การเดินทาง

รุ่งสางเหมยอิงก็ออกเดินทางโดยแวะไปบอกลาป้าหวังของ นาง “อิงอิง ไปก่อนนะเจ้าคะ ดูแลตัวเองด้วยนะเจ้าคะ ท่าน ป้า”นางกล่าวพลางโผ่เข้าไปกอดฮูหยินหวัง

เช่นเดียวกันกับฮูหยินหวังที่คว้าเอาตัวเหม่ยอิงเข้ามากอด เจ้า ก็เช่นกันเดินทางดีๆนะ ป้าจะใภ้คนไปด้วยเจ้าก็ไม่ยอม ทำคนแก่ เป็นห่วงเสียจริง”ว่าพลางน้ำตาไหลนางไม่มีบุตรสาวและไม่มี สะใภ้จึงไม่มีหลาน เลยเอ็นดูเหมยอิงดังบุตรสาวแท้ๆ เมื่อได้ เวลาเหมยอิงจึงออกเดินทางด้วยม้าที่แข็งแรง 1 ตัว ซึ่งม้าตัวนี้ อดีตเคยเป็นมาของบุตรชายฮูหยินหวัง มันไม่ยอมเข้าใกล้ใคร แต่พอให้เหม่ยอิงไปดูมันกลับยอมรับนาง จึงยกให้นางเพื่อใช้ ในการเดินทาง

นางให้ เสี่ยวเปียกลายร่างมาพันที่ข้อมือนางดั่งเดิม สามารถ สื่อสารกันทางจิตได้ตลอดเวลา

เมื่อเข้าสู่แคว้นหมิง ก็เห็นชาวบ้านกำลังไล่คนคนนิ่งออกจาก หมู่บ้าน จึงถามว่าเกิดอะไรขึ้น ชาวบ้านเล่าว่าชายคนดังกล่าวถูก ขับไล่มาจากอำเภอเพราะครอบครัวเขาป่วยและชีวิตทั้งหมด จึง กลัวว่าเขาจะมาแพร่เชื่อให้พวกตนจึงไม่ยอมให้เข้ามาใน หมู่บ้าน ได้ยินอย่างนั้นนางจึงเดินตามชายคนดังกล่าวไปจนพบ ว่าเขานั่งดื่มน้ำจากบ่าธารอยู่แต่ก็มีคนเอาค้อนมาไล่ไม่ให้เขา กินน้ำกลัวว่าเชื้อโรคจะลงสู่แม่น้ำ เดินตามมาเรื่อยๆก็พบที่พักภายในกลางป่าไม่มีเขาจึงไม่มี ไกอาศัย เขาใช้กิ่งไม้ทำเพ็ง

เพื่อใช้บังแดดนอน

“ท่านป่วย “นางเอ่ยถามเมื่อเดินตามมาถึงที่พัก นางรู้ว่าเขารู้

ว่านางเดินตามมา

ชายหนุ่ม”……”

“ข้ารู้ว่าท่านมีวรยุทธ์ ค่อนข้างดีเชียวล่ะ แต่ที่ไม่แน่ใจคือเหตุ ใดท่านจึงทำตัวเช่นนี้เท่านั้นเอง”

ชายหนุ่มหันมามองนาง “ก็เหมือนท่านที่ต้องปิดบังใบหน้านั้น แหละ” นางไม่ได้ว่าอะไร แล้วกล่าวว่า “แล้วถ้าข้า เปิดหน้ากาก ท่านจะเปิดใจไม่เล่านางใช้คำว่าเปิดแทนถอดเพื่อชี้ให้เห็นว่า นางสื่อถึงอะไร

“ท่านกล้า” “ลองไหมล่ะ เพียงท่านรับปากข้า” ชายหนุ่มนั่ง คิดครู่หนึ่งจึงพยักหน้า

เมื่อได้รับคําตอบเหม่ยอิงก็ทำการถอดหน้ากากออก แค่เพียง นางถอดหน้ากากเท่านั้น ชายหนุ่มคนนั้นก็ตะลึงค้างอยู่กับที่ เหมือนคนโดนสะกด นางจึงกล่าวว่า “ข้าตรวจร่างกายท่านได้ หรือไม่”

ทําให้เขาได้สติแต่ก็ยังมาไม่ครบ ทำให้ทำได้แค่ยักหน้า เมื่อ นางเห็นเช่นนั้นนางก็ยื่นมือไปจับชีพจร ทันทีครูใหญ่นางจึงเอ่ย ขึ้นว่า “ท่านไม่ได้ป่วย และคาดว่าครอบครัวท่านก็คงไม่ได้ป่วย แต่โดนพิษ ใช่หรือไม่” จากที่ตอนแรกตกใจตะปักค้างตอนนี้ยิ่ง กว่าตะลึกค้างแทบไม่หายใจด้วยซ้ำ เมื่อได้สติมาครบจึงถามขึ้นมาว่า “ท่านรู้ใต้เยี่ยงไร ท่านเป็นหมอ ทั่วทั้งแคว้นต่าง แกว่า ครอบครัวข้าป่วย แต่ท่านไม่

“ท่านเคยได้ยิน เรื่องหมอปีศาจ ไม่” นางไม่ตอบแต่ถามกลับ

ไป

“ว่าท่านคือ….” เหมยอิงพยักหน้าทันที แถบยิ้มน้อยๆแบบ

เจ้ามีแผนการ

“เขาต้องสวมหน้ากากเพราะข้าต้องเดินทางไปทั่วเพื่อรักษา คน แต่ท่านว่าถ้าข้าไปด้วยหน้าตาเช่นนี้ ข้าคงไปไม่พ้นเพียง ใช่หรือไม่”

ชายหมิ่นพยักหน้าเห็นด้วย ด้วยความงดงามอย่างนางคงมี คนตกปล้นชิงตัวนางไปแน่ๆ หรือไม่คงโดนฉุดคร่า ไม่ทันถึงไหน

แต่ชายหนุ่มลืมไปว่า ถึงจนาดเดินทางได้แบบนี้วรยุทธ์นาง ก็ คงไม่เก่งกาจไม่ใช่น้อยเลย

“ท่านโดนพิษฏ์ ที่เมื่อถึงเวลามันจะออกในตัวท่าน และเมื่อ ไขมันฟักออกมาก็จะหาร่างกายคนเพื่อทำการฟักไข่ไปเรื่อยๆ

ชายหนุ่มจึงไม่ปิดบังนางอีกต่อไป เขาขยับตัวแล้วเล่าว่า “ข้า คือรองแม่ทัพแห่งกองทัพพยัคฆ์ แต่เรื่องมีอยู่ว่า พวกเราไป ปราบโจรภูเขาแถวๆ หุบเขาปีศาจด้านนอก พอปราบเสร็จกำลัง จะกลับก็พบกับหญิงสาวนางนิ่ง นางบาดเจ็บสาหัสนัก ท่าน แม่ทัพจึงเข้าไปช่วยเหลือ พาไปรักษาที่ค่ายจนหายดี แล้วนางกับ ท่านแม่ทัพก็พึงใจแก่กัน” เขานั่งเงียบไปครู่กนึ่ง เหม่ยอิงจึงเริ่ม ข้าใจทันที พูดลอยขึ้นมาว่า “บุรุษช่วยสาวงามสินะ”
“เป็นเช่นนั้น ในวันนั้นทุกคนก็ยินดีกับท่านแม่ทัพข้าก็ด้วย ตก เย็นพอทุกคนฉลองยินดีกับท่านแม่ทัพเสร็จก็เข้านอนกันหมด แต่ ข้ากันลืมดาบวางไว้ที่ข้างต้นไม้ตรงงานเลี้ยง จึงเดินกลับไปเอา เพราะข้าเป็นถึงรองแม่ทัพจีงามได้ดื่มมาก ข้าไม่ได้เมา”

เหมยอิง”…

“พอหยิบดาบได้กำลังจะเดินไปข้าก็พบนาง นางเดินหันซ้าย หันขวาเข้าป่าไป ข้าก็แอบตามไปเงียบๆ พบว่านางไปพบใครคน หนึ่ง สวมชุดดำใช้ผ้าปิดหน้า สั่งการอะไรบางอย่าง จังหวะนั้น ก็ มีงูพิษเลื้อยมาเข้า ข้าจึงฆ่ามันแต่มันก็ทำให้พวกเขารู้ตัว ชาย ชุดด่านั้นจึงตรงมาหาข้า แล้วยัดอะไรบางอย่างเข้าไปในปากข้า สองสามเม็ด จากนั้นก็หายไป แบะขาก็หมดสติไป

เมื่อรู้สึกตัวก็มีทุกคนยืนล้อมข้าอยู่รวมทั้งนางด้วย ข้าหา โอกาสบอกท่านแม่ทัพกลับกลายเป็นข้าเมาแล้วเดินเข้าป่าไป แล้วป่วย เพราะเมื่อตอนข้าฟันหมอบอกว่าข้าป่วย คงเพราะข้า เมาแล้วเดินเข้าป่า จากนั้นจึงปลดข้าออก ได้กลับมาพักฟื้นที่ บ้าน แล้วก็เป็นอย่างที่ท่านได้รับรู้มา และข้าใช้วรยุทธไม่ได้ เมื่อ ใดที่ข้าใช้มันจะกัดกินข้า จนหมดแรงลงไปนะตรงนั้น” ชายหนุ่ม กล่าวอย่างสลดใจพลางน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมา

แต่เมื่อข้าอยู่คนเดียว ไม่ใกล้ใครก็ไม่มีคนป่วย ข้าจึงคิดว่า เพราะข้าแพร่เชื่ออย่างที่คนว่า

“อืม ตอนนี้มันคงกำลังวางไข่ในกายท่าน เพราะมันได้กลิ่น

คน”
ชายหนุ่ม “งั้นท่านควรอยู่ให้ไกลจากข้า” ว่าแล้วก็จะลุกขึ้น เดินหนีไป แต่เหม่ยอิงกลับจับแขนเขาไว้ แล้วพูดว่า “นั้นเป็น เรื่องที่ดี มิใช่” นางยิ้มร้ายหนึ่งแล้วกล่าวว่า “อย่าลืมสี ข้าคือ หมอปีศาจ” ชายหนุ่มจึงถอนหายใจ

“ท่านจะทำอย่างไร” “ตอนนี้มันกำลังเตรียมตัววางไข่ มัน ต้องหาที่ที่ดีก่อน ยังมีเวลา เพราะตอนที่มันเตรียมตัว ก็ใช้เวลา ทั้งสิ้น 7 วันในการวางไข่ ช่าง 7 วันที่ท่านต้องอยู่ใกล้ข้า ให้มันรู้ ว่ามันจะออกไข่เพื่อส่งต่อได้” ชายหนุ่มเริ่มเข้าใจวิธีการ ว่านาง จะหลอกล่อมัน

“แล้วท่านจะเอามันออกได้เยี่ยงไร” ชายหนุ่มนึกไม่ออก

“รอดูเอาเองแล้วกัน เดี๋ยวท่านก็รู้น่า ฮ่าๆๆๆ” สิ้นเสียง หัวเราะนาง ชายหนุ่มรู้สึกว่าหญิงนางนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน อย่า ได้มีใครคิดมาล่วงเกินนางทีเดียวเชียว