บทที่ 8 ไม่มีแรงที่จะรักได้อีกต่อไปแล้ว

เธอร้องตะคอกไป , และยื่นมือไปยกแก้วน้ำที่ข้างตัว ขึ้นแล้วสาดไปบนหน้าของถังเหยา

ถังเหยายังคงอยู่ในสภาวะและท่าทางที่มึนงง, ไม่ ได้หลบหลีกเลยแม้แต่น้อย

แก้วนำนั้นเขวี้ยงใส่บนหน้าผากเธอ, บาดเป็นแผล และมีเลือดออก , ถึงได้ตกลงบนพื้นดังเพลงแล้วกระจาย ไปทั่ว

“ฉันก็ว่าแล้วเธอคงจะไม่ใจดีขนาดนั้นที่จะให้จี้รูป แม่กุญแจกับลูกของฉัน , ที่แท้ก็ฉวยโอกาสตอนที่เด็ก นอนหลับไป , แล้วแอบบีบคอเขาจนตาย ! “ขณะที่ซู่ชิง ชิงพูดในแต่ละคำ , สีหน้าก็ดูจะเจ็บปวดอยู่ทุกวินาที , ทําให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างรู้สึกเสียใจกันเป็นอย่าง มาก

แล้วถังเหยาถึงได้เพิ่งตั้งสติขึ้น , นี้ซู่ชิงชิงกำลัง โยนการตายของลูกมาเป็นความผิดของเธอ

“ซู่ชิงชิง , เธอพูดจาให้ดีๆหน่อย ! ตอนที่ฉันมา เยี่ยมดูเด็กในช่วงเช้า , เธอกับแม่นมต่างก็อยู่ด้วย ! “เธอ ไม่มีเวลาสนใจอาการปวดบนตัว , พยายามออกแรงพูด อธิบาย.
แม่นมที่คุกเข่าอยู่บนพื้นร้องไห้แล้วก็พูดไปด้วย : “ฮูหยิน, ทำไมมาตอนนี้ฮูหยินถึงกล้าแต่ไม่กล้ารับ ล่ะค่ะ ! ตอนนั้นทันทีที่ฮูหยินเดินออกไป , คุณชายน้อย ก็หมดลมหายใจไปทันที…….ฉันกับคุณชายน้อยไม่เคยมี ความโกรธแค้นอะไรกัน อีกทั้งคุณชายน้อยก็เป็นลูกที่ คุณนายซู่อุ้มท้องมาตั้งสิบเดือนถึงได้คลอดออกมา, หรือ ว่าพวกเราจะเป็นคนบีบคอคุณชายน้อยให้ตายไปเองล่ะ ค่ะ ? ”

ทุกประโยคของแม่นมต่างทิ่มแทงจนเลือดสาด, ทำให้ถังเหยาไม่สามารถที่จะโต้กลับไปได้เลย

ใช่แล้ว , ทุกคนในจวนนายพล, ต่างก็รู้ดีว่าเธอไม่ ยอมรับคุณนายรองอย่างซู่ชิงชิง , และไม่ชอบการมาเหยื อนของเด็กคนนี้.

ตอนนั้นทันทีที่เธอออกไป , เด็กคนนี้ก็ตาย , แล้ว ใครล่ะจะเชื่อว่าเธอไม่ใช่คนร้าย ?

ถังเหยามองไปยังเหยียนเส้าคนอย่างควบคุมตัว เองไม่ได้ , ผู้ชายคนนั้นกำลังกอดซู่ชิงชิงเอาไว้ในอ้อม กอด, พูดปลอบใจด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน, และไม่ได้ มองตัวเองเลยแม้แต่แวบเดียว

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกปวดไปทั้งตัวราวกับจะแตกออกจากกัน , ในเส้นเลือดราวกับมีแมลงกัดแทะพุ่งชนอยู่นับ ไม่ถ้วน , แรงและดุร้ายขึ้นเรื่อยๆ

“คุณไม่เชื่อฉัน ? ”ถังเหยามองตรงไปยังเหยียนเส้า คน , และรู้สึกหายใจไม่ออกเล็กน้อย

“เธอออกจากลานลูกแพร์ก็เก็บข้าวของไปหาผู้ชาย เพื่อจะหนี้ไปด้วยกัน, จะให้ฉันเชื่อเธอได้ยังไง ? “สีหน้า ของเหยียนเส้าคุนดูโมโหมาก

เขาพูดคำว่า“ฉัน”มาเป็นสองสามครั้งแล้ว , นั้น ทำให้ฟางเส้นสุดท้ายในใจของถังเหยาขาดลงไปทันที.

คนๆเดียวบนโลกใบนี้ที่รู้ว่าเธอป่วย, และให้ความ อบอุ่นกับเธอ , ก็ถูกเหยียนเส้าคนยิงตายไปกับมือแล้ว.

ความเป็นสามีภรรยาเจ็ดปีของพวกเขา , ได้เดินมา ถึงทางตันแล้วจริงๆ

“จะฆ่าจะแกง, รับสั่งมาเลย, คำพูดแปดคำ สั้นๆ , ไม่เหลือไออุ่นเลยแม้แต่น้อย.

เหยียนเส้าคนขังถังเหยาเอาไว้ในห้องขัง , ไม่ได้มี ความเมตตาเห็นแก่ความเป็นสามีภรรยาของทั้งสองคน เลยสักนิด.
ยกดึก.

เหยียนเส้าคนเดินเข้ามาในห้องขังของถังเหยา, ใน มือยังนิ้วหัวของหมอตู้ไว้ด้วย

ถังเหยากำมือไว้แน่น, สายตาที่มองดูเขาราวกับ กำลังมองดูคนแปลกหน้าคนหนึ่งอยู่

“ทำไม , ไม่ได้เหลือร่างที่สมบูรณ์ไว้ให้กับชู้เธอ, ก็ เลยต้องใช้สายตาแบบนี้มองฉันอย่างงั้นเหรอ ? “เหยียน เส้าคนหยิบมีดสั้นที่พกติดตัวออกมา , แล้วกดใบมีดที่เย็น และบางเฉียบนั้นไว้

“ฉันไม่ได้เป็นคนฆ่าเด็ก, ที่ฉันไปหาหมอตู้ก็แค่ไป ตรวจโรค “สีหน้าของถังเหยานิ่งอึ้งไป

“ตรวจโรค ? ฉันว่าเธอคงจะเป็นโรคเหงาเปล่า เปลี่ยว ! ในโรงพยาบาลมีหมอผู้หญิงตั้งมากมายไม่หา แต่จ่อจงเลือกหมอหนุ่มหน้าใส ! “เหยียนเส้าคนพูด เสียดสีไป , ไม่ได้มีความกังวนและหวังใยเลยแม่แต่ น้อย.

“เหยียนเส้าคุน , คุณคิดว่าทุกคนเขาจะเป็นเหมือน คุณงั้นเหรอ ? “ถังเหยาจ้องมองเขา , ความเย็นชาได้ฝัง ลึกเข้ากระดูกไปแล้ว
เหยียนเส้าคุนนิ่งอึ้งไป, นานมากถึงได้เข้าใจความ หมายในคำพูดของเธอ

เขากำลังจะอ้าปากพูด, ถังเหยาก็ได้แย่งพูดขึ้น ก่อนแล้ว : “ผู้หญิงคนหนึ่งจะมีเจ็ดปีได้สักกี่ครั้ง ? ฉัน มอบช่วงเวลาชีวิตที่สวยงามที่สุดให้กับคุณ, ยอมทิ้งบ้าน เกิดมาต่อสู้สร้างโลกใหม่กับคุณ ! ความรักตลอดเจ็ดปี คุณเหลวไหลอยู่ข้างนอกมาสามปี, ฉันเคยว่าอะไรคุณ ไหม ? ทำไมแค่ฉันไปหาหมอผู้ชายคนหนึ่ง , คุณก็ถึงกับ ต้องฆ่าคน……..

ถังเหยายังไม่ทันพูดจบ , เหยียนเส้าคนก็ตัดบทเธอ ด้วยเสียงตบ ดัง เพียะ เสียงหนึ่ง

ตบนี้, ทำให้ถังเหยาถึงกับอึ้งไป และในหูก็เต็มไป ด้วยเสียงที่ดัง ซึ่งพึ่ง ,

“วันๆฉันยุ่งอยู่กับการสู้รบ , หาผู้หญิงมาผ่อนคลาย ปลดปล่อยแก้เบื่อจะเป็นอะไรไป ? ว่าแต่เธอเถอะ, เธอใช้ ชีวิตอยู่ในบ้านอย่างสุขสบายราวกับนกขมิ้นยังไม่พอใจอีก งั้นเหรอ ! ”

“บอกแล้วว่าจะให้เธอเป็นแม่ของเด็ก , เธอกลับ ลงมืออย่างโหดเหี้ยมได้ ! ฮูหยินของนายพลคนอื่นหวัง ให้ผู้ชายของตัวเองแตกดอกออกผล , แต่เธอคงจะหวังให้ฉันไร้ทายาทสืบตระกูลล่ะมั้ง !

เหยียนเส้าคุนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ, แล้วดึงตัวถัง เหยาแล้วลากขึ้นไปบนเตียงหินที่เย็นเฉียบในห้องขัง

ข้อมือของถังเหยาถูกบีบจนเขียวม่วง, แผ่นหลังก็ ถูกหินที่แข็งบาดจนรู้สึกปวดแสบ

ขณะที่เหยียนเส้าคนสอดแทรกเข้าไปในเรือนร่างชั้น ในของเธอ , ถังเหยาก็รู้สึกเจ็บจนตาพร่ามัว , แม้กระทั่ง ม่านตาก็เริ่มไร้เรี่ยวแรง

“ฉันเกลียดคุณ.

ในที่สุดเธอก็ , ไม่มีแรงที่จะรักได้อีกต่อไปแล้ว……..