บทที่ 10 ระบาย โทสะ

“แกอยากจะขี้เกียจถึงได้พูดอย่างนี้ล่ะสิ ? จะมีคนใช้ขาข้าง เดียวเตะคนลอยละลิ่วได้อย่างไร ? แกสมองเสื่อมเหรอ

เปล่า ?”

เฮยเป้าถุยน้ำลายอย่างเคียดแค้น

“แต่ว่า นี่เป็นเรื่องจริง !”

เจ้าอ้วนรีบร้อนจนไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี

เฮยเป้าจ้องเจ้าอ้วนพริบตาหนึ่ง จากนั้นก็มองเนี่ยเฟิง

ตั้งแต่หัวจรดเท้า

เนี่ยเฟิงเป็นประเภทใส่เสื้อแล้วดูบางถอดเสื้อแล้วมีกล้าม ดูไม่ออกว่าเป็นคนที่มีพลังรุนแรง

เฮยเป้าเดินเข้ามา “เฮ้ นายตัวแสบ นายมาจากไหน ? ไม่รู้ เหรอไงว่าที่นี่เป็นที่ไหน ? ถึงได้กล้ามาก่อเรื่องที่นี่ ?”

เนี่ยเฟิงไม่กลัวเฮยเป้าแม้แต่น้อย

เฮยเป้าทั้งสูงทั้งกำยำ ต่อให้บนตัวสวมชุดรักษาความ ปลอดภัย แต่ก็ไม่สามารถบดบังกล้ามเนื้อของเขาได้ มองผิว เป็นเขาก็เหมือนภูเขาเล็ก ๆ ลูกหนึ่ง

“ฉันรู้ว่าที่นี่เป็นที่ไหน ที่นี่เป็นบ้านของฉัน”
เนี่ยเพ่งมองเฮยเป้าอย่างเยือกเย็น พูดอย่างช้า ๆ

คำพูดนี้ของเนี่ยเพิ่งทำให้เชยเป้าอดหัวเราะเสียงดังไม่ได้

น่าข่าเป็นบ้า ไอ้ติงต้องที่มาจากไหน ? ที่เป็นทรัพย์สิน ของฟางชื่อกรุ๊ปต่างหาก ! อาคารฟางเจิ้ง เข้าใจไหม ? รู้แล้ว ก็รีบไสหัวไปซะ อย่ามาขวางหูขวางตาอยู่ที่นี่ !

เฮยเป้ายื่นมือออกมา ใช้แรงตบไปที่บ่าของเนี่ยเฟิง พละ กำลังของเขาดีมาก จิ้มจนหัวไหล่ของเนี่ยเฟิงสะเทือน

“ฟางซื่อกรุ๊ป ?” เนี่ยเฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เป็นทรัพย์สิน ของพวกเขาตระกูลฟาง ?”

“ไง ? รู้แล้วใช่ไหม ? รู้แล้วแล้วยังไม่รีบไสหัวไปอีก ? ” เฮยเป้าปริ้นตาขาวใส่

เนี่ยเฟิงคิดขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน “โลกมันแคบจริง ๆ

เฮยเป้าเห็นเนี่ยเฟิงพึมพำกับตัวเอง อดโมโหขึ้นมาไม่ได้ “หมอนฟังภาษาคนไม่ออกเหรอไง ? หรือจะให้ฉันพูดซ้ำอีก ครั้ง ? หา !”

เฮยเป้า ใกล้จะหมดความอดทนแล้ว ถ้าไม่ห่วงว่าลงมือ หนักไปจนฆ่าคนตาย ตอนนี้เนี่ยเฟิงคงคุกเขาร้องขอชีวิต แล้ว !

เนี่ยเฟิงเก็บอารมณ์ความคิดไว้ มองไปที่หัวแม่มือของเชีย เป้า พูดด้วยความไม่พอใจว่า: “นายลองจิ้มฉันอีกที ?
“ลองดูก็ลอง !” เฮยเป้าหมอนี่ช่างไม่กลัวร่างบอบบางที่ไม่

กลัวลมของเนียเฟิง !

เฮยเป้าจิ้มลงไปอีกที เขามองดูเนี่ยเฟิงอย่างได้ใจ: “จิ้ม นายแล้วยังไง? คนอย่างนายจะทำอะไรฉันได้ ?”

เนี่ยเฟิงฉับพลันก็ยื่นมือมาจับหัวแม่มือของเฮยเป้าไว้ ได้ยินแต่เสียง “กรอบ” ดังออกมา เฮยเป้าส่งเสียงร้องครวญ ครางด้วยความหวาดกลัวออกมา !

เนื่องจากเนี่ยเฟิงหักนิ้วหัวแม่มือของเธอเป้าในพริบตา! เสียงร้องของเฮยเป้าดังสนั่นไปทั่วอาคารฟางเจิ้ง !

“หัวหน้า !”

บอดี้การ์ดคนอื่นเห็นสภาพ ก็รีบกระโจนกันออกมา

เนี่ยเฟิงไม่ได้คิดที่จะคว้านิ้วหัวแม่มือของเฮยเป้าให้หลุด เลย ในขณะที่คนอื่น ๆ กระโจนเข้ามา เขาก็ใช้ตัวเฮยเป้า เป็นโล่กำลัง !

เฮยเป้ารูปร่างใหญ่โตขนาดนั้น ถูกเนี่ยเฟิงเล่นงานด้วย มือ ไม่มีทางที่จะต่อต้านได้เลย

หมัดของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่น รวมทั้ง กระบองไฟฟ้ามาลงที่ตัวเฮยเป้าหมด เฮยเป้าถูกซ้อมร้อง ไทยอย่างเจ็บปวด!
เนี่ยเฟิงเตะหมาหมู่กลุ่มนี้ลอยละลิ่วด้วยเพียงขาเดียว แค่วิทยายุทธเพียงพริบตา คนกลุ่มนี้ก็ถูกเตะหงายชี้ฟ้า

แล้ว

เนี่ยเหล่าสี่เห็นภาพนี้ อดกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้ คุณชาย ของพวกเขาช่างร้ายกาจเหลือเกิน ! ตระกูลเนี่ยมีความหวัง แล้ว !

พวกที่ถูกเนี่ยเฟิงต่อยเรียกได้ว่าฟันร่วงเต็มพื้น

ส่วนเฮยเป้าที่ถูกเนี่ยเฟิง ใช้เป็นโล่กำบัง ก็ถูกต่อยจนหน้า บวมจมูกเขียวจนมึนหัวหลงทิศไปแล้ว

หลังจากเนี่ยเฟิงคลายมือ เฮยเป้าหมุนตัวอยู่รอบหนึ่ง แล้วก็ล้มตัวลงบนพื้น

เนี่ยเฟิงมองคนพวกนี้จากมุมสูง พูดอย่างเยือกเย็นว่า

“กลับไปบอกฟางชื่อเหา เกลี่ยอาคารนี้ให้ราบภายใน สามวัน ฉันจะตั้งป้ายวิญญาณของพ่อแม่ใหม่ที่นี่ กราบไหว้ วิญญาณพ่อแม่ หากทำไม่ได้ ก็อย่าหาว่าฉันเป็นคนโหด เหี้ยม !!

เนี่ยเพิ่งพูดจบ ก็หันหลังพาเนี่ยเหล่าสี่เดินจากไป

เนี่ยเหล่ารีบเดินกระโผกกระเผลกตามไป ใบหน้าที่ชรา เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความปีติ
“คุณชาย ! ท่าหลายท่าเมื่อกี้ของคุณชายสุดยอดไปเลย ! ผมขอนับถือ !”

“ฝีมือเด็ก ๆ เท่านั้นเอง ลุงสี่ ผมจะพาลงไปอาบน้ำเปลี่ยน ชุดก่อน แล้วค่อยไปหาหมอรักษาขากับคุณลุง

สำหรับเนี่ยเฟิงแล้ว การต่อสู้เมื่อครู่ยังไม่ถือว่าเป็นการ วอร์มอัพด้วยซ้ำ

เนี่ยเหล่าสี่พยักหน้าซ้ำ ๆ ที่จริง ตอนนี้สารรูปเขาดูไม่ได้ ติดตามเนี่ยเฟิงก็ดีแต่ขายหน้าคนอื่น รีบไปเปลี่ยนชุดดีกว่า จะได้คอยปรนนิบัติเนี่ยเฟิง

ส่วนสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดในอาคารฟางเจิ้ง ฟางซื่อเหาได้

รับรู้แล้ว

หลังจากเฮยเป้ากระเสือกกระสนลุกขึ้นมา พูดด้วยความ โมโหว่า: “เร็ว ! ส่งภาพกล้องวงจรปิดไปให้คุณชาย! ไอ้ตัว แสบบังอาจพูดจาสามหาว !”

คนอื่นก็ไม่กล้าซักช้า รีบส่งภาพจากกล้องวงจรปิดไปให้

ฟางซื่อเหา

เวลานี้ฟางซื่อเหากำลังใส่ฟันปลอมอยู่

พอรู้ข่าวนี้เข้า เห็นชัดว่าคนที่มาหาเรื่องเป็นใครก็โกรธ

จนควันออกหู ! “หมอนี่เป็นใครกันนะ ! ไปสืบมา ! สืบให้รู้! ฉันจะเอาให้มันตาย !”

เรื่องว่าที่ “ภรรยา” ของฟางชื่อเหาหนีงานแต่งไปกับหนุ่ม ยาจกก็ขายหน้าจะแย่แล้ว

นึกไม่ถึงว่าหนุ่มยาจกนี้จะมาหาเรื่องถึงที่ แล้วยังกล้าสั่ง ให้เขาเกลี่ยอาคารให้ราบ !

“เศษสวะอย่างพวกแก ! ไม่มีใครสู้มันได้เลยเหรอ ? แล้ว ฉันจะเลี้ยงพวกแกให้เสียข้าวสุกทำไมกัน?”

ฟาง อเหาค่าจนปากฉีก แต่เพราะฟันปลอมยังใส่ไม่เสร็จ ฉะนั้นเวลาพูดจึงมีลมเสียดสีออกมา

“คุณชาย ไม่ใช่ว่าพวกเราสู้ไม่ได้ หมอนี่มันเล่นไม่ซื่อ มัน… มันรู้การต่อสู้แค่ตื้น ๆ !”

เฮยเป้าพูดจาตะกุกตะกัก

ความจริงแล้วเนี่ยเฟิงฝีมือร้ายกาจต่างหาก แค่ไม่กี่ทีก็ทำ พวกเขาล้มไม่เป็นท่าแล้ว

ให้ตาย เห็นพยัคฆ์ไม่คำราม คิดว่าฉันเป็นแมวป่วยล่ะ สิ ? เฮยเป้า เรียกพรรคพวกมาให้หมอ! เกิดอะไรขึ้นฉันแบก รับเอง ! อย่าให้มันหนีไปได้ !”

“ครับ ! คุณชายไม่ต้องห่วง ! ผมจะจัดการให้เรียบร้อย !” ฟางชื่อเหาเลียริมฝีปากที่แห้งของตัวเอง สายตาเหี้ยมโหด เขาไม่ปล่อยหมอนไว้แน่!

ส่วนทางเนี่ยเฟิง เขาพาเนี่ยเหล่ามายัง โรงแรมใกล้ ๆ เปิดห้องในโรงแรมก่อน จากนั้นก็สั่งของกิน

พอเนี่ยเหล่าอาบน้ำเสร็จก็สวาปามอาหารอย่างเสือโหย กินไปกินมา จนเนี่ยเหล่าสี่ร้องไห้ออกมา

เนี่ยเฟิงเห็นท่าทางเนี่ยเหล่าสี่เช่นนี้ ก็ได้แต่รู้สึกปวดใจ เนี่ยเหล่าสี่เป็นคนจงรักภักดีอย่างยิ่ง ไม่เช่นนั้นคงไม่เฝ้า บ้านเกิดมาตลอด ถูกคนตีจนขาหักก็ไม่จากไปไหน

หลังจากเนียเหล่าสี่เก็บข้าวของเสร็จ เนี่ยเฟิงก็พาเขาไป ตรวจที่โรงพยาบาล

ขาของเนี่ยเหล่ายังรักษาระยะหลังได้ แต่ค่าใช้จ่ายก็ไม่

น้อย

ทว่าเงินเล็กน้อยแค่นี้สำหรับเนี่ยเฟิงแล้วเป็นแค่จำนวน น้อยนิด ในจํานวนมหาศาล

“ไม่ว่าอย่างไร พวกคุณต้องรักษาขาเขาให้หาย ไม่ว่าจะ ต้องใช้เงินเท่าไหร่ก็ตาม

เนี่ยเฟิงพูดไป แล้วก็รูดค่ารักษาพยาบาล ทางโรง พยาบาลได้เงินแล้ว แน่นอนต้องใช้วิธีที่ดีที่สุด

ไป ๆ มา ๆ ฟ้าก็มืดลง
เนี่ยเพิ่งหยิบมือถือออกมาดู ปรากฏว่าแบตเตอรี่หมดแล้ว ไม่รู้ว่าเหล่าพี่สาวติดต่อเขาไม่ได้จะร้อนใจแค่ไหน

“ลุงสี่ ลุงรักษาตัวอยู่ที่นี่ พรุ่งนี้ผมจะมาหาลุงใหม่

เนี่ยเฟิงปลอบเนี่ยเหล่าสี่เสร็จ เนี่ยเหล่ารีบพยักหน้า

ๆ: “คุณชายไม่ต้องห่วงไปเถอะ

พอเนี่ยเฟิงออกมา กำลังจะเรียกรถ ก็รู้สึกว่ามีคนตามเขา มาข้างหลัง