บทที่ 11 ลูก ไม่สามารถเก็บไว้ได้

มือของฉันจับผลตรวจไว้อยู่ อารมณ์ก็สับสนวุ่นวาย

ไปหมด

“คุณท้องแล้วค่ะ ได้แปดสัปดาห์แล้ว มีแนวโน้มจะ แท้งได้ ต้องระวังหน่อยนะคะ มดลูกของคุณแคบ ถ้าแท้ง ขึ้นมาจริงๆ ไม่แน่หลังจากนี้อาจจะไม่สามารถท้องได้ แล้ว”

อาการอยากอาเจียนค่อยๆมา ฉันทนไม่ไหวจนวิ่ง เข้าไปอ้วกในห้องน้ำ กว่าจะกลับมาดีขึ้นได้ไม่ง่ายเลย แต่ กลับได้ยินการพูดคุยจากห้องข้างๆดังขึ้นมา

“เธอจะทำยังไงกับลูกคนนี้? ยิ่งเก็บไว้นาน ก็จะยิ่ง ถูกจับได้นะ”

ฉันตกใจมาก เสียงนี้ เป็นเสียงของจิงหลิน! น้องสาว ของแม่ฉัน

“หนูรู้แล้ว หนูจะรีบจัดการ

นี่คือพรนภา

จัดการ? ลูก? ฉันเหมือนจะคิดอะไรได้ หรือว่า? พร นภาจะรู้ว่าฉันท้อง? ฉันคิดออกแล้ว วันนั้นที่ฉันอ้วก เธอก็ จ้องฉันด้วยแววตาที่เกลียดแค้นตลอดเวลา
“เฮ้อ ทำไมแกไม่ระวังหน่อยเนี่ย

“แม่ ไม่ใช่นะ แม่ไม่รู้ว่าที่จริงแล้วหนูกับเขาไม่ได้อัน นั้นกันจริงๆ…..

จู่ๆเสียงก็เบาลง ทำให้ฉันได้ยินไม่ชัด

แต่เหมือนจะได้ยินพวกเขาพูดถึงพ่อของฉัน ฉันเริ่ม เป็นห่วง จิงหลินก็อยู่ในเมืองนี้หรอ เธออยู่ที่เมืองกาญ ไม่ใช่หรอ? เธอมาเมืองนี้ทำไม? บริษัทพ่อล้มละลายแล้ว เงินก็ตกอยู่ในกระเป๋าเธอ ตำแหน่งคุณผู้หญิงก็เป็นของ เธอ เธอยังมีเป้าหมายอะไรอีก

หลังจากที่พวกเขาพูดไปสักพักแล้ว ฉันก็เดินออก จากห้องน้ำ

ฉันแอบตามไป

นครยืนรออยู่ในที่ไม่ไกล พอเห็นจิงหลินและพรนภา เขาก็ยิ้ม แล้วยื่นมือรับพรนภามา

“ผลตรวจเป็นยังไงบ้าง?

“ดีมาก พี่วางใจได้เลย”

เงาของนครค่อยๆหายไป ที่แท้หากเขาบาตรวจครรภ์ด้วยกัน

สติของฉันล่องหายไปสักพัก ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัว เองกำลังคิดอะไรอยู่ ในใจโล่งและว่างเปล่าไปหมด

ไม่ง่ายเลยกว่าจะดึงสติกลับมา ฉันนำผลตรวจใส่ลง ในกระเป๋าของตัวเอง แล้วหันหลังขึ้นตึก ชาครรักษาอยู่ใน โรงพยาบาลนี้ เพราะงั้นฉันก็เลยมาตรวจที่โรงพยาบาลนี้ ไปด้วย

ข้างหน้าห้องของชาคร มีบอดี้การ์ดเฝ้าอยู่ แต่พวก เขาปล่อยให้ฉันเข้าไป

หลังจากวันนั้นฉันพึ่งรู้ว่า แม่ของชาครชื่อพิมพา พ่อ ของเขาชื่อพงศกร แล้วชาครยังมีอีกชื่อหนึ่งชื่อว่า พง

พันธ์

พวกเขาหวังว่าฉันจะสามารถทำให้ชาครตื่นได้ ก็เลย

ให้ฉันมา

พอฉันเปิดประตูเข้าไป ฉันอึ้งไปเลย นครก็อยู่ เขามา ก่อนฉันอีก

“เธอมาทำอะไร?” เขาถามอย่างเย็นชา

อันขมวดคิ้ว “ท่านประธาน ฉันมาที่นี่ทกวันเลย ท่านไม่รู้หรอ?” ตั้งแต่ที่เขามาทำงานที่บริษัทMU ฉันก็เรียก เขาแบบนี้เลย

เขาลุกขึ้น แล้วดึงฉันมายังข้างหน้าของเขา

เขาดึงฉันไปอย่างแรง ทำให้ฉันเข้าไปอยู่ในอ้อม กอดเขา ริมฝีปากของฉันแนบกับคอของเขาพอดี ร่างกาย ของเขาแน่นไปหมด ลมหายใจที่คุ้นเคย การเต้นของ หัวใจ ฉันรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของเขาเลยแหละ

ท่าทางของความรักแบบนี้ ฉันไม่กล้าขยับเลย

ทันใดนั้น เขาก็ผลักฉันออกอย่างแรง “เธอไปชั้น สาม ชั้นตรวจครรภ์ทำอะไร?

ฉันเริ่มมีความกระวนกระวาย ฉันหลบสายตาเขา “ฉันแค่…….เดินผ่าน คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเห็นฉัน

“โกหก ฉันเห็นเธอลับๆล่อๆ เธออยากทำอะไรอีก? นี่ คิดว่ายังวุ่นวายไม่พออีกหรอ?” เขาพูดอย่างเย็นชา

เมื่อกี้ตอนที่เขาดึงฉันไป กระเป๋าของฉันก็ตกลงพื้น ฉันรีบเก็บขึ้นมา แต่เขาเร็วกว่าฉันไปก้าวหนึ่ง เขาเก็บผล ตรวจที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมา
“ให้ฉัน”

ฉันเข้าไปแย่ง แต่เขาเปิดดูแล้ว ทันใดนั้น สีหน้าของ เขาก็แย่ขึ้นมา

“ลูก ของใคร?

ฉันเจ็บปวดมาก เขากลับถามฉันแบบนี้ ในใจเขา ฉัน ไม่เคยบริสุทธิ์เลย

ฉันเหมือนกับกลัวว่าจะได้ยินคำพูดโหดร้ายของเขา เหมือนกับกลัวว่าจะถูกทำร้าย เหมือนกับกำลังปกป้อง ศักดิ์ศรีของฉัน ฉันรีบตัดคำพูดของเขา “เป็นของใครก็ เหมือนกันทั้งนั้น ภายในสัปดาห์นี้ ลูก ฉันจะจัดการเอง

“จัดการ?” แววตาที่แหลมคมของนครเหมือนกับมีด

ที่กำลังมองฉันอยู่

ขณะนี้ จู่ๆประตูก็ถูกเปิดออก

คนที่เข้ามา คือพิมพา

ฉันรีบแย่งผลตรวจบนมือของนครมา แล้วกระวน กระวายไปหมด
แต่ท่าทีของฉันไม่สามารถหนีพ้นจากสายตาของ

พิมพาได้

เธอตบลงบนใบหน้าของฉันอย่างไม่เกรงใจ “ยัยผู้ หญิงเลว ถ้าไม่ใช่เพราะชาครต้องการเธอ ฉัน…..ตั้งแต่ แรกแล้ว เธอยังจะคิดทำอะไรอีก”

ฉันหยิบกระเป๋ามา แล้วเปิดผลตรวจ

“เธอท้องแล้วหรอ? ลูกของชาครหรอ?”