บทที่ 15 สงสัย

นครยักไหล่ “ทำไมฉันต้องตายกับเธอ?

ต้นพูดติดๆขัดๆ “นายคนพวกนี้ไหวหรอ?” นครหัวเราะ “หรือจะเปลี่ยนเป็นวิธีอื่น? ต้นไม่เข้าใจ “อะไร?”

“เทียบกับความตายแล้ว ฉันเล่นด้วยกับพวกนายไม่ ไม่ดีกว่าหรอ?” นครหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

ฉันมองนครอย่างไม่อยากจะเชื่อ “นายเกลียดฉัน ขนาดนี้เลยหรอ?”

เรื่องราวไม่ได้เป็นเหมือนที่ต้นคาดคิดไว้ เขาหยุดคิด ไปซักพัก “คุณชายนคร คุณเป็นถึงคนใหญ่คนโตในเมือง เลยนะ เป็นคนที่เรียกฟ้าเรียกฝนได้ ในเมื่อคุณชายจะเล่น งั้น งั้นคุณเริ่มก่อนละกัน” พอพูดจบ เขาก็ลุกขึ้น

นครเดินมาที่ของต้น แล้วจับไปที่ขาของฉัน แล้ว เข้าไปในใต้กระโปรง แล้วแทงเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุด ค่อยๆลึกเข้าไปๆ แล้วพูดว่า “เปียกจังเลย เธอรอไม่ไหว แล้วหรอ?”

ฉันท้อแท้มาก ถ้าอยู่ต่อหน้าผู้คนขนาดนี้ ฉันยอมตายเลยดีกว่า

น้ำตาไหลลงมาแบบไม่สามารถหยุดยั้งได้

“นายฆ่าฉันเถอะ ขอร้องล่ะ” ฉันมองดูเขา

ถึงแม้จะถูกพรนภาและจิงหลินทำร้าย ต้องแบกรับ ความเจ็บปวดหนักหน่วง และอยู่ในโลกที่ถูกใส่ร้าย ก็ไม่ เจ็บเท่านี้เลย มันเจ็บจนเข้าไปถึงกระดูก

นครแกะกระดุมออกอย่างสง่า ทีละเม็ดๆ

ต้นและคนอื่นๆก็โห่ร้องขึ้นมา พวกเขาดูจนตื่นเต้น มาก “คุณนคร รีบขึ้นสิ พวกเรารอไม่ไหวแล้ว

นครยิ้มแล้วยิ้ม จากนั้นก็ขมวดคิ้ว “ฉันไม่ค่อยชินกับ การที่มีคนดูเยอะขนาดนี้ พวกนายออกห่างๆจากฉันหน่อย

ต้นไม่ได้สงสัยเขา “ได้เลย พวกเรา ไปอยู่ข้างหลัง กันเถอะ ให้คุณนครเล่นก่อน พวกเราค่อยรอรอบต่อไป มี ของทุกคนๆ อย่ารีบนะ”

ต่อจากนั้น พวกเขาก็ถอยหลังไป
ฉันรู้สึกได้ว่านครกำลังทับลงบนตัวฉัน แล้วกดทับฉัน ไว้ ฉันตะโกนออกมาอย่างเสียสติ “ถึงแม้ฉันเกิดเป็นผีก็จะ ไม่ปล่อยนายไปแน่! นคร!

ใครจะไปรู้ นครแค่จะอุ้มฉันขึ้น เขาอุ้มฉันขึ้นแล้วรีบ วิ่งออกไป พอถึงหน้าประตู เขาปล่อยฉันลง จากนั้นก็ดึง ฉันแล้ววิ่งไปด้วยกัน

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นได้เร็วเกินไปแล้ว พอต้นได้สติกลับ มาแล้ว ก็วิ่งตามา

คนที่วิ่งตามมา ต่างก็ถูกนครต่อยจนล้มลงพื้นไปหมด

พวกเราวิ่งไปด้วยสู้ไปด้วย นครสู้กับคนประมาณสิบ คน เขาสุดยอดมาก เขาไม่ได้ให้โอกาสคนที่ตามมาจะลุก ขึ้นได้อีกครั้ง ไม่งั้นคนที่โจมตีเขาก็จะมากขึ้น แต่ว่า ใน เวลาเดียวกัน เขาก็ได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน

ในตอนที่ต้นตามาตอแย ฉันเห็นนครถีบไปทางต้น หนึ่งที แล้วเหยียบลงบนขาของเขา ตอนนั้นเป้ากางเกง ของต้นเปียกไปหมด ตันเจ็บปวดจนกลิ้งอยู่กับพื้น แล้ว ร้องไห้หนักมาก ดูท่าทางแล้ว จากนี้ไปคงจะพิการเลย แหละ

พอคนอื่นๆเห็นแบบนี้ ก็ค่อยๆหยุดความเร็วในการวิ่งตาม

ขณะที่พวกเราวิ่งอยู่ ก็มาถึงข้างๆของก้อนหิน มีเสียง ลมพัดผ่าน พอมองดูข้างล่างเป็นคลื่นทะเลที่พัดไปมา

ข้างหลังก็มีคนวิ่งตามมา

นครคิดก็ไม่คิด เขาดึงตัวฉันแล้วกระโดลงทะเล

ฉันยังไม่ทันตะโกนเลย แต่ว่าเขา ว่ายน้ำไม่เป็นนิ

พอกระโดลงไป คลื่นทะเลพัดผ่านบนหัวฉัน ยังดีที่ ฉันถูกกับน้ำ นครว่ายน้ำไม่เป็น ฉันต้องช่วยเขา

ฉันใช้แรงทั้งหมดดึงเขามายังข้างบนน้ำ แต่ความ จริงแล้ว เขาจับมือฉันไว้แน่นมาก ฉันอยากสะบัดมือทิ้ง แล้วลากเขาขึ้นไป แต่เขากลับไม่ปล่อยแม้แต่น้อย หลัง จากที่อยู่ในน้ำไปไม่นาน สุดท้ายแล้วพวกเราก็ขึ้นมาข้าง บนพร้อมกัน

พอออกจากน้า เขาก็เดือดเลย “ดาหวัน ขยับอะไรไป มั่วเนี่ย? สมองเธอน้ำเข้าหรอ? เธอยากจมลงทะเลไหม?”

ฉันไม่มีอะไรจะพูดแล้วจริงๆ “นายว่ายน้ำไม่เป็นนิ ฉันแค่อยากจะช่วยนาย
มีวินาทีหนึ่ง ที่เขามองดูฉันอย่างเงียบสงบ เหมือน กำลังสงสัย แต่ก็เหมือนกำลังตรวจสอบอะไรบางอย่าง สุดท้ายแล้วเขาถามว่า “เธอรู้ได้ไงว่าเมื่อก่อนฉันว่ายน้ำ ไม่เป็น?”

“ฉัน….…… ฉันคิดไปสักพัก จะบอกเขาดีไหมว่าเมื่อ ก่อนฉันเคยช่วยเขาไว้

แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดอะไรแบบนี้

คนที่วิ่งตามมายังไม่ยอมแพ้

นครรีบดึงฉันไว้ แล้วเราก็ว่ายไปที่ไกลๆ โชคดีที่ฟ้า มืดแล้ว ใครก็มองไม่ค่อยชัด ตอนนี้เราสองคนกำลังอยู่บน เกาะที่ไม่ไกลมากนัก

ที่แท้ เขาฝึกว่ายน้ำเป็นตั้งนานแล้ว ดูเหมือนว่าฉันจะ เป็นห่วงเขามากเกินไปแล้ว

เขา ไม่ใช่นครที่ตกน้ำข้างแม่น้ำในเมื่อก่อนแล้ว

ก็เหมือนกับฉัน ที่ไม่ใช้สาวน้อยที่ใสซื่อบริสุทธิ์ใน เมื่อก่อนอีกแล้ว