บทที่ 21 ตายไปแล้วจริงๆ

ไปซื้อต้องแพ้แล้ว เอกสารที่อยู่ในมือของสายฟ้าทุก คนต่างก็รู้ดีว่ามันคืออะไร

หากก่อนหน้านี้หนิงยังอดทนไม่ยอมแพ้ วินาทีที่ สายฟ้าเชิญตัวดนัยไป เธอก็แพ้อย่างราบคาบแล้ว

เธอไม่สามารถที่จะรักษาอะไรไว้ไม่ได้เลย ทั้งไปซื่อ และดนัย เธอจะไม่ยอมเสียสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปเด็ดขาด

“นี่นายต้องการแค่ไปชื่อนี้จริงๆหรอ?” พชรถาม สายฟ้าตอนที่อยู่ในลิฟท์

ตอนแรกเขานึกว่าการที่จะเข้าซื้อกิจการไปซื่อนี้คงจะ ต้องใช้เวลาอยู่สักพักเลยทีเดียว แต่ที่คาดไม่ถึง สายฟ้า นั้นได้เข้าไปเจรจากับผู้ถือหุ้นรายเก่าๆแล้วซื้อหุ้นมาใน ราคาสูง ยิ่งไปกว่านั้น เขาสั่งให้คนไปเชิญตัวดนัยไปไว้ที่ บ้าน นี่มันเอาน้ำมันมาราดในกองไฟชัดๆ

เพื่อที่จะได้ครอบครองไปซื่อ เขาทำได้ทุกอย่าง พ ชรทึ่งและอึ่งกับสิ่งที่เขาทำ

การมองจากด้านธุรกิจ สายฟ้าได้ทำการซื้อขายที่ ขาดทุนย่อยยับ ชื่อเสียงของเย่ซื่อ หุ้นของบริษัท และรวม ถึงชื่อเสียงของสายฟ้าอีก พวกนี้จะต้องได้รับผลกระทบ อย่างมาก
สายฟ้าไม่ตอบ พร้อมก้าวเท้าออกไปจากลิฟท์และ

เดินไปทางห้องประชุม

พชรบตามเข้าไป เขาก็สังเกตเห็นสายฟ้าที่ยืนอึ้ง อยู่หน้าห้องประชุม

“สายฟ้า นายตกใจอะไรเนี่ย? ทำไมไม่…”พชรพูด อยู่ก็พรางหันไปมองในห้องประชุม

เขาก็อึ้ง

หนิงสวมชุดสีดำ ยืนอยู่กลางห้องประชุม

ข้างหลังของเธอ มีกรอบรูปภาพขาวดำใหญ่ๆอยู่รูป หนึ่ง—-ภาพถ่ายของนิดา

“ฉันมันไม่ได้เรื่องเอง แค่ของที่เธอรักมากที่สุด ฉัน ก็รักษาไว้ให้ไม่ได้” น้ำเสียงของหนิงนิ่งเฉย แต่แวว ตากลับเต็มไปด้วยความโศกเศร้า “นี่คือหนังสือมอบ อำนาจของบริษัทไปซื่อ และยังมีใบรับรองการตายของนิ ดา”

หนิงยื่นเอกสารพวกนั้นให้สายฟ้า

แต่ว่าแรงมารับของสายฟ้าก็แทบไม่มี เอาแต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

หนิงก็ไม่สนใจเขา โยนเอกสารพวกนั้นไว้บนโต๊ะ พูด ต่อ “เมื่อสองเดือนก่อน นิดาฆ่าตัวตายในบ้านพักที่ฮา เซล เธอสั่งเสียว่าให้ฉันช่วยดูแลไปซื่อและดนัย แต่ว่าฉัน ก็ทำไม่ได้ คุณสาย คุณชนะแล้ว ฉันไม่มีอะไรที่จะต้องพูด อีก ฉันขอร้อง คืนดนัยมาให้ฉันเถอะ ฉันจะพาเขาออกไป จากชีวิตของคุณอย่างแน่นอน คนบ้านตระกูลไป จะไม่ไป รบกวนชีวิตของคุณอีก

หนิงอ้อนวอนขอร้องสายฟ้า เธอเข้าใจในที่สุดว่า ทำไมคนในเมืองนี้ถึงไม่มีใครกล้าเป็นศัตรูกับเขา เพราะ ว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนที่น่ากลัวมากจริงๆ วิธีการของเขาที่ เด็ดขาดและโหดร้าย ถ้าคิดจะทำลายใครแล้วก็จะไม่เหลือ ทางถอยให้กับคนนั้น ไม่สนว่าเป็นใครหน้าไหน เขานั้น เป็นสัตว์เลือดเย็น

นิดา ทำไมเธอต้องไปรักผู้ชายอย่างนี้ด้วย ผู้ชายที่ แม้เธอตายแล้วเขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอไปอีก

“ฉันไม่เคยขอร้องใคร แต่ว่าดนัย เขาไม่รู้เรื่องอะไร นิดาก็ตายไปแล้ว ถือซะว่าเห็นแก่การที่เป็นสามีภรรยา กันมาถึง7ปี ปล่อยน้องชายของเขาไปเถอะ” หนิงเห็น สายฟ้ายืนนิ่งไม่พูดอะไร เธอคิดว่าเขากำลังคิดจะฆ่าและ ทําลายทุกคน
สายฟ้าก็ยังไม่ยอมปริปากพูดอะไร ตั้งแต่เดินเข้า

ประตูมา เขาก็เอาแต่จ้องภาพถ่ายของนิดา ไม่กระพริบตา

เลยสักนิด ภาพในหัวของเขา ผู้หญิงคนนี้จะมาพร้อมกับรอยยิ้ม

ตอนอยู่ต่อหน้าเขา รอยยิ้ม ตามใจ ในสายตาเขานิดาเป็น

คนแบบนี้

สิ่งเดียวที่เปลี่ยนไปก็คือ คืนวันก่อนที่เธอจะหายตัว ไป คืนนั้นที่พวกเขาเอากันอย่างดุเดือดและบ้าคลั่ง

สายฟ้าไม่มีกะจิตกะใจไปคิดเรื่องอื่นแล้ว เรื่องที่เขา ไม่อยากจะยอมรับ สุดท้ายมันก็เกิดขึ้นจนได้

เทพรักไม่ได้โกหก หนิงก็ไม่ มีแต่เขากับดนัยเองที่ เข้าใจผิด เพราะพวกเขามั่นใจมากเกินไป

ที่แท้ นิดาตายไปแล้วจริงๆ

ทั้งๆที่เขากำลังคิดได้แท้ๆ ว่าจะชดเชยทุกอย่างให้

ทั้งๆที่เขาเพิ่งจะยอมรับว่า ตัวเองอาจจะรักเขาเข้า

แล้วจริงๆ

ที่แท้แล้ว เรื่องที่น่าเสียใจที่สดบนโลกนี้ก็คือ ทำผิด
แล้วไม่มีโอกาสกลับไปชดเชยความผิดนั้น เขาอยากจะ บอกกับนิดาว่า ขอโทษ แต่คำพูดเหล่านี้มันก็สายไปแล้ว

พวกเขาอยู่กันคนละภพภูมิแล้ว

“ไอสาย…” พชรสะกิดตัวของสายฟ้าที่ยืนนิ่งอยู่

“สุสานของเธออยู่ที่ไหน?” ทันใดนั้นสายฟ้าก็ยกมือ ไปล็อคไหล่ของหนิงไว้

สีหน้าหนิงซีดขาว ปากที่ปิดสนิท แสดงออกอย่างชัด เลยว่าไม่อยากบอก

“ไอสาย รปภ.ที่บ้านวนิดานายโทรมาบอกว่า ดนัย ได้รับสายจากคนคนหนึ่งแล้วก็รีบออกจากบ้านไป ตอน นี้ประสบอุบัติเหตุรถยนตร์ กำลังปั๊มหัวใจกู้ชีพอยู่ที่โรง พยาบาล” พชรวางสายโทรศัพท์นี้แล้วรีบบอกให้สายฟ้า

พอหนิงได้ยินอย่างนี้ ก็เข่าอ่อนล้มลงไปกับพื้น

“บอกให้หมอ หยุดการปั๊มหัวใจ หยุดเดี๋ยวนี้” คำพูด ที่เลือดเย็น คำสั่งที่ไม่มีใครกล้าขัดขืน

“ไอสาย…”พชรยืนตะลึง เขาไม่เข้าใจว่าสายฟ้า ทำไมถึงกลายเป็นอย่างนี้
สายฟ้าจ้องไปที่คุณหนิง แล้วพูดว่า “ฉันจะถามเธอ เป็นครั้งสุดท้าย สุสานของนิคาอยู่ที่ไหน?