บทที่ 6 ล้มเลิก

เขาไม่หันกลับไป ทิ้งท้ายด้วยคําพูดที่เยือกเย็นไว้กับ

หญิงสาว

เพียง “ล้มเลิก” ที่ดังเข้าใบหูหญิงสาวอย่างชัด ฝีเท้าที่ไม่หยุดวิ่งไล่ตาม เซไปเซมาจนทรุดเข่าล้มลงกับ พื้น เสียงซุบซิบของผู้คนดังก้องขึ้น

น้ำตาริมไหลอาบแก้มหญิงสาว ดวงตาราวกับถูกอัด ด้วยพิษ ความคับแค้นในใจกำลังบุกเบิกขึ้นเรื่อย ๆ

ดนัยวิ่งออกจากงานแต่งอย่างรวดเร็ว ถอดชุดสูทที่ หนาและหนักออกจากตัว จับแกะเน็ทไทออก ใบหน้าที่เต็ม ไปด้วยความโกธรและห่วง แอบเก็บซ่อนความกังวลและ เจ็บปวดใจที่ไม่มีใครอาจเห็น

เลขาเอ่ยรายงานอย่างกล้าๆ กลัวๆ “ท่านประธาน ครับ กำลังคนที่ส่งไปตามก็ไม่ได้บ่อแสอะไรเลยครับ แต่มี อีกหนึ่งการเคลื่อนไหวใหม่”

“ ว่ามา!” ดนัยขี้เกียจที่ต้องพูดเยอะ กับท่าทีที่กระ สับกระส่าย

“วันนี้วุฒิชัยที่มาร่วมงานแต่งด้วย เมื่อตอนเที่ยง กลับไม่เห็นตัวเขาอีกเลย และตอนนี้ก็ยังไม่ปรากฏตัวให้ เห็นเลย”
คิ้วเข้มชนกันแน่นขึ้น ใบหน้าที่ยิ่งครุ่นโกธร

ณ เวลานี้ คนที่ทำเนียบอย่างวุฒิชัยปรากฏตัวขึ้นแล้ว

วุฒิชัยกลับมาในงานแต่งทันเวลาพอดี ก็เห็นแพรววา ที่ยืนอยู่นอกงาน จ้องมองเขาอย่างเยือกเย็น

ก็ปรับสภาพอารมณ์ตัวเองสู่โหมดปกติ วุฒิชัยแกล้ง ถามด้วยเสียงธรรมดา “ผมมีเรื่องด่วนมากที่ต้องไปจัดการ มา แล้วนี่ทำไมคุณถึงไม่เข้าไปในงาน คงยังไม่แลกสวม แหวนให้กันใช่มั้ยครับ?

เขาวางแผนเวลาได้ทันพอดี

ดนัยผู้ที่ขี้เกียจตบตาเล่นละครกับวุฒิชัยด้วย ก็กำ หมันแน่นชกไปยังโหน่งแก้มวุฒิชัย ถามด้วยอารมณ์ครุ่น โกธร

วุฒิชัยได้แต่จับสัมผัสหน้าเบา ๆ “แกเป็นบ้านอะไร ขึ้นมา? ฉันแค่มาสายแค่นี่ ในขึ้นอะไรแบบนี้? อะไรเธอ ฉันลักพาใครไม่ทราบ

ดนัยยกมือกระชากปกเสื้อวุฒิชัยขึ้นมา “ทางที่ดี ที่สุดพูดมาดี ๆ!”
พอจ้องมองหน้าประทะกันเพียงไม่กี่วินาที หลังจาก

นั้นดนัยก็ปล่อยมือออก

ขาที่สั่นหวิวของวุฒิชัย ทว่ายืนแทบไม่ไหว ต้องตั้ง หลักก่อนถึงจะยืนตรงได้

ดนัยเอ่ยสั่งเลขาต่อ “คนไร้จิตสํานึกที่บ้าน ก็ไปไล่ ถามทีละคนให้หมด!

เลขาตอบกลับ “คนพวกนั้นหายไปพร้อมกับรติณมา แล้วครับ”

แววตาคมเข้มของดนัยจับจ้องไปยังวุฒิชัย สั่งเลขา “ตามสืบที่อยู่ทุกที่ของวุฒิชัยให้ทั่ว ห้ามหลุดแม้แต่ที่ เดียว!”

ถึงแม้ข้างในใจดนัยจะรู้สึกกังวลสักแค่ไหน แต่ก็ยังมี หวังกับที่อยู่ส่วนตัวถึงจะเป็นเพียงเล็กน้อยก็ตาม

เสียดายที่เขาถูกอัดด้วยมือของดนัยไปแล้ว เพียงไม่ ถึงครึ่งชั่วโมง ที่อยู่ทุกที่ของเขากลับสืบหาเจอได้ รวมถึง บ้านที่รติณมากำลังอาศัยอยู่ในนั้นด้วย

ทว่าเขายังไม่ทันได้กังวลและห้ามดนัย เสียงดนัยก็ เอ่ยขึ้น “ไปบ้านที่เขาใหญ่ก่อน
ไม่เอ่ยคงไม่ได้ การไตร่ตรองวิเคราะห์ของดนัยที่ แสนจะฉลาดและมีไหวพริบ ครู่เวลานั้นก็คิดวิเคราะห์ได้ ตรงจุด!