บทที่ 6 เข้าใกล้ความจริง

ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอพรนภาที่ตึกลงเบล

ที่จริงแล้ว ฉันแค่มาสำนักงานลาเบล มาจัดการอะไร นิดหน่อย เพราะยังไงแล้วก็ไม่ได้อยากเสียตัวให้ต้นอยู่ดี

ต้นที่โรคจิตคนนี้ ฉันเคยร่วมงานด้วยเมื่อครึ่งปีก่อน แล้ว บริษัทของเขาชอบในภาพพออกแบบของฉัน พอเขา เห็นฉัน ก็ตอแยอย่างไม่หยุดยั้ง ยังวางยาให้ฉันอีก แต่ทุก ครั้งฉันก็รอดมาได้อย่างน่าประหลาดใจ

ฉันเดินผ่านห้องVIPของตึก แล้วได้ยินเสียงที่ แปลกๆดังออกมา

“พี่ต้น พี่เก่งจังเลย

ฉันตกใจหมดเลย เสียงนี้ เป็นเสียงของพรนภา

“ของแบบนี้ ให้เธอไม่ได้อีกแล้ว คืนนี้เฮียจะมีความ สุขกับดาหวันดีๆ” เสียงนี้ ฉันรู้จัก เป็นเสียงของต้น พวก เขาสองคน ทำไมถึงรู้จักกัน? อีกอย่างยังมีความสัมพันธ์ แบบนี้อีก ?!

“พี่ต้น คืนนี้ต้องเล่นให้สนุกนะ

“เฮอะๆ คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเธอจะเป็นพี่น้องกัน หรือ

ไม่ พวกเราไปด้วยกันไหน สลับกับไปมา ต้องหวาดเสียวขนาดไหนเนี่ย?

“ไปเลยไป!” พรนภาพูดเสียงดังเหมือนกับโมโห แล้ว “พี่ต้น วันนี้ฉันแค่อยากพูดกับพี่ว่า เราสองคนต้อง จบกันแล้ว นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ฉันจะแต่งงานแล้ว

ใจของฉัน เหมือนถูกมีดแทงเข้าไป ทรมานยิ่งกว่า ความเจ็บปวด พวกเขาสองคนจะแต่งงานกันแล้ว แต่ก็ใช่ พรนภาเองก็ท้องแล้วนิ

เสียงของต้นดังออกมาจากข้างใน “โห คิดไม่ถึงเลย ว่าคนอย่างนคร จะแต่งกับเธอ? ก็แค่เพราะเธอเคยช่วย เขาไว้?”

พรนภาเคยช่วยนครไว้? ช่วยตอนไหน?

ฉันสงสัยไปสักพัก ถึงว่าล่ะ ปกติทำไมนครถึงทำดีกับ เธอแบบนั้น พอคิดถึงเมื่อก่อน ที่จริงฉันก็เคยช่วยนครไว้ แต่ท่าทีที่เขาทํากับฉัน กลับแต่งต่างกันราวกับฟ้าเหว

“พี่ต้น ฉันจะไปจริงๆแล้ว จะไม่เจอกันอีกแล้วนะ ยัง ไงแล้ว พี่ก็มี….ของเล่นใหม่แล้วเหมือนกัน” น้ำเสียงของ พรนภามีความแปลกๆเล็กน้อย

“อย่ารีบส ตอนนี้ไม่ต้องการเงินของเฮียแล้ว ก็อยากจะแตะฉันออกหรอ? เฮ้ย งั้นวันนี้เฮียขอเล่นสนุกอีกรอบ จะได้คุ้มๆ”

“อ้า! เจ็บ!” เสียงร้องของพรนภาลังออกมาจากข้าง

ใน

ไม่รู้เหมือนกันว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ในที่สุดพร นภาก็ออกมาจากห้อง ฉันแอบอยู่ข้างๆ แล้วมองดูใบหน้า ที่เต็มไปด้วยน้ำตาของพรนภาจากที่ไกลๆ เธอจับคอไว้ แล้วนำกระดาษออกมาเช็ดตัวเองอย่างสุดชีวิต แล้วด่าว่า “ไอโรคจิต รอฉันได้เป็นคุณผู้หญิงของนครก่อนนะ ต้องมี สักวันฉันเอาแกตายแน่

พอพรนภาเดินจากไปแล้ว ฉันก็กำลังคิดอยู่ว่ากลาง คืนนี้จะจัดการยังไงดี

โทรศัพท์ในกระเป๋าก็สั่นขึ้น ฉันนั่งลงเบาๆแล้วรับ โทรศัพท์ “คุณดาหวัน ค่าใช้จ่ายของคุณพ่อคุณมีคนมา ชำระแล้ว งั้นการรักษาก็ยังคงเหมือนเดิมนะคะ

ฉันอึ้งไปเลย แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงที่ดังอย่างไม่รู้ตัว “ใครเป็นคนชำระ

“ไม่ทราบค่ะ เป็นการโอนผ่านบัญชีค่ะ”
“ออ” ฉันวางสาย แต่ในใจยังคงมีความสงสัยอยู่ ใน ตอนที่กำลังจะลุกขึ้น ก็มีเสียงหยาบคายดังขึ้นมาจากข้าง บน

“โห ดูสิ นี่ใครเนี่ย?

หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นมาทันที คืนต้น ณ ตอนนี้ เขา ดึงฉันขึ้นมา แล้วนำมือกดลงบนไหล่ของฉัน กลิ่นเถื่อนๆ บนตัวเขานี้ ผ่านหัวฉันไป ทำเอาฉันรู้สึกรังเกียจจนอยาก อ้วกออกมา

“สาวน้อย นี่รอไม่ไหวแล้วหรอ? ถึงได้มาหาเฮียล่วง หน้า?”

เขาหัวเราะ แล้วพาฉันเข้าไปในห้อง

วินาทีนั้นความกลัวกำลังปิดบังฉัน โอ้แม่เจ้า ควรทำ ยังไงดี? ฉันเสียใจมากจริงๆ ฉันไม่ควรทำแข็งแกร่งต่อ หน้านคร เป็นการถูกละเมิดเหมือนกัน แต่ความรู้สึกกลับ แตกต่างกันมากเกินไปแล้ว

“ต้น!” น้ำเสียงของฉันสั่น “ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ตอน นี้ฉันไม่ต้องการเงินแล้ว นายปล่อยฉันซะ!

สีหน้าของต้น มีความรู้สึกแปลกใจอยู่ “เฮียเป็นคน ที่เราสามารถเล่นของเราได้ วันนี้ เสียต้องจัดการเธอให้ได้ สําหรับเงินแล้ว เฮอะๆ ไม่มีสักบาท

พอพูดอยู่ ก็มีเสียงดังขึ้น เขาฉีกเสื้อผ้าฉันออกจน หมด สถานการณ์ตอนนี้ ปกปิดก็เหมือนเปิดเผย

เขาล้มลงมาบนตัวฉันอย่างมีความสุข ฉันต่อต้านสุด ชีวิต พยายามใช้แรงทั้งหมดที่มี แล้วกัดไหล่ของเขา

เขาเจ็บปวดจนหลีกออก แล้วโมโหมาก จากนั้นก็ตบ หน้าฉันอย่างแรง

ริมฝีปากฉันก็มีเลือดไหลลงมา

“น้องโสเภณี กล้ากัดเฮียหรอ เดี๋ยวเธอต้องขอร้อง เฮียแน่” เขาอุดปากฉันไว้ แล้วยัดยาให้ฉันกิน มันถูกกลืน เข้าไปแล้ว อยากมายก็คายไม่ออก จากนั้นเขาก็มัดขามัด แขนของฉันไว้กับเตียง

ฉันเหมือนเข้ามาอยู่ในโหมดของความหมดหวังแล้ว

ในร่างการมีความเร่าร้อนขึ้นมา

ขยับก็ขยับไม่ได้ ได้แต่มองดูต้นทับลงมาบนตัวอย่าง

แรง.