บทที่ 13 โลกแห่งความฝัน

ดนัยจับประเด็นบางอย่างในคำพูดเธอได้ ก็คว้าจับมือ เธอไว้ “คุณพูดว่าอะไรนะ คุณรู้ว่ารติมาอยู่ไหน?”

ท่าทีที่รอไม่ไหวแล้ว จนทำให้แพรววาตกอกตกใจ

แพรววาเผลอพูดหลุดปาก รีบเอ่ยแก้ตัว ” ฉันรู้อยู่ แล้ว ว่าเธอโดดลงน้ำตายไปแล้ว”

ดนัยจับบีบมือเธอแน่นขึ้น กัดฟันแน่นกรีก พูดออกมา ทีละคำ “ทางที่ดีคุณรีบบอกความจริงออกมา ”

จนเธอเจ็บปวดทนไม่ไหว ณ เวลานี้ เธอได้เข้าใจ แล้วว่า เขาร้ายกาจและเยือกเย็น เธอเย็นชา “ทำไม หรือ คุณจะอยากกักกังฉันอีกคน?”

หรือจะทำราวกับที่เขาเคยทำกับรติณมาไว้

ดนัยเอ่ยตอบ “ฉันรับรองว่าเธอจะเจ็บปวดทุกข์ ทรมานกว่ารติมาเป็นสิบเท่า ร้อยเท่า ไม่เชื่อก็ลองดู”

ถึงตอนนี้แพรวาเจ็บปวดราวแขนจะหัก จนเธอไม่ จำเป็นต้องลองแล้ว เพราะเธอเชื่อว่าดนัยทำจริงแน่นนอน

เพียงแค่ว่ามันไม่ง่ายเลยกว่าจะกำจัดรติณมาพ้นไป ได้ แล้วจะบอกความจริงทุกอย่างออกไปได้ไงกัน?
เธอเอ่ยอย่างตั้งใจยั่วยุดนัย “อยากให้ฉันบอกคุณ ได้สิ หากคุณยอมรับปากกับฉันเรื่องหนึ่ง”

มองดูสภาพเธอตอนนี้แล้ว ก็รู้ว่าเธอเล่ห์เหลี่ยม คมคายแค่ไหน เพียงดนัยในตอนนี้ทำอะไรไม่ได้ ด้วยน้ำ เสียงที่เย็นชาเอ่ยพูดด้วยถ้อยคำเดียว “พูด!”

ไหน ๆ ก็ถึงขั้นนี้แล้ว พูดก็พูด โดยไม่หวาดกลัวอะไร อีก “ขอแค่คุณแต่งงานกับฉันเสร็จ แล้วฉันจะบอกคุณ แน่นอน”

เดิมเขาไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับแพรววาอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าชีวิตมันซับซ้อนนี่คงเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว และตอนนี้รติณมาก็ไม่อยู่แล้ว เขายิ่งไม่ชีวิตชีวาที่อยากจะ แต่งงานอีก

ซึ่งแพรววาก็ดูออกอยู่แล้วว่าเขาคิดอะไรอยู่ เลย เอ่ยพูดต่อ “คุณสามารถปฏิเสธได้อยู่แล้ว และก็สามารถ ลงมือฆ่าฉันได้ทันที แต่ก็อย่าลืม หากฉันเป็นอะไรไปละก็ คุณพ่อกับคุณแม่ฉันคงไม่ปล่อยคุณไว้แน่ และพวงมาลัย กรุ๊ปก็จะไม่ใช่ของคุณอีก ที่สำคัญ คุณจะไม่มีวันรู้การ เคลื่อนไหวของรติณมาอีกเลย”

พูดจบแพรววาราวกับถูกของคมแหลมทิ่มแทงอย่า สาหัส จนหัวเราะขาออกมา
เสียงหัวเราะทำให้ดนัยรู้สึกขนลุกซว่าขึ้นมาทันที แต่ ก็ต้องกลั้นทนไว้ คำพูดเธอก็มีเหตุผล หากทำอย่างที่เธอ พูด ก็คงอย่าได้หวังว่าจะรู้การเคลื่อนไหวของรติมาอีก

ทันใดนั้นหัวใจมันด้านชาไปแล้ว ปล่อยมือของเธอ เอ่ยพูดออกมาเพียงถ้อยคำเดียว “ไป!”

เขาไม่อยากเห็นหน้าเธอตอนนี้ ไม่อยากเห็นใครหน้า ไหนทั้งนั้น ทางทีดีก็อย่ามายุ่งกับเขายิ่งดี

แพรววาก็ซื่อ บอกให้ไปก็ไป เพราะเขารู้ดีแก่ใจอยู่ แล้ว ดนัยต้องมากลับมาหาเธออีกอยู่แล้ว

หลังจากเธอเดินจากไป ทุกคนในบ้านก็ถูกเขาไล่ ตะเพิดออกมาหมด เหลือเพียงเลขาที่มีธุระสำคัญพอดี เลยอยู่

หลังจากแพรววาไปแล้ว ตอนนี้จากบ้านหลังที่ใหญ่ เว่อร์อลังการกลายเป็นเงียบงันวังเวงเสียแล้ว

เขาเดินตรงดิ่งเข้าไปยังห้องรติณมา กับรอบ ๆ มุม ห้องที่มืดมิด มีเพียงแสงสว่างเส้นแถบแนวนอนเส้นหนึ่ง ที่ส่องแสงลอดเข้ามา ทำให้รู้สึกถึงเงียบงันหว่าเว้อย่าง แท้จริง
รติมาเธอ หญิงสาวที่ค่อนข้างอ่อนแอคนหนึ่ง ถูก เขากักขังไว้ในห้องแบบนี้

เมื่อตอนที่เธอยังอยู่ ในตัวเขาเต็มไปด้วยความ เกลียดชังและคับแค้นใจ เพราะจริง ๆ พวงมาลัยกรุ๊ปก็มา จากพวงแก้วกรุ๊ปตั้งแต่ต้นแล้ว ถูกพ่อของรติณมแย่งชิงมา แล้วปรับเปลี่ยนชื่อใหม่ ทำร้ายครอบครัวเขาเหมือนตาย ทั้งเป็น

เมื่อหลายปีมานี้ ที่ยังสู้ชีวิตอยู่เพื่อได้แก้แค้นแทนพ่อ เขา แย่งพวงมาลัยกรุ๊ปคืน

แต่เมื่อเธอจากไปแล้ว มันคล้ายราวกับถ้ำที่ใหญ่ กว้างแต่กลับเปล่าเปลวเปลี่ยว สิ้นหวัง ว่างเปล่า

เขาเคยบอกว่าสักวันจะคือชีวิตที่สดใสให้เธอ วันนี้ แหละเขาจะทำตามสัญญานั้น

เขาเริ่มลงมือถอดถอนไม้ที่เคยตอกไว้พวกนั้นออก ไม้พวกนี้ถูกตอกไว้อย่างแน่นมาก ระหว่างที่ถอดถอนมือ ถูกไม้กรีดจนเลือดไหลเต็มฝ่ามือ แต่เขาก็ไม่สนใจแต่ อย่างใด

ความเจ็บปวดที่ตราอยู่ในกายนั้น เมื่อเทียบกับที่ใจ แล้ว มันเป็นแค่เสี้ยวเท่าเข็มเท่านั้นเอง
เขากำลังครุ่นคิด รติณมาในตอนนั้นก็รู้สึกสิ้นหวังเช่น นี้ใช่มั้ย ที่เจ็บปวดราวกับตายทั้งเป็น

พอถึงเวลานี้ เขาถึงจะยอมรับมัน บางทีเขาอาจจะรัก เธอโดยไม่รู้ตัวไปแล้ว

เมื่อมือทั้งสองเต็มไปด้วยเลือดแดงสด ไม้ทั้งหมดนี้ ก็ถอนสิ้นเสียที

ในห้องก็มีแสงสว่างเพิ่มมากขึ้น เขาเริ่มมองสังเกต รอบ ๆ มุมละแวกนี้อย่างละเอียด

เมื่อครั้งอดีตที่เคยมา ส่วนใหญ่มาเพื่อระบายอารมณ์ โกธรเท่านั้น ไม่เคยได้มองสังเกตดี ๆ เลย

และเมื่อตอนเสี่ยใหญ่พวงมาลัยยังอยู่ ไม่ค่อย สนับสนุนเขากับรติณมาเลย เขาเลยไม่กล้าอยู่ในนี้นาน

แต่ตอนนี้ มีโอกาสสังเกตดี ๆ เสียที ด้วยภายใต้ สถานการณ์แบบนี้ เจ็บจี๊ดเข้าในจมูกทะลุสู่หัวใจ กับความ อ้างว้างที่ไม่สิ้นสุด

สิ่งแรกเงยมองเห็นคือกุหลาบที่แห้งเหี่ยวเฉาบน ราวหน้าต่าง ที่เสียบไว้ในแจกันดอกไม้อย่างเงียบงัน แม้ จะแห้งเหี่ยวตายไปแล้ว แต่มันก็เคยที่จะพยายามดิ้นรนชีวิตอยู่

พอเห็นเช่นนี้แล้ว เขาเจ็บปวดราวกับถูกมีดทิ่มแทง อย่างแรงไปยังหัวใจ

ซึ่งเขาเข้าใจกับดอกไม้พวกนี้เป็นอย่างดี

เมื่อครั้งที่ความรักเขาและตินมานั้นไม่พบแสงสว่าง และอย่างน้อยก็ยิ่งให้เสี่ยรู้เรื่องไม่ได้เด็ดขาด ดังนั้นทุก ครั้งที่พวกเขาได้ใกล้ชิดกันจึงเป็นเวลาที่แสนมีค่ามาก เมื่อครั้งหนึ่ง รติ มาเอ่ยบอกกับเขา “ดอกกุหลาบเปรียบ เหมือนสัญลักษณ์ของความรัก กุหลาบไม่เหี่ยวแห้ง ความ รักก็จะไม่เฉา คุณว่าหากฉันเสียบดอกกุหลาบทีละดอกไว้ ตรงราวหน้าต่าง ฟ้าก็จะซับซึ้งถึงความรักของเราทั้งสอง คนได้ใช่มั้ย?”

ตอนนั้นดนัยกลับไม่ใส่ใจอะไร คิดเพียงเข้าหาเธอ เพราะผลประโยชน์ เลยไม่เคยใส่ใจกับถ้อยคำพวกนั้น

สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือ หลังจากตอนนั้น รติณ มาก็เริ่มเสียบดอกกุหลาบทุกวัน โดยไม่เคยหยุดเลย จน กระทั่งเมื่อเธอถูกเขาจับกักกังไว้

เลยไม่สามารถทําต่อเนื่องอีกได้
ย้อนคิดถึงนี้ น้ำตาก็ริมไหลอาบเต็มแก้มแล้ว เมื่อครั้ง ก่อนเขาก็เป็นเหมือนปีศาจร้าย และรติณมาก็ทรมานเขา โดยการทำแบบนี้

จึงเขารีบกดโทรหาเลขา ให้สั่งดอกกุหลาบมาให้ นับ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป จะทำภารกิจใส่ดอกกุหลาบทุกวันเพื่อ มอบให้เธอ

เมื่อทำเหล่านี้เสร็จ ความรู้สึกเรี่ยวแรงราวกับถูก ดึงดูดไปแล้ว นอนทับลงบนเตียงที่เธอเคยนอนไว้

หมอนใบที่ยังมีน้ำหอมติดทนไว้ เขาสูบดมอย่างไม่ ขาดสาย มือยื่นสอดลอดไปยังใต้หมอนโดยอัตโนมัติ

จับไปยังภาพถ่ายใต้หมอนหนึ่งใบ คือภาพที่เขากับ

รติณมา

เพียงแต่ว่าหัวเขาที่อยู่ในภาพถูกเธอฉีกทิ้งเสียแล้ว เหลือเพียงรอยยิ้มหวานสดใสที่ยังอยู่

ในใจเธอแล้วเขาเป็นคนโหดร้ายนั่นเอง ความเกลียด ชังเธอที่ไม่น้อยไปกว่าเขาเลย

เขาโอบกอดภาพเธอไว้ น้ำตาคลอเต็มในดวงตา และ น้ำเสียงที่แห้งแหบและเจ็บปวด “รติณมา เธออยู่ไหนกันแน่ ผมไม่เอาไรเลยก็ได้ ขอแค่คุณกลับมา”

ไม่ว่าเขาจะเอ่ยพูดอะไร ตะโกนร้องอย่างไร รติ มา ก็ปรากฏอยู่ต่อหน้าไม่ได้แล้ว

กับน้ำตาชายคนนี้ที่ไม่ขาดสาย เจ็บปวดเจียนตาย!

วันนี้ไม่มีใครอยู่ตรงนี้แม้เพียงผู้เดียว เขาสามารถ ปลดปล่อยอารมณ์ไม่ต้องแกล้งและกลัวว่าใครจะมาเห็น ได้อีก ปล่อยให้ตัวเองเจ็บปวดฝักบ้าง

หลังจากนั้น หนังตาเริ่มหนักย้อยขึ้นทุกที เวลานี้ได้ นอนหลับไปแล้วพร้อมโอบกอดภาพนั้นไว้ ยังฝันอยู่เรื่อง หนึ่ง