ตอนที่ 7 ฉันทำอะไรผิด

นี่ไม่ใช่ผู้ชายคนเมื่อคืนนั้นหรอกเหรอ ? แต่แค่รถของเขานั้น ดู ไม่เหมือนกับค้นเมื่อวานเลย คนรวยฟุ่มเฟือยจริงๆเลย

สายตาของเขากวาดมองมาที่ฉันแวบหนึ่ง ท่าทางไม่เปลี่ยนไป เลย ท่าทางอย่างนั้นก็เหมือนว่าไม่รู้จักฉันนั่นแหละ

หรือเขาจำฉันไม่ได้จริงๆ หรือจะเรียกได้ว่า สัตว์ป่าที่อยู่ใน คราบมนุษย์อย่างนี้ตรงหน้า ยังต้องแสร้งทำด้วยเหรอ ไม่ว่ายัง ไงเรื่องเมื่อคืนเดิมทีก็เป็นเรื่องบังเอิญ ผลลัพธ์ที่ดีสุดทั้งสองก็ ควรจะไปกันคนละทาง

แม่ฉันก็ไม่ได้โง่นะ พอมองก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้มีเงิน รีบนอนล้มลง ไปบนพื้น ร้องโอ๊ย โอดครวญ

ชนหัวก็เจ็บอยู่นะ กระดูกก็เหมือนว่าจะได้รับบาดเจ็บด้วย ” โอ๊ย ขาก็เจ็บนิดหน่อยด้วย….. จะไปโรงพยาบาลก็ไม่รู้ต้องจ่าย เงินเท่าไหร่ พวกเราแขนขาเป็นอย่างนี้ไปซื้อยากกินตามสะดวก ก็พอแล้วล่ะ

ท่าทางแบบนี้ของแม่ฉัน แน่นอนว่าจะเรียกค่าทำขวัญ ฉันที่ยืน อยู่ด้านข้าง อายจนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ทำได้เพียงแค่ดึงแม่ก็ เท่านั้น ส่งสัญญาณให้หล่อนรีบๆไป แต่เธอก็ดื้อรั้นจะเอาผิด หนุ่มคนนี้ให้ได้ ว่าฉันจะลากดึงเธอยังไงก็ไม่ขยับเขยื้อนเลย

ฉันไม่ได้พูดอะไรแล้วก็ไม่กล้าพูดด้วย อย่างแรกเลยคือรู้สึก ขายหน้า อย่างที่สองคือกลัวว่าถ้าผู้ชายคนนี้จำฉันขึ้นมา

* ค่าใช้จ่ายที่ไปตรวจที่โรงพยาบาลเป็นหน้าที่ผมรับผิดชอบ ทั้งหมด ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ผมรับผิดชอบแน่นอนครับ ถ้าไม่เป็นไร ผมจะฟ้องเอาเรื่องคุณ ” เสียงของชายคนนี้เชือก เป็นคำพูดไม่กี่คำก็ทำจนแม่ฉันตกใจไปเลย

* ที่รัก รีบไปเถอะ ! พวกเราไม่ใช่ว่าต้องรีบไปโรงพักเห รอ ? ! ” แม่ฉันพึมพำลุงขึ้นจากพื้น แล้วก็หนีเข้าไปในรถเลย

ฉันพยักหน้ากับผู้ชายพูดขอโทษแล้วก็เดินตามกลับไป

ไม่รู้ว่าฉันรู้สึกไปเองไหม ฉันรู้สึกว่าแววตาโหดเหี้ยมมองมา จากด้านหลัง ขณะที่มาถึงในรถพอมองออกไปข้างนอก ผู้ชายคน นั้นก็ขับรถจากไปแล้ว

มาถึงสถานีตำรวจ แม่ก็อธิบายกับตำรวจ บอกว่าไปเพิ่งจะพา ฉันกลับบ้านไม่ทันระวังก็เลยลงมือหนักไปหน่อยจึงทำฉันบาด เจ็บ ที่จริงแล้วคู่แต่งงานวัยรุ่นก็ต้องมีผิดใจกันบ้างสิ ไม่ใช่เรื่อง ทารุณกรรมอะไรหรอก

ฉันนั่งอยู่ข้างๆไม่พูดอะไร บนทางที่มาแม่ทำอย่างนั้น ฉันกลัว ว่าเธอจะทำอย่างที่พูด ก็เลยเอาชีวิตตัวเองมาเดิมพัน

ส่วนฉันต้องทรมาน

ดังนั้นไปเฟิงเดิมทีต้องถูกกักตัว 10 วันก็ถูกปล่อยออกมาเลย

พ่อแม่ฉันพากลับไปที่บ้านพวกเขาด้วยกัน พอถึงบ้านแม่ก็ ผลักฉันล้มลงกับพื้น ให้ฉันคุกเข่าสำนึกผิดกับไป๋เฟิง ” ฉันต้องสํานึกผิดอะไรกับเขา ? ฉันทำอะไรผิดเหรอ ?

ฉันขัดขืนอยากจะยืนขึ้นจากพื้น แต่กลับถูกฟางฟางใช้ขาข้าง หนึ่งเตะเข้ามา

* ทำเรื่องน่าขายหน้าขนาดนี้ยังจะมีหน้ามาพูดอีก แกต้อง สำนึกผิด ไป๋เฟิงก็จะอยู่กับแกต่อไป แกอย่ามาไม่พอใจ ! ”

เท้าที่เป็นธรรมนี้ ถีบมาบนท้องน้อยฉัน ฉันเจ็บจนเหงื่อออก

หญิงคนนี้ช่างใจร้ายจริงๆ ลูกชายของตัวเองก็แล้วไป ยังจะ ถีบให้ฉันไม่สามารถท้องได้อีกเหรอ ? ถ้าฉันยังอยู่บ้านนี้ ไม่ช้าไม่นานก็ต้องถูกสองแม่ลูกฆ่าให้

ตายไปซะ !

“แม่ ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะไปหาผู้ชายนะ ! แต่ไปเพิ่งเองเขา ไม่ทําน่ะ ตัวเองกินยาคนเดียวไม่พอยังบังคับให้ฉันกินยาอีก เมื่อ คืนยังคิดจะใช้แตงกวาทำให้ฉัน ! ”

หลังจากที่พูดเรื่องพวกนี้ออกมา ฉันก็เบาสบายไปทั้งตัวเลย

ในที่สุด ก็ไม่ต้องทนอีกแล้ว ในที่สุดก็เป็นอิสระจาก ทั้งหมด !

* ป้าบ” ฝ่ามือข้างหนึ่งตบลงมาบนหน้าฉัน

ฝ่ามือนี้ก็เป็นแม่ฉันตบ

ใบหน้าเจ็บจนชา แต่ใจเจ็บยิ่งกว่า

“ แกไม่รักษาศีลธรรมของผู้หญิงแบบนี้เหรอ ? ถึงเขาจะไม่ ทำการบ้านแกก็ไม่ควรจะไปหาผู้ชายคนอื่น ถ้าไม่มีใบเฟิง น้อง ขายแกจะออกมาเรียนหนังสือได้ไหม แกจะใช้ชีวิตเรื่องอาหาร การกินเสื้อผ้าอาภรณ์แบบไม่ต้องกังวลแบบนี้ได้ไหม ? เข้าจรด เย็นอย่าคิดแต่เรื่องหยาบคาย ช่าง ขายหน้าจริงๆ ! เรื่องนั้น ของไป๋เฟิงมีปัญหา ฉันรู้จักแพทย์แผนจีนคนหนึ่งที่รักษาเฉพาะ ทางด้านนี้ ต้องแก้ไขได้แน่นอน หวังว่าความเป็นผู้ใหญ่ของพวก เธอจะมากขึ้น อย่าเอาแต่โทษเขา การแต่งงานนี้ หย่าไม่ได้ แน่นอน ”

พ่อกับแม่ก็รีบเดินไปทิ้งฉันไว้ในบ้านคนเดียว ฉันสัมผัสถึงที่นี่ ไม่ต่างอะไรกับ เสือเลย

ไป๋เฟิงสีหน้าเย็นชา ลากฉันเข้าไปในห้อง ฉันหนาวขนลุกไป ทั้งตัวจนตัวสั่นไปหมด

และก็ในตอนนี้เอง เสียงเคาะประตูดังขึ้น

ฟางฟางไปเปิดประตู ผู้ชายใส่ชุดสูทรองเท้าหนังยืนอยู่หน้า

ประตู

“สวัสดีครับ ผมเฉินเป็นทนายครับ “