บทที่ 4 หลบหนี

แพรววายกมือไปคว้าบีบปลายคางรติณมาไว้ สายตา ที่ไม่เหลือเยื่อใยใด ๆ หมายความว่าอย่างไรเหรอ? สาว แกคิดว่าที่แกตกเป็นสภาพนี้ ณ ตอนนี้ ใช่ว่าฉันควรจะ ดีใจใช่มั้ย?

เธอช็อกอึ้งไปกับบรรยากาศห้องที่มีแพรววาอยู่ด้วย เธอยังไม่ทันได้เอ่ยพูดอะไร แพรววาก็ชิงพูดขึ้นมาต่อ “ทั้ง ๆ ที่ฉันกับดนัยเป็นคนที่รักกันอย่างแท้จริง! ก่อนหน้า นี้เป็นเพราะว่าแกเป็นคุณหนูใหญ่ ฉันเลยต้องทนเจ็บปวด ได้แต่มองคนรักของตัวเองไปมีความสุขกับแก! และยัง ต้องฝืนอวยพรแก! ฉันเจ็บปวดแค่ไหน แกรู้หรือเปล่า? สาวที่แสนดีของฉัน!

ความอาฆาตแค้นของแพรววา กับสายตาที่อำมหิต เหมือนจะกลืนกินรติณมาเข้าไปได้ทันที

“เธอพูดว่า เธอรักดนัย?” เธอต้องการอยากจะ หลุดพ้นจากก๋ามือแพรววา น่าเศร้าที่ตอนนี้เธอกลับไม่มี เรี่ยวแรงเลย

รติณมาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคงเป็นเพียงแค่หูฝาด ทว่าคําตอบกลับของแพรววาทำให้รติณมาเหมือนตกเหว ตั้งเป็น “ทำไมฉันถึงรักดนัยไม่ได้? ฉันกับเขาเป็นคู่รักกัน แกกลับเป็นคนที่มาแซกกลางระหว่างเรา! แกรู้มั้ยว่าหลาย ปีมานี้ ฉันรังเกลียดแกมากแค่ไหน?
รติณมาโกธรจนตัวสั่นสะท้าน “ทำไม?”

ในเมื่อพวกเขารักกันขนนาดนี้ ทำไมต้องตบตาเล่น ละครต่อหน้าฉันด้วย?

ทำไมดนัยถึงต้องหลอกลวงความสัมพันธ์ระหว่างเรา

ด้วย?

แพรววายอมปล่อยมือจากคางเธอเสียที หลังจากนั้น แพรววาก็นั่งลงที่ข้างเตียงนอน กระชากกำผ้าห่มขึ้นมา ตรงทรวงอกอย่างแน่ เพื่อเก็บกดอารมณ์ตัวเองไว้

“ทำไม? สิ่งที่ดนัยทำก็เพื่ออยากได้มรดกอย่างราบ รื่น? พี่สาวที่แสนดี แกมันก็เป็นแค่คนที่ใจง่ายเกินไป

เธอเข้าใจแล้ว เข้าใจทั้งหมดนี้แล้ว เขาเป็นคนหัก หลังฉ้อโกงพ่อก่อนที่พ่อจะสิ้น จากนั้นก็ครอบครองมรดก ทั้งหมดของพ่อ แล้วยังทำแบบนี้กับลูกสาวเขาอีก

มันเป็นความคับแค้นใจอะไรนักหนา เขาถึงต้องทำ ถึงขนาดนี้เฉียว?

ดวงใจน้อย ๆ ที่ถูกฉีกกระชากให้แตกสลายไป

จิตใจที่แตกสลายจนด้านชาไปหมดแล้ว ไม่รู้สึกเจ็บ ปาดและหาวลคล้ว แต่ก็ยังนวดอย่างลายเลยไม่อยในบางที

สภาพของแพรววาตอนนี้เหมือนได้ทิ่มแทงสายตา เธอ เธอหายใจเข้าสู่ปอดลึก ๆ ดวงตาที่เปลี่ยนไป เธอ ค่อย ๆ เปิดผ้าห่มออก ยิ้มเรียบ “หากพวกเธอรักกันจริง ๆ ก็ช่วยดูแลผู้ชายของเธอให้ดี ๆ อย่าปล่อยให้เขาต้องมา แตะต้องผู้หญิงอื่นอีก

รอยจุดแดงก่ำที่อยู่บนลำตัวของรติณมาทำให้แพรว วาโกธร เธอส่ายหน้าไปมา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกด แค้น แพรววาว่าตะคอกใส่ “รติ มา แกอย่ามาหลอกคน อย่างฉันเลย ผู้หญิงที่ดนัยรักคือฉัน เขาไม่มีทันเหลียว มองแกหรอก! ที่เขาเก็บเธอไว้นี่ ก็เพื่อทรมานแก เขาจะมี อะไรลึกซึ้งกับแกได้ไง?

รติ มาค่อย ๆ ลากผ้าห่มขึ้นมา พูดเยาะเย้ยแพรววา “ถ้าหากเธอไม่เชื่อ คราวหน้าหากเขาลงมือทำอะไรแบบ นี้กับฉันอีก ฉันจะบันทึกวิดีโอไว้ แล้วให้เธอได้ดู

เธอยังไม่ทันได้พูจบประโยค ก็ถูกแพรวากระชาก อมาตบใส่ใบหน้าอย่างแรง “ไอ้คนต่ำทราม! ฉันจะบอก อะไรแกให้นะ หากแกยังคิดจะแซกกลางระหว่างฉันกับ ดนัยอีกละก็ ฉันจะบอกความจริงแก ฉันกับดนัยเราสอง คนกําลังจะแต่งงานกันในอาทิตย์หน้าแล้ว หากแกไม่ได้ ก่อเรื่อง คิดไม่ซื่อต่อดนัย ฉันก็อาจจะไว้ชีวิตแกก็ได้ หากจิตใจแกยังคิดไม่ซื่อต่อดนัย แกได้ตายอย่างสาสมใจ แน่!”

สายตาอาฆาตมีพิษที่ประกายในสายตาเธอ เป็นคน ล่ะคนกับแพรววาเมื่อก่อน แพรววาพูดถูก รตินมามันง่าย เกินไป หลงรักดนัยง่ายเกินไป เชื่อเนื้อไว้ใจดนัยง่ายเกิน ไป

พอพูดจบ ผู้เป็นชัยชนะอย่างแพรววาก็เดินจากไป

รติณมาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะตามเขาไปได้ ได้แต่กอด เข่าตัวเองแล้วนิ่งเงียบ เขากำลังจะแต่งงานกับแพรววา และอีกหนึ่งอาทิตย์เท่านั้นเอง

สมองของเธอสับสนไปหมด ทั้งไม่พอใจทั้งยัง เกลียดชัง

เธอเกลียด แม้คนอย่างแพรววาก็ทำร้ายเธอได้ ขุมขู่

เธอยิ่งเกลียด ดนัยที่ทำกับเธอแบบนี้ เธอกลับยังรัก ดนัยอย่างหมดหนทางเยียวยา

ใจที่ล้ำลึก เธอก็ยังโหยหาและรักเขาอีก
มือที่กําแน่นทั้งสองข้าง แน่นจนเล็บขบเข้าไปในเนื้อ จนไม่รู้สึกเจ็บเพียงใด ฉันสาบาน ขอแค่สามารถรอดชีวิต ไปจากที่นี่ได้ ความเจ็บปวดทุกข์ทรมานที่ได้จากที่นี่ จะคืน เป็นร้อยเป็นพันเท่ากับเขาอย่างสาสม

อาทิตย์ที่กำลังจะถึงนี้ กลับไม่มีวี่แววอะไรของดนัย เลย คิดไปคิดมามันก็ใช่ เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ก็คง ต้องมัวแต่ยุ่งกับงานแต่งตัวเอง

รติมาตั้งหน้าตั้งตารอให้ถึงวันงานเร็ว ๆ ผู้คนที่มา ถูกสั่งมาคุมดูแลก็เริ่มหายไปบ้าง คงเป็นเพราะต้องไป ช่วยงานในงานแต่ง

เธอกำลังครุ่นคิดว่าจะหนีออกไปยังไง ในขนาดนั้นก็ มีคนเข้ามากะทันหัน ……