บทที่ 13 ผู้ชี้แนะ

ฮวาเย่ห์หยวนเดินกลับมาเมื่อเห็นว่าได้เวลาพอสมควร อา เซียนกวักมือเรียกนางพอดีฮวาเน่ห์หยวนหยุดเท้าที่ข้างกายอา เซียน ลอบมองหวังจีนที่หนึ่ง เห็นเขาทำท่าทางนอบน้อมกับนาง ผิดกับตอนแรกที่พบก็รู้สึกแปลกใจนัก

“ข้ามอบฐานะศิษย์ของฝ่ายมารให้เจ้าแล้ว ต่อไปก็อยู่ที่เจ้าว่า จะทำสิ่งที่เจ้าได้รับมอบหมายได้สำเร็จหรือไม่ หาวิธีพาตนเอง เข้าไปสู่ข้างกายจอมมารใช้สิ่งที่เจ้ามีให้เป็นประโยชน์หากสิ่งใด เกินรับมือก็ให้ถอยออกมาเพียงเจ้าเรียกข้าจะมาอยู่ข้างกายเจ้า ทันที ข้าอยู่แดนมารได้ไม่นานรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวทุกที

อาเซียนขยับกายงดงามแล้วกุมมือของนางพร้อมตบที่หลังมือ เบาๆ อย่างให้กำลังใจ

“ท่านจะไปแล้วหรือ

“อืมเจ้าไม่ต้องกลัว มีหัวหน้าหวังอยู่ที่นี่เขาจะคุ้มครองเจ้า เอง”

ฮวาเย่ห์หยวนมองเขาตาละห้อยรู้สึกใจคอไม่ดีนัก นางอยู่กับ อาเซียนมานานจนติดเขาไปแล้ว บัดนี้ตนเองกำลังยืนอยู่ในดิน แดนที่ไม่คุ้นเคยในใจรู้สึกวูบไหวหวาดกลัวอย่างประหลาด

“ดวงตะวันใกล้ลับขอบฟ้าแล้วถึงเวลาที่ข้าต้องกลับ ดินแดน มารเวลาจะเชื่องช้านักผิดกับที่แดนมนุษย์ที่ว่องไวเจ้ารู้ใช่หรือไม่”

“ข้ารู้”

“เกิดเรื่องอันใดเกินรับมือจงเรียกข้า

“ขอบคุณท่านมากรบกวนท่านแล้ว

กล่าวจบอาเซียนก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว เป็นเพราะตอนมาฮ วาเย่ห์หยวนไม่สามารถใช้พลังเซียนเข้ามาได้ อาเซียนจึงพานาง มาตามทางเข้าออกปกติแต่ตอนไปเขากลับออกไปอย่างรวดเร็ว จนฮวาเล่ห์หยวนไม่ได้เอ่ยปากขอบคุณและร่ำลาเลยแม้แต่คำ เดียว

เวลาผ่านไปนับปี ในขณะที่ฮวาเห์หยวนนอนมือก่ายหน้าผา กอยู่ในที่พักเพียงลำพัง คิดถึงช่วงเวลาแรกที่เข้ามาอยู่นางต่าง โดนมารชั้นตำรังแก แต่คนอย่างฮวาเห์หยวนแม้จะไม่สามารถ ใช้ไอเซียนได้แต่ฝีมือนางหาได้กระจอกงอกง่อยอีกทั้งอาเซียนได้ สอนวิชานางโดยไม่จำเป็นต้องพึ่งไอเซียน เพียงชั่วฝ่ามือฮวา เย่ห์หยวนก็ทําราบมารชั้นพวกนั้นและเหยียบศีรษะพวกมาร ขึ้นมาเป็นหัวหน้าได้มาอยู่กับมารนางเริ่มซึมซับนิสัยใจกล้าบ้า บินอย่างพวกมารเข้าไปโดยไม่รู้ตัว

ดังนั้นตำแหน่งของนางจึงขยับสูงขึ้นตามฝีมือ นางลุกขึ้นแล้ว เดินออกมาจากเรือนพัก พบมารเฝ้ายามผู้หนึ่งกำลังแอบกินไก่ ย่างตัวโตจึงเข้าไปทัก มารผู้นั้นสะดุ้งตกใจจนไก่หลุดออกจาก มือ เขามองนางด้วยความเดือดดาลครั้นเห็นว่าเป็นสตรีงดงามที่ เคยเตะก้นเขามานับครั้งไม่ถ้วนก็ถอยกรูดด้วยความหวาดกลัว
“นายหญิงเป็นท่านหรือ

“ใช่ นอกจากข้าแล้วจะเป็นผู้ใด” ฮวาเย่ห์หยวนจ้องมองเขา

ส่งยิ้มงดงามให้ “ข้าไม่ได้แอบกินนะขอนายหญิงอย่าได้รายงานหัวหน้าหวัง

เขาเอ่ยตะกุกตะกักเช็ดปากด้วยมืออวบอ้วน แม้จะเสียดายไก่ ตัวโตที่หล่นอยู่บนพื้นเขาก็ใช้เท้าเตะมันออกไปให้พ้นบริเวณนี้ อย่างรวดเร็ว

ฮวาเห์หยวนส่ายหน้าแดนมารแห่งนี้เต็มไปด้วยคนทุก ประเภทอ้วน ดำขาวล้วนอยู่ที่นี่หมด มารอ้วนผู้นี้ก็เช่นกันเขา ยังห่างไกลคำว่ามารมากแม้จะตัวโตแต่ก็ไม่ได้น่ากลัวเลยแม้แต่ น้อย

“เจ้ามานี่”

นางกระดิกนิ้วเรียก มารอ้วนมองซ้ายขวาก่อนจะค่อยๆ ก้าว ขาเข้าไปตามคำสั่ง ที่นี่ผู้ใดเก่งกว่าผู้นั้นเป็นนายจึงเกิดการท้า ประลองกันอยู่เป็นประจำและนายหญิงผู้นี้ก็มีวรยุทธ์สูงส่งปราบ มารอย่างพวกเขาราบคาบจนพวกเขาต้องสิโรราบยอมเป็นลูก น้องแต่โดยดี

“นางหญิงมีสิ่งใดจะใช้ข้าหรือขอรับ”

“ข้าจะขึ้นไปหาจอมมารได้อย่างไร” ฮวาเย่ห์หยวนลูบคาง ครุ่นคิด

“ข้าก็ไม่รู้ขอรับตัวข้าเข้าสู่วิถีมารมานานยังไม่เคยเห็นท่านจอมมารแม้แต่ครั้งเดียว เขาเป็นคนเงียบค่อนข้างเก็บตัวหาก ไม่ใช่หัวหน้าระดับสูงแล้วการจะพบตัวเขานั้นยากยิ่งนัก

“เจ้าอยู่มานานยังไม่เคยพบแล้วข้าต้องอยู่นานแค่ไหนถึงจะ ได้พบ หรือว่าข้าจะใช้แผนสาวงามยั่วยวนเขาดี” นางเอ่ยอย่าง ปรับทุกข์ไม่ได้สนใจว่าตนเพียงรู้จักมารผู้นี้ได้ไม่ถึงก้านธูป เวลานี้เพื่อนคุยคือสิ่งที่ฮวาเห์หยวนต้องการที่สุด และมารอ้วน ผู้นี้ท่าทางจะชอบพูดคุยไม่น้อย

“นายหญิงมีเรื่องเล่าว่าสตรีที่เข้าสู่วิถีมารส่วนหนึ่งหวังใช้ ความงามเข้ายั่วยวนก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งใหญ่โตแต่ที่ผ่านมาไม่มีผู้ ใดทําสําเร็จ บางคนสามารถขึ้นไปได้กลับไม่ถูกใจจอมมาร นาง ผู้นั้นล้วนถูกจอมมารฆ่าตายแม้แต่วิญญาณก็ถูกท่านจอมมาร ทำลายจนดับสลาย นับแต่นั้นมาจึงไม่มีผู้ใดกล้าใช้แผนนี้ขอรับ”

มารอ้วนมองซ้ายขวาก่อนจะนั่งลงข้างๆ ฮวาเล่ห์หยวนแล้วก ระซิบแผ่วเบา

“เรื่องนี้เชื่อถือได้มากน้อยเพียงใด” ฮวาเห์หยวนเอียงคอ ถามด้วยความสงสัย

“เป็นเรื่องที่เหล่ามารเล่าสืบกันมาจริงเท็จเพียงใดข้าน้อยไม่รู้ จริงๆ ขอรับแต่ถ้าถามคิดว่าคงเป็นเรื่องจริงหาไม่พวกมารจะก เรื่องขึ้นมาเพื่อประโยชน์อันใด

“เจ้ายิ่งพูดยิ่งทำให้ข้ากลุ่มจะเข้าหาจอมมารเช่นนั้นเห็นทีจะ ยากอีกทั้งยังต้องเอาวิญญาณเข้าแลก” ฮวาเล่ห์หยวนปวดหัว แล้ว
“นอกจากท่านจะแอบปีนเขาไปพบท่านจอมมารก็ไม่เห็นจะมี วิธีอื่นแล้วขอรับ”