ตอนที่ 5 ความรุนแรงภายในครอบครัว

ไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้นค่ากราดใส่ฉัน ผู้คนรอบๆ ก็มาที่ฉัน ทำให้ฉันรู้สึกว่าชีวิตนี้ไม่เคยขายหน้าขนาดนี้มาก่อน เลย

ฉันที่เห็นที่ยืนอยู่ทางนั้นอยากจะช่วยฉัน แต่ก็กลัว ท่าทางที่ดุเดือดเลือดพล่านราวปีศาจร้ายของไปและฟางฟาง ท้ายที่สุดก็ไม่กล้าเข้ามา

ชีวิตคู่แบบนี้ ฉันจะรับไหวจริงๆเหรอ !

ฉันผลักทั้งสองคนออกไปอย่างสุดกำลัง ตะโกนเสียงดังออก

มา : ” ไปเฟิง ฉันต้องการจะหย่ากับคุณ !

* แกพูดอะไร ? หย่าเหรอ ? ฉันจะบอกแกให้นะ อย่าแม้แต่จะ คิด ! ” ไปหัวฉันค่อยๆกดลงไปจนชนกับด้านข้างโต๊ะ

“หย่า ! ฉันจะทำให้คุณอยากจะหย่าจนได้ !

ตั้งแต่แรกเริ่มจนรู้สึกเจ็บปวด จนในเวลาต่อมาความเจ็บปวด ก็ด้านซาไปตามหัวใจของฉันแล้ว

* จะทำอะไร ? ! แกเป็นคนยังไงกัน หนีมาที่นี่ก็ยังก่อเรื่อง

ตำรวจมาแล้ว ในที่สุดก็ยอมปล่อยมือแล้วก็ปล่อยฉัน อยู่บนพื้น ใบหน้าและร่างกายของฉันก็เต็มไปด้วยร่องรอย มอมแมม เห็นแล้วน่าอายสุดๆเลย

ฉันมองไปทางเจี้ยนดงลงทางนั้น เธอก็ขยิบตาให้ฉัน เธอเป็น คนแจ้งตำรวจจริงๆด้วย ฉันพยักหน้า ให้เธอด้วยความซาบซึ้งที่ ทำให้ฉันไม่ต้องถูกไปเฟิงฆ่าตายซะที่นี่ !

คุณตำรวจ ผัวเมียขัดแย้งกันเท่านั้นแหละ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ M อะไรหรอก ” ไปเพิ่งหัวเราะหึหึ เปลี่ยนสีหน้าดูเป็นคนดีจิตใจขึ้น มาทันทีเลย

ไปที่ผัวเมียขัดแย้งกัน !

ฉันมองไปเฟิงอยู่แวบหนึ่ง ในตอนนั้นความเศร้าโศกทั้งหมดก็ พุ่งเข้ามาในความคิด

ฉันนั่งลงไปกับพื้น ร้องไห้จนเรียกได้ว่าแทบจะขาดใจ ทั้ง ร้องไห้ไปพลางลูบคลำบาดแผลที่บาดเจ็บไปพลาง เรื่องวุ่นวาย ที่มาถึงขั้นนี้ในวันนี้ ฉันไม่อยากให้ไปเพิ่งสงบสุขอีกต่อไป

ตำรวจทนดูไม่ได้ เข้ามาประคองฉันลุกขึ้น ถามว่าฉันจะไปโรง

พยาบาลใหม

“บาดเจ็บเล็กน้อย จะมีอะไรซะอีก ? ” ฟางฟางค้อนฉันไม่

หยุด

ฉันหัวเราะอย่างเยือกเย็นในใจ พูดกับตำรวจว่า : ” ไม่ เป็นไรคุณตำรวจ ฉันโดนทารุณจากความรุนแรงในครอบครัวทุก วันอยู่แล้ว ซินแล้วล่ะ ”

และก็เป็นอย่างนั้น คำพูดของฉันทำให้ไปเฟิงและฟางฟาง สีหน้าเปลี่ยนเลย ไปเพิ่งพูดอย่างหงุดหงิดหัวเลยว่า : ” ใครแม่ งทารุณถึงทุกวันวะ พูดให้ดีนะ ! ”

ฉันถูกแขนเสื้อ น ยกแขนต่อหน้าทุกคน

ที่จริงแล้วร่องรอยบาดเจ็บบนเรือนร่างส่วนมากเป็นชายคน เมื่อต้นสร้างไว้ต่างหาก แต่ที่ไปเพิ่งจ๊กหัวฉัน ทั้งตบหน้าฉัน ตอน นี้ใครจะเชื่อล่ะว่าร่องรอยฟกช้ำเหล่านี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับไปเพิ่ง

ทารุณ ? ไปกับพวกเราสักหน่อยละกันนะ”

ไป๋เฟิงถูกตำรวจนําตัวไป ฟางฟางก็เดินตามไปด้วยความ

กระวนกระวาย

ในที่สุดฉันก็โล่งอกซะที เตรียมตัวไปล้างแผล

“เฉิงเคอ เธอตามฉันไปที่สำนักงานหน่อยสิ ”

ผู้จัดการสีหน้าเคร่งขรึม ทำให้ฉันมีลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาเลย

ทันที

“ เฉิงเคอ พฤติกรรมที่บริษัทของเธอดีมาตลอดเลยนะ แต่ สถานการณ์วันนี้ฉันก็ได้เห็นแล้วเหมือนกัน ถ้าครั้งหน้า ครอบครัวของเธอยังมาก่อเรื่องอีก ถ้ามีข่าวหลุดออกไปจะไม่ เป็นผลดีกับบริษัทเรานะ และก็อาจจะกระทบจิตใจของพนักงาน ด้วย เธอใช่….”

ผู้จัดการไม่ได้พูดอะไรต่ออีก แต่ฉันก็เข้าใจในความหมาย ของเขาแล้ว เรื่องแบบนี้ที่เกิดขึ้นในวันนี้ ฉันเองก็ไม่อยากจะอยู่ ในบริษัทต่อไป * ฉันเข้าใจแล้ว อีกสักครู่ฉันจะยื่นจดหมายลาออกให้คุณนะ

ฉันต้องยื่นจดหมายลาออก เก็บข้าวของเสร็จเรียบร้อย ตอนที่ก้าวออกจากบริษัท ทันใดนั้นก็ไม่รู้เลยว่าจะไปที่ไหน

โทรศัพท์ในกระเป๋าพกก็สั่นดังขึ้นมา ฉันรู้เลยว่าใครโทรมา แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าถ้าไม่รับ มันก็จะสั่นตั้งอยู่อย่างนั้น

ถอนหายใจและในที่สุดก็รับมัน

“เฉิงเคอ เธอบ้าไปแล้วเหรอ ! เธอเองนอกลู่นอกทางไปกับ

ชายอื่นก็แล้วไป แต่บอกว่าไปเชิงทารุณกรรม จะให้เขาขึ้นโรง พักหรือไง ! ” ต้นสายโทรศัพท์สายนั้น เต็มใบด้วยคำด่าทอ