บทที่ 9 เสียใจ รู้จักนาย

ณ โรงพยาบาลกลางเมือง ห้อง ICU

ฉันนั่งอยู่หน้าห้องด้วยความเศร้าโศกเสียใจ

นครยืนอยู่ที่ไกลๆ แล้วสูบบุหรี่

มีแสงไฟผ่านนิ้วมือของเขา ฉันไม่เคยเห็นเขาสูบ

บุหรี่เลย

พวกเราไม่มีใครมีคำพูดอะไรเลย

ฉันไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ฉันกลัวว่าห้อง ICU จะเปิด

ออก

เพราะว่าเจ็ดปีก่อน ข้างหลังประตู สิ่งที่เหลือไว้ให้ ฉันคือ ศพที่เย็นแข็งของแม่

และหลังจากนั้นก็มีความไม่ดีเข้ามาตลอด

ทำไม ทำไมถึงไม่ชนฉันล่ะ? ทำไม? ฉันต่างหากที่ เป็นคนก่อบาปกรรมพวกนี้

ทำไมเทวดาถึงต้องลงโทษผู้อื่นตลอด?

ในไม่ช้า ก็มีผู้หญิงที่สง่าและผู้ชายที่หล่อเหลาวิ่ง เข้ามา ฉันได้ยินนครเรียกว่า “พ่อ”
ฉันรับเงยหน้าขึ้น หลังจากที่ฉันเห็นเรขาของชาคร พูดกับคุณผู้หญิงคนนั้นไปไม่กี่ประโยคแล้ว คุณผู้หญิงคน นั่นก็เดินมาหาฉัน

“เธอคือดาหวัน? คนที่ชาครจะแต่งงานด้วย?” เขา มองดูฉัน เหมือนกับเป็นผู้สอบสวน

“ฉัน…..…..” ฉันกัดปาก “ขอโทษค่ะ คุณน้า หนูไม่กล้า มีความคิดแบบนั้นค่ะ”

“ นคร! ฟีนคร!”

มีเสียงดังมาจากที่ไกล ไปถึงไหนก็ไม่เคยขาดคน เลวๆอย่างพรนภาไปได้ คืนนี้เธอยังจะทำอะไรอีก

พรนภาเดินมาทางฉัน เหมือนตั้งใจทำเป็นไม่เห็นฉัน “ฉันได้ข่าวว่าพี่ไปหาดาหวันน? ทำไมชาครถึงเกิดเรื่อง ล่ะ?”

วินาทีนั้นนครแข็งไปเลย “เธอฟังใครพูด

“ฉัน…….” เสียงของพรนภาค่อยๆอ่อนลง ในดวงตา เต็มไปด้วยน้ำตา แล้วทำสีหน้าที่น่าสงสาร นี่เป็นสิ่งที่เธอ ถนัดที่สุด
พอคุณผู้หญิงฟังคำนี้แล้ว ก็รีบหันไปถามนคร นคร แกอยู่นี่ได้ไง? ฉันพึ่งมาถึงก็รู้สึกผิดปกติแล้ว ชาครเกิด เรื่อง ทำไมแกมาอยู่ที่นี่ได้? แกได้เป็นผู้สืบทอดแล้วนิ หรือว่า….……

“เป็นความผิดของฉันเองค่ะ ไว้ฉันจะอธิบายให้ทุก คนฟังอย่างชัดเจนค่ะ!” จู่ๆฉันก็พูดออกมา แล้วหันสายตา ไปหยุดนครไว้

เรื่องราวของคนรวยสับสนวุ่นวายมาก ฉันไม่อยากให้ นครตกอยู่ในสภาพแบบนั้น

ในตอนนี้ ประตูห้อง ICU เปิดออก ทุกคนต่างก็วิ่งไป ล้อมรอบ

ฉันยืนอยู่ข้างหลัง ไม่อยากจะได้ยินอะไรเลยจริงๆ

“ผู้ป่วยมีเลือดไหลที่สมอง ถึงแม้จะรักษาชีวิตไว้ได้ ในตอนนี้ แต่ต่อจากนี้จะมีการตอบสนองของสมองที่ขาด หาย ต้องขอโทษมากๆครับ พวกเราก็ไม่ทราบว่าเขาจะตื่น มาตอนไหน

“ป้าบ” ฉันถูกตบหน้าไปหนึ่งที

สมองของฉันสับสนไปหมด ไม่สามารถคิดอะไรได้เลย

ความหมายของหมอคือ? เจ้าชายนิทรา

แม่ของชาครเสียใจมาก “เธอบอกว่าเธอจะอธิบาย?! เธอเหมาะไหม? เธอสามารถอธิบายได้ไหม?! ยัยผู้หญิง ร้าย! ถ้าชาครไม่ตื่นขึ้นมา ฉันจะให้เธอคืนชีวิต!?

รอบๆข้างยุ่งวุ่นวายไปหมด ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัว เองถูกตบไปแล้วกี่ที จนกระทั่งถูกแม่ของชาครดึงไป

ฉันคุกเข่าอยู่หน้าห้อง ICU เหมือนกับว่าถูกคนทั้ง โลกทอดทิ้ง

ใบหน้าของฉันดูทรุดโทรมและอ่อนล้ามาก ผมก็ ยุ่งเหยิงไปหมด เสื้อผ้าก็ถูกฉีกไม่เป็นท่า

ณ ข้างหลัง มีคนเข้ามาใกล้ ฉันรู้ว่าคือใคร มีแต่เขาที่ ยังไม่ไป ทันใดนั้น ฉันรีบหันหลังไป แล้วกอดขาของเขา ไว้ “ทำไมนายต้องดึงฉันไว้ ทำไม? ทำไมนายไม่ให้ฉัน ไปกับชาคร? นายก็รู้อยู่แล้วว่า ฉันอยู่แบบนี้ลำบากขนาด ไหน ทำไม? นคร ฉันยอมที่จะไม่รู้จักนายตั้งแต่แรก

นครค่อยๆนั่งลง มือที่เย็นของเขา จับไปที่คางของ

ฉัน
ฉันมองดูเขา แววตาของเขามีแต่ความผิดหวัง

“ใครบ้างที่ไม่ได้อยู่ในความเจ็บปวดการตาย คือการปลดปล่อย แล้วถ้าเธอตาย บาปกรรมนี้ใครจะมา ชดใช้?”

“ฉันเองก็เสียใจ เสียใจที่รู้จักนาย

“ดาหวัน สิ่งที่เธอติดค้างฉัน ทั้งชีวิตนี้ก็คืนไม่หมด

“ทั้งชีวิตนี้ เธอก็อย่าคิดจะหนีออกจากฝ่ามือฉัน

“ฉันจะให้เธอ เจ็บปวด หัวใจแตกสลาย และการอยู่ ของเธอจะทรมานกว่าการตาย!

เขาสะบัดฉันออกอย่างแรง แล้วจากฉันไปด้วยก้าว เท้าที่ใหญ่

เหลือเพียงแต่ ห้องที่หนาวเย็น