บทที่ 2 คนดี

ดนัยขยับก้าวไปข้างหน้า วินาทีนั้นมือของเขาก็คว้า ข้อมือของเธอไว้จนได้

รติณมาที่แขวนห้อยอยู่ที่ราวหน้าต่าง เธอจ้องมอง ดนัย แล้วเอ่ยพูด “ดนัย คุณปล่อยฉัน ปล่อยฉันไปตาย เถอะ!”

คำพูดนั้นไม่เข้าหูดนัยเลยสักคำ เขาจับมือเธอให้แน่ ขึ้น เม้มปากไว้แน่ ประกาศเอ่ยกับเธอ “ผมเคยพูดเมื่อสัก ครู่แล้วไง อยากให้ผมปล่อยคุณไป ฝันไปเถอะ! ถ้าคุณ กล้าไปตายจริง!

นําเสียงรติ มาอ่อนลง “ขอแค่อ้อนวอนขอร้องคุณ ได้ มีอะไรที่ฉันไม่กล้าบ้าง!

ดวงตาที่แฝงความปวดร้าวไว้ ดนัยพูดเสียงแผ่วเบา ลง “รติณ คนดี จับมือพี่ไว้แน่น ๆ นะ ขึ้นมา

ดนัยเป็นคนถูกนำมาเลี้ยงในกระกูลพวงมาลัย เขา เติบโตมาพร้อมกับรติณมา เธอเรียกเขาว่าพี่ชายมาโดย ตลอด รติณมาเธอเคยมีครอบครัวที่แสนจะอบอุ่นมาก่อน เธอมีพ่อกับแม่ที่ทั้งหวงและเธอมาก

แต่สิ่งเหล่านั้นมันถูกพลิกผันเปลี่ยนไปหน้ามือเป็น หลังมือตั้งแต่พ่อของเธอจากไป พี่ชายที่แสนดีของเขาก็กลายเป็นปีศาจร้ายไปแล้ว ได้พังทลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ เธอเคยมีมาสิ้นหมดแล้ว

คำว่าพี่ชายเนิ่นนานมาแล้วที่ไม่ได้ยิน น้ำตาเธอริม ไหลไม่ขาดสาย พยักหน้า แล้วพยักหน้าอีก “หากคุณ เห็นฉันเป็นน้องสาวคุณจริง ๆ ก็ปล่อยมือ

ตอบกลับเพียงประโยชน์ง่าย ๆ เธอไม่ขออะไรมาก ขอแค่ดนัยยอมปล่อยเธอไปเท่านั้นเอง

หยดเหงือกที่เริ่มริมไหลเต็มหน้าผากดนัย และ ข้อศอกที่ถูกเฉี่ยวกับกำแพงจนถลอกเป็นรอยเลือดแดง

สด

หากรติณมายังจะต่อต้านดิ้นรน เธออาจจะหลุดมือไป

ได้

จิตใจที่โหดเหี้ยมอำมหิต เขาเอ่ยขู่ “รติณมา ถ้ายัง คิดอยากให้แม่ของเธอมีชีวิตอยู่อย่างเป็นสุข ก็ขึ้นมา!

แม่?

รติณมานิ่งเงียบไป และกลับต่อต้านดิ้นรนขึ้นมา กะทันหัน “ดนัย ถ้าคุณกล้าทำร้ายแม่ฉัน ตายไปเป็นผีก็ ไม่ยอมปล่อยไว้คุณแน่!”
เคลื่อนขยับแขนไปข้างหน้าเล็กน้อย กับความเจ็บ แสบที่กระตุ้นถึงประสาท

ดนัยออกแรงกัดฟันแน่นแล้วกัดอีก ท่าทีแข็งแกร่ง โหดร้าย “คุณไม่ขึ้น ผมก็กล้า!

ทว่าท่า กล้าจริง ๆ ด้วย!

รติ มาเริ่มลังเลใจขึ้นมา เธอจะไม่ยอมตายด้วยเช่น นี้เด็ดขาด จะทำให้แม่เดือดร้อนไปด้วยไม่ได้?

ภาวะความลังเลนั้น รติณมาก็ยังแขวนไว้ในมือขวา ข้างลำตัวเขา ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะยื่นมือให้ดนัยหรือไม่ สายตาที่เร่งเร็วของดนัยนั้น รีบคว้าจับมือของเธอไว้ได้ ใช้ แรงดึงอย่างสุดพลัง กระชากดึงเธอขึ้นมาจากหน้าต่างจน ได้

คนของบ้านกระกูลนี้ก็โล่งอกไปกันใหญ่ หากคุณหนู โดดลงไปจริง ๆ ละก็ คงจะแย่น่าดู

ดนัยไม่สนตัวเองจะเจ็บอย่างไร รีบจับประคองเธอขึ้น มาทันที สีหน้าดุเข้มก็โยนตัวเธอทิ้งลงบนเตียงนอน

ดนัยปล่อยลงอย่างแรง ด้วยความช็อกที่ยังไม่ คลี่คลาย สายตาอันหวาดกลัวที่จ้องมองคนอย่างร้ายกาจของดนัย “ดนัย คุณจะทำอะไรอีก? คุณจะทำอะไรกับฉัน กันแน่น?”

ดวงตาเยือกเย็นของดนัย “สภาพคุณในตอนนี้ ยัง สมควรที่ผมจะอยากทำอะไรกับคุณอีกเหรอ?”

เสียงย้อนเขาราวจะกลืนกินคน เอ่ยรําพึงว่าเกือบตาย แล้วก็ไม่สำนึกอีก!

ท่าทางนิ่งเงียบของรติมา ปล่อยให้น้ำตาแห่งความ เศร้าหมองริมไหลพร่างพรูออกมา และกับเดือนนี้ที่โดน เขาเหยียบหยามทรมานเธอ เธอนิ่งไม่พูดไม่จาสักคำ

ดนัยเห็นเธอนิ่งเงียบ และกรุ่นด้วยความโกธร สมอง ร้อนแผ่วมา ใกล้เข้าไปกระชากกระโปรงชุดยาวสีขาวของ เธอออกจากลำตัว

ใช้แรงอันทรงพลังไปหน่อย รติณมาเม้มริมฝีปากไว้ อย่างแน่น แต่มันเจ็บ มันเจ็บมาก จนทนไม่ไหวกรีดร้อง ออกมา “โอ้ย เจ็บ!

น้ำเสียงที่อ่อนลง คล้ายกำลังอ้อนวอน

ท่าทางเบามือเล็กน้อยบนฝ่ามือของดนัย และน้ำ เสียงที่เย็นชาอ่อนลง “รู้ว่าเจ็บแล้วเหรอ? งั้นต่อไปเธอคงจะรับมือกับมันได้เอง

รติณมารู้ดีว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น เขาเป็นพี่ชายที่ เธอรู้จักกันดี หนึ่งเดือนที่ผ่านมา วัน ๆ บ้างคลั่งอยู่กับการ ได้เหยียบหยามครอบครองตัวน้องสาวอย่างเธอ และวันนี้ โหดร้ายมากขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย!

ดวงตาที่แฝงความหวาดกลัวของรติมา “ไม่ คุณ ทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบ นี้?”

“สิทธิ์อะไรเหรอ? คุณยิ่งไม่มีสิทธิ์มาถามผมแบบนี้ ผมอยากรู้นักว่าผู้หญิงอย่างคุณยังมีหัวใจอยู่หรือเปล่า? “ดนัยยิ้มร้าย ทับร่างใหญ่ลงสู่ร่างบางที่มีรอยแดงก่ำของ เธอ…..