บทที่ 12 เงาที่อ้างว้าง

“คุณน้า หนู.. ……… โอ้แม่เจ้า นี่ฉันจะอธิบายยังไงเนี่ย

ฉันยังไม่ทันเปิดปากพูด พิมพาก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ให้เธอสิบล้าน คลอดลูกของชาครออกมา แล้วจากไปให้ ไกลๆ อย่ากลับมาอีก

“คุณน้า หนู……ไม่ใช่นะคะ……..

พิมพาโกรธมาก “ยัยผู้หญิงเลว นี่เธอหมายความว่า อะไร? หรือว่ายังน้อยไปหรอ?”

“ลูกคนนี้ …..….…… ฉันพยายามจะพูดออกมา

“หรือว่าเธออยากทำแท้งสายเลือดที่เหลืออยู่คน เดียวของชาคร?!” พิมพาเหมือนจะบ้าไปแล้ว “ชาครถึง ตอนนี้ยังไม่ตื่นเลย ยัยผู้หญิงงูพิษ ถ้าเธอกล้าทำแท้งนะ ฉันรับรองเลย จะให้คนในบ้านของเธอจากโลกนี้ไปให้ หมด!”

ฉันคิดมาตลอดว่าแม่ของชาครจะเป็นคนที่อ่อนโยน แต่ฉันคิดผิดไปแล้วจริงๆ หรือไม่ก็ ในสิ่งที่ฉันเห็น อาจจะ เป็นตัวตนที่แท้จริงของเขาก็ได้

ฉันหันไปมองนคร เหมือนมีอะไรผิดพลาดไป

แต่เขากลับทำหน้าเย็บซาเหมือนไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา

โมโหมาก ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว “นี่ไม่ใช่ลูกของ ชาคร”

“อะไรนะ? เธอทำกับชาครแบบนี้ได้ไง” พิมพาด่า อย่างกระหนา เธอยกมือขึ้น กำลังจะตบลงไป แต่คิดไม่ถึง เลยว่า นครห้ามเอาไว้ แล้วพูดว่า “คำพูดของเธอก็เชื่อได้ หรอ? เป็นลูกของชาครหรือเปล่า คลอดออกมาก็รู้แล้วนิ จะรีบอะไร?”

พิมพาไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ทำได้แค่นี้

ฉันจ้องมองนครด้วยความไม่อยากจะเชื่อ นี่เขา หมายความว่าอะไร?

สิ่งที่เขาตอบกลับฉัน เป็นแค่เงาข้างหลังที่เย็นชา

ฉันค่อยๆเดินไปที่เตียงของชาคร แล้วคุกเข่าลง ยื่น มือไปจับหน้าผากของเขา น้ำตา ก็ค่อยๆหยดลงบนเตียง “ชาคร นายจะตื่นมาได้เมื่อไหร่ ถ้านายตื่นแล้ว ฉันจะนำ ทั้งหมดของฉัน มาชดใช้นาย ดีไหม…..

“ปัง” ฉันได้ยินนครปิดประตูเสียงดังจากข้างหลัง
ณ บริษัทMU

วันนี้หลังจากเลิกงานแล้ว ฉันยังไม่ได้กลับ ฉันวาด รูปอยู่ แต่ใจไม่อยู่กับตัว

ออกแบบชุดแต่งงานให้พรนภา……..เป็นเรื่องที่ทำให้ คนอยากอ้วกมากๆ แต่ว่า ฉันจะสามารถแอบทําอะไรบาง อย่างได้? พอคิดได้แบบนี้ ฉันก็มีพลังขึ้นมาทันที

เมื่อก่อนบริษัทของพ่อฉันก็ทำเกี่ยวกับผ้าไหม ฉันจึง คุ้นเคยกับเนื้อผ้ามากๆ

คิดไปด้วยวาดไปด้วย จู่ๆก็ถึงแปดโมงโดยไม่รู้ตัว แล้วมีกลิ่นเหล้าผ่านเข้ามาจากที่ไกลๆ

ฉันเงยหน้าขึ้น คือนคร เขาเหมือนจะพึ่งไปงานเลี้ยง มา ดื่มเยอะไปหน่อย หน้าก็เลยแดงไปหมด

ฉันอยากหลบหลีกเขา ก็เลยเก็บของเบาๆ เตรียมตัว

จะเลิกงาน

ใครจะไปรู้ว่าเขาเข้ามากดไหล่ฉัน “ชงกาแฟ แล้วส่ง มาที่ห้องฉัน ไม่ใส่น้ำตาล

ฉันก็ไม่ดีที่จะปฏิเสธ ก็เลยต้องไปชงกาแฟมาให้เขาแก้วหนึ่ง ห้องทำงานที่ใหญ่โตนี้ ตอนแรกเป็นห้องของ ชาคร ตั้งแต่ที่เขามาแล้ว ก็ดูเงียบสงบไปมาก เขาเปิด คอม เหมือนกําลังจะจัดการกับเอกสารอยู่

ต้องยอมรับเลยว่า ครึ่งเดือนสั้นๆที่นครเข้ามาทำงาน บริษัทMU มีผลกำไรเพิ่มขึ้นถึง20%

ฉันกำลังจะยื่นกาแฟให้เขา และเขาก็ลุกขึ้นพอดี กาแฟก็เลยหกเต็มเลย

อีกอย่าง ส่วนมากก็หกลงตรง…….เป้าของเขา…….ฉัน เอ๋อไปเลย แล้วเขินมากด้วย

กลิ่นเหล้าของเขาแรงมาก แล้วเขาก็จ้องมาทางฉัน

ฉันรีบดึงกระดาษให้เขา “ขอโทษนะ” โอ้แม่เจ้า นี่ ฉันกำลังทำอะไรกันแน่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ทำไมเทวดา ต้องเล่นตลกกับฉันตลอด

ขณะที่เช็ดอยู่ จู่ๆเขาก็กดมือฉันไว้

ฉันรู้สึกได้แล้ว วินาทีนั้น หน้าของฉันเร่าร้อนไปหมด แล้วรีบโยนกระดาษในมือทิ้ง
“ขอโทษนะ .….…..

เขาเข้ามาใกล้หูฉัน กลิ่นของเหล้าก็ลอยผ่านมาทาง ฉัน ก็ไม่รู้ว่าเขาเมา หรือ ได้สติอยู่

“ไม่ต้องเช็ดแล้ว เลีย เลียให้สะอาด

เขาถอดเข็มขัดออก แล้วกดหัวฉันลงไป

คนที่อ่อนแออย่างฉันจะเป็นคู่แข่งของเขาได้ไง การ ถูกทําร้ายที่ยาวนานนี้ไม่สามารถหยุดได้เลย

สุดท้าย ฉันกอดชักโครกในห้องน้ำแล้วอ้วกนานมาก จากอาการที่อยากอาเจียนอยู่แล้ว บวกกับคอที่เต็มไปด้วย กลิ่นของเขา ล้างยังไงก็ล้างไม่ออก

ในตอนที่ฉันกลับ นครยังไม่กลับในตึกทํางานที่ว่าง เปล่าเหลือเพียงห้องทำงานของเขาที่สว่างอยู่

ฉันหันไปมองเขาแวบหนึ่ง เย็นชาเหมือนกำลังมอง คนแปลกหน้าคนหนึ่งอยู่

ทันใดนั้น เขาหันหลัง แล้วมองดูข้างล่างตึก

เงาข้างหลังนั้น เหมือนมีความอ้างว้างมาก
ฉันก็หันหลังแล้วจากไป ไม่ได้อยู่ต่อ