บทที่011 เธอมันเป็นขโมย

ภายในห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

ทันใดนั้นจางล้างหรูดึงตัวเงินทียนเทียนเข้ามา

“ไหนเธอพูดมาว่าเนียนเหยาทำอะไรเธอ?”

“ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เงินเทียนเทียนสะบัดมือจางล้างหรูออก“ฉันแค่จะเข้าไปเอา โฉนดที่ดินของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคืนมา แต่กลับโดนจับ แต่งงานแล้วมาอยู่ที่นี่……

นัยน์ตาของเจียงหงซึ่งเปล่งประกายขึ้น เขาจ้องหน้าเป็นเทียน เทียนแล้วรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเธอขึ้นมาทันใด

เมื่อไม่นานมานี้ตระกูลเจียงได้รับซื้ออสังหาริมทรัพย์มา จำนวนหนึ่ง เพื่อที่จะทำลายและสร้างที่พักใหม่ ในกระบวนการนี้ ก็ได้พบกับบุคคลที่ตั้งใจฝ่าฝืนนโยบายและกฎระเบียบหลายคน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือคนของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เจียงหงซึ่งเคยไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาแล้วครั้งหนึ่ง เขา เคยเห็นหน้าเป็นเทียนเทียน

“นี่เธอแอบลักลอบเข้ามาในบ้านฉัน คิดจะทำอะไร?

“ฉัน…..นแค่อยากปกป้องสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เธอคิดจะมาขโมยโฉนดที่ดินสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอย่างนั้นเหรอ?”

เป็นเทียนเทียนนิ่งลง ได้แต่เม้มปากไม่ได้ตอบโต้อะไรไป

จางล้างหรูตกใจ เอามือหน้าเงินเทียนเทียนแล้วพูดขึ้นว่า

“เธอมันเป็นขโมย!

จางล้างหรูดึงแขนเป็นเทียนเทียนแล้วพยายามลากเธอออกไป

ด้านนอก

“เธอมันเป็นหัวขโมยที่สมควรตาย ฉันจะพาเธอไปโรงพัก!

เงินเทียนเทียนตกใจจนใบหน้าซีดเซียว

“พวกคุณเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนขโมยโฉนดที่ดินไป! ฉันก็แค่ ไปเอากลับมาโดยใช้วิธีเดียวกันกับที่พวกคุณใช้ก็แค่นั้น

“นี่เธอยังจะแก้ตัวอีกเหรอ? ไป ฉันจะพาเธอไปโรงพัก!

จางล้างหรูกัดฟันยืนยันจะพาตัวเธอไปโรงพักให้ได้ เธอ พยายามลากตัวเป็นเทียนเทียนออกไป

“ช้าก่อน”

เจียงหงซึ่งพูดแทรกขึ้นมา

เขาเดินเข้ามาตบหน้าเงินเทียนเทียนครั้งหนึ่ง

“เธออยากจะกลับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไหม?”

เป็นเทียนเทียนจ้องหน้าเขา ใบหน้าของเลี้ยงหงซึ่งยิ้มแบบมี
“ถ้าหากเธอช่วยฉัน ฉันรับปากเธอว่าฉันจะเก็บสถานเลี้ยงเด็ก กําพร้าไว้

แววตาของเจียงหงซึ่งเปล่งประกายคล้ายกับมามีแผนชั่วร้าย อยู่ในใจ

แต่เงื่อนไขที่เขาเสนอนั้นน่าสนใจมากเป็นเทียนเทียนถามขึ้น มาทันทีว่า “ช่วยเรื่องอะไร?

“ในเมื่อจี้จึงเป็นคิดว่าเธอคือเนียนเหยา ถ้าอย่างนั้นเธอก็ ปลอมตัวเป็นเนียนเหยาต่อไป

“ไม่ได้เด็ดขาด! ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวมาก……

“นึกถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเข้าไว้ เงี่ยงหงซึ่งพูดแทรก

เงินเทียนเทียนขมวดคิ้วขึ้น

“แต่ต่อให้จี้จึงเป็นเชื่อ สักวันก็ต้องมีคนจับได้อยู่ดี

เจียงหงซึ่งยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

เนียนเหยาถูกส่งให้ไปอยู่ที่เมืองนอกเป็นเวลากว่าเจ็ดปีไม่มี ใครจำได้หรอก ถ้าพวกเราสามคนไม่พูดคนอื่นไม่มีทางรู้ แน่นอน”

เงินเทียนเทียนเม้มปากขึ้น

เจียงหงซึ่งพูดต่อ “เธอแค่ปลอมตัวเป็นเนี่ยนเหยาไม่กี่วัน เมื่อ ไหร่ที่พวกเราหาเนียนเหยาตัวจริงเจอ ตอนนั้นเธอก็เป็นอิสระ ทันที แถมสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ยังคงอยู่ เธอลองคิดดูดีๆเพียงเวลาแค่ไม่กี่วัน เพื่อแลกกับทุกคนที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มันคุ้มค่ามากนะ”

เจียงหงซึ่งยื่นข้อเสนอให้เป็นเทียนเทียน และดูเหมือนว่าเธอ จะตอบตกลงในเงื่อนไข

เป็นเทียนเทียนกำหมัดแน่น หัวใจของเธอเริ่มสั่นคลอน

“คุณจะเก็บสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไว้จริงๆ ใช่ไหม?”

“แน่นอน”

“แล้วเมื่อไหร่คุณจะเจอเนี่ยนเหยาตัวจริงล่ะ?”

“ฉันต้องเจอตัวเนียนเหยาเร็วๆ นี้แน่นอน ฉันสั่งให้คนของฉัน ตามหาอยู่ คาดว่าอีกไม่นานก็คงจะเจอตัว”

เป็นเทียนเทียนมองหน้าเจี้ยงหงซึ่ง เธอรู้ว่าเธอกำลังบินเข้าไป ในกองไฟ แต่เพื่อแลกกับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว เธอจึงตอบ

ตกลง

เธอค่อยๆ ปิดตาลง

“จําค่าที่คุณรับปากฉันไว้ด้วยล่ะ

เจียงหงซึ่งยิ้มอย่างพึงพอใจ

แน่นอน ขณะที่พวกเราตามหาตัวเนียนเหยาตัวจริง เธออย่า ให้จี้จึงเป็นรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอเป็นอันขาด

เลี้ยงหงซึ่งและจางล้างหรูออกจากบ้านตระกูล จางล้างหรูดึง แขนเจียงหงซึ่งอย่างเป็นกังวล
“นี่คุณคิดจะเก็บสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไว้จริงๆ เหรอ?”

เจียงหงซึ่งยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า

“ถึงตอนที่เนียนเหยาตัวจริงกลับมา ใครจะไปสนใจเธอ?