บทที่ 3 นอกจากฉันตาย

ดนัยรู้ดีว่า วันนี้ต้องอารมณ์ขึ้นเพราะเธอ ทว่าเขา ยิ่งโหดร้ายกดขี่เหยียบหยามเธอเพิ่มมากขึ้นทุกที เธอรู้ ว่าเรือนร่างบางของตัวเองก็เหมือนกับลูกแก้วใส ที่แตก กระจายไปแล้ว

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว น้ำตาที่อับแก้มได้ แห้งแล้งไปเสียแล้ว ความร้ายกาจและโหดร้ายของ ดนัยได้สิ้นสุดลงแล้ว กระซิบข้างใบหูเธอ “ถ้าฉันไม่ อนุญาต แม้ตายคุณก็ไม่มีสิทธิ์นั้น!

แม้แต่สิทธิ์ในการตายเธอก็ไม่อาจมีได้! ทำไมชั่ง โหดร้ายขนาดนี้!

รติณมาเกลียดตัวเอง ที่ทำอะไรดนัยไม่ได้ ยิ่งเกลียด ตัวเองที่แม้แต่จะตายก็ตายตาไม่หลับ

เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แห้งแหบ “เรายังต้อง เกี่ยวข้องกันไปอีกทำไม?

สายตาดนัยจ้องมองเธอ เอ่ยพูดทีล่ะคำว่า “นอกจาก ว่าฉันตาย!”

นอกจากว่าฉันตายไปแล้ว ถึงจากยอมปล่อยเธอไป!

ฟังแล้ว คล้ายเหมือนกับเป็นคำพูดบทรัก
ไม่ยอมปล่อยหลุดมือ มันเป็นความสัมพันธ์ระหว่าง คนรักที่เขาทำกันไม่ใช่เหรอ?

คำพูดบทรักอะไร? ทำไมมันถึงโหดเยือกเย็นแบบนี้ เธอมองไม่เห็นความสัมพันธ์ดี ๆ ที่ยังหลงเหลือให้กันจาก สายตาเขาเลย?

เขาพูดว่าเธอเป็นคนไม่มีหัวใจ เธออยากรู้ว่าใครกัน แน่นที่ไม่มี?

ช่างเหอะ ทรมานเลย เชิญทรมานให้สาสมแก่ใจและ หนักกว่านี้ยิ่งดี! หากเธอถูกเขาทรมานถึงตาย ความสิ้น หวังเสียใจที่ไม่รู้จบสิ้นเมื่อไหร่จะได้จบลงเสียที

พอพูดจบประโยชน์นี้เธอก็ลุกยืนขึ้น ค่อย ๆ ใส่เสื้อ เข้าที่ให้กับตัวเอง แล้วค่อยเอาผ้าห่มมาห่มบนเรือนร่างที่ เปลือยเปล่าไว้

ดวงตาที่ลวง เธอคิดว่าดนัยแค่เล่นเฉย ๆ ไม่ตอบโต้ อะไร และเธอก็ไม่อาจตอบโต้ได้

ครู่ต่อมาเธอได้ยินเสียงร้องเรียกของลูกน้องขึ้นมา ลูกน้องที่สอดส่องดูแลบ้านก็เข้ามาทันที

ดนัยทำเข้มเฉยชา แล้วสั่งลูกน้องเขา “ ตอนนี้ รีบไปหาคนมาปิดหน้าต่างนี้ไว้ให้ดี! หากเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนู อีก พวกแกต้องรับผิดชอบ!

เขาพูดสักขนาดนี้แล้ว ใครยังกล้าไม่ไปทำตามอีก?

สักพัก ก็มีคนออกมาจากห้องครัวสองคน ถือแบก ท่อนไม้กับตะปูไว้ ไปจัดการปิดหน้าต่างต่อหน้าดนัย

รติมารู้สึกรบกวน เธอไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่ชะงักหัว

ขึ้นมองเลย

เมื่อเขามั่นใจแล้วว่าแม้แต่แมลงวันก็บินเข้าออกไม่ ได้เลยเดินออกไป เขาออกจากห้องไปเสียที

ลูกกะตาเหลือบมองไปมาของเธอ กลับชอบห้องที่ ถูกปรับเปลี่ยนใหม่นี้ รอบ ๆ ถูกปกปิดด้วยสีดำ ราวกับ เป็นขุมนารกไปเสียแล้ว

ถึงแม้จะกลายเป็นขุมนารก แต่แปลกยังมีคนอยากจะ ย่านก้าวเข้ามาอีก

เมื่อเสียงประตูถูกเปิดออกดังขึ้น รติณมานึกว่าเป็น เขาที่ก้าวออกไปแล้วกลับมาอีก เสียงว่าพี่สาวที่ดังเข้าใบ หูขึ้น
พี่สาว?

เธอเงยหน้าขึ้นมอง เหลือบมองไป ก็เห็นว่าเป็น แพรววานั่นเอง

แพรววาเป็นลูกสาวของลุงเธอ ซึ่งชอบเล่นกับรติณ มาตั้งแต่วัยเด็ก

เธอเหมือนกำลังเห็นแสงสว่างที่จะรอดแล้ว ก็ปัด ผ้าห่มออกจากลำตัว แล้วค่อยๆ ขยับลุกขึ้นยืนจากเตียง นอนพร้อมความปวดเหมื่อยที่ต้องทน

“แพรววา เธอเข้ามาได้ยังไง ทำไมดนัยถึงยอม ปล่อยเธอเข้าได้หละ

รอบ ๆ นี้ถูกดนัยปิดกั้นและสั่งคนจับตามองไม่ให้ใคร เข้ามาได้ง่าย ๆ แม้กระทั้งคนสนิทใกล้ตัวเขายังเข้ามา ไม่ได้ แล้วแพรววาเธอเข้ามาได้ยังไงกัน รติณมาครุ่นคิด สงสัย

“ฉันก็อยากจะมาดูพี่สาวตัวเองไง ดนัยเขาต้อง อนุญาตอยู่แล้ว”

ดนัย?
เมื่อครั้งอดีตเธอเรียกดนัยว่าพี่ชายหรือไม่ก็พี่เขยแต่ พอมาวันนี้กลับเรียกว่าดนัย?

แต่เธอก็ไม่ได้ถือสาอะไรกับสิ่งที่เธอเอ่ยเรียกแบบ นั้น เพียงเอ่ยกับแพรววาว่า “แพรวา เธอเข้ามาได้ก็ดีแล้ว เธอช่วยฉันหน่อย โปรดช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่ที

รติณมารู้ดีว่าเพียงตัวลำพังเธอคงออกไปได้ยาก ไหน ๆ แพรววาก็เข้ามาแล้ว เธอคงจะมีวิธีช่วยฉันออกไป ได้สินะ?

“พาแกออกไปงั้นเหรอ? พี่สาวที่แสนดีของฉัน ถึง ป่านนี้แล้ว ยังมองโลกในแง่ดีอีก?

เวลาที่แพรววาเอ่ยพูด กับสายตาที่แฝงซ่อนความ อาฆาตแค้น ความเยาะเย้ยอยู่นั้น

มันไม่คุ้นเคยกับแพรววาแบบนี้เอาสักเลย ไม่คุ้นเคย จนรติณมารู้สึกขนลุกหวาดเสียวขึ้นมาทันที

“แพรววา เธอหมายความว่าอย่างไร?