ตอนที่ 11 หย่าร้าง

อนที่ 11 หย่าร้าง

เรื่องนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครทำ

นอกจากไปเพ่งแล้ว ยังจะมีใครอีกที่กล้าทำเรื่องบ้าบออย่างนี้

เขาปรากฏตัวที่นี่ ! บอกได้ว่าที่ที่ฉันอยู่เขารู้แล้วนะ ถ้าฉันยัง อยู่ที่นี่ต่อไปอีก ไม่แน่ว่าเขาจะทำเรื่องอะไรที่บ้าบอยิ่งกว่านี้ก็ได้

แต่ฉันจ่ายค่าเช่าห้องไปครึ่งปีแล้ว แล้วฉันก็ไม่มีเงินแล้วด้วย

อย่าทําให้ฉันกลัวอย่างนี้สิวะ!

ฉันเปิดประตูด้วยมือที่สั่นเครือ กลัวว่าไปเพิ่งจะปรากฏตัวออก มาที่นี่ แต่โชคดีที่ข้างในมีคน

ฉันถอนหายใจแล้วก็โทรหาทนาย ถามถึงการดำเนินคดีฟ้อง

หย่า

ทนายพูดแค่ประโยคเดียวว่าราบรื่นดี แต่ฉันไม่รู้ว่าราบรื่นที่

ว่าหมายถึงอะไร

คิดไม่ถึงว่าวันรุ่งขึ้นทนายก็มาหาฉัน บอกว่าไกล่เกลี่ยได้แล้ว

กรณีหย่าร้างเป็นทางเลือกสุดท้าย แน่นอนว่าใช้วิธีไกล่เกลี่ย

จะดีกว่า

แล้วก็เจอไปเพิ่งอีกครั้ง ฉันเหมือนเห็นว่าเขาจะซูบผอมลง แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เพราะฉัน

เขามองฉัน หัวเราะอย่างเยือกเย็น ที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ไม่พ้น

เป็นฟางฟาง

ฉันไม่สนใจเขาเลยเติมเลยเข้าไปเลย

ไป๋เฟิงเชิญทนายพูดถึงเรื่องหย่าร้าง

บ้านเป็นไปเพิ่งซื้อให้ก่อนฟางฟางแต่งงาน ฉันไม่ได้ส่วนแบ่ง แม้แต่ตารางเมตรเดียว แต่ฉันก็ไม่ได้อยากได้เหมือนกัน

ทรัพย์สมบัติหลังแต่งงานไม่มีแม้แต่สตางค์เดียว ฉันก็ไม่

สนใจเหมือนกัน

ภาระหนี้สิน 9 แสนกว่า ฉันก็ไม่ดีใจนักหรอก

ที่ยิ่งแล้วใหญ่เลยก็คือเขาต้องการจะให้ฉันรับภาระค่ายาของ เขา 1 แสนต้องจ่ายภายใน 3 เดือน

“แสนนึงนายตายด้านรึไง ! นายไม่ทำการบ้านกับเมียเองนะ

“ฉันตะคอก ใส่เขา

ทนายฝ่ายตรงข้ามขมวดคิ้ว พูดว่า : “ สงบด้วยคุณผู้หญิง

โปรดระวังท่าทางของคุณต่อลูกความผมด้วย

ไปเฟิงไม่ออกเสียงใดสีหน้าสงบนิ่ง

คงจะรู้ว่าฉันอยากหย่ากับเขามากแค่ไหน ดังนั้น ในตอนนี้ถึง บีบบังคับน

* เธอจะยอมรับเงื่อนไขไหม ไม่คุณก็แยกกันอยู่ 2 ปีหลังจาก นั้นก็ถือว่าหย่าร้างโดยปริยาย ตกลงหรือไม่ขึ้นอยู่กับเธอ ฉันยัง

ไงก็ได้

เขาบีบฉันฉันก็รู้

แต่ฉันไม่อยากมีพันธะอะไรกับเขาอีกต่อไปแล้วจริงๆ

จําต้องกัดฟันเซ็น อยอมรับ

ไม่ใช่ว่า 1 ล้านหรอกเหรอ ? ฉันไม่ต้องทํางานเอาเป็นเอาตาย ไปใหญ่เหรอกว่าจะชดใช้หมด!

กลับกันตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรขนาดนั้นหรอก ฉันแค่ต้องการ หย่ากับไปเฟิงก็เท่านั้น !

หลังจากเซ็นชื่อลงนามแล้ว ฉันก็เดินออกจากตึกทนายไปก่อน เลย ถึงจะไม่มีเหตุผลที่จะต้องรับหนี้สินมากขนาดนี้ แต่ก็หย่าได้ ฉันรู้สึกโล่งจริงๆ

ไปเพิ่งเดินตามหลังมาติดๆ เหมือนแมลงวันอย่างนั้นแหละ น่า

รังเกียจ

“จะบอกเธอให้นะ หนี้ส่วนนั้นของฉันใช้ไปหมดแล้วล่ะ เหลือ แต่เธอก็ค่อยๆ ใช้ไปละกันนะ”

อะไร ? ใช้หมดแล้ว ?

เขาเอาเงินมาจากไหน ? ไม่ใช่ว่าเอกสารรับรองทรัพย์สิน หรอกนะ ในบัญชีของเขาไม่มีเงินไม่ใช่เหรอ ?

* แปลกใจล่ะสิว่าฉันเอาเงินมาจากไหน ? ฉันจะบอกเธอให้นะ เงินที่ฉันทำงานได้ในปีนี้ฝากไว้ในบัญชีแม่ฉันทั้งหมดนั่นแหละ บวกกับเงินที่ทุกคนจ่ายตอนแต่งงาน แม่ฉันฝากไว้มาตลอด ก็ เลย ใช้ได้หมดแล้ว แต่เธอนี่สิ ฉันคิดว่าไปขายตัวก็คงจะดีอยู่ หรอกนะ ลืมบอกเธอไป หลินยังถึงกำหนดเวลาชำระคืนสิ้นเดือน นี่นะ ”

ไปเพิ่งพูดจบก็เดินผ่านฉันไปด้วยความภาคภูมิ ก่อนหน้านี้ รอยยิ้มที่ดูหล่อเหลาเป็นประกายมาอย่างนั้น ตอนนี้ช่างน่ารัง เกียจสุดๆไปเลย

หลังจากเดินไปได้ 2 ก้าว เขาหันกลับมามองฉันอย่าง กะทันหัน บอกว่า : “ยังมีอีกนะ เรื่องเหล่านั้นที่เธอทำ ฉันคิด

บัญชีกับเธอแน่ ”

นัยยะในคำพูดของไป๋เฟิง ฉันไม่มีอารมณ์ไปใส่ใจแล้วล่ะ ใน หัวของฉันตอนนี้เต็มไปด้วยเรื่องที่ว่าจะหาเงินมาใช้หนี้หลิน ย่งถึงได้ยังไง

9 แสนนะ จะต้องเอาฉันไปขายสักกี่สิบรอบกัน ก็หาเงินไม่ได้ มากขนาดนั้น !

ฉันอยากจะปรึกษากับหลินยังถึงหน่อยถึงเรื่องแบ่งชำระได้ ใหม แต่ฉันแร้นแค้นหนทางจะพบ ฉันหาเขาไม่เจอ

ยังดีถึงฉันจะหาไม่เจอก็ยังมีคนจะช่วยฉัน

แฟนของซูเสียวเสี่ยวฟู่เหยุ่น ให้ที่อยู่หลินส่งถึงมา ฉันหาไป ตามที่อยู่ วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ เขาคงจะอยู่บ้านนะ

หลินยังถึงเป็นคนรวยคนหนึ่ง ที่อยู่ก็เป็นคอนโดหรู ตอนที่เดิน เข้าไปนั้นไม่คู่ควรเลย

หมายเลข 28 ที่นี่สินะ

ฉันยืนกดกริ่งที่หน้าประตู

ไม่นานก็มีคนมาเปิดประตู