บทที่ 1 กระโดดตึก

เท้าที่เปลือยเปล่าของรติมา กับหน้าต่างที่เปิด ไว้ และกำลังพยายามขยับตัวขึ้นยืนบนราวหน้าต่างให้ได้ พร้อมกับสายลมเย็นพัดโชยมาของอากาศข้างนอก ไม่ เพียงเส้นผมที่พัดโชยไปมากับลมเบาๆ ที่ยิ่งกว่านั้นคือ อารมณ์เธอ

เส้นผมที่ถูกลมพัดกระจากกระจาย ได้สวมใส่ชุดเด รสยาวไว้ กับสีหน้าซีดเซียวป่วยที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าอัน ผ่องใสของเธอ เนื้อผิวที่ไม่ถูกคลุมด้วยชุดเดรสนั้นมีรอย แผลเล็กรอยแผลใหญ่ปนกันไป ทั้งรอยแผลเก่าและใหม่

หนึ่งเดือนแล้ว หนึ่งเดือนเต็ม ๆ ที่ดนัยทำร้ายและ ทรมานเธอจนตอนนี้ต้องตกอยู่สภาพเช่นนี้

ป้าคนใช้ในบ้านที่ค่อยดูแลรติณมาเป็นพิเศษ เห็น เธอในสภาพนี้แล้ว ลืมตาโตตกอกตกใจ กระโกนเรียก ด้วยเสียงสั่นสะท้าน “คุณหนูรีบลงมาเถอะค่ะ! เดี๋ยวคุณ ผู้ชายจะมาเห็นเข้า จะโกรธอีกนะค่ะ ถ้าคุณผู้ชายโกรธขึ้น มาละก็

คำพูดยังไม่ทันพูดจบประโยชน์ ทว่ารติณมาที่รู้ดีว่า อารมณ์โกธรเคืองและโหดร้ายของดนัยเป็นเช่นไร

แค่ว่าเธอเป็นคนที่ถูกกักขังหน่วงเหนี่ยวอยู่แต่ใน ห้องนี้นานมาเป็นเดือนแล้ว เธอยังไม่ได้โกรธเลย แต่ดนัยกลับเป็นคนที่เจ้าอารมณ์โกธรไปสักเอง?

รติณมาเธอไม่ได้สนใจป้าที่ดูแลเธอเลย ณ เวลานี้ สมองของเธอเต็มไปด้วยความคิดเดียว เป็นความคิดที่ กําลังร้อนแผ่ว นั่นก็คือเธอขอแค่สามารถขอร้องดนัยได้ สําเร็จ ถึงแม้ต้องแลกด้วยชีวิต เธอก็พร้อมและยินดี!

“ฉันไม่ลงมา วันนี้ฉันกับเขาต้องคุยกันให้รู้เรื่องไป เลย” เสียงที่อ่อนเบาของรติณมา คล้ายว่ากำลังคุยกับป้า ไปด้วย และคุยกับตัวเองไปด้วย

รติณมารู้ดีว่าสภาพเธอตอนนี้เป็นเช่นไร และคนของ ตระกูลพวงมาลัยต้องโทรรายงานดนัยอย่างแน่นนอน เสียงรถที่แล่นเข้ามาแล้วแบรกกะทันหัน เธอยิ้มร้ายที่มุม ปาก และแล้วเขาก็กลับมาจนได้

เขาปรากฏตัวมาอย่างรวดเร็ว เดิมกับบรรยากาศที่ เย็นหนาวอยู่แล้ว การปรากฏตัวของเขาทำให้บรรยากาศ หนาวเย็นเฉียบมากขึ้นไปอีก

หน้าผากคิ้วปรากฏความเหน็บเหนื่อยที่ปิดซ่อนไม่มิด จ้องมองพูดกับป้า กับน้ำเสียงที่แผ่วเบาไม่เต็มร้อย “ป้า ดูแลเธอด้วยแบบนี้เหรอ?”

รติณมาไม่อยากให้ป้าต้องมาเดือดร้อนเพราะเธอเลยส่งสายตาคมกริบจ้องมองดนัย “ดนัย คุณไม่ต้องไป โทรป้าเขาหรอก! ถ้าหากว่าหัวใจฉันเองที่ร้องขอความ ตายแล้ว จะด้วยหนึ่งพันวิธีหรือหนึ่งหมื่นวิธียังไงมันก็ ต้องมีวิธีอยู่แล้ว!”

ในใจเธอแล้ว ดนัยก็คือปีศาจซาตาน! เขาเป็นต้น เหตุที่ทำให้พ่อของเธอต้องตาย ซ่อนแม่เอาไว้ และยังยึด ครอบครองธุรกิจของกระกูลพวงมาลัยอีก แถมยังจับกุมขัง หน่วงเหนี่ยวเธอเอาไว้! นอกจากตายแล้ว เธอก็ไม่รู้จะหา ทางออกจากความสิ้นหวังที่เหลือล้นนี้ยังไงกัน

“ลงมา!” ใบหน้านิ่งดุของดนัย กับนัยน์ตาแดงก่ำ

เพียงคำสั้น ๆ สองคำ ดนัยพูดจนโมโห ไม่ยอมแพ้ ง่ายๆ

รติณมายิ้มขำ ดูเหมือนว่าช่วงนี้เขามักจะใช้น้ำเสียง แบบนี้พูดคุยกับฉันตลอด ต่อให้ตายตอนนี้เธอยังไม่รู้สึก กลัวเลยสะนิดเลย แล้วทำไมต้องกลัวเขาด้วย

ทันใดนั้นเธอเอ่ยถามอย่างหนุ่มนวลขึ้นมา “ดนัย เธอว่าช่วงนี้ฉันเกลียดคุณมากว่า หรือคุณเกลียดฉัน มากกว่ากันแน่?”

รติณมาไม่รู้ว่าเหตุใดที่ทำให้ดนัยต้องจงเกลียดจงช้งตระกูลเธอนัก เธอเกลียดตัวเอง และเกลียดดนัยด้วย ความสัมพันธ์ดี ๆ ที่เคยมีให้กันทำให้ยิ่งเกลียดและสิ้น หวังเสียใจในตอนนี้!

“ลงมา!” ดนัยไม่ยอมตอบคำถามเธอ ยังคงเป็นน้ำ เสียงเย็นชา ใช้คำพูดอย่างแข็งขังใส่รติมา

“คุณปล่อยฉันให้เป็นอิสระ แล้วฉันจะยอมลงมา รติ มาเริ่มต่อลองกับเขา เธอไม่อยากจมอยู่กับชีวิตแบบ นี้อีกแล้ว เธออยากจะอ้อนวอนขอร้องเขา ถึงแม้ต้องแลก ด้วยชีวิตหรือและอะไรเธอก็ยอม!

“ฝันไปเถอะ!” ดนัยปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด ชาตินี้ เขาคงไม่ยอมให้เธอหลุดพ้นจากมือหรอก!

“คุณจำใจเห็นฉันไปตายได้เหรอ?”

ยอมจําใจทนเห็นเธอไปตายแต่ไม่ก็ยอมที่จะปล่อย เธอไปจาก?

ดนัยเข้าหาเธอทีละก้าว ๆ จ้องมองเธอไว้ ด้วยคำพูด ที่ออกจากปากอย่างเยือกเย็นยิ่งกว่าตัวเขา “ได้ คุณอยาก ตายมากใช่มั้ย? งั้นก็เชิญเลย!”

อารมณ์ราวไฟลุกที่ดับยากของเขา และสภาพรติณมาในตอนนี้ ยังพอเหลืออะไรที่จะทำให้เขาเห็นใจได้อีก

รติ มายิ้มออกมาทั้งน้ำตา “ดนัย ฉันจะทำตามดัง ปรารถนาของคุณ!

คำพูดที่สิ้นหวังถูกพัดกระจายไปพร้อมกับสายลม

มองผ่านไปกับสายลม ทันใดนั้นเธอก็กระโดดลง

ชุดเดรสผ้าเรียวขาวที่เปลวไปมาฉีกเสียอย่างน่า หวาดเสียว ทุกคนตกตะลึงหายใจแทบไม่เต็มปอด เธอ โดดลงไปแล้วจริง ๆ !