บทที่ 15 ฟ้าใส พวกเรากลับบ้านกัน

“เธอกล้าหรอ!” กันต์พูดด้วยเสียงต่ำ

“งั้นพวกเราก็มาลองดู!” หลังจากพูดจบ เอมิกาก็เอา ผ้าสีขาวมาคลุมตัวเธอ ในเสียงของเธอยังมีความติดๆขัดๆ อยู่ “ฟ้าใส ไม่ต้องกลัว พวกเรากลับบ้านกัน ฉันจะพาเธอ กลับบ้าน”

เหมือนโลกหยุดไปทั้งโลก

กันต์ดึงเอมิกาไว้ “เธอเรียกเขาว่าอะไรนะ?!!

จากนั้น มือของเขาก็ไปสัมผัสโดนมือเธอ แล้วก็ถูก ผู้ชายที่ไม่รู้มาจากไหนผลักออกไป

ผู้ชายคนนั้น มีใบหน้าที่สุขุมทั้งเย็นชาและหล่อเหลา ทำเอาใจของคนสั่นออกมาไม่รู้ตัว

เขาเป็นคนที่อยู่ข้างๆเอมิกา แต่ว่าเขาคือใคร ไม่มี

ใครรู้

เอมิกาเองก็กระวนกระวายไม่น้อย เธอหลบผู้ชายคน นี้มาสามปีเต็มๆ แต่เธอถูกห้ามไว้อยู่นอกห้องผ่าตัด เธอ เปิดประตูไม่ออก ก็เลยไปเรียกพยาบาลมาเปิด แต่ไม่มี ใครกล้าทํา
เพราะทุกคนต่างก็รู้ฐานะของกันต์ ถึงแม้พวกเขาจะ ไม่ชอบกันต์ขนาดไหน เกลียดกันต์ขนาดไหน พวกเขาก็ ไม่กล้าเป็นศัตรูกับกันต์

เอมิการ้องไห้ไม่หยุดแล้วโทรหาซัน พวกเขาพูดกัน ในสายโทรศัพท์อย่างมึนๆงงๆ แต่ที่ฟังออกคือให้ซันมา ผลักประตู เธอจะเอาดุจดาว เธอจะพาดุจดาวกลับบ้าน

ซันดูเอมิกาเติบโตตั้งแต่เด็กๆ และต้องรู้เรื่องรอบๆ ข้างขอเธอเป็นธรรมดา

รวมถึง เรื่องทั้งหมดของดุจดาว เขารู้หมด

ในสายตาของซัน นอกจากเอมิกา ผู้หญิงที่เธอรัก กับ คนในบ้านแล้ว คนอื่นไม่มีใครเกี่ยวข้องกับเขา

ดังนั้น ถึงแม้เขาจะรู้เรื่องมาก ชัดเจนขนาดไหน เขาก็ จะไม่ไปยุ่ง

แต่ว่าตอนนี้ เรื่องกันต์ทำร้ายดุจดาว เรื่องนี้เขาคงไม่ ยุ่งไม่ได้แล้ว

ซันจับมือของกันต์ไว้ หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าเขาจะ ไม่ทําอะไรเอมิกา จากนั้นเขาจึงปล่อยกันต์ออก
กันต์รู้จักซัน ถึงแม้เขาจะสงสัยในความสัมพันธ์ของ ซันและเอมิกา แต่เขาก็ไม่ใส่ใจ

หัวใจของเขาเต้นแรงมาก เหมือนมีเรื่องที่เขาไม่รู้มา รวมอยู่ด้วยกันแล้วระเบิด

“เอมิกา เธอบอกฉันนะ เธอ…ทำไมเธอถึงเรียกเขา ว่าฟ้าใส? ดุจดาวทำไมถึงชื่อฟ้าใส”

–…ไม่ต้องกลัวนะ…พี่ชาย….ไม่ต้องกลัว…ฟ้า ใส…ฟ้าใสจะปกป้องพี่ชาย….

สายตาของเอมิกาหยุดไปทางหัวใจดวงนั้น กว่าจะหยุดน้ำตาได้ไม่ง่ายเลย จากนั้นน้ำตาก็ไหล ไม่หยุดอีกครั้ง

“เธอหนาวไหม…ฟ้าใส เธอคงหนาวมากใช่ไหม? ไม่ต้องกลัวนะ ฉันกลับมาแล้ว ฉันกลับมาปกป้องเธอแล้ว ฟ้าใส ฉันกับพี่ซัน-พวกเรามาปกป้องเธอดีไหม ฟ้า ใส?”.

เอมิกาเคยออกคำสั่งกับตัวเองที่นอกห้องผ่าตัดว่า ห้ามตัวเองร้องไห้ ไม่งั้น ดุจดาวจะจากไปอย่างไม่สบายใจ
แต่ตอนนี้หลังจากที่เธอเห็นหัวใจดวงนั้น เธอก็กลับ มาร้องไห้อีกครั้ง

“….เธอจะต้องเจ็บขนาดไหน….” เธอร้องไห้อย่าง หนัก จับผ้าปูบนเตียงไว้อย่างแน่น เส้นเลือดบนมือเห็นได้ อย่างชัดเจน ผมเผ้าก็ยังไปหมด

ซันโอบกอดเอมิกาเข้ามาในอ้อมกอด เขาไม่อยาก เห็นเธอร้องไห้

ทุกครั้งที่เขาเห็นเธอร้องไห้ หัวใจของเขาก็จะเจ็บขึ้น มา ทรมานและไม่สบาย

“ไม่ร้องนะ” ซันออกคำสั่งอย่างเย็นชา

เอมิกากลับกอดเขาแน่นยิ่งขึ้น แล้วร้องไห้อย่างหนัก ในอ้อมกอดเขา

“ฮือ——” เธอไม่อดทนอีกแล้ว เธอทิ้งความมั่นใจ ทุกอย่างของเธอออก เธอขอร้องเขา “ฉันจะให้บ้านไช ยวงค์ชดใช้ทั้งหมด ฉันจะให้ทุกคนที่รังแกเธอชดใช้ให้ หมด–ฮือๆ…ทั้งหมด!!

“ได้” เขาขมวดคิ้ว แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่ร้อง

นะ”