บทที่ 22 ฉันยอมแพ้

ท้ายที่สุดแล้วหนิงก็ยังไม่พูดอะไรให้สายฟ้า

เธอพูด สายฟ้า นิดาทำไมถึงรักคนอย่างคุณได้ลง คุณที่มันทั้งโหดเหี้ยมและอำมหิต

เธอพูดอีก ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย นิดาจะไม่มีวันให้ อภัยคนอย่างคุณแน่นอน

ใช่ เขาไม่ได้ขอให้เธอให้อภัยเขา แต่ว่าเธอจะต้องมี ชีวิตอยู่สิ มีชีวิตอยู่เพื่อที่จะได้มาแก้แค้นเขา ทำไมเธอถึง ตายหล่ะ?

ไม่ เป็นไปไม่ได้ มันไม่ใช่เรื่องจริง

สายฟ้าขับรถแล่นด้วยความเร็ว พุ่งออกจากบริษัทไป ชื่อ มุ่งหน้าไปที่นั้น

ที่ที่เขาอาศัยมาตลอด7ปี แต่ไม่เคยยอมรับว่ามันคือ

บ้าน—- วนิดา

“ฉันกลับมาแล้ว !” สายฟ้าเปิดประตู และตะโกนออก

ไปเสียงดัง

ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่มีวี่แววของคนอยู่ บ้านยังคง

เงียบสนั่นไม่มีเสียงใดๆ
“นิดา ออกมาเดี๋ยวนี้! คุณได้ยินไหม? บริษัทไปซื้อก็ ถูกผมซื้อไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนน้องชายของคุณก็นอนอยู่ ที่โรงพยาบาล คุณออกมาเดี๋ยวนี้!” สายฟ้าตะโกนเสียง ดังลั่นไปทั่วบ้าน แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา

น้ำเสียงเริ่มเปลี่ยนไปเป็นเสียงอ้อนวอน ขอร้อง สายฟ้าเสียงเหมือนจะร้องไห้ กุมขมับแล้วคุกเข่าลงไปที่ พื้น เหมือนสัตว์ที่ได้รับบาดเจ็บมา “นิดา ผมขอร้องหล่ะ คุณออกมาเถอะ!”

เขานี่ช่างโง่จริงๆ เพราะอะไร ทำไมเขาถึงเพิ่งจะมารู้ ใจตัวเองเอาป่านี้

รูปของนิดานั้น มองแล้วทำให้หัวใจเขาเจ็บปวดเหลือ

เกิน

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่บอกว่าจะตามตอแยเขาไปตลอด ชีวิตไม่ใช่หรอ?

ไม่ใช่ว่าอยากจะอยู่ข้างๆเขาหรือไง? แล้วทำไมถึง จากกันไปง่ายๆอย่างนี้

ตอนที่พชรเดินเข้ามาในบ้าน ก็เห็นสายฟ้าที่นอน ม้วนตัวเหมือนเด็กน้อยที่ถูกรังแกอยู่บนโซฟา ใบหน้าที่ไร้ สีหน้าแต่น้ำตาไหลพรากออกมา
เขาไม่เคยเห็นสายฟ้าเป็นอย่างนี้มาก่อน และก็ไม่มี ใครเคยเห็นเขาเป็นอย่างนี้เช่นกัน

“ไอสาย…” พชรนั่งลงไปข้างๆตัวเขา “หนิงก็ยัง ไม่ยอมพูด อาการของดนัยนั้นก็จะต้องรีบรักษา ส่วนเรื่อง สุสานของนิดา เดี๋ยวฉันจะไปตรวจสอบให้เอง ไม่ว่ายัง ไงพวกเราก็โตมาด้วยกัน ไว้ถึงตอนนั้นเดี๋ยวฉันไปเป็น เพื่อน”

“สุสาน? สุสานอะไร?” สายฟ้าแสร้งทำเป็นสงสัย เอ่ยปากถาม “นิดาก็แค่เล่นซ่อนแอบกับฉันอยู่ ก็เหมือน ตอนนั้นตอนเด็กของพวกเรา จะต้องเป็นเพราะฉันยังหา เธอไม่เจอ แต่ก็ไม่อยากยอมแพ้ เธอก็เลยโกรธ เธอก็มัก จะเป็นอย่างนี้เสมอ อะไรอะไรก็อยากจะเอาชนะ

พชรมองหน้าสายฟ้าด้วยสีหน้าตกใจ “ ไอสาย นาย เลิกหลอกตัวเองเถอะ นิดาเธอตายแล้ว ตายแล้ว”

“โกหก นายโกหก” สายฟ้าผลักพชรออกไป “ไอ พชร! ฉันเตือนนายไว้ก่อนนะ นิดาเป็นพี่สะใภ้ของแก ถึง แม้ว่านายจะไม่เคารพเธอ แต่นายก็ไม่มีสิทธิมาสาปแช่ง เธออย่างนี้”

“สายฟ้านายพูดอะไรอยู่? นายตั้งสติหน่อย” พชร เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าสายฟ้าในตอนนี้สติหลุด ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว

“นิดา ผมยอมแพ้แล้ว คุณออกมาเถอะ!”สายฟ้าหัน ไปพูดกับบรรไดที่ไม่มีใครอยู่สักคน “คุณลงมาเร็วสิ พชร มาเที่ยวหา คุณรีบลงมาทักทายเขาหน่อยเร็ว

สายฟ้าเสียใจที่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับใดใด เขานั่ง ลงไปกับพื้น พูดพึมพำออกมาว่า “นิดา ผมยอมแพ้แล้ว จริงๆ”

“นายตั้งสติหน่อย นิดาตายแล้ว” พชรทนดูต่อไปไม่ ไหว “นายไม่ใช่เกลียดนิดามาโดยตลอดหรอ? เธอเอา ชีวิตน้องสาวนายมาบังคับ ข่มขู่นาย และแต่งงานกับนาย ตลอดเวลา7ปี ทําลายชีวิต ปีของนาย เธอเห็นแก่ตัว อวด เก่ง ยอมทำสารพัดและทุกวิธีทางเพื่อจะได้สิ่งที่เธออยาก ได้ ตอนนี้เธอตายแล้ว นายก็เป็นอิสระแล้ว มันไม่ดีตรง ไหน? นายพูดสิ ว่ามันไม่ดีตรงไหน แล้วที่นายเป็นอยู่ตอน นี้ มันเพื่ออะไรกัน?

สายฟ้าฟังสิ่งที่เขาพูด นิ่งไปสักพัก แล้วค่อยพูดออก มา “ฉันรู้ ฉันรู้มาตลอดว่าฉันทำไม่ดีกับเธอ แต่ก่อนเธอ นั้นอยากให้ฉันกลับบ้านมากขนาดไหน แต่ฉันก็ไม่เคย ยอมรับว่าที่นี่คือบ้านของฉัน 7 ปีแล้ว อาหารที่เธอทำให้ ฉันก็ยังไม่เคยกินเลยสักคำ
“พชร สิ่งที่นายพูดฉันเข้าใจหมดทุกอย่าง” สายฟ้า กลืนน้ำลายแล้วพูดต่อ “แต่ว่าทำไมหัวใจฉันมันถึงเจ็บ ขนาดนี้ มันเจ็บมาก เทพรักพูดถูก ที่ว่าฉันทำอะไรลงไปก็ ต้องทนรับกับผลของมัน นี่คงจะเป็นเวรกรรมของฉันสินะ”

“ถ้าหากนายเจ็บหน้าอก เดี๋ยวเราไปหาหมอกัน แต่ ว่าไอสาย นายจะล้มไม่ได้” พชรพูดปลอบใจเขา “นายจะ ล้มลงไปไม่ได้”