บทที่ 13 คนบนฟ้ากำลังมองดูอยู่ตลอดเวลา

นานมากแล้วที่ไม่ได้มาห้องผู้ป่วยของพ่อฉัน

ครั้งนี้ที่ฉันมาโรงพยาบาล ฉันไปตรวจดูก่อนว่าใคร เป็นคนโอนค่ารักษามา แต่น่าเสียดายที่ไม่มีวี่แววอะไรเลย

พอมาถึงห้อง ผลักประตูแล้วเข้าไป

สิ่งที่ฉันตกใจคือ จิงหลินและพรนภาก็อยู่

ฉันรีบตื่นตัว แล้วพูดย่างสุขุมว่า “พวกเธอมาทำ อะไร? รีบไปซะ ไม่งั้นฉันแจ้งความนะ

จิงหลินหัวเราะออกมา “ฉันมาดูสามีที่ถูกต้องตาม กฎหมายของฉัน เธอจะแจ้งความ? เธอมีสิทธิ์อะไร เธอ ย้ายสามีฉันออกจากโรงพยาบาลเมืองกาญ หลายปีมานี้ ฉันถึงหาเขาเจอ คนที่ควรจะแจ้งความคือฉัน?”

“เฮอะๆ” ฉันเยาะเย้ยเธออย่างไม่เกรงใจ “คุณผู้ หญิง ไม่มีสูตรแล้ว การดำเนินงานของบริษัทยังไปได้ด้วย ดีไหม?”

“แก ยัยผู้หญิงเลว!” จึงหลินถูกพูดถึงความเจ็บปวด สีหน้าเธอแย่มาก แล้วกำลังจะเข้ามาที่ฉัน

ฉันหันข้างแล้วหลบ
ปีนั้น พวกเขาใช้เรื่องบนเตียงของฉันกับนคร มาขู่พ่อ ของฉัน พรนภาร้องไห้ฟูมฟายมาก บอกว่าฉันแย่งแฟน ของเธอ พ่อฉันก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่อยากให้ชื่อเสียงไม่ดี ก็เลยต้องแต่งงานกับจิงหลิน แต่ว่าฉันรู้ พ่อฉันต้องเก็บ อะไรบางอย่างไว้ ไม่งั้นจึงหลินคงไม่พอใจแบบนี้หรอก จนถึงวันนี้แล้วยังตามหาพ่อของฉันอยู่

“ยัยผู้หญิงเลว สูตรอยู่ที่แกใช่ไหม! แกรีบเอาออก มานะ” พรนภาเหมือนกับเสียสติไปเลย เธอล้มลงบนตัว ฉันอย่างแรง แล้วดิฉันขึ้นมา

ตั้งแต่ที่พ่อสลบไป พวกเขาคิดว่าได้รับมรดกของ บริษัททั้งหมดแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าไม่เข้าใจด้านนี้ ก็เลย ทําการเงินเสียหายไปหมด บริษัทผ้าไหมร้อยๆปีของ พ่อ สิ่งที่ต้องพึ่งมาตลอดก็คือสูตรที่สืบทอดกันมาจาก บรรพบุรุษของพ่อ ถ้าไม่มีสูตร ก็แค่ผ้าธรรมดา ไม่ได้มี อะไรมากนัก

ในไม่ช้า บริษัทก็ล้มละลาย แล้วติดหนี้ไปหมด

ฉันคิดว่า เรื่องราวครั้งนี้ แม่ลูกสองคนนี้จะพอใจได้

ไงล่ะ

“น่าเสียดาย สูตรไม่ได้อยู่ที่ฉัน” ฉันใช้แรงผลักพร นภาออก “อาจจะเป็นเพราะไฟครั้งนั้นเผาไปแล้ว ใครก็ไม่สามารถได้มา นี่แหละคือสิ่งที่ฟ้ากำหนดไว้

“ต๊ะ!!” พรนภาโกรธจนตาแดงไปหมด เธอบีบคอ ฉัน “ยัยผู้หญิงเลว ถ้ารู้แต่แรกว่าจะเป็นแบบนี้ ฉันจะส่ง แกไปบนเตียงของพี่นครทำไม ถ้ารู้ว่าพี่นครเป็นผู้สืบทอด tar-mu ตั้งแต่แรก ฉันจะไปสนใจบริษัทนั้นทำไม ทำเอา

“อ้า!!! ยัยผู้หญิงเลว ทำไมแกไม่ไปตาย!

จิงหลินรีบปิดปากพรนภา “พูดอะไรมั่วๆเนี่ย รีบ ปล่อยมือ จะทำเธอตายก็ทำที่นี่ไม่ได้

เธอปล่อยมืออก จากนั้นฉันก็หายใจได้ดีขึ้น ทำให้ฉัน มีสติขึ้นมาได้เยอะเลย

เมื่อกี้พรนภาพูดว่าอะไร?

ฉันเดินไปหน้าพวกเขา “เป็นพวกเธอจริงๆด้วย พวก เธอเป็นคนวางยานคร แล้วส่งฉันไปที่เตียงเขา พวกเธอ วางแผนฉัน? แล้วให้พ่อแม่ฉันเห็น ทำให้แม่ฉันตาย บังคับให้พ่อฉันแต่งงานด้วย ใช่ไหม?!

“เฮอะๆ” จิงหลินไม่ได้กินเจนะ “พูดพวกนี้จะมี ประโยชน์อะไร? แกนอนกับนครแล้ว นี่คือความจริง อีกอย่างแกดูนี่สิ พ่อแกนอนอยู่บนเตียงเหมือนคนตายที่มี ชีวิตเลย”

“ห้ามพูดเหยียบหยามพ่อฉัน!” ฉันตบลงบนหน้า ของจิงหลินหนึ่งที บางอย่างทนได้ บางก็มาสามารถอย่าง ทนได้

“นี่แกกล้าตีฉันหรอ?!” จิงหลินทำตาโต “คนที่ต้ม อาหารแล้วทำให้บ้านไฟไหม้ ทำให้แม่ตายแล้วทำให้ พ่อเป็นแบบนี้ ทำให้จันทร์ต้องเสียชีวิต เป็นคนร้ายคน เดียวกัน เธอมีสิทธิ์อะไรมาตบฉัน?!!!”

จิงหลินตบหน้าฉันกลับติดต่อกันหลายครั้ง ส่วนพร ภาก็เตะฉันขึ้นมา

ฉันไม่ได้ตบกลับ ที่จริงฉันตบกลับได้ แต่แค่เพราะว่า ฉันตกใจมาก

ฉันไม่เคยได้สติขนาดนี้มาก่อน ฉันได้สติภายใต้การ ด่าทอและการเตะของเขา

เรื่องในเมื่อก่อน ค่อยๆติดต่อกันเป็นเรื่องราวมาทีละ

นิดๆ
อาจจะเป็นเพราะว่า ฉันไม่ได้มีบาปกรรมที่หนักขนาด นั้น แต่เป็นเพราะคนอื่นมี เจ็ดปีแล้ว ฉันแบกรับความหนัก ที่สาหัสแบบนี้มาเจ็ดปีแล้ว!

ทันใดนั้น! ฉันลุกขึ้นมาจากพื้น

พวกเขาก็เหมือนตีจนเหนื่อยแล้ว พวกเขามองหน้า ฉันแล้วหายใจอย่างหนัก

ฉันจ้องไปแต่ทางจิงหลิน จ้องไปแต่ทางเธอ ไม่หัน ไปทางไหนเลย จ้องจนเธอรู้สึกกระวนกระวาย

“ยัยผู้หญิงเลว แกมองฉันทำไม?”

“ยัยผู้หญิงเลว อย่ามองฉัน!

ฉันหัวเราะ “จิงหลิน? ครั้งนั้นที่ไฟไหม้ ตำรวจยังไม่รู้ เลยว่าฉันต้มอาหาร ขอถามหน่อยสิ เธอรู้ได้ไง”

ฉันไม่เคยเห็นจิงหลินกระวนกระวายขนาดนี้มาก่อน เลย “อะไรต้มอาหาร เธอพูดอะไร ฉันไม่เคยได้ยินนะ”

“นภา เราไปกัน” จึงหลินรีบดึงมือพรนภาแล้วเดิน

ออกไป
“จิงหลิน คนบนฟ้ากำลังมองดูอยู่ตลอดเวลา แม่ น้า จันทร์ สองชีวิตที่จากไป ในค่ำคืนที่นาวนานนี้ เธอรอดูไว้ ดีๆล่ะ!”

ร่างกายของจิงหลินแข็งไปหมด เหมือนกำลังสั่นด้วย เธอปิดประตูอย่างแรง แล้วไม่ได้หันกลับมา

ฉันเดินไปถึงหน้าเตียงของพ่อ แล้วจับหน้าผากพ่อ เบาๆ น้ำตาก็ค่อยๆหยดลง “พ่อคะ ต้องมีสักวัน หนูจะหา หลักฐานให้เจอ แล้วเปิดโปงพวกเขา เรื่องของแม่กับน้า จันทร์ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง