บทที่14 ห้าปีราวกับตายทั้งเป็น

ในฝันนั้น รติ มาปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา ด้วยท่าทาง สนุกสนานสดใส เหมือนเมื่อตอนยังเด็กที่ชอบล้อเล่นกัน ทั้งชอบหัวเราะยิ้ม และพูดเก่ง

เขาถูกกระตุ้นด้วยท่าทางเธอนั้น จนลืมเรื่องความ คับแค้นใจและเรื่องวุ่นวายทั้งหมดไปแล้ว และจะอยากใช้ ชีวิตแบบนี้กับเธอจนแก่เฒ่าไปด้วยกัน

และเมื่อเขาดื่มดอยู่ในนั้น ภาพพ่อกับแม่ที่เลือด ไหลอาบเต็มแก้มปรากฏชัดอยู่ตรงหน้า และจ้องตาโตเอ่ย พูด “ดนัย ลูกลืมไปแล้วเหรอว่าพ่อกับแม่ตายยังไง ลูก กลับไปหลงรักลูกสาวศัตรูไปแล้ว หากลูกยังกล้าเชื่อม สายสัมพันธ์กับเธอต่อไปอีก ถึงเราจะอยู่ในขุมนารก ก็จะ วนเวียนอยู่รอบตัวเธอจนไม่เป็นสุข ลูกกำลังรักเธอจริง ๆ หรือกำลังทำร้ายเธอกันแน่ ตัวลูกเองรู้ดีที่สุด”

เขาชับสนกระวนกระวาย ด้านหนึ่งก็พ่อกับแม่ อีก ด้านก็คนที่ตัวเองรัก เลือกยังไงก็ผิดอยู่ดี

แต่เขาเชื่อในการตัดสินใจตัวเอง หากยังมีความ สัมพันธ์ดี ๆ กับเธอต่อไป พ่อกับแม่คงตายตาไม่หลับ อาจ จะไม่เป็นผลดีต่อเธอจริง ๆ เพราะฉะนั้นเขาถึงทั้งรักเธอ และทั้งทรมานเธอ

ปากบอกทรมานเธอ แต่จริง ๆ กลับเป็นตัวเองที่ต้องทรมานสาหัสเอง

และแล้วภาพตรงหน้าก็ปรากฏเป็นตัวเธอแทน น้ำตา ริมไหลแอบแก้มอยู่ตรงหน้า ด้วยน้ำเสียงที่โศกเศร้า “ดนัย ฉันรักคุณมากขนาดนั้น แต่คุณกลับทำแบบนี้ต่อฉัน ฉันเกลียดคุณ เมื่อยังหายใจอยู่ก็ลืมคุณไม่ลง ตายไปเป็น ผีก็จะไม่ปล่อยคุณไป

“ไม่ใช่ รติณ มันไม่ใช่อย่างนั้น คุณฟังผมก่อน” แต่เธอก็ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น จางหายตัวไปด้วยสีหน้า

คับแค้นใจ

เขายื่นมือยาวออกจะคว้าเธอไว้ แต่คว้าจับยังไงก็ไม่ โดนตัวเธอ เธอก็หายตัวจากไปต่อหน้าต่อตาเขาอย่างนั้น

เขาวิ่งไล่ตามสุดชีวิต ไล่ตามจนตัวเองรู้สึกตัว

รู้สึกถึงน้ำตาที่อาบเต็มใบหมอน น้ำตาริมไหลโฮต่อ ฝันเหมือนเป็นจริงมาก จนควบคุมตัวเองไม่อยู่

ในชีวิตจริงแล้ว รติมาราวกับหายตัวไปแล้วจริง ๆ เขาถูกความรู้สึกแบบนี้กดทับจนแทบจะหายใจต่อไปไม่ ไหวแล้ว
ณ ตอนนี้ เขาอยากรู้เพียงรติณมาอยู่ไหน ไม่ว่าจะ แลกด้วยสิ่งใด ก็ยอม

ดังนั้นเมื่อเขาหาแพรววาเจอได้อย่างรวดเร็ว และ ต้องเก็บระงับควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้

แพรววาไม่มีท่าทีตื่นเต้นใดกับการมาของเขา แต่ กลับใช้ด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจ “ดนัย ฉันรู้ว่าคุณต้องมาหา ฉันแน่นนอน แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ คุณมาเร็วกว่าที่ฉันคิดไว้ นะ”

ดนัยเพ่งมองเขาอย่างเย็นชา ไม่อยากต้องอารมณ์ เสีย “รีบแต่งงาน!!

เขาแค่อยากรู้ว่ารติณมาอยู่ไหนเท่านั้นเอง และสิ่ง ที่จะทำให้เขารู้ได้คือด้วยวิธีนี้ เนื่องจากพอแต่งงานเสร็จ แล้วค่อยหย่าร้างทีหลังกับเธอยังไง เขามีวิธีอยู่แล้ว

แพรววารู้ดีว่าในใจเขาไม่ได้รักเธอ หมั้นกับแพรววา เพราะพวงมาลัยกรุ๊ป และยังหนีงานแต่ง ต่อมาก็เอ่ยพูดว่า จะแต่งงานอีกครั้งเมื่อไหร่ เขามีแผนสำรองตลอด

แถมมาตอนนี้ก็รีบเอ่ยเรื่องแต่งงานกะทันหันอย่าง สายฟ้าแลบ เธอไม่รู้สึกดีใจหรือตื่นเต้นแต่อย่างใดเลย เพราะทั้งหมดนี้ทำเพื่อผู้หญิงอีกคน
ที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจอยู่แล้ว และก็เป็นผู้หญิงที่เขาไม่ เต็มใจยอมรับ

แพรววาเอ่ยอย่างไม่รีบไม่ร้อน “งานสามารถจัดขึ้น ได้และแต่งกับคุณอยู่แล้ว แต่คงไม่ต้องรีบร้อนขนาดนี้ และตอนนี้คุณก็กำลังขอร้องอ้อนวอนฉันอยู่ ไม่ใช่เหรอ?”

ดูจากภายนอกแล้วเธอแสนจะมีความสุข แต่ก็ยังดู ออก ว่าแท้จริงแล้วในใจเจ็บปวดทรมาน

ใครต่อใครก็หวังว่าชายที่ตัวเองรักจะรักกลับด้วย ไม่มีใครอยากหักหลังทำเรื่องสกปรกต่อคนที่ตัวเองรัก หรอก

ดนัยเป็นคนเฉลียวฉลาดสักขนาดนั้น จะฟังไม่รู้ความ หมายนี้ได้ไง?

เขาขมวดคิ้วแน่นเกือบจนกัน เอ่ยถาม “คุณต้องการ อะไร?”

แพรววากระตุกยิ้มเอ่ยตอบ “ความต้องการฉันง่าย มาก ภายในห้าปีที่แต่งงานนี้ ห้ามหย่าร้างกัน”

“คุณ”
ดนัยครุ่นโกธร แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ใน ณ ตอนนั้น

แพรววายังคงกระตุกยิ้มที่มุมปากต่อ “คุณไม่จำเป็น ต้องอึ้งแบบนี้ก็ได้ หรือคุณจะมาหลอกลวงตบตาฉันตั้ง แรกอยู่แล้ว ที่ยอมแต่งงานเพราะอยากไขความลับเรื่องพี่ สาว พอได้ความแล้ว ก็ถีบไล่ส่งฉัน?”

เขาคิดแบบนี้จริง ๆ เพียงแต่เขาคิดประหม่าผู้หญิง คนนี้เกินไป

ตอนแรกคิดว่าแพรววาจะหลงกล แต่เธอกลับยังหลง เหลือสมองอันเล็กน้อยอยู่

ดนัยนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา แพรววาเพ่งมองเขาเอ่ย อย่างใจเย็น “ครั้งนี้ฉันจะไม่บังคับคุณอีก หากคุณอยาก แต่งก็แต่ง แต่ถ้าไม่ ฉันสามารถหาคนมาแต่งกับฉันเองได้ แค่หลังจากฉันแต่งงานแล้ว หวังว่าคุณจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับ ฉันอีก เข้าใจใช่มั้ยค่ะ?”

ถ้อยคำนี้ที่ถูกเอ่ยเน้นชัด หากไม่มีการแต่งงานกับ เธอ และอยากได้หวังว่าจะรู้เรื่องการเคลื่อนไหวรติมา

ได้

สุดท้ายแล้ว ดนัยทำได้เพียงต้องประนีประนอมเอ่ย

“ได้!”
กว่าถ้อยคํานี้จะออกจากปากได้ ต้องใช้ความ พยายามมากในการเอ่ยพูด

มีเพียงตัวเขาเองที่รู้ว่ามันยากเย็นแค่ไหนกว่าจะพูด ออกมาได้

พอได้ยินคำพูดเขาแล้ว ความจริงแล้วแทนที่แพรววา ควรจะดีใจ แต่เขาหัวเราะยิ้มเศร้า พร้อมน้ำตาเจ็บปวดที่ เริ่มริมไหลหลั่งออกมา

ดนัยที่ไม่เคยยอมจำนนต่อใครเลย แต่เพื่อรติณมา แล้ว เขายอมทำทุกอย่าง

จัดงานขึ้นไปตามความต้องการแพรววา งานเว่อร์ อลังการคึกคัก สื่อนักข่าวต่างก็พากันเข้าร่วมงาน นอกจาก ใบหน้าที่นิ่งเงียบเยือกเย็นของเจ้าบ่าว

มีเรื่องมากมาย ที่ต้องพบเจอด้วยตัวเอง ถึงจะรู้ถึง รสชาติมันเองว่าเป็นเช่นไร

ณ ห้องใหม่ กับแพรววาที่นั่งอยู่เตียงนอนซิมมอนส์ ที่ใหญ่กว้างหรูหร่า และห้องที่ถูกตกแต่งด้วยสไตล์ยุโรป อย่างโรแมนติก

และวันนี้ แพรววาก็ได้เป็นเจ้าสาวของดนัยอย่างสมหวังสักที แต่ไม่รู้ทำไมในใจกลับรู้สึกเจ็บแสบแบบนี้

เธอรู้ว่าดนัยคงไม่ยอมให้เธอรอนาน รวมถึงเขาเองที่ เร่งรีบด้วย

และแล้วก็ไปตามอย่างที่คิดไว้ คาดว่าดนัยก็ไม่ยอม ไปรวมดื่มเฉลิมฉลองกับท่านผู้มีเกียรติเลย จึงเร่งรีบมาที่นี่

พอมาถึง ไม่พูดไม่จาอย่างอื่น เพียงพูดว่า “แต่งงาน ก็แต่งแล้ว ทีนี้คุณก็บอกมาได้แล้ว”

แพรววาไม่คิดสงสัยแต่อย่างใด หากบอกเขาตอนนี้ เขาต้องทิ้งงานเข้าหอวิวาห์คืนนี้แน่ แล้วไปหารติมา

เธอจ้องมองเขา ด้วยสาวตาคมเย็น “ดนัย วันนี้เป็น งานวิวาห์เราสองคน คุณจะบังคับฉันจริง ๆ เหรอ?”

“ผมบังคับคุณ?” ดนัยถึงขั้นทนไม่ไหว “ใครกันแน่ที่ บังคับใคร?”

หากไม่ใช่เธอที่เอาชีวิตรติณมามาข่มขู่ เขาไม่ยอม แต่งงานกับเธอแน่?

แพรววาลุกยืน โดยไม่แสดงสีหน้าใดบนใบหน้า ซึ่ง เดาไม่ออกว่าเธอกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ มองเห็นเพียงตัวเธอที่เดินเข้าหาเขาอย่างช้า ๆ ยื่นมือเรียวเนียนทั้งสอง ไขว้ไว้ในลําคอเขา ด้วยคำพูดที่แสนจะนุ่มนวลและอ่อน หวาน “ดนัย จูบฉันสิ!”

ดนัยรังเกียจจึงเอามือเธอออกจากตัว คว้าจับมือบาง เธอไว้ “แพรววา คุณอย่ามากไปหน่อยเลย!”

แพรววายิ้มร้าย “ดนัย เข้าหอวิวาห์คืนนี้ก็เป็นส่วน หนึ่งของการแต่งงานไม่ไม่ใช่เหรอ? คุณไม่จูบฉัน ไม่ร่วม ห้องกับฉัน จะถือว่าเป็นการแต่งงานอย่างแท้จริงเหรอ?”

สะบัดมือเธอในกระพริบตา เปลี่ยนเป็นมือที่คว้า จับปลายคางเธอแทน “รีบบอก อย่ามาท้าทายกับความ อดทนผม!”

ถึงแม้จะถูกเขาบีบจนแทบพูดไม่ออก แต่เธอยัง พยายามทนต่อไป “ดนัย ฉันเดาว่าคุณต้องจูบฉันแน่นอน มีเพียงจูบฉันแล้ว ถึงจะรู้ว่าวี่แววรติณมาได้ ไม่ใช่เหรอ?”

แต่ครั้งนี้เธอคิดผิด ดนัยไม่จูบเธอ และจะไม่ยอมจูบ

ด้วย

เขาปล่อยมือออกจากเธอ เดินจากไปด้วยความครุ่น

โกธร
หากไม่ใช่เพราะนิสัยเขาที่ไม่ตบผู้หญิง มิเช่นนั้น แพรววาคงโดนตบคว่ำหงายไปแล้ว

ยังไม่ทันพ้นประตูห้อง เสียงดังลอดผ่านด้านหลัง “ให้ฉันทาย คุณคงจะออกไปประกาศให้ผู้คนรับรู้ การ แต่งงานครั้งเป็นเพียงสร้างภาพ เรายังไม่ได้เป็นสามี ภรรยาอย่างทางการ?”

ฝีเท้าดนัยชะงักหยุดนิ่ง ใช่ เขาคิดอย่างนี้แหละ

แพรววาแสระยิ้มเบาๆ “คุณลืมไปแล้วใช่มั้ย คุณร่าง สัญญาไว้ที่ฉัน ว่าภายในห้าปีที่แต่งงานจะไม่มีการหย่า ร้าง ตอนนี้สัญญานั้นอยู่ที่ฉันเอง คุณจะออกไปเพื่อตบ หน้าตัวเองเหรอ?”

สุดท้ายแพรววาก็เป็นผู้ชนะในเกมนี้ เพราะเธอจับถูก จุดอ่อนดนัยได้

ถึงแม้ว่าจะใช้วิธีนี้รั้งเขาเอาไว้ได้ แต่ก็ต้องดำรงชีวิต แบบไร้เยือกใยแบบนี้ ที่ไม่มีทางได้ครอบครองใจดนัยไป

ชีวิตแบบนี้ตลอดมาจนผ่านไปห้าปีแล้ว!