บทที่12 คุณอย่าเสียใจทีหลังก็แล้วกัน

เมื่อดนัยรู้สึกตัวนี่ก็เป็นวันที่สามแล้ว และเรื่องราวที่ เขาไม่รู้ ในระหว่างที่เขานอนไม่ได้สติอยู่ รติณมายังมีชีวิต อยู่ แต่กลับจากไกลแสนไกลแล้ว

พอตื่นมา ถ้อยคำแรกที่เอ่ยพูดคือ “รติณมาอยู่ ไหน?”

คนที่ค่อยเฝ้าข้างเตียงเขาคือเลขา เลขาเอ่ยตอบ อย่างรู้สึกผิด “ขอโทษครับ เราสุดกำลังคนตามหาสุดแล้ว ครับ แต่ก็ยังไม่พบ

จริง ๆ แล้วเลขาเอ่ยพูดอย่างกลุ้มใจอย่างสุดขีดแล้ว เพราะเขาไม่กล้าพูดความจริงต่อหน้าดนัยว่ารติณมาไม่อยู่ แล้วจริง ๆ

ปกติแล้วดนัยบ้าคลั่งอำนาจน่ากลัว ไม่เคยเจ็บปวด สักเสี้ยวเดียว แต่มาตอนนี้กลับมีบางเรื่อง ที่ทำให้หายใจ ได้ไม่เต็มปอด “ฉันไม่เชื่อ ไม่เชื่อว่าเธอตายแล้ว เธอยัง ติดค้างฉันตั้งมากมาย ใครอนุญาตให้เธอตาย?”

เลขามองดูดนัยที่เศร้าหม่องราวสูญเสียภูมิปัญญา ไปแล้ว เลยกังวล แต่ก็ไม่รู้จะเอ่ยพูดไง ตะกุตะกะเอ่ย เพียง “ท่านประธานครับ!”

ดนัยเอ่ยพูดต่อ “เธอเจ้าเล่ห์มีเล่ห์เหลี่ยมสักขนาดนั้น เธอไม่มีทางตายง่าย ๆ หรอก ต้องแอบซ่อนอยู่ที่ใดสัก แห่งแน่ๆ ตามหาทั่วเมืองหมดแล้วใช่มั้ย?”

เลขาเอ่ยตอบ “ใช่ครับ ที่ ๆ สามารถตามได้ก็ตาม แล้ว รวมถึงตามหาทุกซอกทุกมุมแล้วครับ แต่”

ทันใดนั้นมีแวบเข้ามาในสมองดนัย เขาไม่สนว่าตัว เองเป็นยังไง ก็ตรงดิ่งไปยังบ้านส่วนตัวของวุฒิชัย

ถึงแม้ว่าครั้งที่แล้วจะไม่พบรติณมาที่นี่ แต่ด้วยการ คิดไตร่ตรองของดนัยแล้ว เรื่องราวทั้งหมดต้องเกี่ยวกับ วุฒิชัยอย่างแน่นอน

เลขาไม่รู้ว่าเจ้านายจะทำอะไรกันแน่ แต่สิ่งที่แน่ชัด คือ ตอนนี้เขากำลังอารมณ์เสียราวกับสิงโตที่พร้อมออก ล่าเหยื่อ

ดังนั้นจึงตามติดหลังเจ้านายตลอด ดนัยนัยเงียบงัน ตั้งแต่แรกแล้ว หลังจากขึ้นรถแล้ว ก็เอ่ยพูดก่อน “ไม่ต้อง ตามฉัน”

ท่าทเขาแบบนี้น่าหวาดกลัวเหลือเกิน เลขาตามเขา มาตั้งนาน และเป็นเพราะประโยคนี้ ทำให้ต้องชะงักเท้าไม่ ตามอีก
ทำได้เพียงภาวะนาอยู่ในใจ หวังว่าท่านประธานจะไม่ คาดสติใด ๆ

พอถึงบ้านนั้น วุฒิชัยกลับยังอยู่

เพียงแต่สิ่งที่ทำให้ดนัยต้องอึ้งคือ วุฒิชัยกำลังมอง รูปภาพร ณมาแล้วร้องโฮออกมา

แบบนี้ยิ่งกระตุ้นประสาทเสียดนัย เขากระชากดึง รูปภาพทิ้ง ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “แกพูดว่าอะไรนะ?”

รติณมาเป็นผู้หญิงของดนัย ถึงจะเป็นผู้หญิงที่เขา เกลียดชังมากที่สุด แต่ก็เป็นผู้หญิงของเขาอยู่ดี วุฒิชัยทำ แบบนี้มันหมายความว่าไงกัน?

วุฒิชัยเหลือบมองเห็นดนัย แสดงอาการอย่างน่า ประหลาดใจ แต่น้ำตาก็ยังคงริมไหลไม่ขาดสายต่อ “ฉัน ร้องไห้ทำไมเหรอ รติณเธอตายไปแล้ว แกยังจะไม่ อนุญาตให้ฉันร้องไห้อีก?”

ดนัยกระชากลับปกคอเสื้อวุฒิชัยไว้ “ใครบอกแกว่า เธอตายแล้ว แกคิดว่าแกสองคนร่วมมือตบตาแสดงแล้ว คนอย่างฉันจะไม่รู้ แกซ่อนเธอไว้ที่ไหน

วุฒิชัยโกธรเคืองเหมือนกัน สะบัดมือเขาออก “ดนัยแกคิดว่าแกเป็นใครกัน? แกอยากทำอะไรกับใครก็ทำงั้น เหรอ? ถ้าหากไม่ใช่แกที่ทรมานเธอ รติ จะตายมั้ย? ตอน นี่เธอตายไปแล้วจริง ๆ สมดังปรารถนาแกแล้ว แล้วยังมา ทําเป็นน่าสงสารอีกทำไม? ฉันจะบอกแกให้ ดนัย แกฆ่า รติณมา แกเป็นคนฆ่าเธอ”

ดนัยยอมรับว่าถูกกระตุ้นทิ่มแทงอย่างไร้วิญญาณ ด้วยถ้อยคําเหล่านี้ แต่เขาก็ยังคงนิ่งเฉยไว้ “ถึงแม้เธอจะ ตายไปแล้วจริง ๆ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับแก คงไม่ต้องให้แกมา ร้องไห้ตรงนี้”

ทันใดนั้นวุฒิชัยยิ้มขำ ยิ้มไปยิ้มมาน้ำตาก็ริมไหลออก มาอีก แล้วเอ่ยพูด “ตอนนี้ราณมาไม่อยู่แล้ว ถึงฉันบอก แกไปก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ แกสามารถทรมานเธอได้ ทำร้ายเธอได้ แต่กับฉันแล้ว เธอเป็นคนที่อ่อนหวานนุ่ม นวลราวกับนางฟ้าอยู่ในใจฉัน ตอนนี้ฉันแค่เกลียดตัวเอง เกลียดความอ่อนแอ ถ้าหากฉันไม่อ่อนแอ ฉันก็สามารถ ช่วยเธอได้ ดนัย แกลงมือกับผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้แบบนี้ นายไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?”

ดวงตาเย็นชาที่จ้องมองเขาของดนัย “เธอเป็นผู้ หญิงของฉัน จะทำอะไรกับเธอ เป็นเรื่องของฉัน คงไม่ ต้องให้แกมายุ่งเรื่องชาวบ้านเขา แม้เธอจะตายไปแล้ว ก็ เป็นผีสางของฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับแก”
“นอกเสียจากแกฆ่าฉัน ไม่อย่างั้นฉันจะทำอะไรก็ไม่ เกี่ยวกับแก

ด้วยคำพูดหนักแน่นของวุฒิชัย ก็ได้ทิ่มแทงดนัยไป

แล้ว ร่างใหญ่ชายหนุ่มทั้งสองก็เริ่มออกกำลังชกต่อยกัน

ทั้งสองในขนาดนี้ ไม่มีเหลือแม้เยื่อใยที่เติบโตมา ด้วยกันใด ๆ หลงเหลืออยู่ในตัวเลย

ท้ายแล้วเลขาก็ตามมาจนได้ เห็นร่างใหญ่ทั้งสอง กำลังทะเลอะชกต่อยกันอยู่ เลยรีบห้ามไว้ แต่ด้วยแรง กำลังทั้งสองคนอันทรงพลัง ก็ไม่อาจห้ามได้

ด้วยความตกตระหนึ่ง เขาได้แต่เอ่ยพูดว่า ” เมื่อสัก ครูที่มา ผมเห็นนักข่าวกำลังมาแถวนี้ พวกคุณแน่ใจแล้วเห รอครับว่าอยากขึ้นข่าวหน้าหนึ่ง”

เขาทั้งสองเป็นถึงผู้ดีมีหน้ามีตาทางสังคมระดับแถว หน้าของเมืองแห่งนี้สักด้วย หากถูกนักข่าวถ่ายไปได้ละก็ คงจะแพร่กระจายดังน่าดู

ทว่าหลังจากพูดเช่นนี้แล้ว ทั้งสองก็หยุดชะงักทันที

ดนัยจัดเสื้อที่ยุ่งเหยิงให้เรียบร้อย ด้วยน้ำเสียงเย็น ขา “หากเป็นอย่างที่แกพูด การหายตัวไปของรติณมาไม่เกี่ยวกับแก มิเช่นนั้นแกรู้ใช่มั้ยว่าต้องทำไง”

หลังจากที่เขาเดินจากไปแล้ว วุฒิชัยก็ยิ้มที่มุม ปากเบา ๆ นับว่าโชคดีที่เขารู้จักคนอย่างดนัยดี เลยเตรียม การได้ทันก่อน

หนึ่งเดือนผ่านไป

ในระหว่างเดือนนี้ ดนัยไล่ตามหาเธอจนทั่วบ้านทั่ว เมือง รวมถึงเกือบทั่วประเทศแล้ว รติมาราวกับกลืนหาย ไปกับโลกเสียแล้ว โดยไม่มีวี่แววใดของเธอหลงเหลืออยู่ เลย

เขาในตอนนี้ ก็ยังคงคิดไตร่ตรองอย่างจริงจังอยู่ รติ ณมาไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้วจริง ๆ ใช่มั้ย?

หากเป็นเช่นนี้จริง แล้วทำไมไม่พบศพเธอในแม่น้ำ

เลย?

ในระหว่างที่เขากำลังปวดร้าวเศร้าหม่อง แพรววาก็

เดินมา

เมื่อแพรววามา เห็นสภาพตอนนี้ดนัยแล้ว ทั้งเครียด ทั้งกังวลวุ่นวายไปหมด แถมเธอเองก็ยังทำอะไรไม่ได้อีก ทำได้เพียงทำใจให้สบายแล้วพูดคุย กับเขา “ดนัย งานแต่งมันถูกเลื่อนล่าช้าไปหนึ่งเดือนแล้วนะ จะเตรียมจัดขึ้น อีกเมื่อไร มันควรพูดให้มันแน่ชัดเสียที ไม่งั้นฝั่งทางคุณ พ่อคุณแม่ฉันจะเรียนท่านว่ายังไง”

“ออกไป!” ดนัยไม่มีอารมณ์ พูดออกมาเพียงสอง ถ้อยคำ

แพรววาไม่ไปง่าย ๆ เอ่ยพูดพร้อมความไม่พอใจ “ดนัย พี่สาวเธอไปดีแล้ว ฉันเห็นกับตาว่าเธอโดดลงน้ำ ต่อหน้าต่อตาฉัน และคู่หมั้นคุณก็คือฉันมาด้วยตลอด คุณยังจะเป็นแบบนี้เพราะพี่สาว โดยไม่ทำอะไรเลย และ ทำให้ฉันรู้สึกแย่แบบนี้”

” ผมไม่เชื่อว่าตายไปแล้ว วันไหนที่ไม่เจอศพเธอ และวันนั้นก็จะไม่เชื่อ ว่าตายแล้ว” เขาเอ่ยพูดอย่างหนัก แน่น กับดวงตาที่ส่องแววอันตรายออกมา

“แม่น้ำออกจะใหญ่กว้างและยาวขนาดนั้น น้ำก็ไหล แรงเฉี่ยว หากเธอจะถูกพัด ไหลไปกับแม่น้ำก็เป็นไปได้ ทำไมคุณถึงมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับมันได้ จะเป็นอยู่แบบนี้เห รอ? เพราะผู้หญิงคนนี้คุณยอมตกอยู่ในสภาพชีวิตที่ย่ำแย่ แบบนี้จริงเหรอค่ะ?”

คำพูดเหล่านี้ซับซึมเข้าถึงเส้นประสาทดนัย เขาจ้อง มองเธอไม่ขาดสาย กับสายตาอันตราย “ผมบอกให้คุณออกไป คุณไม่ได้ยินเหรอ?”

เมื่อคราวที่หนีออกจากงานแต่ง คำว่าล้มเลิกทำให้ เธอแทบจะมุดหัวลงพื้นแล้ว แล้วตอนนี้ยังเป็นเช่นนี้เพราะ ผู้หญิงคนนั้นอีก แล้วแพรววาจะรับมือไหวกับมันได้ยังไง?

ตอนแรกคิดว่าเมื่อรติณมาไปแล้ว ก็ไม่มีใครมาแทรก กลางระหว่างเขาสองคนอีก แต่มันพลิกผันราวกับหน้ามือ เป็นหลังมือไม่เหมือนดั่งที่คิดไว้เลย

แพรววาก็ได้รับความปวดร้าวไปด้วย จึงยิ้มเย็นกับ ดนัยเอ่ยพูด “ฉันไปก็ได้ แต่คุณอย่าเสียใจทีหลังก็แล้วกัน ฉันรับรองได้เลยว่าคุณจะไม่มีวี่แววอะไรของรติณมาได้ อีก”