บทที่ 9 เอาความตายมาข่มขู่

พอหมอออกมา ดนัยเส้นประสาทตึงเครียด สีหน้า กังวลแสดงออกมาอย่างชัด แต่เขากลับเก็บกั้นไว้ไม่ยอม เอ่ยถาม

เลขาที่เข้าใจดี เอ่ยถามขึ้นแทน

คำตอบของหมอทำให้เขาราวกับตกเหวทั้งเป็น “เนื่องจากคนท้องอารมณ์ถูกกระตุ้น จึงทำให้ตัวอ่อนได้ รับกระทบกระเทือน ทางเราได้ช่วยอย่างเต็มที่แล้ว แต่ก็ ไม่สามารถช่วยชีวิตไว้ได้ครับ”

วินาทีนั้นดนัยราวกับเสียสติไปแล้ว คว้าดึงคอเสื้อ หมอไว้ “คุณพูดว่าอะไรนะ? ลูกผมช่วยไว้ไม่ได้? คุณเป็น หมอประสาอะไร?”

เลขารีบขวางดึงดนัยไว้ “ท่านประธานครับ!”

หมอดูจากสถานการณ์แล้ว ไม่รู้จะปลอบใจยังไง เลย รีบเดินจากไป

ดนัยยึดมั่นไว้ ครู่ต่อมาเขาร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด โดยไม่ออกเสียงต่อหน้าเลขา

เลขาที่ไม่กังวลว่าตัวเองเป็นใคร “ท่านประธานครับ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย?”
พอเดินเข้าห้องคนไข้ ดนัยปรับสภาพสีหน้าตัวเอง คงเดิม ซึ่งไม่มีใครดูออกว่าเคยร้องไห้คร่ำครวญมาก่อน

พอหญิงสาวเหลือบมาเห็นหน้าเขา ก็พลิกตัวกลับไป อีกข้าง เอ่ยพูด “ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ ออกไป!”

ดนัยขยับเข้านั่งลงข้างเตียง แล้วค่อย ๆ ประคองเธอ หันกลับมา เอ่ยพูด “รติณ เรากลับบ้านกันเถอะนะ!”

เขาเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก?

เธอผลักเขาออก โกธรเคืองเขา “ฉันไม่กลับ ฉันไม่อ ยา นกเหน้าคณอีกต่อไป!”

ดนัยก็ไม่ได้โวยวาย แล้วเข้าอุ้มตัวร่างบางผอมขึ้น มา คล้ายกำลังพูดกับเธอ และเหมือนพูดกับตัวเองด้วยว่า “กลับบ้านกลับผม ผมจะให้ป้าเขาดูแลบำรุงร่างกายคุณ ให้ดี เดี๋ยวเด็กก็มาอีก”

อะไรก็มีใหม่อีกได้

“ใครจะมีลูกกับคุณ ตอนนี้แค่ฉันเห็นคุณแล้วรู้สึก

รังเกียจขยะแขยงคุณ”

ไม่ว่าเธอจะเอ่ยพูดอะไร ดนัยก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร

เธอรู้ดีว่าหนีไม่พ้นดนัย แต่ก็อดที่จะไม่ต่อต้านไม่ได้

แต่แล้วไม่ว่าเธอจะดิ้นรนยังไงในอ้อมกอดเขา หยิก เขา กัดเขา จนแขนเขาเขียวไปแล้ว เธอก็ไม่ยอมปล่อย

สุดท้ายก็ถูกพากลับมาถึงบ้าน เมื่อย่านเข้าไปถึงห้อง นอน ความมืดทําให้เธอหดตัวลงโดยไม่รู้ตัว

ดนัยซึ่งก็ดูออกอารมณ์เธอ หน้านิ่งไม่แสดงอาการ ใดแล้วเอ่ยพูด “วันไหนที่คุณไม่โวยวายแล้ว ผมจะค่อย ๆ คืนอิสระกับคุณ”

เธอจะเชื่อใจเขาได้ไง?

เดินอ้อมมาตั้งนาน สุดท้ายก็กลับมาหยุดอยู่ที่เดิม แต่ ครั้งนี้ เธอจะไม่รอตายอีกแล้ว

ฉวยโอกาสที่เขาไม่อยู่นี้ ให้คนไปตามแพรววามา

เมื่อแพรววาเห็นหน้าเธอ ไม่ทันไรก็ด่ากล่าว “แก ใช่มั้ย! เป็นแกใช่มั้ย! แกใช่มั้ยที่ยังคิดไม่ซื่อต่อดนัยไม่ เปลี่ยน
มองดูอารมณ์โกธรเคืองตอนนี้แล้ว โดยไม่ต้องสงสัย ใดเลย หากตอนนี้กำใบมีดไว้ละก็ คงจะฆ่ารติมาแน่ ๆ

รติ มายิ้มแบบไม่ถือสา “ณ ตอนนี้จะมาครุ่นคิดสิ่ง นี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ฉันถามเธอ อยากให้ฉันไปจากที่นี่ มากใช่มั้ย จะได้ไม่เป็นเสี่ยมหนามเธอกับดนัยอีก?”

แพรววารู้สึกว่ารติณมาวันนี้มาแปลก เอ่ยถามอย่าง สงสัย “แกหมายความว่าไง?”

รติมากระซิบบอกข้างหูแพรววา ฟังไปด้วย ขมวด

คิ้วแน่นไปด้วย

หลังฟังจบ เธอถามกลับรติณมา “ทำไมฉันต้องเชื่อ แกด้วย?”

น้ำเสียงรติณมาดังก้องไปหน่อย “งั้นเธออยากให้ ดนัยจับคุมฉันคิดถึงแต่ฉันเหรอ? หากเธอไม่ถือสา งั้นฉัน จะเป็นเมียให้กับเขาเอง!”

วิธีนี้กลับมาประโยชน์ หลังจากเธอครุ่นคิดอยู่สักพัก รับปากคําขอของรติมา

เมื่ออยู่ลับหลังรติณมา แพรววากลับยิ้มร้ายดีใจออก

มา
เมื่อยามค่ำ ผู้ที่ทํางานจนอย่างดนัยได้รับรายงาน เลขาเอ่ยรายงาน “ท่านประธานครับ รติณมาที่ขู่ตาย หลบ หนีไปได้! เธอหนีไปที่แม่น้ำอย่างลำพัง ได้ดดลงไปแล้ว ครับ”