ตอนที่ 4 ฉันต้องการหย่า

ก็ดี เพื่อจะได้ไม่เจอหน้ากันแล้วก็เขินอายเปล่าๆ

ฉันลากสังขารปวกเปียกของตัวเองลงจากเตียง ก็ไม่กล้าจะ กลับบ้าน อาบน้ำแล้วก็ไปบริษัท

หลังจาเหตุการณ์เมื่อคืน ฉันก็จดจ่ออยู่กับความต้องการจะ หย่าร้าง ครอบครัวก็ไม่มีแล้ว งานฉันจะเสียไม่ได้

ฉันเป็นพนักงานบริษัทการค้าระหว่างประเทศของบริษัทแห่ง หนึ่งงานก็ไม่ใช่ที่ฉันชอบนักหรอก เงินเดือนก็ไม่สูงเช่นกัน แต่ก็ นับว่ามั่นคง ก่อนหน้านี้ฉันเป็นนักวางแผน เงินเดือนสูงแต่ก็ เหนื่อยด้วยเช่นกัน ไปเฟิงบอกว่าหลังจากแต่งงานก็อย่าทนทุกข์ เหนื่อยขนาดนี้เลย ฉันก็เลยเปลี่ยนงาน

แต่ตอนนี้ฉันถึงเข้าใจ ผู้ป่วยลัทธินิยมชายระยะสุดท้ายต้อง เป็นเพราะรังเกียจที่ฉันเงินเดือนสูงกว่าเขา ! ถ้ารู้ว่าจะเจอผู้ชาย ห่วยแตกแบบนี้ ฉันจะไม่เปลี่ยนงานเด็ดขาด

เมื่อคืน โทรศัพท์ไม่มีแบตปิดเครื่องไปแล้ว ฉันก็จะเอา โทรศัพท์ไปชาร์จแบต ด้านในมีโทรศัพท์หลาย 10 สายที่ไม่ได้ รับ ทั้งยังมีข้อความที่ไปเฟิงส่งหาฉันติดๆกัน

ในใจของฉันจริงๆ แล้วก็มีความหวังอย่างหนึ่ง

ถ้า ถ้าเขาของ โทษฉัน ถ้าเขาขอให้ฉันยกโทษให้ บางทีฉัน อาจจะให้อภัยเขาจริงๆ แต่ตอนที่เห็นข้อความที่เขาส่งมาเหล่า นั้น ใจฉันก็ต้านชาไปหมดแล้ว

* อีดอก มึงรีบกลับมาเลยนะ ! ไม่อย่างนั้นจะทำให้มึงต้อง

เสียใจ ! ”

” แม่งทิ้งไปหาผู้ชาย มึงอยู่กับผัวไม่ได้เลยเหรอ ?

” ถึงหิวกระหายขนาดนี้ ตอนนั้นก็คงถูกคนพวกนั้นโทรม

เอา ! ”

ทนดูไม่ได้

ข้อความต่อจากนี้ฉันก็ไม่อยากดูอีกแล้ว

วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ แล้วฉันก็เริ่มทำงาน แต่ทำอย่างไรก็

ไม่มีสมาธิเลย

ในหัวเริ่มคิดถึงชายคนเมื่อคืนคนนั้น

ลักษณะท่าทางของเขาประทับเข้ามาในหัวของฉันได้อย่าง ชัดเจนทีเดียว แต่เรื่องราวต่อจากนี้ ฉันคิดไม่ออกเลยสักนิด

จริงๆ

ในตอนที่กำลังคิดอยู่นั้น โทรศัพท์บนโตะกลับสั่นขึ้นมาอย่าง

แรง

พอฉันเห็นว่าเป็นไป๋เฟิงโทรมา ก็ปิดเสียงโทรศัพท์แล้ววางไว้

ด้านข้าง ฉันเริ่มยุ่งๆขึ้นมาเลย

มีแต่งานเท่านั้น ถึงจะทำให้ฉันลืมใบหน้าไปเฟิงปีศาจร้ายนั้น

ไปชั่วขณะ “เฉิงเตย สีหน้าเธอไม่มีเลยนะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ ? ” ช่วงเวลา อกลางวัน เงี่ยนถงถงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มองฉันอย่าง สํารวจ

ความสัมพันธ์ของฉันกับเธอก็ดีทีเดียวล่ะ โดยปกติก็กินข้าว ด้วยกัน

ฉันส่ายหัวไปกับเขาแล้วบอกว่า : ” นอนหลับไม่สนิทนะ ความสัมพันธ์ของฉันกับเธอยังไม่สนิทถึงขั้นที่จะพูดได้ทุกเรื่อง

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉันพูดไม่ออกเลย

ความคิดของเจียนถึงลงค่อนข้างบริสุทธิ์ก็เลยไม่สงสัยอะไร พูดกับฉันว่า : “ อีกเดี๋ยวกินข้าวเย็นแล้วก็ไปพักเถอะ ”

ฉันก็พยักหน้ารับ แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าบรรยากาศไม่ปกตินัก

ดูเหมือนว่า สายตาของทุกคนจะมองมาที่ฉัน

พูดให้ถูกก็คือมองฉันจากด้านหลัง

ฉันหันกลับไป ก็เห็นฟางฟางและไปเฟิงทั้งสองคนนั้นเดินมา ด้านหน้าฉันอย่างเกรี้ยวกราด

ฟางฟางก้าวเข้ามาจิกหัวฉัน ส่วนไปเฟิงก็จับปกคอเสื้อของฉัน ไว้ ทั้งสองคนฉุดกระชากฉันไปที่หน้าประตู

* กระหรี่โสโครก ! ปีกกล้าขาแข็งก็ไม่ต้องสนใจคนอื่นแล้ว

ใช่ไหม ? ดึกๆดื่นๆ หิวกระหายจนต้องออกไปหาผู้ชาย แกก็ไม่ ต่างอะไรกับผู้หญิงหากิน ! ไม่รับสายฉัน ฉันเห็นแกแล้วก็จะบ้า