บทที่ 4 จะให้ผมแตะต้องไหม

ถังเหยาหายใจหอบ , ความเจ็บปวดที่หน้าอกทำให้ เธอแทบจะหายใจไม่ออก , ไม่มีกระจิตกระใจแบ่งความ สนใจไปปฏิเสธเหยียนเส้าคนเลยแม้แต่น้อย

จนกระทั่งความเร่าร้อนที่เหมือนดั่งไฟนั้นสอดแสก เข้ามา, ถังเหยาถึงตั้งสติขึ้นมาจากความเจ็บปวด

เธอส่ายหน้าไปมา, ไม่มีเสียงที่จะปฏิเสธ

“ก็แค่ไม่แตะต้องคุณไม่กี่วัน ก็รู้จักยั่วอารมณ์ขึ้นมา

แล้ว ! ”

เหยียนเส้าคุนสอดแสกเข้าไปที่จุดลึกสุด, ไม่มีการ ปลุกอารมณ์ใดๆเลยแม้แต่น้อย.

ถังเหยาตัวสั่นสะท้านไม่หยุด, ทั้งตัวของเธอ, รู้สึก เจ็บไปเท่าทุกซอกทุกมุม

โดยเฉพาะจุดที่แห้งเหือดนั้นที่ถูกเหยียนเส้าคนสอด แสกเข้าไปอย่างไร้ความเสน่ห์หา , เจ็บจนราวกับจะฉีก ขาด

เหยียนเส้าคุนก็รู้สึกเสียใจ แต่เมื่อเขาเห็นท่าทางที่ เย็นชานั้นของถังเหยาความโมโหก็เพิ่มมากขึ้น
“พูดมา , จะให้ผมแตะต้องไหม ? เหยียนเส้าคุน ล้วงมือเข้าไปในเสื้อชั้นในที่หลวมของเธอ

มือที่จับปืนมานานหลายปีนั้นเต็มไปด้วยหนังที่ด้าน หนา , ลูบลงบนผิวที่เนียนละเอียดของถังเหยามีความ หยาบเล็กน้อย.

ทุกจุดที่เขาลูบไล้, มีความเจ็บราวกับถูกเข็มจิ้ม

ถังเหยากัดฟันไว้แน่น, ไม่ส่งเสียงเลยแม้แต่คำ เดียว

เจ็ดปีมานี้ , นี้เป็นครั้งแรกที่เหยียนเส้าคนบังคับใจ

เธอ

ความอ่อนโยนและใส่ใจของเขามีไว้ให้กับคนและ เรื่องที่สนใจเท่านั้น , ส่วนเธอ , ก็ทำให้เขาเบื่อหน่ายไป ตั้งนานแล้ว

การสัมผัสที่ไร้ซึ่งความรัก , เพียงแค่ประกาศความ เป็นเจ้าข้าวเจ้าของของเขาเท่านั้น

“ทำไมถึงผอมไปมากขนานนี้ ? ในที่สุดเหยียนเส้า คนก็รู้สึกถึงความผิดปกติ
เรือนร่างที่อยู่ใต้เสื้อที่หลวมใหญ่นั้น, มือใหญ่ของ เขาลูบจับถึงโครงกระดูกทุกซี่ของเธอได้, ราวกับไร้การ สัมผัสของเนื้อบนตัว

สายตาของถังเหยาเยือกเย็นราวกับมีหมอกบังตาอยู่ ชั้นหนึ่ง , นัยน์ตามีแต่ความสิ้นหวังและเสียใจ

ทันใดนั้นใจของเหยียนเส้าคนก็บีบตัวแน่น, เขา ยกมือขึ้นลูบเบาๆที่ตาของเธออย่างอึ้งๆ

เขาอยากแน่ใจ , ความเสียใจในนัยน์ตาของเธอเป็น แค่ความรู้สึกที่ผิดๆของตัวเอง

“คนดี , อย่าโมโหอีกเลย “เหยียนเส้าคนซบเข้าที่ ไหล่ของเธอ, แล้วจบการต่อสู้บนเตียงนี้ลง

หลังจากที่แต่งตัวเสร็จ, เหยียนเส้าคนอยากจะ อยู่เป็นเพื่อนถังเหยาอีกสักหน่อย , แต่สาวใช้ของซู่ชิง ชิงกลับวิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบ, บอกว่านายของตัวเอง หกล้มด้วยไม่ทันระวัง

“หกล้มก็ไปเรียกหมอ, จะมาบอกฉันทำไม ? “เหยี ยนเส้าคนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“แต่ว่าคุณนายรองร้องไห้บอกอยากเจอท่าน , พอเธอร้องไห้ก็จะปวดท้องรุนแรงขึ้น……..สาวใช้พูดด้วย ความกังวนใจเป็นอย่างมาก

เหยียนเส้าคุนมองดูถังเหยา : “เหยาเหยา……..

“คุณอยากไปก็ไป , อยากมาแกล้งแสแสร้งทำ เป็นถามฉัน ถังเหยาพูดเสียงแหบ, ด้วยน้ำเสียงที่ เสียดสี

เหยียนเส้าคุนลุกขึ้นยื่นทันที , ผู้หญิงที่เห็นอก เห็นใจคนนั้น, ทำไมถึงกลายเป็นคนที่ไม่มีเหตุผลขนาน นี้ไปได้ ?

เขาสะบัดมือแล้วเดินจากไป , ไม่หันมามองแม้แต่ ครั้งเดียว

ผู้หญิงคนอื่นต่างแกร่งแย่งกันเอาใจเขา , เขาก็ไม่ จำเป็นต้องมารองรับอารมณ์แบบนี้ที่เธอ.

ไฟในเตาผิงได้ดับมอดไป, ความเงียบเหงาในห้อง ก็เพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

ถังเหยาพยุงตัวลุกขึ้นจากเตียง , สั่งให้เสี่ยวชีเอาน้ำ มาบ้วนเลือดในปากออก.
เธอนอนนิ่งอยู่บนเตียงไปสามวัน, ความเจ็บปวด กลางหว่างขาถึงได้ค่อยๆจางหายไป

อากาศดีขึ้น , ถังเหยาพันผ้าพันคอไว้ที่คอ , แล้ว เดินไปยังศาลาในลานนั่งเล่น

ทุกครั้งที่ว้าวุ่นใจ , เธอก็จะมานั่งอยู่ที่นี้

ใต้ศาลาเป็นสระนำ, ฤดูร้อนจะเต็มไปด้วยดอกบัว , แต่ตอนนี้กลับต่อตัวเป็นน้ำแข็ง

“ท่านนายพล, ในสระมีดอกบัวที่ต่อตัวเป็นนำแข็ง จริงเหรอค่ะ ?

ทันใดนั้น , ถังเหยาก็ได้ยินเสียงที่ออดอ้อนหนึ่งของ ผู้หญิง

เธอมองไปตามเสียง , ซู่ชิงชิงที่สวยน่ารักกำลัง ควงแขนเหยียนเส้าคน, เดินเล่นอยู่ข้างขอบสระ

ทั้งสองคนนั้นก็มองเห็นถังเหยาที่นั่งอยู่ในศาลา, ทั้งสองฝ่ายต่างนิ่งอึ้งไป

“ชิงชิงสวัสดีคุณพี่ค่ะ “ซู่ชิงชิงยื่นท้องที่เพิ่งโต ขึ้นออกมาเล็กน้อย , ทักทายถังเหยาอย่างมีมารยาทไปทีหนึ่ง

ขณะนั้นเอง , ลมกระโชกแรงพัดผ่านกะทันหัน , ซู ชิงชิงจับผ้าเช็ดหน้าในมือไว้ไม่แน่นพอ, เลยถูกลมพัด ลอยไปยกลงบนพื้นผิวสระข้างศาลา

“ผ้าเช็ดหน้าของฉัน ! “ซู่ชิงชิงตะโกนขึ้นอย่างรีบ

ร้อน.

เหยียนเส้าคุนมองดูท่าทางที่เย็นชาไม่สนใจใครของ ถังเหยา , ในใจรู้สึกโมโหขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

เขาพูดสั่งกับเธอโดยตรง : “คุณไปเก็บมา หน่อย

ถังเหยามองดูผ้าเช็ดหน้าที่ยกลงบนพื้นผิวสระที่อยู่ ห่างออกไปไม่ไกล , ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นเหมือนกับที่เหยี ยนเส้าคุนให้ตัวเองในวันนั้น

เธอก็เข้าใจทันที , ซู่ชิงชิงในสายตาเหยียนเฝ้า คุน , ไม่ได้มีตัวตนแค่เล่นๆชั่วคราวเท่านั้น

เจ็ดปีก่อนหน้านี้ช่วงเวลาที่ยากลำบาก , เป็นถัง เหยาที่ค่อยอยู่เคียงข้างเหยียนเฝ้าคน
หลังจากเจ็ดปีที่ยาวนานต่อไปนี้ ก็ควรถึงเวลาของ ซู่ชิงชิงแล้ว

เธอเดินออกไปจากศาลา, เดินลงขั้นบันได , เดิน ไปยังสระที่ต่อตัวเป็นน้ำแข็ง

หลังจากที่เก็บผ้าเช็ดหน้าผืนนี้แล้ว, ใจของเธอก็จะ ตายไปด้วย.

แสงแดดที่สดใสส่องลงบนพื้นผิวสระทำให้แสบตา เล็กน้อย , ถังเหยาเดินไปอย่างช้าๆสองสามก้าว, ก็ได้ ยินเสียงแตกออกของพื้นผิวนำแข็ง,

เธอตัวแข็งทื่อ , มองเห็นรอยแตกที่กลางสระทอด ยาวคดเคี้ยวมาทางตัวเองอย่างชัดเจน

“เหยาเหยา ! อย่าขยับ ! “ถังเหยาได้ยินเสียง ตะโกนอย่างตื่นตกใจของเหยียนเส้าคุน

เธอแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน, ก้มตัวลงเก็บผ้าเช็ดหน้า

ผืนนั้นขึ้นมา, พื้นผิวนำแข็งใต้ฝ่าเท้าแตกออกจากกัน ทันที.

“กึม”
ร่างของเธอร่วงหล่นลงก้มสระอย่างไร้น้ำหนักถ่วง