บทที่8 ฉันไม่ต้องการ

หมอที่มองแววตาลังเลเธอออก ยื่นเอกสารคนไข้ คืนให้กับเธอ แล้วเอ่ยพูด “งั้นคุณก็กลับไปคิดพิจารณาให้ ดีเสียก่อน? หรือไม่ก็หาลือปรึกษากับพ่อของเด็กก่อนก็ได้ ครับ”

“พ่อของเด็ก” คำพูดประโยคราวกับโดนใบมีดที่ม แทง ทันใดนั้นเธอก็ปรับสภาพความลังเลกลับสู่โหมด ปกติ เอ่ยพูดด้วยเสียงนิ่งเรียบ” ไม่ต้องคิดพิจารณาแล้ว ค่ะฉันตัดสินใจจะเอาเด็กออกเอง ฉันพร้อมรับผิดชอบผล ที่ตามมาเองค่ะ”

พ่อเด็กที่ราวกับเป็นปีศาจร้ายกาจ!

เธอยอมที่จะต้องฆ่าเด็กคนนี้ด้วยการตัดสินใจเธอ เอง ดีกว่าสองแม่ลูกต้องตกอยู่ในกำมือของปีศาจอย่าง เขา

หมอที่ไม่อาจห้ามเธอได้ ก็ให้เธอเตรียมตัวให้พร้อม เอ่ยจะทํากันผ่าตัดในไม่ช้า

นอนอยู่บนเตียงผ่าตัดอย่างเหน็บหนาวไปหมด เธอ ตื่นกลัวจนหลับตาลง ถึงขั้นเตรียมพร้อมรับมือกับมันแล้ว

ถ้าหากแม่ไม่ตกอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้ หากไม่ใช่ ความแค้นใจก้อนนี้ที่ยังเคลียร์ไม่ได้ เธอก็ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ไปอย่างไร้ค่าได้อย่างไร

หมอเอ่ยเดือนขึ้น “ผมจะลงมือฉีดยาชาแล้วนะครับ

เข็มฉีดยาที่เตรียมพร้อมขึ้นปลายเข็มที่จะทิ่มแทง ร่างกายในไม่ช้า ทว่าสถานการณ์ที่กำลังดำเนินอยู่นั้น เด็ก ก็จะถูกทําการผ่าตัดออก

เธอพยักหน้าอย่างนิ่งเงียบ น้ำตาเริ่มริมไหลสู่แก้มไม่

ขาดสาย

ปลายเข็มกำลังจะถูกทิ่มแท่งสู่ผิวบาง ประตูที่ปิดแน่น ก็ถูกผลักเปิดออก

ทั้งสองยังไม่ทันได้เห็นว่าเป็นใครกัน มือบางก็ถูกมือ ที่หนาใหญ่กระชากดึงขึ้นมาจากเตียงนอน

ข้อมือก็ถูกจับไว้อย่างแน่น คราวนี้ถึงรู้ว่าเป็นดนัย

นั่นเอง

ไอ้ปีศาจร้ายกาจผู้นี้

ดวงตาที่คมดำเย็นชา จ้องมองอย่างไม่ลับสายตา

ถ้าเป็นเมื่อครั้งอดีต เธอหวาดกลัวจนสั่นสะท้าน พอมาถึงวันนี้แม้ตายก็ไม่คิดกลัวเขา แล้วจะหลบสายตา ทำไม?

ความเจ้าเล่ห์ร้ายกาจที่เธอคิดไม่ถึง ก็หาเธอพบได้ เร็วเกินไป!

เขาใช้แรงดึง จนเธอเกือบไปแนบชิดหน้าอกกว้าง เขาเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น คุณลืมไปแล้วใช่มั้ยว่า เราเคยคุยอะไรกันไว้?”

เธอไม่ยอมอ่อนแรง ที่ต้องจับจ้องเขา “เราเคยคุย อะไรไว้นั่นมันก็เรื่องของคุณ แต่เด็กคนนี้จะเก็บไว้หรือไม่ เป็นเรื่องของฉัน”

เสียงของเขาสะอื้นไปแล้ว “คุณพูดว่าอะไรนะ?”

ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว เอ่ยพูด “ฉันพูดว่า ฉันไม่ ต้องการเด็กคนนี้ เพราะเด็กคนนี้เป็นลูกของคุณ เพราะ ฉะนั้นฉันเลยไม่ต้องการ!!!

ประโยคถ้อยคำหลังนี้ เสียงของเขาที่แสดงขึ้น

ดวงตาแดงก่ำของเขา กับเสียงถอนหายใจเบาลง ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์นี้ ไม่ว่าจะเป็นเลขา หรือหมอทุกคนต่างอึ้งไปกันหมด

รติ มาเริ่มมีอาการสั่นหวิว ดนัยที่ไม่ได้สติตอนนี้ เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

หลังจากนั้น เขาก็คว้าจับมือบางรติณมา ไปอยู่ตรง หน้าต่าง แล้วเอ่ยพูด “ไหน ๆ คุณก็จะฆ่าลูกผมแล้ว ดี เรา จะตายไปพร้อมเพื่อนคุณ!”

เลขาที่ใจลอยอึ้งอยู่ ตะโกนเรียกเสียงดังก้อง “ท่าน ประธาน!”

ดนัย ตัดสินจะโดดลงไปพร้อมกับหญิงสาว รติณมา ไม่ได้วิตกกังวลอะไร เอ่ยพูดกับเธอ ถ้าตายไปกับดนัยก็ ไม่เลว

เพียงว่าร่างกายที่ยืนแทบไม่ไหวแล้ว ในระหว่างผลัก ออก หญิงสาวก็หมดเรี่ยวแรงล้มลงไปในอ้อมกอดดนัย

โอบกอดร่างบางผอมไร้สติไว้ ทันใดนั้นดนัยก็แตก ตื่นตัวสักที ท่าทีตกใจเอ่ยพูดต่อหมอ “ช่วยเธอ รีบช่วย เธอ!”

หมอที่อึ้งนิ่งก็ได้สติกลับมา รีบอุ้มร่างบางไปสู่บน เตียง ลงมือช่วยชีวิต
อุปกรณ์การรักษาคลินิกนี้มีจำกัดไม่เพียงพอ จะรีบ พาส่งโรงพยาบาลใหญ่ ก็เกรงว่าระหว่างทางจะเกิดอะไร ขึ้น

เพื่อที่ไม่รบกวนคุณหมอ ดนัยและเลขาได้แต่รออยู่ นอกห้องผ่าตัด

ไม่นานราณมาก็รู้สึกตัว คุณหมอโล่งอกไปที “คุณจะ ถูกกระทบถึงเพียงนี้ไม่ได้อีก เด็กไม่สามารถช่วยชีวิตไว้ ได้ อนาคตคุณอาจจะ

น้ำเสียงที่เบาอ่อนลงของหมอนั้น หญิงสาวที่นอนอยู่ ก็ค่อยๆขยับลุกขึ้น ตัวทรุดลงคุกเขาหน้าหมอ ทั้งร้องไห้ คร่ำครวญของร้อง “หมอค่ะ ฉันขอร้องโปรดรับปากเรื่อง หนึ่งกับฉันนะค่ะ”