บทที่ 10 ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิคหมู่บ้านดงเจียว

“นี่แสดงว่าสาวสวยอย่างเฉินเจียมีสายตาที่แหลมคม มากๆ! “เซี่ยหยางถอดหมวกกันน็อคอย่างเขินอายและ พูดด้วยรอยยิ้ม”คุณมองฉันออกได้ยังไง? ”

“ฮ่ม”เฉินเจียขี้เกียจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับเซี่ยหยาง เธอมาหาเขาเพื่อแก้แค้น เธอก้าวไปข้างหน้าแล้วจับปก เสื้อของเขาและพูด”ฉันถามคุณหน่อย คุณสร้างร้าน อาหารฟาร์มออร์แกนิคในหมู่บ้านใช่ไหม? ”

เมื่อได้กลิ่นหอมบนตัวของเฉินเจีย ทำให้เซี่ยหยาง หลงใหลและกระซิบเบาๆว่า : “ใช่ มีอะไรเหรอ?

“มีอะไรเหรอ? ก็มันส่งผลกระทบต่อธุรกิจของร้านฝู หมั่นโหลวไง! “เฉินเจียปล่อยมือออกจากปกเสื้อเย หยางและพูดอย่างแคร่งขรึม เมื่อก่อนมีคนเข้าคิวรอทาน อาหารเยอะมาก ฉันก็แปลกใจหลายวันนี้ไม่ค่อยมีคนมา รอคิวเลย ที่แท้เป็นฝีมือของคุณนี่เอง!”

“มันไม่ได้เกี่ยวกับฉันจริงๆ? ลูกค้าคงเบื่อกับอาหารที่ ทำโดยเชฟในเมือง ก็เลยมาทานอาหารชนบทไง เมื่อ ลูกค้ามาถึงฉันไม่ต้อนรับก็ไม่ได้? “เซี่ยหยางไม่ชอบสิ่ง ที่เธอพูดก็เลยโต้แย้งกลับไป“นอกจากนี้ ฉันก็ไม่เคยลด จำนวนผักต่างๆที่ส่งให้คุณ ลูกค้าที่มาฉันก็ใช้แค่ปลาตาม ธรรมชาติเป็นอาหารหลัก มันก็ไม่ได้เหมือนอาหารของคุณสักหน่อย คุณอย่าตื่นเต้นจนเกินไป!

เมื่อเฉินเจียได้ยิน ถามอย่างตะลึงว่า: “ปลาธรรมชาติ อะไร? ”

ซวยแล้ว!

เซี่ยหยางตบศีรษะตัวเองและด่าตัวเองโง่ ทําไมถึงหลุด

ปากไปได้

“รีบพูดมาเร็วๆ ปลาธรรมชาติอะไร? “เฉินเจียพูดด้วย น้ำเสียงเย็นชา จากนั้นเข้าไปจับปกเสื้อของเซี่ยหยาง อีกครั้ง กดเขาลงไปที่กระโปรงรถLandRoverของตัวเอง แล้วยกกำปั้นอันเล็กๆของตัวเองขึ้นมาและพูด”คุณจะ ยอมพูดไหม? ”

เซี่ยหยางไม่รู้จะทำตัวยังไง เขามีทั้งมีความสุขและ ทรมานป่นกัน ดังนั้นเขาจึงเล่าเรื่องคร่าวๆเกี่ยวกับการ เลี้ยงปลาเฉาและปลาไนแบบธรรมชาติของเขาให้เธอฟัง

“เซี่ยหยาง”เมื่อเฉินเจียฟังจบ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยน ไป เธอยิ้มออกมาแล้วช่วยจัดเสื้อผ้าของเขาที่โดนตัวเอง ดึงจนยับ พูดด้วยรอยยิ้ม”คุณพูดถูก ทำร้านอาหารฟาร์ม ออร์แกนิคเป็นสิ่งที่ดี เมื่อสักครู่ฉันตื่นเต้นไปหน่อย ฉัน ขอโทษ! ”
“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจได้ เธอมีอาการผิดปกติไปจะต้อง มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นแน่นอน เซี่ยหยางรีบผลักตัวออก รักษาระยะห่างจากเฉินเจียเพื่อความปลอดภัยและพูด ว่า “เธอยังมีเรื่องอื่นอีกไหม? ถ้าไม่มีก็ช่วยขยับรถไปข้าง ทางหน่อย ฉันจะไปหาเชฟในตัวเมือง”

“มี มีเรื่องแน่นอน! “เฉินเจียพูดด้วยสีหน้าปกติ เดินขึ้น มาแล้วพูด”ปลาธรรมชาติที่คุณเลี้ยงอยู่ต้องอร่อยแน่ๆใช่ ไหม? ไม่งั้นคงไม่มีคนจํานวนมากยอมเดินทางมาชนบท ที่ห่างไกลขนาดนี้เพื่อมาทานอาหารที่นี่? คุณไม่คิดจะให้ ฉันลองชิมหน่อยเหรอ? ”

“คุณไปที่บ้านของฉัน หาคนที่ชื่อหลี่เอ้อนิ้ว ให้เขาจับ ปลาให้คุณสักสองสามตัว! “เซี่ยหยางเช็ดเหงื่อที่ไหล ออกมา ถ้าผู้หญิงคนนี้ต้องการให้เขาส่งปลาให้ ร้าน อาหารฟาร์มออร์แกนิคก็คงทำไม่ได้แน่นอน ให้คนดื้อรั้น อย่างหลี่เอ้อนิ้วจัดการเธอคงดีแน่นอน

“หาเชฟหลายคนใช่ไหม? “เฉินเจียยิ้มและหยิบ

โทรศัพท์มือถือแล้วโทรออก“เหล่าหวัง ช่วยฉันหาเชฟให้ ฉันหน่อย พอดีฉันมีเพื่อนคนหนึ่งเพิ่งเปิดการร้านอาหาร ฟาร์มออร์แกนิค เอาเชฟที่มีฝีมือด้วย”

เพียะ!

พูดจบ เฉินเจียตัดสายโทรศัพท์ จ้องมองเซี่ยหยางด้วยรอยยิ้ม ลักษณะของเธอบ่งบอกว่าวันนี้คุณไปไหน ไม่ได้แน่ๆ

“คุณทำแบบนี้ได้ยังไง”เซี่ยหยางไม่รู้จะพูดอะไรอีก รังแกกันแบบนี้ได้ยังไง!

“ถ้าเธอไม่พาฉันเข้าไปดู พวกเราก็อยู่แบบนี้ไม่ต้องไป ไหน” เฉินเจียสองมือกอดอก ลักษณะของเธอเหมือน ต้องการบ่งบอกว่าถ้าไม่บรรลุสิ่งที่ต้องการก็ไม่ยอม เลิกรา

“ยังไงฉันก็มีเวลาว่างมากๆอยู่แล้ว”

เซี่ยหยางต้องจำยอม

เขาพาเฉินเจียเข้าไปในหมู่บ้าน จากนั้นเดินไปที่บ่อปลา ของตัวเอง ประจวบเหมาะขณะนี้หลี่เอ้อนิ้วกำลังย่างปลา อยู่ และมีปลาตัวหนึ่งที่พึ่งย่างเสร็จและกลิ่นหอมชวน ทานตกถึงท้องของเฉินเจีย

“ว้าว ปลาเยอะจังเลย! “หลังจากที่เฉินเจียทานปลาย่าง เสร็จ เดินไปดูที่บ่อปลา ดวงตาของเธอเป็นประกาย”เซี่ย หยาง ปลาเยอะขนาดนี้ ทุกวันจัดส่งให้ฉันร้อยตัวไม่เป็น ปัญหาใช่ไหม!

“ไหนบอกว่าแค่ดูเฉยๆไม่ใช่เหรอ? ! “เซี่ยหยางกัดฟันพูด

“ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิคของคุณวันหนึ่งใช่ปลาไม่ มาก? “เฉินเจียแสร้งทำเป็นโกรธ แล้วเห็นฝูงลูกปลาตัว เล็กๆจำนวนมากอยู่ในบ่อปลาเล็กๆ เธอยิ่งมั่นใจมากขึ้น ชี้ไปที่ลูกปลาแล้วพูด“วิธีการเพาะปลูกของคุณเร็วมาก การเลี้ยงปลาของคุณต้องเร็วเหมือนกัน ฝั่งนี้ยังมีลูกปลา อยู่อีกตั้งเยอะ? ทุกวันจัดส่งปลาใหญ่ให้ฉันร้อยตัว เงิน ไม่ใช่ปัญหา!

“ปลาพวกนี้เลี้ยงโดยธรรมชาติ ฉันกับเอ้อนิ้วทํางาน อย่างหนักกว่าจะจับมาได้ ปลาที่ขยายพันธุ์ได้ก็จะเลี้ยง แบบธรรมชาติ! “เซี่ยหยางพูด“ถ้าฉันจัดส่งให้คุณ ไม่มี ราคาส่งอยู่แล้ว และตอนนี้จำนวนก็ไม่เยอะด้วย ไม่ สามารถให้คุณวันละร้อยตัว”

“ขายตัวละเท่าไหร่ ทุกวันจัดส่งให้ได้กี่ตัว? “เมื่อเฉิน เจียรู้ว่าสามารถต่อรองได้ เธอกะพริบตาและจ้องมองเซี่ย หยางด้วยรอยยิ้ม เธอคิดว่าตัวเองยิ่งอยู่ยิ่งชอบผู้ชายคน นี้แล้ว ทำไมตัวเองถึงเป็นคนใจอ่อนแบบนี้

“ตัวละสามร้อย”เซี่ยหยางพูด“จัดส่งให้คุณได้วันละยี่สิบ ตัว”

“แค่ยี่สิบตัวเองเหรอ? “เฉินเจียโบกมือ”ไม่ได้ อย่างน้อย ต้องหกสิบตัวขึ้นไป! เพราะเนื้อปลาพวกนี้สดมากรสชาติก็เยี่ยม แต่ตัวละสามร้อยแพงเกินไป ถ้าฉันนำไป ทําอาหาร อย่างน้อยปลาตัวหนึ่งก็ต้องขายหกร้อยขึ้นไป ลูกค้าคงไม่สั่งแน่นอน ถ้าขายถูกว่านี้ฉันก็ขาดทุน มาก สุดให้คุณได้แค่ตัวละสองร้อย”

*สองร้อยไม่ขาย! “เซี่ยหยางสาย วปฏิเสธทันที ถ้า ราคาสามร้อยฉันจัดส่งให้คุณได้มากที่สุดวันละแค่ สามสิบตัว? ”

“ห้าสิบตัว! “เฉินเจียพูด

“สี่สิบตัว! “เซี่ยหยางไม่ใช่คนที่ชำนาญเรื่องการต่อรอง ราคา ไม่รู้จะพูดอะไร และเธอก็ให้ราคาสามร้อยบาทต่อ ตัวจริงๆ!

*สามร้อยก็สามร้อย แต่อย่างน้อยต้องจัดส่งวันละห้าสิบ ตัว! ”

“ไม่ได้! ”

หลี่เอ้อนิ้วเห็นทั้งสองโต้เถียงเป็นเวลานานแต่ไม่ได้ข้อ สรุปสักที เขารู้สึกว่าพี่หยางไม่รู้จักอ่อนข้อให้ผู้หญิงเลย เพื่ออนาคตที่ดีของพี่หยาง เขาเดินมาข้างหน้า รับปาก อย่างหนักแน่นว่า : “พี่หยาง ห้าสิบตัวก็ได้ ฉันยอม ลำบากสักหน่อยลงไปจับปลาเพิ่มให้ทุกวันก็ได้!”
สุดท้ายเขี่ยหยาง ยอมจํานนให้กับเฉินเจีย จัดส่งให้วัน ละห้าสิบตัว ราคาตัวละสามร้อย กำไรวันละหมื่นห้า ปี หนึ่งคงได้หลายล้าน!

วันรุ่งขึ้น เชฟหกคนที่เฉินเจียช่วยหาให้ก็มาถึง ในช่วง เย็น ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิคหมู่บ้านดงเจียวก็เริ่มเปิด กิจการ

เนื่องจากช่วงก่อนยุ่งอยู่กับการก่อสร้างสถานที่ ทำให้ คนในเมืองจํานวนมากที่มาไม่ได้ทานอาหาร จึงต้องนัด หมายเวลาใหม่ ดังนั้นก่อนเริ่มเปิดกิจการ เซี่ยหยางได้ โทรศัพท์ไปแจ้งลูกค้า ทำให้ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิคห มู่บ้านตงเจียวเปิดกิจการวันแรกธุรกิจคึกคักมากๆ ทำให้ พวกเขายุ่งมากๆด้วย เพราะมีลูกค้าเข้ามารับประทาน อาหารสิบกว่าโต๊ะในเวลาเดียวกัน

หลังจากรับลูกค้าเข้ามาทานอาหารในช่วงเย็น หัก ค่าแรงคนงาน ที่เหลือก็คือกำไรล้วนๆ กำไรทั้งหมดหนึ่ง หมื่นห้าพันกว่าหยวน

นี่เป็นราคาโปรโมชั่นช่วงเปิดกิจการ คนในเมืองพวก นี้กลับไปแล้วก็คงแนะนำให้เพื่อนๆรู้จัก บางคนก็แชร์ที่ โมเมนต์ส่วนตัวในวีแชท วันรุ่งขึ้นต้องมีคนอีกกลุ่มมาที่นี่ แน่นอน โดยปกติท้องฟ้าเริ่มมืดหมู่บ้านเล็กๆนี้ก็จะเงียบ สงบ แต่ตอนนี้เริ่มคึกคักมีชีวิตชีวามากขึ้น
ร้านอาหารของที่นี่กำไรต่อวันอยู่ที่หมื่นกว่าหยวนนิดๆ เซี่ยหยางตัดสินใจ ผ่านไปอีกสามวัน เขาจะปรับราคา อาหารขึ้น ไม่ว่าจะทํายังไงก็ตาม ปลาของเขาจะต้อง ขายตัวละห้าร้อยหยวน

ตอนเที่ยงของวันนี้ เซี่ยหยางกลับมาจากสวนผัก ฟัง กลับถึงร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิค ก็เห็นผู้หญิงใส่ชุด ธรรมดาคนหนึ่งกำลังนั่งทานปลาไนตุ่น ตะโกนออกมา เป็นระยะ แล้วจิบน้ำชาไปด้วย ดูเหมือนเธอจะทานด้วย ความทุกข์ แต่ก็ไม่เห็นเธอจะหยุดทานสักที

เซี่ยหยางโบกมือให้เชฟไปทําเรื่องของตัวเอง เขาเดิน เข้าไปยังด้านหน้าของผู้หญิงคนนั้น ถามอย่างประหลาด ใจ: “คุณผู้หญิงคนสวย สวัสดีครับ ฉันเป็นเถ้าแก่ของ ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิค ฉันเห็นคุณทานอาหารอย่าง เป็นทุกข์? ไม่ทราบว่าอาหารของเรามีปัญหาอะไรหรือ เปล่า? ”

“อ้า? เถ้าแก่ร้านอายุน้อยจัง! “ปากของหญิงสาวมี เสียงเคี้ยวอยู่และพูดอย่างตื่นเต้น ไม่ใช่ความทุกข์ แต่ เป็นความสุขต่างหาก! คุณรู้ไหมว่าฉันเกิดมาจนถึงตอน นี้20กว่าปีแล้ว ฉันไม่เคยกินอาหารที่หอมและอร่อยแบบ นี้มาก่อน!

ขณะพูด หญิงสาวก็คีบเนื้อปลาชิ้นหนึ่งเข้าไปในปาก เธอหรี่ตา ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข
“อืม ใช่แล้ว”หญิงสาวเริ่มแนะนำตัว”ฉันชื่อหวางหลิง เป็นนักข่าวของจากสถานีโทรทัศน์อำเภอชานเฉิง บาง ครั้งฉันก็มีปรากฏตัวในรายการโทรทัศน์ ฉันมาที่นี่โดย เฉพาะ ไม่ได้มาเสียเที่ยวจริงๆ ตายแน่ๆ วันหยุดสุด สัปดาห์ของฉันในอนาคตคงไปไหนไม่ได้นอกจากมาที่ ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิคอย่างเดียว!

“เป็นนักข่าวจากสถานีโทรทัศน์นี่เอง”เซี่ยหยางตระหนัก ได้ทันที”ไม่แปลกใจเลยที่รู้สึกคุ้นหน้าเธอมากๆ เวลาทาน ปลาก็อย่าลืมทานผักด้วย จะได้ไม่อ้วน

“มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว! “หวางหลิงเช็ดปาก พูด ติดตลกด้วยรอยยิ้ม“เมื่อสักครู่ฉันได้แชร์โมเมนต์ไปในวี แชท ฉันคาดว่าอีกไม่นานเพื่อนฝูงของฉันก็จะมากิน ฉัน ช่วยคุณเรียกลูกค้าแล้ว คุณพูดสิ คุณให้ส่วนลดฉันยัง ไง? ”

“ไม่มีปัญหา” เซี่ยหยางพูดด้วยรอยยิ้ม“ถ้าคุณมาอีกใน ครั้งหน้า ผมจะลดให้คุณห้าสิบเปอร์เซ็นต์

หลังจากที่หญิงสาวทานเสร็จ เธอก็เดินในหมู่บ้านสัก พักแล้วก็ขับมอเตอร์ไซค์วิบากแล้วจากไป เซี่ยหยางรู้สึก เบื่อและเตรียมตัวเข้าตัวเมืองไปฝึกขับรถ ขณะกำลังออก จากประตูก็เห็นรถหลายคันเข้ามาจอดหน้าหมู่บ้าน แล้วมี ชายหญิงกลุ่มหนึ่งเดินมาที่ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิค
เมื่อเห็นจํานวนคนทั้งหมดสามสิบสี่คน เซี่ยหยางคิดว่า เกิดอะไรผิดปกติหรือเปล่า หลังจากถามถึงรู้ว่า พวกเขา เป็นเพื่อนร่วมอาชีพและเพื่อนของหวางหลัง

วันที่สองและวันที่สาม มีลูกค้ากลุ่มหนึ่งมาที่นี่โดยเฉพาะ คนส่วนใหญ่ทำงานด้านสื่อและนักข่าว คนเหล่านี้มาที่ ร้านเพิ่มขึ้นทุกวัน ทำให้ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิคได้รับ ความนิยมมากขึ้นเรื่อยๆและธุรกิจก็เติบโตขึ้นหลายเท่า ตัวอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้นเซี่ยหยางก็คิดถึงนักข่าวสาวที่ชื่อหวางหลิงอ ย่างมาก ถ้าเธอมาทานอาหารครั้งหน้าก็จะให้เธอทานฟรี

ในคืนนี้ เซี่ยหยางเข้าไปในโลกแห่งหยกตามปกติเพื่อ รดน้ำให้โสมและเห็ดหลินจือที่กำลังแตกหน่อ ตอนแรก เขาไม่ได้พบเห็นความผิดปกติอะไร แต่เมื่อเขากำลังจะ ออกไปก็พบว่ามีโสมหายไปหลายต้น

เขาจำได้ชัดเจนว่าตัวเองปลูกโสมครั้งที่สองไปหนึ่งร้อย สิบต้น ท่าไมจู่ๆถึงหายไปหลายต้น

ตั้งแต่เริ่มปลูกจนถึงโต โสมแต่ละต้นมีมูลค่าล้านหยวน จู่ๆหายไปหลายต้นมันน่าแปลกมาก! เซี่ยหยางตกใจ มาก และพยายามค้นหาทั่วพื้นที่
หาตั้งนานแต่ก็ไม่พบ

หรือว่ามีคนอยู่ในนี้จริงๆ? เมื่อคิดว่าเรื่องนี้เป็นไปได้ ทำให้หลังของเซี่ยหยางมีเหงื่อเย็นไหลออกมา เขาจึง ตัดสินใจเฝ้าดูหนึ่งคืน

สิ่งที่ทำให้เขาผิดหวังคือ หลังจากนั่งเฝ้าดูจนฟ้าใกล้ สว่าง ไม่มีใครมาเลยสักคน เมื่อเขากำลังหรี่ตาและ เตรียมตัวออกจากโลกแห่งหยกเพื่อกลับไปนอน เขาก็พบ ร่างมืดๆแวบเข้าไปในไร่สวรรค์ที่อยู่ด้านหลังสวนป่า

เซี่ยหยางขยี้ตาเพื่อยืนยันว่าตัวเองไม่ได้มองผิด เขาตก ใจมากๆ เมื่อใช้พลังจิต รีบออกมาจากโลกแห่งหยก วิ่งไป หยิบท่อนไม้แล้วก็เข้าไปในโลกแห่งหยกอีกครั้ง ค่อยๆ ย่องไปที่ไร่สวรรค์อย่างเงียบๆ