ตอนที่ 4 ทำไมถึงยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนะ

ตอนที่ 4 ทำไมถึงยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนะ

คุยกันไปคุยกันมา หัวข้อสนทนาก็กลับมาสู่เจ๋อหยาง

“ตอนอยู่มหาวิทยาลัยเขาก็เป็นนักเรียนทุนสาขาวิชากฎหมาย เป็นศิษย์รักศิษย์โปรดของอาจารย์ด้วย แต่ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขา จะใช้วิชาที่เรียนมาเปิดสำนักงานกฎหมายได้มีชื่อเสียงขนาด

หนานฉิงยิ้มหน้าบาน ราวกับพูดถึงแฟนของตัวเองยังไง ยังงั้น รอยยิ้มด้วยความภาคภูมิใจของเธอทำให้เบี้ยจ่ายเวย สึกเจ็บปวดใจ เธอก้มหน้าลงซ่อนความผิดหวังและไม่สบายใจ เอาไว้

4 ปีแล้ว เธอควรจะพอได้แล้ว ทำไมเธอยังรู้สึกไม่ สบายใจอยู่อีกนะ?

ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่ของเธอสักหน่อย เป็นของหนานจิง

ต่างหาก

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว หนานจึงบอกว่าอยากไปดูที่ ทำงานของเบี้ยจ่ายเวยหน่อย เธอกลับมามือเปล่า เลยอยากจะ ไปซื้อรองเท้าที่ร้านสัก 2 คู่ เป้ยจ่ายเวยยินดีมาก ขับรถพาเธอ ไปที่ร้าน
“ใช้ได้เลยนะ เป็นร้านแบรนด์ดังซะด้วย” หนานจึงรู้สึก พอใจอย่างมากกับที่ทำงานของเบี้ยฉ่ายเวย เธอเดินชมไป รอบๆร้าน พลางกล่าวว่า “ที่นี่อยู่ไม่ไกลจากสำนักงาน กฎหมายของอาเจ๋อเท่าไหร่ ก็อยู่ใจกลางเมืองเหมือนๆกัน!

“จริงหรือ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย” เบี้ยจ่ายเวยยิ้มไปพูด ไป พลางดึงหนานจึงเข้ามาใกล้ “พอดี 2 วันก่อนฉันเพิ่งเอา แบบใหม่มาลง เธอมาลองสิ ดูสิว่าชอบไหม

“ได้ๆ ฉันขอลองหน่อย

เป้ยฉ่ายเวยเอารองเท้าแบบใหม่มาให้หนานจึงลอง พลางแนะนำเธอว่าแบบไหนที่ห้ามโดนน้ำ ทันใดนั้นเสียง พนักงานในร้านเอ่ยต้อนรับลูกค้า ราวกับว่ามีลูกค้าเข้ามา

“คุณผู้ชายคะ ต้องการให้ดิฉันแนะนำให้หรือจะเลือกเองดี

คะ?”

“ผมเลือกเองดีกว่าครับ” น้ำเสียงของเขาทุ่มตลอดเข้า มาในหู เบี้ยจ่ายเวยยืนตัวแข็งทื่อ เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นหนาน ฉิงลุกขึ้นจากที่นั่งวิ่งเท้าเปล่าไปทางชั้นวางสินค้าด้านโน้น หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะปนเศร้า

คนรักในอดีตได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง คงจะเป็นเรื่องที่ดี

ไม่น้อย?

“อาเจ๋อ…….” หนานจึงอดใจไว้ไม่อยู่ เดินเข้าไปทักทาย เขา เห็นสายตาของเขาที่เจอตัวเองแล้ว รู้สึกตะลึงนิดหน่อย จึง เอ่ยทักไปว่า “ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะคะ
แต่ว่าแค่เพียงเสี้ยววินาที สายตาของเขาก็กลับสู่สภาพ ปกติ พยักหน้าให้หนานถึงครั้งหนึ่ง ด้วยท่าทีอันเป็นเฉยของ เขาทำให้หนานจึงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ยังถามอีกว่า “อา เจ๋อ คุณมาทำอะไรที่นี่คะ?”

“ซื้อของให้เพื่อนนะครับ” เจ๋อหยางบอก พลางส่ง สายตาไปทางด้านหลังเห็นเบี้ยจ่ายเวยยืนอยู่ “คุณคงเป็นผู้ จัดการของร้านนี้ใช่ไหมครับ ช่วยเลือกรองเท้าให้ผมสักคู่หนึ่ง ได้ไหม?”

เบี้ยจ่ายเวยพยักหน้าตอบรับ “ได้คะ งั้นเชิญทางนี้ดีกว่า

เธอเพิ่งหยิบรองเท้าแบบใหม่คู่หนึ่งออกมา เจ๋อหยาง บอกว่าใช้ได้ จึงสั่งให้ห่อกลับบ้าน เบี้ยจ่ายเวยบอกให้ พนักงานในร้านออกบิล แล้วส่งถุงใส่รองเท้าให้เนื้อหยาง

ขณะที่เจ๋อหยางรับบิลแล้วกำลังเดินออกไป หนานถึงที่ ไม่ได้เจอกันนานอดไม่ได้ตามเขาออกไป ยื่นมือออกไปดึงแขน เสื้อของเจ๋อหยางไว้ ใช้น้ำเสียงนุ่มนวลกล่าวว่า “อาเจ๋อ พวก เราไม่ได้เจอกันนานแล้ว เราไปหาที่นั่งคุยกันดีไหมคะ?”

“เอาไว้คราวหน้านะครับ ผมมีธุระ” เจ๋อหยางตอบเบาๆ พลางเอามือของหนานจึงออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย

จากนั้นจึงเดินถือถุงสินค้าออกไป

หนานถึงตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงกลับมาซบไหล่เบี้ยจ่า เคยร้องไห้ พูดแบบน่าสงสารว่า “เวยเวย เธอคิดว่าเขาไม่ชอบฉันแล้วใช่ไหม? สายตาของเขามองฉันเหมือนคนแปลก หน้า ฉันรับไม่ได้จริงๆ!

“ไม่หรอกน่า เขาชอบเธอจะตาย” เบี้ยจ่ายเลยตบไหล่ หนานจึงเบาๆ ปลอบเธอว่า “ถ้าเขาไม่ชอบเธอ หลายปีมานี้ ในกระเป๋าสตาเขาทำไมถึงยังมีรูปเธออยู่ล่ะ

“อะไรนะ?” หนานจึงเงยหน้าขึ้น ในสายตาที่เอ่อไปด้วย น้ำตาเต็มไปด้วยความสงสัย “เวยเวย เธอรู้ได้ยังไง?”

เบี้ยจ่ายเวยหน้าซีด รีบแก้ตัวไปว่า “อ่อ เพื่อนสมัยเรียน ของเขาชอบพาภรรยามาซื้อรองเท้าที่ร้านฉันอยู่บ่อยๆ เขารู้ว่า เมื่อก่อนเธอเคยคบกับเจ๋อหยาง ตอนที่คุยกันเขาก็เลยเล่าให้ ฉันฟังน่ะ”