บทที่ 5 ทำไมคุณถึงแปรเปลี่ยนไป

ถังเหยาไม่ได้ดิ้นรนอะไร, และไม่ได้หันกลับไปมอง ผู้ชายคนนั้นแม้เพียงแวบเดียว

เศษนำแข็งกลบปิดพื้นผิวสระใหม่อีกครั้ง , ทุกอย่าง กลับสู่ความเงียบสงบ, มีแค่ผู้หญิงคนนั้นมีไม่เห็นแม้ เพียงเงา…….

“เหยาเหยา ! ! “เหยียนเส้าคุนถอดเสื้อคุมทหาร ออกแล้วจะกระโดดลงไปในสระ

ซู่ชิงชิงที่ยื่นอยู่ด้านข้างดึงแขนเขาเอาไว้ไม่ ปล่อย : “ท่านนายพล, มันอันตรายเกินไป , ท่านอย่า ไป……………”

“หลีกไป ! “นัยน์ตายเหยียนเส้าคุนเต็มไปด้วย ความบ้าคลั่ง , ผลักซู่ชิงชิงออกอย่างรุนแรงเล็กน้อย , จากนั้นก็กระโดดลงไปกัมสระใต้เศษนำแข็งนั้น

ซู่ชิงชิงสะดุดไปทีหนึ่งจนเกือบจะล้ม , ยังดีที่สาวใช้ ข้างกายหูตาว่องไวพยุงตัวเองเอาไว้

เธอมองดูสระนำแข็งอย่างไม่พอใจ, นัยน์ตา แสดงออกถึงความโมโห

ลานดอกบ๊วย.
ในห้องนอนวางเตาผิงเอาไว้สี่เตา, สาวใช้หลายคน ค่อยเต็มถ่านใส่เตาไม่หยุด

ถังเหยาที่นอนอยู่บนเตียงใบหน้าซีดขาวราวกับ กระดาษ, ตัวสั่นสะท้านไม่หยุด

เหยียนเส้าคนใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นๆเช็ดตัวให้เธอไม่ หยุด, นัยน์ตาแสดงออกถึงความตื่นตกใจและทำอะไรไม่ ถูก.

“หนาว……….ปากของถังเหยาสั่นตลอดเวลาไม่

เคยหยุด

“เหยาเหยา , ไม่ต้องกลัวหนาว, ผมอยู่นี้ แล้ว……..เหยียนเส้าคุนกอดเธอเอาไว้แน่นในอ้อมกอด, นำเสียงมีความตะกุกตะกักอย่างอดกลั้นไม่อยู่

ถังเหยาหนาวอยู่ชั่วครู่ , แล้วไข้พุ่งขึ้นสูงอย่าง กะทันหัน , ทั่วทั้งลานดอกบ๊วยรีบร้อนกันจนวุ่นวายกันไป หมด

หมอในจวนนายพลก็จนปัญญา , แนะนำให้เหยียน เส้าคุนส่งตัวถังเหยาไปที่โรงพยาบาล , เพื่อให้หมอชาว ตะวันตกรักษา
“ฉันไม่ไปโรงพยาบาล…….ฉันไม่ไป……ถังเหยาที่ ไข้ขึ้นสูงจนตาฟาดมัวพูดอย่างดื้อรั้น, นำเสียงของเธอ พร่าเลือน , แต่ยังมีสติสัมปชัญญะอยู่

เธอไม่อยากให้เหยียนเส้าคนรู้, ว่าตัวเองป่วยด้วย โรคที่รักษาไม่หายนั้น

“เหยาเหยาคนดี , คุณไม่อยากไปโรงพยาบาลผม ก็จะกอดคุณอยู่ที่นี้เหยียนเส้าคนยอมถอยก้าวหนึ่ง, แต่ยังคงส่งสายตาสั่งให้คนไปเชิญหมอชาวตะวันตกมาที่ จวนท่านหนึ่ง

“ซื่อหรั่ง, ถังเหยาลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน , ไข้ที่ ขึ้นสูงทำให้ใบหน้าเธอแดงกำ, ริมฝีปากแดงราวกับหยด เลือด , “สัญญากันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ……..

ชีวิตนี้มีแค่ฉันก็เพียงพอแล้ว , ทำไมคุณถึงแปร เปลี่ยนไปได้ ? ”

ชื่อเรียกชื่อหรั่งนี้ , เป็นชื่อที่ถังเหยาใช้เรียกเหยียน เฝ้าคนสมัยยังเป็นเด็กหนุ่ม

แต่หลายปีมานี้ , เธอไม่เคยเรียกเขาด้วยชื่อนี้อีก

เลย
“คุณรีบดีขึ้นมา , ซื่อหรั่งต้องการเพียงคุณ, เหยี ยนเส้าคนจูบลงบนหน้าผากของเธอ, ในใจกลับมีความ รู้สึกว่างเปล่าที่ไม่เคยมีมาก่อนหน้านี้

ถังเหยานอนอยู่บนเตียงเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม, ร่างกายถึงค่อยๆพื้นตัวดีขึ้น

เหยียนเส้าคนก็ค่อยเฝ้าไข้เธออยู่หนึ่งเดือนเต็มๆ ไม่ยอมห่างแม้แต่ก้าวเดียวเหมือนกับตอนแรกเริ่มที่รู้จัก กัน.

ถังเหยาสงสัยเล็กน้อย , ที่เหยียนเส้าคนห่วงใยตัว เองมากเพียงนี้ , เป็นเพราะความรัก , หรือว่าความรู้สึก ผิด , เธอคาดเดาไม่ถูก.

แต่ช่วงในชีวิตสุดท้ายที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดนี้, มีเขาที่ค่อยอยู่เคียงข้างอย่างทุ่มเท ไม่ใช่สิ่งที่ตัวเอง ต้องการมาตลอดเหรอ ?

เธอรู้สึกแน่นในปอดอย่างกะทันหัน , ถังเหยาหยิบ ผ้าเช็ดหน้าขึ้นปิดปากเอาไว้ , ไอค่อกแค่กขึ้นมาเบาๆ

ผ้าเช็ดหน้าสีพุทราแดงยังไม่ทันแกะออก, เธอก็ได้ กลิ่นคาวเลือดแล้ว
ร่างกายของเธอ , กำลังแย่ลงไปเรื่อยๆแล้ว……..

“เป็นอะไรไป ? “เหยียนเส้าคนมองเห็นความผิด ปกติบนสีหน้าของเธอ

ถังเหยาเอาผ้าเช็ดหน้ามาปิดปากเอาไว้, สาย หน้าไปมาเบาๆ : แค่รู้สึกอยากจะกินเหล้าบ๊วยบนถนน ซีเซียมขึ้นมา

เธอไม่อยากให้เหยียนเส้าคนเห็นสภาพที่น่าอนาถ ของตัวเอง.

“ผมจะไปซื้อมาให้ตอนนี้เลย เหยียนเส้าคนแวว ตาแจ่มใสขึ้นมาทันที , ก้าวขึ้นรถแล้วเหยียบออกไปทันที อย่างรวดเร็ว.

ทันทีที่เขาออกไป , ถังเหยาถึงได้คลายผ้าเช็ดหน้า ที่เปื้อนเลือดออก, ที่มุมปากยังมีคราบเลือดเปื้อนอยู่เล็ก น้อย.

“เตรียมผ้าเช็ดหน้าสีพุทราแดงเอาไว้ให้ฉันเยอะ หน่อย ถังเหยาพูดสั่งกับเสี่ยว

เสี่ยวชสงสารในความเพียรพยายามของนายตัว เอง , แต่ก็กลับไม่กล้าขัดความตั้งใจของเธอ, แล้ววิ่งไปที่โรงเก็บของ.

จนกระทั่งตกเย็น, ถังเหยาก็ยังไม่ได้เหล้าบ๊วยที่เห ยียนเส้าคนออกไปซื้อ, และไม่ได้ผ้าเช็ดหน้าที่สั่งให้ไป เอาจากเสี่ยวช.

เธอก้าวเท้าเดินไปมาอยู่หน้าประตูใหญ่ลานดอกบ๊วย อย่างรู้สึกกังวนใจน้อยเล็ก , คิดในใจว่าควรจะสั่งให้สาว ใช้สักคนหนึ่งไปดูที่โรงเก็บของสักหน่อยไหม

“ปัง” เสียงปืนที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน , ดังไปทั่วทั้ง จวนนายพล

ผ้าเช็ดหน้าที่เปื้อนเลือดในมือถังเหยาลันลงบน พื้น, ใจเต้นแรงราวกับเสียงกลอง

“ฮูหยิน ! “สาวใช้ในห้องโถงใหญ่วิ่งมาทางถัง เหยาด้วยความตื่นตระหนก , คุกเข่าลงกับพื้นดังทึบ

“พี่เสียว……..กท่านนายพลยิงตายไปแล้ว……..