บทที่ 5 นี่ไม่ใช่สิ่งที่นายต้องการหรือ?

ดุจดาวกำลังอยู่ในความฝัน

ฝันเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นมานานมากแล้ว จนเธอก็ลืมแล้ว

ในฝันนั้น มีเพื่อนของเธอตอนเด็กๆ มีเสียงหัวเราะ และมีพี่ชาย พี่ชายคนนั้นดูแลและรักเธอมาก

เธอยังฝันอีกว่า เธอกับพี่ชายโดนผู้หญิงบ้าคนหนึ่ง ขังไว้ และพวกเธอกลัวมาก….

พอเธอเห็นผู้หญิงบ้าคนนั้นกำลังบีบคอของเธอ เธอ ก็ต่อต้านสุดแรง เธออยากร้องขอความช่วยเหลือ แต่ เหมือนมีอะไรบางอย่างปิดปากของเธอไว้ เธอไม่สามารถ พูดออกมา

เธอจะตายแล้ว…

เธอกำลังจะตาย….

ไม่ ไม่ —— 11

พี่ชาย–

ช่วยฟ้าใสด้วย–
ปัง !

สิ่งที่ปิดปากเธอไว้หายไปทันที เธอรีบลืมตาขึ้นมา! เธอสบตากับดวงตาแดงก่ำคู่หนึ่งเต็มไปด้วยความ

คือกันต์

ดุจดาวอ่อนแอมาก เธอไม่สามารถดิ้นรนได้ เธอ อยากเรียกคนให้มาช่วย แต่ก็ทำได้แค่มองดูคนตรงหน้า ที่ ยืนอยู่อย่างเย็นชา

เธอยังคงจำได้ ภาพที่เขาบีบคอเธอ

ตอนที่เธอหมดสติไป เธอรับรู้ได้ว่า กันต์อยากให้เธอ ตายจริงๆ

ถึงจะเป็นอย่างงี้ ในร่างกายของเธอก็มีหัวใจของฟ้า

ใส

…ดุจดาว เธอรู้ได้ยังไง?
เงียบจนได้ยินแต่เสียงเครื่องมือ กันต์ถามเธอด้วย

ความเฉยชา

ดุจดาวจ้องเขา ในแววตาของเธอเหมือนเธอยังไม่ตื่น จากความฝัน

เธอไม่เข้าใจว่ากันต์กำลังพูดอะไร

“พี่ชาย” กันต์เอ่ยปากพูดขึ้นมา “เธอไปฟังมาจาก

ไหน?!”

ฟังมาจากไหน?

ดุจดาวนอนอยู่บนเตียง มองกันต์ด้วยความตั้งใจ

ไม่รู้ทำไม ถึงเธอจะรู้ว่าที่เธออยู่ได้เพราะเครื่องมือ ช่วย แต่เธอกลับอยากยิ้ม

พี่ชายของเธอ….

พี่ชายคนนั้นที่กอดเธอไว้แน่นบอกว่าไม่ต้องกลัว กลับมาถามเธออย่างเย็นชาว่า ไปฟังมาจากไหน?

น่าขำจริงๆเลย
ดุจดาวพูดไม่ออก เธอไม่อยากพูดกับกันต์แม้แต่คำ

เดียว

ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรในตอนนี้ เขาก็ไม่เชื่ออยู่ดี

ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว เธอจะเสียเวลาพูดอีกทำไม?

พอเห็นแววตาที่เย็นชาของดุจดาวที่หลับลง เขาก็ รู้สึกโกรธขึ้นมาในใจ

เขารีบเปิดผ้าห่มดุจดาวออก เธอรู้สึกเสียวๆ เขาถอด เข็มขัดออก และถอดเสื้อเธอออก จากนั้นก็เสียบเข้าไป โดยไม่ใยดี

ดุจดาวเจ็บจนจุก

กันต์กลับทำเหมือนไม่เห็นความเจ็บปวดของเธอ ดึง ผมเธอขึ้นมา ถามอีกครั้ง “ดุจดาว อย่าคิดนะว่าเธอพูดจา มั่วแบบนี้แล้วฉันจะปล่อยเธอไป? ฝันไปเถอะ! ฉันไม่มีวัน ปล่อยเธอหรอก”

“เธออยากได้ฉันนักไม่ใช่หรอ? ฉันยอม ตอนนี้ฉันให้ เธอสิ่งที่เธออยากได้!

เขาทำเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เธอเจ็บปวดมาก
ดุจดาวใบหน้าซีดมาก สำหรับเธอแล้ว แค่หายใจยัง

ยากเลย

“…ไม่เอา…ขอร้อง….ไม่เอา….” เธอใช้แรง ทั้งหมดที่มี พูดออกมาได้แค่นี้

“ไม่เอา? แค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้วหรอ? แต่ตอนนี้ฟ้าใส รับรู้อะไรไม่ได้แล้ว เธอรับแทนละกัน!”

ดวงตาของกันต์แดงขึ้นมา ตอนนี้เขาแค่อยากให้ดุจ ดาวได้รับโทษที่ควรจะได้รับ ผู้หญิงคนนี้ไม่สมควรมีชีวิต ต่อ เธอควรตาย

จนถึง..

เครื่องมือรอบตัวดังขึ้นมา

จนถึง..

พยาบาลเปิดประตูพุ่งเข้ามา

กันต์พึ่งรู้ตัวว่า ดุจดาวที่โดนเขาทับอยู่นั้นไม่มีลม หายใจแล้ว