บทที่ 005 ฉันคือเจียงเงี่ยนเหยา

ในห้องอันมืดมิด มองไม่เห็นแม้กระทั่งนิ้วมือของตนเอง

เธอขดตัวสั่นอยู่ภายในมุมห้อง

ในห้องนี้มืดมาก แม้แต่ผนังห้องก็เป็นสีดำ

บนกำแพงห้องถูกติดตั้งระบบป้องกันเสียง ทำให้ห้องนี้เงียบ สนิทไม่มีเสียงเล็ดลอดออกไปข้างนอกได้

เงินเทียนเทียนปิดตาก้มหน้าลง ได้แต่พูดปลอบใจตัวเอง

“ไม่กลัว เราต้องไม่กลัว พี่จึงเคยบอกไว้ว่าบนโลกนี้ไม่มี

ไม่มีแน่นอน……………….จึง เมื่อไหร่ที่จะกลับมา?”

ดวงใจของเธอเหมือนจะแตกสลายลง

เธอก้มหน้าร้องไห้กๆ น้ำตาของเธอไหลออกมาดั่งสายน้ำ ระบายความเสียใจที่เกิดขึ้นทั้งหมดในช่วงสิบสองปีที่ผ่านมา

ทำไมถึงไม่กลับมาหาฉัน? พี่รู้ไหมว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จะถูกรื้อออกในไม่ช้านี้แล้ว ฉันรอไม่ไหวแล้วพี่ พี่อยู่ที่ไหน?

ในห้องที่มืดสนิทนี้ มีเพียงเสียงร้องไห้ของเธอที่ยังคงดังก้อง

อยู่

เงินเทียนเทียนไม่รู้เลยว่าตัวเองร้องไห้ไปนานแค่ไหน ตื่นมา อีกทีรอบๆ ตัวก็ยังคงมีดสนิทเหมือนเดิม
เธอถอยตัวหลบเข้าไปในมุมห้องอีกครั้ง ลืมตาขึ้นมามองไป

รอบๆ ด้วยความหวาดกลัว

เธอเอามือจับที่หน้าท้อง กระเพาะของเธอเริ่มหิวแล้ว

ทันใดนั้นประตูห้องที่มืดสนิทนี้ก็ถูกเปิดออก

แสงสว่างสาดส่องเข้ามาภายในห้อง

เป็นเทียนเทียนแหงนหน้าขึ้นมอง

“สํานึกหรือยังล่ะ?”

ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึก

เงินเทียนเทียนหันไปดู เห็นจี้จึงเป็นยืนบดบังแสงสว่างอยู่ที่ ประตูห้อง เธอเห็นหน้าของจึงเป็นไม่ชัด แต่รับรู้ได้ถึงน้ำเสียงที่ โหดร้ายของเขา

ถ้าหากคิดจะหนีอีก ก็ต้องโดนจับกลับมาขังไว้ที่นี่

ไม่!

เธออาจตายได้! ตายเป็นแน่!

“สํานึกแล้ว…….

“บอกมา คุณเป็นใคร?”

“ฉันคือ….” สายตาของเงินเทียนเทียนกำลังลังเล สุดท้ายก็ ตอบไปว่า “ฉันคือเจียงเงี่ยนเหยา

“เหอะ” ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นมา “คุณรวมหัวกันกับยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้เป็นคุณหญิงของบ้านนี้ คุณต้องการผล ประโยชน์จากผมอีกเท่าไหร่ถึงจะพอ?”

เงินเทียนเทียนตกใจ

ไม่! ไม่ใช่ฉัน!

ฉันไม่ได้เป็นคนทำ ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น

เงินเทียนเทียนรีบปฏิเสธ แต่สีหน้าของเธอกลับนิ่ง สักพักเธอ

จึงพยักหน้ายอมรับ

“ไม่จริง!”

จึงเชิน โผเข้ามาจับที่คางของเธอ แล้วเงยหน้าเธอขึ้น

“เลี้ยงเนียนเหยา ผมจะทำให้คุณรู้สึกเสียใจที่ย่างก้าวเข้ามา ในบ้านตระกูล”

เป็นเทียนเทียนรู้สึกสับสนมาก เธอแค่พูดยอมรับแบบส่งเดช แค่นั้นเอง

เธอไม่กล้าที่จะขัดขืน

จี้จึงเป็นเห็นว่าเธอไม่ได้ตอบโต้อะไร จึงตัดสินใจเดินออกจาก ห้องไป

“เอาตัวเธอไป ให้เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สะอาด จึง เงินสั่งบอดี้การ์ดที่อยู่หน้าห้อง
บอดี้การ์ดได้พาตัวเป็นเทียนเทียนเข้าไปในห้องน้ำ แล้วบอก

กับเธอว่า

“อีกครึ่งชั่วโมง ประธานเรียกพบคุณ

พูดจบ บอดี้การ์ดก็ปิดประตู “โครม” แล้วเดินออกจากห้องไป

เป็นเทียนเทียนนั่งลงบนพื้นห้องเย็นๆ เธอถูกขังในห้องมืดหนึ่ง คืนเต็ม ร่างกายของเธอตอนนี้หนาวเย็นสั่นสะท้านไปทั้งตัว

เธอพยายามลุกขึ้นเอามือเปิดก๊อกน้ำ แต่ร่างกายเธอไม่มี เรี่ยวแรงแล้ว จึงทำให้เธอล้มลงบนพื้น

บนพื้นที่เย็นชิ้นบวกกับอุณหภูมิความเย็นในร่างกายเธอ ยิ่ง ทำให้เธอหนาวสั่นไปทั้งตัว

เธอเจ็บปวดขนาดนี้ แต่กลับไม่มีใครเป็นห่วงเธอเลย

พวกเขาไม่สนใจชีวิตของเธอเลย……

หรือว่าเธอตายไปอาจจะดีกว่า

เป็นเทียนเทียนนึกถึงสายตาคู่นั้นของจี้จึงเป็น ในดวงตาเขา เต็มไปด้วยความโหดร้าย และความเลือดเย็น

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้

จริงๆ แล้วเขาก็รู้จักเจียงเงี่ยนเหยา แต่ทำไมถึงได้ทำกับเธอ แบบนี้?

เงินเทียนเทียนนอนขดตัวลงบนพื้น เธอร้องไห้จนน้ำตาไหล เข้าไปในตาอีกข้างหนึ่ง แล้วค่อยๆหยดลงบนพื้น
“ฉันอยากกลับบ้าน……..กลับบ้าน…….. “แต่ฉันก็ไม่มีบ้าน………

เป็นเทียนเทียนไม่สามารถห้ามน้ำตาให้หยุดไหลได้ อุณหภูมิ ในร่างกายของเธอยิ่งลดลงเรื่อยๆ เธอหนาวสั่นจนในที่สุดก็หลับ

ไป