ตอนที่ 1 แตงกวาผักหนึ่ง

* อ้าปาก กินยานลงไปซะ! “

ไปเฟิงแทบจะงัดปากของฉันให้อ้าปาก ยากำมือใหญ่ๆถูกเท

ใส่ปากของฉัน

ยากอบกาใหญ่นั้นเหนียวหนืดอยู่ในลำคอจนทำให้ฉัน พะอืดพะอมขึ้นมาทันทีเลย

ฉันรู้สึกอยากจะอาเจียน ไปเพิ่งกุมปากเอาไว้แทบไม่ทันเลย เพราะถูกฉันบังคับให้กลืนยาเหล่านั้นลงไป

ฉันเห็นผู้ชายตรงหน้า ไม่มีเหตุผลที่จะมาเกิดรู้สึกพะอืดพะอม

ในงานเลี้ยงของบริษัทแห่งหนึ่งเมื่อครึ่งปีก่อนหน้านี้ ตอนที่ฉัน เห็นชายที่ดูฉลาดอ่อนโยนผู้นี้ก็ดึงดูดความสนใจไปบ้าง ก็โชคดี ที่เขาก็รู้สึกดีกับฉันบ้าง รู้จักกันได้ไม่ถึงครึ่งเดือนพวกเราก็ แต่งงานกันแล้ว

ฉันคิดว่าตอนนี้ฉันได้แยกตัวออกจากครอบครัวนั้น ไปใช้ชีวิต ที่มีความสุข แต่หลังจากแต่งงานนั้น ฉันถึงได้รู้ว่าชายคนนี้จริงๆ แล้วน่ากลัวมากทีเดียว ชีวิตก็เหมือนหนีเสือปะจระเข้

แววตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดแดง ดูแล้วน่ากลัวมาก เลยล่ะ และก็ให้ความรู้สึกแตกต่างกับความอบอุ่นอ่อนโยนก่อน หน้านี้เลย เขากินยาแล้ว ยาที่รักษาทางด้านนั้น แต่งงาน ใกล้ครบครึ่งปี ฉันยังคาบริสุทธิ์

ไป๋เฟิงไม่ทำอะไรเลย

เรื่องนี้ ฉันไม่เคยพูดกับใครเลย

วันที่แต่งงานวันนั้นเขาใช้เวลาทั้งคืนก็ยังคงไม่สำเร็จ ฉัน ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่ต้องการเพศสัมพันธ์ ฉันคิดแต่ว่าเขาดีกับฉัน เรื่องพวกนี้จะไม่เป็นไร แต่ครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่เป็นผลยิ่งทำให้อารมณ์ของไปเฟิงยิ่ง

ลดลง บ่อยครั้งที่ตะโกนเรียกฉัน คุยกันไม่กี่คำก็ทะเลาะกับฉัน แม่….แม่สามีฟางฟางเดิมทีก็ไม่สนใจฉันเลย มักจะหาเรื่องน

อยู่บ่อยๆ เขาก็เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ไม่สนใจฉันโดยสิ้นเชิง เรื่องเหล่านี้ ฉันก็ทําได้แค่ต้องอดทนอย่างเดียว แต่ตอนนี้ เขา ก็บังคับให้ฉันกินยาไปกับเขาด้วยเลย เหตุผลก็คือเพราะฉัน

ยั่วยวนเขาไม่พอเขาจึงไม่มีอารมณ์!

ฉันคิดว่า เขาคงจะบ้าไปแล้ว !

ฉันดิ้นรนจากโซ่ตรวนที่ไปเพิ่งล่ามลุกขึ้นจากเตียง วิ่งไปที่ โถส้วมข้างหน้าเริ่มล้วงเข้าไปในลำคอของตัวเอง เพื่อที่จะเอายา น่ารังเกียจพวกนั้นออกมา

ฉันถูกจิกหัวเอาไว้ทันที ไปเพิ่งทิ้งฉันไว้อย่างหยาบคายลาก ฉันไปบนเตียง ตบมาบนหน้าฉันเต็มฝ่ามือ ฉันรู้สึกเหมือนในหัว ของตัวเองดังอื้ออึงขึ้น คิดไม่ถึงว่าเขาจะทำร้ายผู้หญิง ? ตอนนั้นฉันคงจะตาบอดสินะ ถึงได้หาผู้ชายแบบนี้มาแต่งงาน!

* อีดอก มึงยังกล้าหนอีกนะ แต่งงานแล้วถึงก็ควรจะบำเรอ

ไป๋เฟิงพูดๆไป เล้าโลมอยู่บนตัวฉัน ฉันเป็นเหมือนร่างศพ ที่นอนอยู่บนเตียง ไม่มีท่าที่โต้ตอบใดๆเลย

หรือเรียกได้ว่า ฉันไม่กล้าที่จะโต้ตอบต่างหาก ฉันกระจ่างแจ้ง แล้วเหมือนว่ามีปฏิกิริยาแล้ว ชายคนนี้ก็ยังคงไม่ทำอะไรอยู่ดี ถึง เวลานั้นใครจะมาจัดการอารมณ์ของฉันล่ะ ?

แต่ที่แน่ๆคือไปเฟิงเมินเฉยฉันที่กินยาซึ่งได้ผลลงไป เรื่องพวก นี้ก็ถือว่าฉันไม่ต้องการแต่ยังคงหลีกเลี่ยงไม่ได้

ไป๋เฟิงก็ปลุกปั่นตัวเองอยู่อย่างนั้น แต่ก็ยังคงไม่มีปฏิกิริยา โต้ตอบ เขาไม่พอใจผลักฉันล้มลงบนเตียง แล้วก็เดินออกไป ด้านนอกเลย

หรือว่าเขาจะยอมแพ้แล้ว ?

ฉันรีบวิ่งไปที่ข้างถังขยะ เริ่มล้วงคอตัวเองอย่างเอาเป็น เอาตาย ของที่กินเข้าไปตอนเย็นก็อาเจียนออกมาหมดเลย และ เคล้ากับเม็ดยาสีขาวนั้น แต่ฉันก็ชัดเจนแล้วฉันกินยาลงไปก็ไกล จากเรื่องนี้

เสียงเท้าจากด้านนอกเดินเข้าใกล้มาเรื่อยๆ ฉันรู้เลยว่าไปเป็ งกลับมาแล้ว จึงรีบกลับไปนั่งที่ข้างเตียง ตอนที่เห็นของที่อยู่ใน มือของเขา ฉันกลัวจนถอยหลังกรูไปทันที

หรือว่าเขาคิดจะ…

ไป๋เฟิงเดินเข้าใกล้ฉันมาทีละก้าวๆ รอยยิ้มเย็นซาบนใบหน้า ทําให้ฉันเสียวสันหลังเลยล่ะ

* ฉันทำให้เธอไม่ได้ ถ้าเธอไปนอนกับชายอื่น สวมเขาให้ฉัน แบบนั้นฉันต้องเสียใจแน่ เอาแบบนี้ละกัน ฉันคงสู้ใช้แตงกวา ทําให้เธอไปก่อนละกันนะ ! “