บทที่ 10 ฉันท้อง?

บริษัทการออกแบบMU คือบริษัทของชาคร ไม่สิ ควรจะเป็นของพงพันธ์ถึงจะถูก บริษัทออกแบบเป็นบริษัท ที่เขาก่อตั้งมาเองกับมือ เป็นการออกแบบที่เจริญรุ่งเรือง ทันสมัย ณ ปัจจุบัน

แต่ฉัน เป็นแค่นักดีไซเนอร์คนหนึ่ง ตอนแรกเป็น เพียงแค่ลูกค้าของเขา

ไม่มีใครรู้ว่าบริษัทMU ร่วมมือกับ tar-muที่ จริงแล้วฉันก็ไม่รู้ เป็นแค่ความบังเอิญ วันนั้น ฉันส่งการ ออกแบบเล่มหนาๆไปยังบริษัทMU ด้วยกับความรีบก็วิ่ง ชนกับชาครโดยไม่รู้ตัว

เขาก้มลงมาพยุงฉันอย่างอ่อนน้อม หางตา มุมปาก เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

วันนั้น ก็เหมือนกับ ฉันชนถูกประตูหนึ่ง แล้วข้างหลัง ของประตูก็เต็มไปด้วยแสงสว่าง

ฉันถูกชาครรับมาเข้าทำงานด้วยกับความรู้และความ สามารถของฉัน ฉันได้เป็นผู้จัดการของแผนกออกแบบ

หลังจากที่เกิดเรื่องแล้ว ฉันก็จะไปที่โรงพยาบาลและ ที่บริษัททุกวัน ฉันกับชาครยังมีงานออกแบบอีกชิ้นหนึ่งที่ ยังทำไม่สำเร็จ ถึงแม้เขายังไม่ตื่น แต่ฉันต้องทำให้สำเร็จแทนเขา ขอแค้มีเวลาว่าง ฉันก็จะไปโรงพยาบาล ไปอยู่ ข้างๆชาคร หวังว่าเขาจะรีบตื่นขึ้นมา

เวลาแบบนี้ ผ่านไปแล้วหนึ่งเดือน

จนกระทั่ง…….…..

วันนี้ฉันเข้าทำงานตามปกติ แล้วจู่ๆก็มีเสียงของผู้ หญิงที่คุ้นเคยดังขึ้น “ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันคือผู้จัดการแผนก การออกแบบคนใหม่ สวัสดีค่ะทคน ฉันชื่อพรนภา”

ฉันเหลือบไปมองเธอแวบหนึ่ง ไม่พูดอะไร แล้ว ทํางานต่อ

“ดาหวัน สิ่งที่ฉันพูดเธอไม่ได้ยินหรอ” พรนภาโกรธ มาก “ยังมีอีกเรื่อง ห้องทำงานนี้เป็นของฉันแล้วนะ”

“โปรเจกต์งานบนมือฉัน เธอทําเป็นหรอ?” ฉันนำ รายละเอียดของงานโยนไปยังข้างหน้าของพรนภา ยัยพร นภาที่ไม่มีความรู้ คนอย่างเธอฉันยังไม่เข้าใจอีกหรอ?

เธอลองเปิดดู จากนั้นสีหน้าของเธอก็แย่มาก

“พรนภาจะทำเป็นหรือไม่เป็นก็ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญ คือ เธอถูกลดตำแหน่งแล้ว ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันคือหัวหน้าที่นี่ เธอแค่นักดีไซเนอร์ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ทำความ สะอาดห้องให้ฉันซะ แล้วมาเสิร์ฟน้ำเสิร์ฟชาด้วย” เสียง ที่เย็นชาของนครดังขึ้น

“เธอไม่สามารถลาออกได้ เพราะว่า ใบเซนต์สัญญา ยังไม่ถึงเวลา” เขาหัวเราะมาทางฉัน

“แต่ว่า…โปรเจกต์นี้ของชาครสำคัญมาก…….…… ฉัน

เปิดปากพูด

“เธอไม่ต้องเป็นห่วง โปรเจกต์ชิ้นต่อไปของเธอคือ รับผิดชอบออกแบบชุดแต่งงานที่ไม่มีในโลกนี้

นครเดินไปข้างๆของพรนภา แล้วกอดเธอเบาๆ

“ฉันเป็นดีไซเนอร์ที่ออกแบบแนวโบราณ ไม่เคย ออกแบบชุดแต่งงาน ฉันตอบกลับอย่างเย็นชา

“ถ้าไม่ทำดีๆละก็ อาชีพนี้ เธออย่าหวังว่าจะได้ทำต่อ อีก” เขามองก็ไม่มองฉัน ให้เวลาเธอหนึ่งเดือน

“พี่นคร พี่ดีจริงๆเลย นี่พี่ออกแบบให้ฉันหรอคะ?” พรนานาเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของนคร

“ทำไมหรอ พอใจไหม?” นครเอ็นดูเธอมาก เขาหยิกไปที่จมูกของเธอหนึ่งที

“บ้า รู้อยู่แล้วยังถามอีก” พรนภายนราวกับดอกไม้ เบิกบาน

“แค่นี้ก็หาว่าพี่บ้าแล้วหรอ?” นครยิ้ม แล้วก็อุ้มพร นภาขึ้นมากะทันหัน จากนั้นก็ให้เธอนั่งที่ห้องทำงานฉัน

มองดูความหวานของพวกเขาสองคน ฉันรู้สึกอยาก อาเจียนมาก ไม่สามารถหายใจได้เลย ตอนที่ฉันกำลังจะ หันหลังเดินไป

นครก็เรียกฉันไว้ “ห้ามไป เก็บของให้เสร็จแล้วค่อย ไป” เขาหยุดไปสักพัก แววตานั้นเหมือนกับว่ามองสิ่ง ที่อยู่ใต้ส่วนลึกในใจฉันออก “เจ็บปวดหรอ? ดูเธอสิ ทำ กระดาษออกแบบยับหมดแล้วเนี่ย”

ฉันมองดูกระดาษบนมือ มันยับจนไม่ได้ทรง เหมือน กับหัวใจของฉันในตอนนี้เลย

พอคิดถึงคำพูดวันนั้น

“จะทำให้ฉัน เจ็บปวด หัวใจแตกสลาย และการของ ฉันอยู่จะทรมานกว่าการตาย
ฉันก้มหัวลง พยายามอดทนความไม่สบายที่หน้าอก แล้วรีบเก็บของ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวไม่อยู่กับใจหรือ เปล่า มือของฉันจึงเป็นแต่เหงื่อไปหมด

พอหยิบชิ้นนี้ขึ้นมาแล้วก็ลืมชิ้นนั้น สับสนวุ่นวายไป หมด ไม่ง่ายเลยกว่าจะเก็บเสร็จทั้งหมดแล้วเดินไปที่หน้า

ประตู

“ นคร อย่าขยับไปมั่วสิ ที่นี่คนเยอะขนาดนี้ เขินจะ ตายอยู่แล้วเนี่ย”

“กลัวอะไร? จะให้เธอได้ดูดีๆเลย”

ฉันหันหลังไปดู

หลังจากพูดจบ เขาก็จบลงที่ริมฝีปากของพรนภา

สถานการณ์นี้ ก็เหมือนกับมาตัดสติเส้นสุดท้ายของ ฉัน ความไม่สบายที่หน้าอกจู่ๆก็ควบคุมไม่ได้

“ปัง”

เอกสารตกลงพื้นทั้งหมด

ฉันจับประตูไว้ แล้วอ้วกออกมา มันไม่สามารถควบคุมได้เลยจริงๆ

สติเส้นสุดท้ายนี้ คอยย้ำเตือนฉันไว้ตลอดว่า ประจำ เดือนเดือนนี้ของฉันเหมือนไม่มาจะยี่สิบวันแล้ว

สัญชาติญาณกำลังบอกว่ามีเรื่องที่ไม่ดีกำลังจะเข้า

หรือว่า? ฉันท้องแล้ว?