บทที่ 7 อยากอวดฉลาด แต่กลับทําเรื่องโง่ออกมา

ในตอนที่ฉันคิดว่าตัวเองจะเสียตัวให้เขาแล้ว

“ปัง” ประตูถูกถีบออก

*ใคร! ใครมันมาทำร้ายเรื่องๆดีของกู!” ต้นด่าขึ้นมา อย่างกระหน่ำ ยังดูไม่ชัดเจนเลยว่าใคร เขาก็ถีบตันออก อย่างแรง

มีเสียงดังขึ้น การเตะครั้งนี้ ทำเอาต้นกระจุยไปไกล เลย คนทั้งคนเหมือนถูกโยนไปอยู่ที่มุมของห้อง เจ็บจน ร้องออกมา

รูปร่างนี้ เหมือนจะเป็นนครเลย

ใจของฉันแย่ไปหมด พูดไม่ออกว่าดีใจหรือเสียใจ รู้สึกสับสนไปหมด ยิ่งไปกว่านั้นคือเจ็บปวด

“คุณชายนคร? นี่คุณ……. ต้นเหมือนจะพูดอะไรไม่ ออกแล้วจริงๆ

นครเตะลงไปอีก ทุกๆครั้งที่เขาเตะลงไปก็เหมือน เป็นชีวิตเส้นหนึ่งของต้น

“ปล่อยฉันไปเถอะ! จะ จะหักแล้ว คุณชาย ปล่อยฉัน ไปเถอะ!” เสียงร้องที่เจ็บปวดดังขึ้นมาอย่างไม่หยุดยั้ง สุดท้ายต้นก็สอบไปเลย
นครนำต้นโยนเข้าไปในห้องน้ำ

จากนั้นเขาก็เดินมาถึงหน้าเตียง แล้วมองดูฉัน เหมือนจะไม่ได้ช่วยฉันเกะเชือกออก ทั้งตัวของฉันเร่าร้อน ไปหมด สติก็เริ่มหายไป

นครยิ้มอย่างเย็นชา “เธอนี่รีบจริงๆ? มาหาต้นก่อน ล่วงหน้า? ดูความหิวโหยของเธอสิ จริงๆเลย

ฉันกัดปากของตัวเองไว้ รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ได้ใจดี ขนาดนี้หรอก นี่ก็แค่แผนของเขาเอง

“ที่แท้เธอก็ชอบเล่นแบบนี้นี่เอง?”

“ขอร้องนะ….” ฉันทรมานจนไม่สามารถควบคุมได้

“ขอร้องอะไร? ทำกับเธอหรอ?” เขาพยุงที่หลัง ศีรษะฉันขึ้นมา แล้วจะเข้าใกล้ฉัน

ฉันแค่อยากปลดปล่อย แค่อยากถูกเติมเต็ม

“ขอร้องนะ ฉันขอร้อง เร็วๆ…….

ในที่สุดเขาก็สังเกตเห็นความผิดปกติของฉัน ให้ ตายสิ เขาวางยาเธอหรอ?”
ความคิดของฉันไม่สามารถควบคุมได้เลย ตรงหน้า นี้ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ระหว่างความไม่ชัดเจน ราวกับว่ากลับไปยังเมื่อเจ็ดปีก่อน ชีวิตของคน ถ้ายัง เหมือนตอนแรกที่พบเจอ จะดีแค่ไหน?

“นคร นคร……” ถึงแม้มือและขาไม่สามารถขยับได้ สติก็ไม่สามารถควบคุมได้ ฉันเงยหน้าขึ้น จู่ๆก็จบลงบนริม ฝีปากที่เยือกเย็นของเขา กลิ่นที่คุ้นเคยเหมือนกับรสชาติ ของยาพิษ ใช่ ฉันติดพิษของเขา ฉันหายาแก้พิษนี้ไป ทั่วโลกก็หาไม่เจอ ฉันหลบก็หลบไม่ได้ ได้แต่มองดูพิษ ค่อยๆซึมซับเข้ากระดูกของตัวเอง

“นคร…….ฉัน………อ้า ความรู้สึกนี้ทำให้ฉันรู้สึกสบายมาก “ยัยผู้หญิง…….. ”

การถูกปลดปล่อยของความเร่าร้อนนี้ คำว่าฉันรักนาย คำนั้น ก็ยังถูกจมอยู่ในระหว่างคลื่นที่อยู่ด้วยกัน

เจ็ดปีแล้ว ฉันก็ยังพูดไม่ออก

เวลาที่ผ่านไปช้าและทุกข์ทรมานมาก จากนั้นก็ค่อยๆ เข้าสู่ค่ำคืนราตรี
ความเร่าร้อนถูกปลดปล่อยออกไปทีละครั้งๆ จากที่ ไม่เคยพอใจในความรู้สึกนี้ ฉันก็ค่อยๆหลับไป ก็ไม่รู้ว่า หลับไปนานแค่ไหนแล้ว จนกระทั่งฉันได้ยินเสียงเคาะ ประตู เสียงที่เบามาก

ทั้งตัวฉันปวดเมื่อยไปหมด แล้วพยายามนั่ง จากนั้นก็ เปิดไฟ

ข้างๆฉัน นครยังไม่ได้ไป เขานอนอยู่ข้างๆฉัน ไม่ ง่ายเลยกว่าจะเห็นเขาเหนื่อยแบบนี้ การเคลื่อนไหวแบบ นี้กลับไม่ได้ทำให้เขาตื่น เขาในตอนนี้ ดูอ่อนโยนและ เหนื่อยล้ามาก เหมือนแตกสลายจนวุ่นวายไปหมด ยิ่งไป กว่านั้นคือความเซ็กซี่ของเขา

พอคิดถึงความโหดร้ายก่อนหน้านี้ หัวใจฉันก็เต้นแรง ขึ้นมา ใบหน้าเริ่มร้อน แล้วไม่กล้าดูอีก

“ต๊อกๆๆ”

เป็นเสียงเคาะประตู ฉันก็เลยใส่เสื้อผ้าแล้วลุกขึ้น

ในวินาทีที่ฉันเปิดออก ฉันตกใจมาก!

คือชาคร!
โอ้แม่เจ้า! เรื่องสำคัญแบบนี้ ฉันกลับลืมมันไปเลย ตอนแรกฉันจะใช้ต้นมาแสดงละครให้ชาครดู เพราะงั้น ฉัน ก็เลยให้เพื่อนร่วมงานฉันทำเป็นบอกว่าสามารถหาฉันเจอ ที่นี่ แต่สถานการณ์ตอนนี้……

ฉันไม่รู้เลยจริงๆว่าตัวเองควรเปิดปากพูดยังไง

ชาครก็ไม่ได้โง่ เขาขมวดคิ้ว “ดาหวัน ใครรังแก

เธอ?”

พอเห็นสีหน้าที่ตกใจของฉัน เขาก็ผลักฉันออกแล้ว พุ่งเข้าไปในห้อง

“อย่า! อย่าเข้าไป!” แต่เสียดายฉันห้ามไว้ไม่ทัน

การเคลื่อนไหวที่ดังขนาดนี้ แน่นอนว่านครต้องตื่น อยู่แล้ว เขาลุกขึ้นมานั่ง ทั้งตัวของเขากำลังเปลือยกายอยู่ ทำให้กล้ามเนื้อที่เซ็กซี่เผยออกมา

ชาครที่พึ่งพ่งเข้ามา แต่พอเข้ามาถึงห้องกลับเป็นสถานการณ์แบบนี้

และฉันก็ตามเข้ามา

ขณะนั้น

ทั้งสามคน กำลังอยู่ในสถานการณ์ที่……