ตอนที่ 13 มีคนกระโดดตึก

เวลาที่ทาวัตให้กับเธอคือสามวัน ตอนนี้ผ่านไปแล้วสอง

วัน

ตอนแรกวรินทรคิดจะไปหาคนคนนั้นขอยืมเงิน แล้วพา แม่หนีไปจากที่ที่วุ่นวายนี้ ให้ทาวัตหาเธอไม่เจอ แต่โทร

หาคนคนนั้นไม่ติด

ในขณะที่เธอรีบร้อนไม่รู้จะทำอย่างไงดีก็มีโทรศัพท์จาก โรงพยาบาลโทรมาหา

“คุณวรินทร ขอถามหน่อยค่ะ วันนี้คุณได้มาที่โรงพยาบาล หรือเปล่า แถมยังพาแม่คุณออกจากโรงพยาบาลหรือเปล่า คะ ?”

วรินทรตกใจ ทำไมหล่ะ แม่ผมไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลเห

รอ ?”

วันนี้เธอมีเรียนอยู่ที่โรงเรียนทั้งวัน ไม่ได้ไปที่โรง

พยาบาลเลย

“คืออย่างงี้ค่ะ เช้าวันนี้ตอนที่พยาบาลไปตรวจห้อง พบว่า คุณทมยันตีแม่ของคุณไม่อยู่ที่ห้อง และวันนี้ทั้งวันก็ไม่ได้ กลับมา พวกเราหาทั้งโรงพยาบาลก็ไม่เจอ ดังนั้นจึงอยาก ถาม…”

“คุณพูดอะไรนะ ?”วรินทรตัดบทคำพูดของพยาบาล แม่ฉันหายไป

เธอโยนโทรศัพท์ทิ้ง ไม่ได้สนใจพยาบาลพูดอะไรอีก รีบวิ่งออกจากห้องเรียน วิ่งไปถึงหน้าโรงเรียน โบกแท็กซี่ และไปโรงพยาบาลทันที

ตลอดทางใจของเธอกังวลอย่างมาก

แม่หายไปได้ยังไง ?

ท่านไม่อยู่ที่โรงพยาบาลแล้วจะไปที่ไหนได้ ?

วรินทรไม่เข้าใจจริงๆ อยู่ดีๆคนป่วยไตวายขั้นสุดท้ายจะ หายไปจากโรงพยาบาลได้อย่างไง

เพราะหน้าโรงพยาบาลห้ามจอดรถ คนขัยรถจึงจอดรถที่ ด้านตรงข้ามของถนน วรินทรรีบร้อยจ่ายเงินไปแล้วผลักประ ตูกัลงรถ แต่ไฟเขียวพอดี เธอไม่ทันคิดเลยรีบข้ามถนนไป

จนไม่ได้สังเกตว่ามีรถบรรทุกขนาดใหญ่คันหนึ่งผ่าไฟ แดงวิ่งมาทางเธอ

“ปั๊บบบบบ ได้ยินเสียงดังแสบแก้วหู รถบรรทุกแล่นผ่าน ไปแบบกระฉันชิดไหล่เธอ วรินทรล้มลงไปที่ข้างถนน ทันใด นั้นมีมือขนาดใหญ่กอดที่เอวของเธอไว้ เธอตกใจอกสั่น ขวัญตา หันหน้ากลับมองเจ้าของของมือใหญ่คู่นั้นอย่าง งุนงง
เห็นเป็นทาวัตนั่งอยู่บนพื้น ประคองร่างเธอเอาไว้ สีหน้าของเขามีความโมโห

“วรินทร นายบ้าไปแล้วเหรอ ? รถวิ่งมาชนก็ไม่รู้จักหลบ !”

วรินทรยังคงงุนงงมองเขาอยู่ เพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อกี้ทาวัตช่วย

ชีวิตเธอไว้

“เมื่อกี้ขอบคุณครับ”เธอรีบลุกขึ้น ขาทั้งคู่ถูกรถบรรทุก ขูดจนเป็นรอย กำลังมีเลือดไหลอยู่ ทำให้กางเกงนักเรียน สีน้ำเงินถูกย้อมเป็นสีแดง

เธอไม่ได้สนใจความเจ็บ เดินไปยังโรงพยาบาลอย่างยืน

กราน

ทาวัตมองไปที่รอยสีแดงสดนั้น มองยังไงก็รู้สึกขัดตา เขาวิ่งไปลากแขนของวรินทร พูดว่า “นายกำลังเลือดไหล

อยู่”

“เลือดนิดเดียว ไม่เป็นไรหรอก”วรินทรหน้าซีดขาว ดึง แขนที่ถูกทาวัตจับไว้กลับมา

นึกถึงแม่ที่หายไป เธอไม่มีอารมณ์มารับมือกับทาวัต

“ขอโทษคุณชายทาวัต ผมมีธุระด่วน หากมีเวลา คราวหน้า ผมไปขอบคุณคุณดีๆ “พูดจบเธอก็เดินไปข้างหน้าต่อ

ทาวัตมองเงาของเธอ รูปร่างที่บอบบางนั้นเหมือนกับจะล้มลงตลอดเวลา

เขาขมวดคิ้ว ในมือยังมีความสัมผัสที่จับแขนของวริน

ทรอยู่

คนคนนี้อ่อนแอกว่าที่เขาคิดเอาไว้ ไม่เหมือนผู้ชาย

แม้แต่น้อย

วรินทรเดินกะเผลกไปยังตึกผู้ป่วยใน พยาบาลที่ดูแล แม่ของเธอลงจากตึงมาพอดี มองเห็นเธอแล้วถามอย่าง ตกใจ คุณวรินทร คุณเป็นอะไรคะ ?”

วรินทรไม่ตอบแต่ถามว่า“ได้ข่าวแม่ผมไหม ?”

“ยังเลยค่ะ พวกเราหาทั่วโรงพยาบาลแล้ว……”ขณะที่ พยาบาลกำลังพูดอยู่ ก็มีเสียงตะโกนมาจากด้านหลัง

“รีบมาดู ! มีคนกระโดดตึก !”

วรินทรตกใจ เงยหน้าขึ้นไปมองที่ยอดตึก

ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สว่างจ้า ผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดคนไข้ ยืนอยู่ที่ดาดฟ้าของชั้นยี่สิบ ขาหนึ่งข้างยื่นออกมานอกราว กั้น

วรินทรมองแวบเดียว ก็รู้สึกว่าเจ็บจนหน้ามืดราวกับใจถูก คนอื่นจับอยู่ ผู้หญิงที่ยืนอยู่ดาดฟ้าบนนั้น ถ้าไม่ใช่แม่ของ เธอจะเป็นใครไปได้หล่ะ ?!
ตาคู่นั้นของเธอแดงก่ำ ตะโกนออกไปเสียงดัง”แม่——”