมาอย่างโหยหวน!

ตอนที่จูนล้มลงกับพื้น เดม่อนมาถึงพอดี

เขาพยุงจูนขึ้นมาพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่น มองเห็นมือ ของจูนที่แดงจนไม่น่ามอง สายตาของเดม่อนเย็นเฉียบ : “ เกิดเรื่องอะไรขึ้น! ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ได้?

“ เดม่อนคะ ฉันเจ็บมากเลย ฉันก็แค่มาเยี่ยมเธอ ผล คือเธอกลับปิดประตูลงมือของฉัน……” น้ำตาของจูน คลออยู่ในดวงตา มองแล้วอ่อนแอมาก

“ เมื่อครู่นี้เธอยังพูดว่า แค่ฉันให้เธอสองล้านห้าแสน เธอก็จะไปจากคุณค่ะ

จูนมองดวงตาที่โมโหของเดม่อน ความอิจฉาริษยา พุ่งขึ้นมาแผดเผาอยู่ในใจของเธอ

เดม่อนอุ้มจูนขึ้นมา ลงมาชั้นล่างอุ้มเธอเข้าไปในรถ อย่างรวดเร็ว สั่งกับคนขับรถว่า : “ ส่งเธอกลับไป

* เดม่อนคะ คุณจะไปที่ไหนคะ? ” จูนจับแขนของเด

ม่อนไว้ทันที
“ ขึ้นไปคิดบัญชีกับเธอ!” เดม่อนสะบัดมือของเธอ ” ออกอย่างดุดัน

ในสายตาของจนมีความโหดเหี้ยมผ่านวูบไป นึกไม่ ถึงว่าหลายปีก่อนที่พยายามให้เดม่อนนึกว่าพาสเทลหัก หลังเขา แต่เดม่อนกลับยังคงไม่ลืมผู้หญิงคนนั้น น่าโมโห จริงๆ!

พาสเทลนึกว่าเดม่อนกลับไปแล้ว ไม่ว่ายังไงก็นึกไม่ ถึงว่าหลังจากผ่านไปห้านาทีแล้ว ชายหนุ่มจะถีบประตูเข้า มา

* อย่างเธอก็มีค่าสองล้านห้าแสน พาสเทล คุณนึก ได้สวยจริงๆนะ ใครอนุญาตให้คุณปิดประตูหนีบมือของจ นกัน? ” เดม่อนบีบคอของพาสเทลไว้อย่างแรง!