ตอนที่ 2 เพื่อนรักกลับมา

ตอนที่ 2 เพื่อนรักกลับมา

เห็นเป้ยจ่ายเวยพูดแบบนั้น คิ้วของเจ๋อหยางที่ขมวดอยู่ ก็คลายลง ยกกาแฟที่วางบนโต๊ะดื่มอีกหนึ่ง

หลังจากที่เธอส่งเจ๋อหยางที่ทานอาหารเช้าเรียบร้อย ออกไปทำงานแล้ว เป้ยจ่ายเลยก็เริ่มเก็บกวาดทําความสะอาด อพาร์ทเม้นต์ ใช้น้ำหอมของตัวเองฉีดไปทั่วห้องเพื่อความ สดชื่นและบริสุทธิ์ หลังจากแน่ใจแล้วว่า ในห้องไม่มีร่องรอย ของตนเหลืออยู่ จึงลากกระเป๋าเดินทางออกจากห้องไป

เบี้ยจ่ายเวยออกจากตึกนี้ ลากกระเป๋าเดินผ่านทางเดิน เล็กๆ ที่ประดับด้วยต้นไผ่ข้างทางจนมาถึงอพาร์ทเม้นต์อีกตึก หนึ่ง

1 ปีก่อน เธอลงทุนซื้อห้องในอพาร์ทเม้นต์ไว้ห้องหนึ่ง ซึ่ง อยู่ห่างจากตึกของเจ๋อหยางไปเพียง 2 ตึก เธอคาดเดาไว้แล้ว ว่าเรื่องจะต้องเป็นแบบนี้ และเพราะความเห็นแก่ตัวของเธอเอง เธอจึงซื้อห้องที่ใกล้กับเขา

หลังจากกลับถึงห้อง เบี้ยจ่ายเลยหยิบเสื้อผ้าออกมาจาก กระเป๋าแขวนใส่ตู้เสื้อผ้าเรียบร้อย เสร็จแล้วเธอเข้าไปล้างหน้า ในห้องน้ำที่หนึ่ง มองตัวเองในกระจกอยู่สักครู่ จากนั้นจึงเอ่ย ว่า 4 ปีแล้ว เบี้ยจ่ายเวย เธอควรจะพอได้แล้ว”
ควรจะเดินตามทางของตัวเองได้แล้ว

เบี้ยจ่ายเวยทํางานอยู่ที่ร้านขายรองเท้ายี่ห้อดังแห่งหนึ่ง เมื่อต้นปีเธอได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการพื้นที่ของพื้นที่แห่งนี้ นอกจากฤดูท่องเที่ยวประมาณ 2 เดือนที่เธอต้องลงไปช่วย ร้านแล้ว ช่วงเวลาที่เหลือค่อนข้างว่าง ปกติเลยอยู่กับเพื่อ หยางทีนั่น

ตอนนี้เธอตัดสินใจว่าจะไม่เจอหน้าเจ๋อหยางอีก และไม่ คิดถึงเขา จะทุ่มเทให้กับงานเพียงอย่างเดียว ขณะเดียวกัน เจ๋อหยางก็มัวยุ่งอยู่กับเรื่องคดี จึงไม่ได้โทรหาเธอเลย

ไปๆมาๆ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งกิจกรรมช่วง โปรโมชั่นของร้านที่เป้ยฉ่ายเวยทำอยู่กำลังจะเสร็จสิ้นลง

“เสี่ยวหลิน เธอไปหยิบแบบพวกนี้ในสต๊อกออกมาหน่อย สิ ที่บนชั้นแล้วก็แถวนี้ด้วย……….. ยายเวยกำลังยุ่งอยู่ในร้าน ตั้งแต่เช้าเหมือนเช่นเคย เธอเพิ่งจะสั่งลูกน้องไปได้ 2 ประโยค หนานจิงก็โทรเข้ามาพอดี

“เวยเวย ฉันลงเครื่องแล้ว เธอช่วยมารับฉันหน่อยได้

ไหม?

เบี้ยจ่ายเวยอึ้งไปสักครู่ คิดไม่ถึงว่าหนานถึงจะกลับมาเร็ว ขนาดนี้ เธอรับปาก หลังจากสั่งงานเรียบร้อยแล้ว เธอจึงขับรถ ไปที่สนามบิน
หลังจากผ่านไปเกือบ 1 ชั่วโมง เธอก็มาถึงยังสนามบิน

เป้ยจ่ายเวยมองเห็นร่างเล็กๆ ยืนอยู่ข้างทางมาแต่ไกล เธอลงจากรถตะโกนเรียก หนานจิงที่ยืนอยู่ตรงนั้น รีบลาก กระเป๋ามาทันที ตรงเข้ามากอดเบี้ยจ่ายเวย

หลังจากกอดแล้วเธอดึงเบี้ยจ่ายเวยมาดูซ้ายทีขวาที แล้ว พูดด้วยความปวดใจว่า “ผ่านไปไม่กี่ปีเอง คนสวยที่ฉันเคย รู้จักทำไมถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ ผอมไปถนัดตาเลย! นี่คงไม่ใช่ เพราะว่าเธอมีแฟนหรอกนะ ถูกผู้ชายรังแกเอาหรือเปล่าเนี่ย?”

เป้ยจ่ายเวยหลบสายตา พลางฝืนยิ้ม “มีที่ไหนล่ะแฟนน่ะ คงเพราะที่ทำงานมีความกดดันสูงน่ะ”

เธอกลัวว่าหนานถึงจะสังเกตสายตาของเธอออก ดังนั้น เธอจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที เธอขับรถพาเพื่อนเข้ามาใน เมือง ใกล้เวลาทานข้าวกลางวันพอดี เธอจึงเลี้ยงข้าวเป็นการ ต้อนรับหนานจิงที่ร้านอาหารเสฉวนแห่งหนึ่ง

ร้านอาหารเสฉวนมีรสชาติอร่อยแต่ค่อนข้างเผ็ดทำเอา หนานจิงอดใจไว้ไม่ได้ เธอใช้ตะเกียบทานอย่างเอร็ดอร่อย พลางเป่าปากเพื่อคลายความเผ็ด อาหารการกินที่เมลเบิร์น ประเทศออสเตรเลียไม่ค่อยถูกปากเธอนัก จะว่าไปก็เหมือน ทรมานคนที่ชอบทานเผ็ดแบบเธอ

เป้ยฉ่ายเวยได้แต่นั่งฟังอย่างเงียบๆ ตอบรับบ้างเป็นครั้ง คราว พลางช่วยเลือกก้างปลาออกให้เธอ

คุยกันไปได้สักพักหนานจึงเริ่มเข้าใจ จึงเอ่ยขึ้นว่า “ถึงแม้ฉันกับเจมส์จะเลิกกันแล้ว แต่ศาลตัดสินให้เขามีสิทธิ์เลี้ยงดู ลูกสาว เจมส์ลงชื่อในสัญญาว่าจะจ่ายเงินให้ฉันปีละ 30,000,000 ดอลล่าห์ และไม่ให้ฉันไปเยี่ยมลูกสาวอีก

“หา?” เป้ยฉ่ายเวยวางตะเกียบลงบนจาน มองหน้าหนาน

ฉิง “แล้วเธอทำยังไงล่ะ?”

“ฉันจะไปทําอะไรได้ล่ะ เธอต้องยินยอมไปน่ะสิ!” หนานจิง ยักไหล่ สีหน้าของเธอไม่ได้สนใจอะไร “ฉันไม่ได้ชอบเจมส์ ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว คืนนั้นฉันพลาดนอนกับเขาแล้วท้อง จะ ทำแท้งก็ไม่กล้า ก็เลยปรึกษากับเขา สุดท้ายเลยต้องแต่งงานที่ นั่น”

“ลูกสาวถึงแม้ฉันเป็นคนคลอดเอง แต่ว่าฉันไม่มีความผูก พันใดๆกับเด็กเลย เอากลับมาก็คงไม่ดี ให้เจมส์เป็นคนเลี้ยง ดีแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นทุกปีฉันได้เงินตั้ง 30,000,000 ดอลล่าห์ ไม่ดีตรงไหน?”

ฟังถึงตรงนี้ เบี้ยจ่ายเวยขมวดคิ้วขึ้น อดพูดไม่ได้ว่า “นั่น เป็นลูกแท้ๆของเธอเลยนะ เธอทำแบบนี้…