บทที่ 11 หวาดกลัว

ถึงจะเป็นคนเอ่ยปากขอให้เขาพาเข้าสู่แดนมาร แต่เมื่อเขา กําหนดวันมาซัดแจ้งกลับเป็นนางเสียอีกที่รู้สึกหวาดหวั่น ใจหนึ่ง นั้นฉุดรั้งนางเอาไว้ให้อยู่กับเขาตรงนี้ หากนางทำสำเร็จนางต้อง กลายเป็นสตรีของจอมมารเช่นนั้นสิ่งที่นางเคยพลั้งเผลอคิด เหลวไหลกับอาเซียนก็จะกลายเป็นเพียงความคิดของนางที่ล่อง ลอยหายไปโดยที่คนผู้นี้ไม่เคยรับรู้กระมัง เช่นนั้นก็ดีแล้วไม่ใช่ หรือ

“เอ้อ เร็วถึงเพียงนี้” เป็นนางที่หลุดปากออกมา

“หากเจ้าไม่อยากไปก็อยู่กับข้าที่นี่เถิด”

เขาจับมือของนางเอาไว้แล้วไล้เบาๆ พร้อมใบหน้าที่เปล่ง ประกายไปด้วยความหวัง

“ท่านก็รู้ว่าข้ามาเพื่อสิ่งใดใยจะสามารถทิ้งไปได้ง่ายๆ เล่า

“แม้จะเพื่อข้าหรือ” เขาเอ่ยเลื่อนลอย

“อาเซียน..” ฮวาเห์หยวนพูดไม่ออกแล้ว หรือว่าเขาจะคิด ใจให้นางเช่นกัน แต่แล้วคนผู้นี้กลับแย้มยิ้มออกมาแล้วเอ่ย ทําลายความคิดของนาง

“เจ้าเป็นเซียนหน้าที่ย่อมต้องทำให้สำเร็จ ไม่ว่าอย่างไรข้าจะ คอยช่วยเหลือเจ้าจนสุดความสามารถเข้าใจหรือไม่ อย่าได้กลัว สิ่งใด”
ฮวาเย่ห์หยวนพยักหน้าน้ำตาคลอหน่วย แม้ไม่อาจคิดอย่าง อื่นได้แต่อย่างน้อยมีสหายเช่นอาเซียนนับว่าเป็นความโชคดี ของนางนัก

เจ็ดวันต่อมาอาเซียนก็พาฮวาเล่ห์หยวนมายังแดนมารอย่างที่ รับปาก

“เย่ห์หยวนเจ้าจงดูด้านบนเต็มไปด้วยกระบี่เปรียบเซียนหาก เจ้ามีไอเซียนเพียงเล็กน้อยก็จะโดนกระบี่พวกนั้นพุ่งเข้าทำร้าย เช่นนั้นทำสิ่งใดก็จงระวังยาข่มไอเซียนที่ข้าให้เจ้ากินจะยังได้ผล อีกนานข้าจะปรุงมาให้เจ้าเรื่อยๆ เข้าใจใช่หรือไม่”

ฮวาเย่ห์หยวนพยักหน้ารับปาก ก่อนเงยหน้ามองด้านบนเป็น จริงดั่งเขาว่าเมื่อนางพบแสงวิบวับอยู่ด้านบนแสงนั่นเป็นแสงที่ เกิดจากกระบี่ปราบเซียนกระทบกับแสงสว่างของข่ายอาคม หาก ไม่มีผู้นำทางซึ่งเข้าออกเป็นประจำอย่างอาเซียนคอยปกป้องนาง คงได้สู้เพียงลำพังกับกระบี่นับล้านแม้จะเก่งกาจเพียงใดก็คงไม่ อาจรอดไปได้

บริเวณโดยรอบของที่นี่ดูมืดมนแห้งแล้งและน่าหวาดผวาแม้ ต้นไม้ของที่นี่จะเจริญเติบโตก็ผิดรูปร่างดูน่ากลัวทุกครั้งที่นาง และอาเซียนก้าวเดินดูเหมือนต้นไม้พวกนั้นจะผินลำต้นมองตาม คล้ายมีชีวิต เสียงลมหวีดหวิวฟังแล้วโหยหวนดังขึ้นเป็นระยะ

แดนมารแห่งนี้นับว่าผิดกับแดนสวรรค์ที่หอมกรุ่นงดงามมี ชีวิตชีวาอยู่ตลอดปีเปรียบกับขาวไม่อาจปะปน สมแล้วที่เป็น แดนมาร จวบจนเขาพานางก้าวผ่านป่าน่ากลัวนั่นฮวาเห์หยวนจึงหายใจหายคอได้สะดวกขึ้น

“เมื่อสักครู่เพียงเดินผ่านป่านั้นขาก็อึดอัดจนแทบจะทนไม่ ไหว” นางเอ่ยเบาๆ เดินตามเขาด้วยความระมัดระวัง

“ถ้าเปลี่ยนใจก็กลับไปกับข้า” เขายิ้มเล็กน้อย

“ไม่ ไม่ ข้าเพียงเล่าให้ฟังต่อให้วิญญาณดับสลายก็ไม่อาจ เปลี่ยนใจ” นางสายศีรษะ

“เช่นนั้นก็เร่งฝีเท้าเข้าเราใกล้จะถึงทางเข้าที่แท้จริงแล้ว”

ฮวาเย่ห์หยวนกับอาเซียนเดินเร็วดุจลมพัดเขาพานางมาหยุด อยู่ด้านหน้าประตูทางเข้า มารที่เฝ้าประตูมีสองคน ทั้งคู่ใส่ชุดสี ด่าผูกผมด้วยผ้าแดงใบหน้าแบนดูเคร่งขรึมยืนขวางอยู่ตรงนั้น ครั้นยืนเผชิญหน้ากับบุรุษรูปงามเช่นอาเซียนจึงดูแตกต่างอย่าง เห็นได้ชัด

“ท่านอาเซียนนางคือผู้ใด”

หนึ่งในนั้นมองใบหน้างดงามของฮวาเห์หยวนแล้วมองรูป ร่างของนางอย่างพึงใจ

“ให้ข้าทายคงเป็นของที่ท่านจะนำมาแลกเปลี่ยนกับท่าน หัวหน้าล่ะสิ นางผู้นี้งดงามกว่าที่ข้าเคยเห็นนัก

มารอีกผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นจ้องฮวาเล่ห์หยวนด้วยดวงตากรุ้มกริ่ม ใบหน้าหุ่นกระหายนั้นเปิดเผยและน่ารังเกียจ

ฮวาเย่ห์หยวนรู้สึกไม่พอใจอยากจะใช้กระบี่ฟันปากคนผู้นี้ที่บังอาจดูถูกนางนักแต่นางไม่สามารถใช้อาคมของเซียนได้หาไม่ นางจะถูกกระบี่ในข่ายอาคมพุ่งเข้าเล่นงานทั่วทุกสารทิศ

อาเซียนยิ้มเย็นเขาดีดนิ้วทีหนึ่งมารปากเปราะผู้นั้นก็กลายร่าง เป็นสุนัขขี้เรื้อนตัวเล็ก ฮวาเห์หยวนมองอาเซียนด้วยความยิ่ง ปนนับถือ

“หวังว่าต่อไปเจ้าจะระวังคำพูดและกิริยาให้มากกว่านี้ข้าจะไม่ นำเรื่องนี้ไปบอกหัวหน้าของเจ้า” เขาเอ่ยเสียงเย็น ใบหน้าหล่อ เหลาดวงตาสีเทาเงินดูเคร่งขรึมจนผู้คนครั่นคร้าม

มารเฝ้าประตูอีกคนเห็นท่าไม่ดีจึงรีบก้มหน้าหลีกทางให้อา เซียนและฮวาเย่ห์หยวน สุนัขขี้เรื้อนวิ่งวนไปรอบ ๆ ส่งเสียงเห่า ไม่หยุด มีมารอีกหลายคนโผล่ออกมาดูแต่หาได้มีผู้ใดสนใจช่วย เหลือและเห็นเป็นเรื่องแปลกประหลาด ฮวาเห์หยวนเห็นดังนั้น ก็รู้สึกว่าฐานะของอาเซียนและความสัมพันธ์ระหว่างเขาและแดน มารดูท่าจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว

“คาถากลายร่างของข้าจะคลายออกในสองชั่วยาม” เขาเอ่ย เสียงดังแล้วหันมาจูงมือนาง ให้เดินตามมาติดๆ

“ท่านทําร้ายคนของจอมมารในแดนมารแล้วยังรอดมาได้ข้า นับถือท่านเสียจริง

“ข้าหาได้เก่งกาจอันใดเพียงแต่เจอคู่ต่อสู้ที่ด้อยกว่าเท่านั้น ว่าแต่เจ้าเถิดหากอยู่ห่างข้าก็ขอให้ระวังตนให้ดี สิ่งที่ข้าพร่ำสอน เจ้าจงเอามาใช้เมื่อเกิดเรื่องร้ายจำได้หรือไม่”

ฮวาเย่ห์หยวนพยักหน้าซาบซึ้งในบุญคุณและความช่วยเหลือของสหาย

โชคดีทีฮวาเย่ห์หยวนหัวไวสอนเพียงครั้งเดียวนางก็ขยัน ฝึกฝนจนคล่องแคล่ว

ฉับพลันในใจของฮวาเห์หยวนก็รู้สึกเศร้าเมื่อรู้ว่านางไม่ สามารถสานสัมพันธ์กับอาเซียนได้เกินเลยกว่าคำว่าเพื่อน ภารกิจของนางครานี้หมายความว่าถึงว่านางต้องยอมพลี ร่างกายและวิญญาณให้กับจอมมารต้องทำทุกวิถีทางให้เขาลุ่ม หลงจนยอมเชื่อฟัง

นางไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเป็นเจ้าของหัวใจตนเอง จะว่าไปแล้ว นางช่างเป็นเซียนที่น่าสงสารที่สุดจริง ๆ