บทที่ 9 บ้านเกิดถูกเกลี่ยราย

ตึกระฟ้านั้นชื่อว่าอาคารสำนักงานใหญ่ฟางซื่อกรุ๊ป เนี่ยเฟิง หน้านิ่วคิ้วขมวด นี่มันเรื่องอะไรกันบ้านเกิดกลายเป็น ตึกระฟ้าได้อย่างไร ?

คุณชาย ? ใช่คุณชายหรือเปล่าครับ ?

ในเวลานี้เอง อยู่ ๆ ก็มีเสียงทุ้มดังเข้ามา เนี่ยเฟิงมอง ตามไปยังที่มาของเสียง ก็ได้เห็นขอทานเฒ่าผู้มีผมเผ้ารุงรัง หลังค่อมมองมาที่เขาเดินกระโผกกระเผลกออกมา

เนี่ยเฟิงอึ้งเงียบ ๆ ในใจ: “คุณเป็นใคร ? ทําไมจึงเรียกผม

ว่าคุณชาย ?”

“คุณชาย ! ใช่คุณชายจริงด้วย !”

เสียงขอทานเฒ่าเคล้าน้ำตา “สวรรค์คุ้มครองจริง ๆ นึกไม่ ถึงว่าผมเนี่ยเหล่าสี่ที่ใกล้ลงหลุมแล้วยังจะได้พบคนตระกูล เนียอีกครั้ง !”

เนี่ยเฟิงขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วเล่า อยู่ ๆ ก็นึกถึงพ่อบ้านผู้ มีความภักดีคนนั้นขึ้นมาได้

สมัยเด็กเขาเคยเห็นพ่อบ้านคนนี้ เป็นคุณลุงที่แบกรับ หน้าที่ทุกอย่างได้ดี
ตอนนี้กลับตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ !

“ลุงสี่ รีบลุกขึ้นก่อน”

เนี่ยเฟิงพยุงเนี่ยเหล่าสี่ลุกขึ้น เนี่ยเหล่าสี่ร้องไห้เช็ดน้ำตา บนใบหน้า

เดิมที่ใบหน้าเขาก็มอมแมมอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งมอมแมม เข้าไปใหญ่

“ทำไมลุงถึงมีสภาพเช่นนี้ ? นี่มันเรื่องอะไรกัน ?

เนี่ยเฟิงมองดูร่างกายที่เหยียดตรง ในวันเก่า ๆ เนี่ยเหล่า ที่มักสวมชุดเดินเขากลายเป็นขอทาน รู้สึกว่าน่าแปลกมาก

“คุณชาย คุณคงไม่รู้เรื่องราวสินะ ! ผู้เฒ่าอย่างผมเฝ้าบ้าน หลังนี้มาโดยตลอด หลังจากตระกูลเกิดการเปลี่ยนแปลง ผม ก็ท้อแท้ใจ เนื่องจากไม่ได้รับศพของนายท่านกับนายหญิง เลยผมจึงทำสุสานฝังเสื้อผ้าของนายท่านทั้งสองเอาไว้หลัง บ้าน สร้างแผ่นป้ายวิญญาณขึ้นมากราบไหว้ทุกวัน เพื่อให้ เขาตายตาหลับในปรโลก”

เนี่ยเฟิงซาบซึ้งจนขอบตาเปียกชุ่ม หลังจากที่ตระกูลของ พวกเขาพบกับการเปลี่ยนแปลง ก็ตกต่ำลง นึกไม่ถึงว่ายังมี พ่อบ้านที่จงรักภักดีเช่นนี้

“ผมคิดว่า ต้องมีสักวัน คุณชายน้อยต้องกลับมาสืบทอด กิจการแน่ ฉะนั้นผมจึงคอยเฝ้ารอ แต่กลับได้รับข่าวร้ายแทน”

เนี่ยเหล่าสี่โมโหจนใช้ไม้เท้าในมือเคาะไปที่พื้น เขาโมโห จนไม่สามารถเอ่ยคำพูดออกมาได้

“ลุงสี่ นั่งก่อน ค่อย ๆ พูด

เนี่ยเฟิงพาเนี่ยเหล่าสี่เดินมาที่ม้านั่งตัวยาวด้านข้าง

อาคาร

เนี่ยเหล่าสี่จึงหายใจโล่งขึ้น “พวกโจรชั่ว พวกเขา พวก เขาบุกเข้ามา หาว่าพวกเราเป็นบ้านตะปู (บ้านที่ไม่ยอม เวนคืนที่ดินให้รัฐ) บอกว่าจะให้สามหมื่นหยวนเป็นค่าซื้อ ที่ดินของพวกเรา ผมยอมได้ที่ไหนกัน ? นี่เป็นรากฐานของ ตระกูลเนี่ยเรา ! แล้วยิ่งในห้องโถงบูชาวิญญาณนายท่านกับ นายหญิงทั้งสองเอาไว้ ผมยืนกรานไม่ยอมแน่

เนี่ยเหล่าสี่พูดมาถึงตรงนี้ ก็ร้องไห้ไม่เป็นสำเนียงแล้ว

“แต่พวกเขาก็ซ้อมผมจนออกมา พวกเขามีพวกมากกว่า ขาผมหัก ไล่ผมออกมา ยิ่งกว่านั้นเกลี่ยบ้านจนเรียบต่อหน้า ผม ทำให้ทุกอย่างราบเป็นหน้ากอง !”

เนี่ยเฟิงกัดฟันกรามแน่น ดวงตาพร่ามัวไปหมด ตอนนี้เขา โมโหมาก คนพวกนี้กล้าทําเรื่องเช่นนี้เชียวหรือ ?

“คุณชาย จริง ๆ ผมนึกว่าชาตินี้ผมจะอยู่รอคุณชายกลับ มาไม่ได้แล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าสวรรค์มีตา ! สวรรค์มีตา !”
เนียเหล่าซาบซึ้งใจนัก เวลานี้เนี่ยเพิ่งกลับมาแล้ว เดี๋ย เหล่าก็มีความเชื่อมั่นมากขึ้น คนตระกูลเนี่ยล้วนเป็นคนดี ต้องกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้งแน่ !

“ผมกลับมาแล้ว ผมต้องสืบให้รู้ว่าใครกันแน่ที่ฆ่าพ่อแม่ ผม แล้วก็พวกพี่อยู่บนหัวเรา ผมจะไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด !

เนี่ยเฟิงหรี่ตาลง อัดอั้นอารมณ์เอาไว้

คุณชาย ตอนนี้คุณชายปักหลักอยู่ที่ไหน ? ผมจะจัดหา ที่พักให้คุณชายเดี๋ยวนี้ !” แม้ว่าเนี่ยเหล่าสี่ปกป้องตัวเองก็ ลำบากอยู่แล้ว แต่เขาจะให้คุณชายของเขาต้องลำบากไม่ได้

!

“ผมมีที่อยู่แล้ว คุณลุงไม่ต้องห่วง ว่าแต่คุณลุง เมื่อผม เห็นคุณลุงเดินกระโผกกระเผลก คุณลุงไม่เคยไปหาหมอเลย ใช่ไหม ?”

สีหน้าเนี่ยเหล่าสี่สลัวลง ที่จริงภายหลังเขาก็ไปโรง พยาบาล แต่ได้พลาดช่วงเวลาการรักษาที่ดีที่สุดไปแล้ว เดิมทีเขายังคิดจะลุกขึ้นสู้ด้วย แต่ไม่มีทาง เขาสู้คนพวก นั้นไม่ได้จริง ๆ

ขณะที่เจ้านายกับบ่าวทั้งสองคนกำลังทักทายกัน อยู่ก็มี เสียงแหบเหมือนเปิดตัวผู้ดังเข้ามา

“เฮ ! เป็นขอทานมาจากไหน ! ใครอนุญาตให้แกนั่งม้านั่งของอาคารเรา! รีบไสหัวไปเดี๋ยวนี้ !”

ชายผู้หนึ่งสวมใส่ชุดรักษาความปลอดภัย เป็นผู้รักษา ความปลอดภัย รูปร่างสุดบรรยายใบหน้าเต็มไปด้วยปาก คาบไม้จิ้มฟันเดินออกมา

เขาเพิ่งทานมื้อเช้า กำลังออกตระเวน ปรากฏมองเห็น ขอทานตัวเหม็นอยู่ไกล ๆ นั่งอยู่บนม้านั่ง

“ทำไม ม้านั่งที่อาคารพวกคุณสร้างไว้ตรงนี้ไม่ได้ให้คนนั่ง

เหรอ ?”

เนี่ยเฟิงกดไฟความโกรธ ในใจเอาไว้ ยิ้มอย่างเยือกเย็น ถามไอ้หน้ากระ

“ใช่ให้คนนั่ง! แต่ไม่ได้ให้ขอทานนั่ง ! ขอทานเป็นคน ที่ไหนกัน ? คุณ ตลกชมัด !” ไอ้หน้ากระไล่เนี่ยเหล่าอย่าง กับไล่แมลงวัน

“ไป ๆๆ ! อย่ามาเกะกะขวางตาตรงนี้ ! อาคารฟางเจ๋งของ เรายังไม่เปิดเป็นทางการเลย พวกคุณอย่ามาทำให้สกปรก ทำเสียฮวงจุ้ยของพวกเรา !”

“แก ! แกมันพูดจาไม่เกรงใจกันเลย เห็น ๆ อยู่ว่าพวกแก บังคับซื้อขายที่ดินเพื่อสร้างอาคารนี้ขึ้นมาชัด ๆ ยังมีหน้ามา มือไม้กับพวกเราอีก

เนี่ยเหล่าจะกลั้นความคับใจนี้ไว้ได้อย่างไร ? ดูถูกเขาไม่เป็นไร แต่หมอนี่จะดูถูกคุณชายของตระกูลพวกเขาไม่ได้ !

“อ้อ ! ฉันรู้แล้วว่าแกเป็นใคร แกก็คือตาแก่ที่ร้องไห้ ขอร้องทีมโยธาไม่ให้เข้ามาก่อสร้างล่ะสิ! แล้วยังขุดหาป้าย วิญาณใต้ดิน น่าขำจริง ๆ แกยังเฝ้าที่อยู่เหรอ ? ฉันจะบอก ให้นะ ป้ายวิญญาณ ๆ สองแผ่นนั้นไม่รู้ว่าทิ้งลงในถังขยะ ใบไหนไปตั้งนานแล้ว ถ้าไงแกก็ไปคุยถังขยะสี”

ไอ้หน้ากระหัวเราะฮ่า ๆ ขึ้นมา ดูออกว่าเขาเย้ยหยันเนี่ย เหล่าสี่อย่างมีความสุข

“นายว่าอะไร ?”

เนี่ยเฟิงขวางหน้าเนี่ยเหล่าสี่ ดวงตาเต็มไปด้วยไอสังหาร

ไอ้หน้ากระหน้านิ่วคิ้วขมวด เดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว “เจา หนุ่มเป็นอะไรของนาย ? ฉันไม่ได้พูดผิดสักหน่อย เดิมก็เป็น แผ่นไม้ผุ ๆ สองแผ่น !”

เสียงของไอ้หน้ากระยังไม่ทันขาดคำ ก็รู้สึกว่าอวัยวะ ภายในท้องเบียดตัวกัน รู้สึกปวดไม่หาย เขาเหมือนลอย ออกไปเหมือนเส้นพาราโบล่า แล้วชนเข้ากับป้อมรักษา ความปลอดภัยที่อยู่ข้าง ๆ

“ว้าว !”

ท้องของไอ้หน้ากระกระอักกระอ่วน เขาบ้วนสิ่งที่ทาน เข้าไปเมื่อครู่ออกมาพร้อมกับน้ำเลือด !
เนี่ยเหล่าสี่ตะลึงไปชั่วครู่ การใช้ขาของคุณชายร้ายกาจ จริง ๆ! พลังระเบิด ! ทีเดียวจบ !

“ไอ้หน้ากระ ! เกิดอะไรขึ้น”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในป้อมตกใจกัน รีบเดิน ออกมา เห็นไอ้หน้ากระกระอักเลือด ตกใจขึ้นมา “เฮ้ ! พวก คุณเป็นอะไร ! ทำไมถึงชกต่อยคน ? !”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรูปร่างอ้วนซักกระบอง ไฟฟ้าออกมา พร้อมกับเรียกวิทยุ: “เรียกศูนย์ ! ที่นี่พื้นที่ A มี คนทะเลาะวิวาท ! ช่วยมาสนับสนุนด้วย

สักพัก เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกว่า 20 นายก็มาถึง เห็นชัด ๆ ว่าผู้ที่สวมปลอกแขนสีแดงก็คือหัวหน้าหน่วยรักษา ความปลอดภัย

“เกิดอะไรขึ้น ?”

เฮยเป้าผู้เป็นหัวหน้าทีมมองไอ้กระที่สลบอยู่บนพื้น สอบถามด้วยความไม่พอใจ

“หัวหน้า หมอนั่นเป็นคนค่อยไอ้หน้ากระ เจ้าอ้วนรีบชี้ไปที่เนี่ยเฟิง

เฮยเป้ากากำปั้นทุกไปที่ตัวของเจ้าอ้วน เจ้าร้องครวญ ครางด้วยความเจ็บปวด
“อะไรวะ ! คนแค่คนเดียว แกยังจะเรียกศูนย์อีก รบกวน

ป๋าจะทานข้าว”

เจ้าอ้วนตัวหดไปชั่วครู่ “หัวหน้า เขา… เขาเตะไอ้หน้ากระ ลอยละลิ่วด้วยขาเดียว ดูท่าทางร้ายกาจมาก” นี่เป็นสาเหตุที่ เจ้าอ้วนเรียกศูนย์