บทที่ 8 บาปกรรมครั้งใหญ่

นครอึ้งไปเลย ความมืดมนในตอนนั้น

ชาครไม่อยากจะเชื่อเลย เขาพุ่งไปข้างหน้า คิดก็ คิดไม่ถึง เขาค่อยลงบนหน้าของนคร “เกินไปแล้ว! พี่ทำ แบบนี้ได้ไง?!”

นครไม่ได้ต่อยกลับ

“อย่า” พอเห็นว่าชาครยังจะลงมืออีก ฉันก็ใช้แรง ทั้งหมดห้ามเขาไว้ “ชาคร อย่า ขอโทษนะ ทั้งหมดนี้เป็น ความผิดของฉันเอง!

ชาครที่อยู่ในความโกรธ “เป็นไปไม่ได้ เธอดีขนาด นี้ ต้องเป็นเขาแน่ๆ!” พอพูดจบ เขาก็ต่อยลงไปอีกหนึ่ง หมัด แล้วตะโกนว่า “นคร! ฉันไม่เคยแย่งอะไรกับพี่เลย! อำนาจก็เป็นของพี่ทั้งหมด พี่จะเอายังไงกันแน่!

นครก็ยังไม่ค่อยกลับเหมือนเดิม

ฉันพยายามห้ามชาครอย่างสุดชีวิต แล้วตะโกน “ไม่ใช่ ฉันเป็นคนอ่อยเขาเอง ฉันเป็นคนวางยาเขา เอง เป็นฉันเอง!”

ชาครแข็งไปทั้งตัว เขาหันหลัง ในดวงตาเต็มไปด้วย ความไม่เชื่อ “เธอโกหกฉัน ฉันไม่เชื่อ
เรื่องนี้ต้องจบได้แล้ว เธอจึงพูดไปว่า “เขาเป็นผู้ สืบทอดของ tar-mu นายไม่ใช่”

“คืนที่เราลองชุดแต่งงานกัน พ่อของนายประกาศผู้ สืบทอดแล้ว ประกาศต่อหน้านักข่าว ฉันไม่มีทางไม่รู้!

“แล้วยังไง? เธอไม่สนใจเงินหรือตำแหน่งอยู่แล้ว ไม่ใช่หรอ?”

ฉันหัวเราะ แล้วมองดูแววตาที่ใสซื่อของเขา “ก็คง มีแต่นายที่เชื่อ” พอพูดจบ ฉันก็มองไปทางนคร แล้วไม่ ขยับนานมาก ฉันเป็นคนยังไงกันแน่? ฉันเองยังไม่ชัดเจน เลย

นครก็มองฉันอยู่ แววตาดูสับสนมาก

“ไม่ ไม่มีทาง!”

ชาครสะบัดฉันออก แล้วเดินถอยหลัง

“ฉันไม่เชื่อ!”

“ฉันไม่เชื่อ!”

“เธอโกหกฉัน! เธอโกหกฉัน!”
พอเห็นแววตาที่แตกสลายของเขา บาปกรรม เหมือนจะยังไม่หายไป แต่ฉันไม่สามารถไม่โจมตีเขาครั้ง สุดท้ายได้

“ครั้งแรกที่ฉันไปส่งการออกแบบ ตอนนั้น บริษัทMU ของนายร่วมงานกับ tar-mu ครั้งนั้นฉันก็รู้ แล้วว่า…….นายคือใคร……..

ฉันมองเห็นแววตาของชาคร เหมือนกับไฟที่กำลังลุก ข่าวนี้ไม่ได้มีคนรู้มากนัก ฉันก็พึ่งรู้ไม่นานมานี้เอง “ชาคร ฉันอธิบายเอง”

นครใส่เสื้อผ้า แล้วกำลังจะเปิดปากพูด

แต่ชาครห้ามไว้อย่างเย็นชา “พี่หุบปาก! ฉันไม่อยาก ฟัง!” เขาหันหลังแล้วเดินออกไป สติของเขาฟุ้งซ่านไป หมด

ความรู้สึกแบบนั้น ทำให้ฉันรู้สึกว่าจะมีความไม่ดีเกิด

ฉันรีบวิ่งตามออกไป……
ไม่กล้าหยุดแม้แต่วินาทีเดียว

มันเหมือนกับความน่ากลัวของประวัติศาสตร์มาก!

เจ็ดปีก่อน ตอนที่ฉันตื่นมาจากเตียงของนคร

ครั้งแรกของฉัน ความเป็นวัยรุ่นของฉัน ในค่ำคืนที่ ฟ้าฝนกระหนํา ฉันเบิกบานอยู่ในเตียงที่ขาวใสสะอาดของ

เขา

วันนั้น เขาถูกวางยา ไม่มีอะไรที่บ้าไปกว่านี้แล้ว นับ ไม่ถ้วนเลยว่ามีกันไปกี่ครั้ง

ฉันเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองทนถึงตอนสุดท้ายได้ไง..

จนกระทั่ง ประตูถูกเปิดออก

คุณพ่อ คุณแม่ พรนภา จิงหลิน คนที่ไม่ควรมาต่างก็

มาหมด

คนเลวๆอย่างฉัน ถูกวางแผนแล้วขึ้นเตียงกับแฟน ของน้องสาวพรนภา เพื่อที่จะแก้แค้นจิงหลิน จะมีเหตุผล ที่เหมาะสมขนาดไหนล่ะ ฉันจึงพยายามชักแม่น้ำทั้งห้ามา พูด
“ชาคร! นายฟังฉันพูดนะ!” ฉันเหมือนจะจับเขาไว้ ได้แล้ว แต่ก็ถูกเขาปล่อยออก

ข้างนอกฝนตกหนักมาก ทุกๆหยดฝนเหมือนกับมีดที่ กรีดลงบนหน้า

วันนั้น แม่ก็เป็นแบบนี้แหละ แม่ออกไปอย่างเสียสติ ส่วนพ่อก็โมโหจนสลบไป

ฉันรีบใส่เสื้อแล้วตามแม่ออกไป ใครจะรู้……

“ชาคร!”

ฉันมองดูชาครเดินผ่านถนนไปเต็มๆตา รถที่เร็ว เหมือนสายน้ำ พุ่งเข้ามาอย่างสายฟ้าแลบ

เจ็ดปีก่อน มีรถบรรทุกพุ่งมาทางแม่ฉัน

เจ็ดปีหลัง มีรถพุ่งเข้ามาทางชาคร

“ไม่! ไม่เอา!!!”

ความทรงจําและความจริง ซ้อนอยู่ด้วยกัน

เจ็ดปีก่อน ฉันมองดูแม่ถูกรถชน แล้วนอนลงพื้นจากนั้นก็ไม่มีลมหายใจอีกเลย

เจ็ดปีหลัง……

“ชาคร ชาคร! ไม่เอา! รถอยู่ข้างหน้าแล้ว ฉันเกือบ จะดึงแขนเสื้อเขาไว้ได้แล้ว

วินาทีนั้น ฉันเหมือนเป็นแม่มดเลย ฉันอยากตาม ชาครไป แล้วกระโดดไปข้างหน้าเขา

“ชาคร!!” นครตามมาถึงข้างหลังแล้ว ทันใดนั้น เขา ก็ดึงฉันไปอย่างแรง แล้วฉันก็ฉันล้มลงบนอ้อมกอดเขา

เสียงเบรกที่เสียวหูนี้ ดังขึ้นกลางถนน

ถึงแม้รถจะเบรกไปแล้ว แต่ชาครก็ถูกชนแล้วเหมือน กัน เขาถูกชนโดนกลางกระจก จากนั้นก็…….

มีเลือดไหลเต็มพื้น