บทที่ 1 มีความสุขไม่เกิน

ฉันใส่ชุดเจ้าสาวที่ขาวและสวย เดินออกมาจากห้อง ลองเสื้ออย่างระมัดระวัง ไม่น่าเชื่อว่าฉันที่แต่ก่อนดูไม่ได้ เลย ก็จะสามารถมีความสุขอย่างนี้ด้วย

บนโซฟาข้างนอก ชาครเงยหน้าขึ้น ในตาเต็มไป ด้วยความอ่อนโยนและความตะลึง “ดาหวัน เธอสวยมาก จริงๆ”

“ฉันว่าเฉยๆ”

เสียงทุ้มต่ำแต่มีเสน่ห์ได้ดังขึ้น สำหรับฉันแล้วกลับ เป็นเสียงฟ้าผ่าในนรก เป็นเขา เสียงนี้เธอไม่เคยลืม จะ เป็นไปได้ยังไง ?

ฉันรีบเงยหน้า สบตาเข้ากับหน้าที่คมและหล่อนั้น

ใจแทบจะหยุดเต้น

นคร เป็นไปได้ยังไง

“พี่ธรรมดาตรงไหน ดาหวันในสายตาฉันสวยอย่าง กับดอกบัวสีขาวที่สะอาด” ชาครยักคิ้วอย่างไม่พอใจ

“เหอะๆ ดอกบัวขาว ? “เก้าเหมือนเยาะเย้ยคำว่า ดอกบัวขาว แล้วมองฉัน ตบไหล่ของชาครแล้วพูดว่า “ไม่ ข้อเสีย กัมหมายถึงผลแต่งงานสะสมลา มา มายด้วยเสาดอกบัวขาว แล้วมองฉัน ตบไหล่ของชาครแล้วพูดว่า “ไม่ ต้องรีบ ฉันหมายถึงชุดแต่งงานธรรมดา มา ฉันจะช่วยเธอ เลือกที่เหมาะที่สุด รับรองว่าจะให้นาย…เขาตั้งใจหยุด ไปซักพัก “ตะลึง

วินาทีต่อมา ฉันยังไม่ได้ตั้งตัว ก็ถูกเขาลากเข้าไปที่ ห้องลองเสื้อ

พี่ จะเป็นไปได้ยังไง ? พี่เขาเป็นพี่น้องกัน ก็นามสกุล ไม่ใช่อันเดียวกัน ทำไม ? ความสุขแค่ผ่านไป 1 วิ ฉันก็ รู้สึกว่าชีวิตล้มสลายแล้ว

“ปัง” เสียงประตูห้องลองเสื้อถูกเขาปิดอย่างแรง ต่อด้วย ฉันถูกเขาผลักลงที่โต๊ะแต่งหน้าอย่างแรง ก็ไม่สน ความเจ็บปวด

เขาใช้มือกวาดเครื่องสำอางบนโต๊ะ

“ไม่ อ้า ! ” ฉันไม่มีแรงขัดขืน แค่พริบตา เขาก็ได้ เปิดปลายกระโปงชุดเจ้าสาว เข้าจากข้างหลังของฉัน อย่างไม่ได้บอกก่อน

“เจ็บ อ้า เจ็บมาก”การบุกอย่างกะทันหัน เจ็บจน น้ำตาฉันไหลลงมา ไม่น่าเชื่อ เขาจะทำแบบนี้
“ดอกบัวขาว ? “เสียงของเก้าดังห้าวกว่าเดิมอย่าง ชัดเจน “น้องชายฉันรู้ไหมว่าเธอผู้หญิงแบบนี้ ?

“ปล่อยฉัน นายออกไปในห้องลองเสื้อถึงแม้ว่าจะ ยาว ฉันไม่กล้าส่งเสียงดัง เพราะแต่ชาครยังอยู่ข้างนอก เจ็บเหมือนกับร่างฉีก ยิ่งกว่าครั้งแรก

“แน่นจัง เขาสุดลมเข้าที่หนึ่ง “น้อยชายที่ใสซื่อ ของฉันรู้ไหมว่าเธอถูกเล่นมาตั้งนานแล้ว ?

“หลีกไปให้พ้นความรู้สึกอาบอายนี้ ทำให้ฉันพู อะไรไม่ออก

สิ่งที่ตอบรับฉันเป็นการลงโทษที่เขากระแทกมา อย่างแรง แทบจะทำให้ฉันเหมือนตาย “เธอก็ยังเป็น เหมือนเดิม ร่างกายเธอยังซื้อสัตย์กว่าปากเชอร์รี่ของเธอ อีก”

เขายิ้มอย่างเยือกเย็นที่หนึ่ง บังคับให้ฉันหัวหัว ริม ฝีปากที่เย็นก็ได้ประกบลงมา

ดูดอย่างบ้าคลั่ง ฉันได้รสชาติคาวของเลือด

การทรมานแบบนี้นานจนฉันคิดว่าตัวเองใกล้ตายแล้ว ในที่สุดเก้าก็ได้ปล่อยฉัน ฉันเหมือนกับตุ๊กตาที่ถกเขาทิ้งไว้บนพื้น

เขาจัดระเบียบเสื้อแล้วคาดเข็มขาดมให้ระเบียบ

ต่อด้วยเดิมทีละก้าวทีละก้าวมาทางฉัน

ความกดดันที่แทบทำให้ฉันหายใจไม่ออก ฉันอยาก หาอะไรมาบังตัวเองที่พ่ายแพ้ แต่กลับไม่มีอะไรเลย

“นคร นายพอได้หรือยัง ? ระหว่างพวกเรา มันจบไป นานแล้ว” ฉันถามอย่างเสียงสั่น

“พอ ? “เขาแสยะยิ้ม แล้วยื่นมือไปเอาชุดเจ้าสาวอีก

ชุดหนึ่ง

ฉันคิดว่าเขาจะทำให้ฉันอับอาบอีก แต่ใครจะไปรู้ว่า เขากลับช่วยฉันใส่

การกระทำของเขาเบา นุ่มนวล ในการใส่เสื้อให้ฉัน กับคนเมื่อกี้ต่างกันเป็นสองคน ในตานั้น เต็มไปด้วยความ นุ่มนวล แทบจะทำให้ฉันเข้าใจผิด

“เอาละ ชุดเจ้าสาวแบบนี้ถึงจะเหมาะกับเธอ เดี๋ยว ออกไป เธอคงรู้ว่าควรต้องพูดยังไง เขาเข้าใกล้หูของ ฉันแล้วพูดอย่างเบา ส่วนสูง 185 ทับฉันจนไม่มีทางหนี