ตอนที่ 2.

ไอ้คนหน้าเหี้ยมตัวสูงใหญ่ หันมามองหน้าวรรณรวีที่นั่ง ตัวสั่นในรถ ชี้มือมาทางหญิงสาว

“นั่นแฟนแกใช่ไหม ได้ข่าวว่าเป็นดารานี่ เสี่ยกวงเขา ชอบดารานางแบบ เคยเลี้ยงไว้หลายคน ถ้าแกไม่มีจ่าย ก็เอาแฟนแกมาขัดดอกไว้ก่อนก็ได้นะ เผลอๆ เสี่ยติดใจ อาจยกหนี้ให้ก็ได้นะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

พวกนักเลงทวงหนี้ที่เหลือพากันประสานเสียงหัวเราะกับ ลูกพี่ของมัน ทําเอาวรรณรวีกลัวจนตัวสั่น มองไปที่พงศ์ พล ชายหนุ่มกำหมัดแน่นสีหน้าเครียดจัด

“ฉันกำลังจะหาเงินมาใช้ให้ ขอเวลาอีกอาทิตย์เดียวได้ ไหม บอกเสี่ยกวงว่าฉันจะคืนให้แน่ๆ

พงศ์พลพยายามต่อรองยืดเวลาชำระหนี้ออกไป แต่คน ฟังเหมือนไม่สนใจ

“ถ้างั้นฉันก็ขอแฟนแกไปขัดดอกให้เสี่ยในช่วงเวลาที่แก กำลังหาเงินแล้วกันนะ เฮ้ย ไอ้หมึกไปเอาตัวผู้หญิงมา!”

ลูกน้องหน้าคล้ำผิวดำเหมือนชื่อ เดินเข้าไปเปิดประตูรถ แล้วกระชากร่างที่อยู่ข้างในออกมา วรรณรวีแทบกลั้นใจ ตายเมื่อถูกมันลากพาไปยังรถกระบะคันนั้น แต่ทันใดนั้นเอง พงศ์พลก็เข้ามาแย่งตัวเองขึ้น แต่น้ำน้อยห รือจะสู้กองไฟ คนคนเดียวถูกชายร่างใหญ่งคนรุมสกรัม นอนจมกองเลือด ท่ามกลางสายฝนที่โปรยลงมาอย่าง หนัก

นาทีนั้นวรรณรวีเหมือนหัวใจจะขาดรอนๆ เธอช่วยแฟน หนุ่มไม่ได้ ไม่พอยังช่วยเหลือตัวเองไม่ไหว ถูกพวกคนชั่ว ลากตัวไปหมายจะพาตัวไปขัดดอกให้เสียเจ้าของบ่อน ตามที่ขู่ แต่ฟ้ายังปรานีเมื่อทัศนัยพร้อมคนของเขานับสิบ ปรากฏตัวขึ้นขัดขวางไว้ทัน

“ไปบอกเสี่ยกวงด้วยว่าผู้หญิงคนนี้ฉันขอ ส่วนหนี้สิน ของไอ้พลฉันจะไปเคลียร์ทีหลัง

คำพูดประโยคเดียว ทำให้ลูกน้องของเสี่ยกวงยอมล่า ถอย

“พาไอ้พลไปส่งโรงพยาบาล” ทัศนัยบอกลูกน้อง แล้วดึง แขนหญิงสาวให้ลุกขึ้น ส่วนเธอตามฉันมานี้ เรามีเรื่อง ต้องตกลงกัน”

วรรณรวียอมตามทัศนัยกลับมายังบ้านของอีกฝ่ายอย่าง ไม่มีทางหลีกเลี่ยง เธอเหมือนคนถูกดึงวิญญาณออก จากร่างหลังจากเห็นคนรักถูกซ้อมปางตายต่อหน้า หญิง สาวถูกพาขึ้นไปยังห้องนอนของเจ้าของบ้านบนชั้นสอง ภายนอกฝนยังเทกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย ร่างบางตัวสั่นเทาหนาวกายจากเสื้อผ้าเปียกปอน หัวใจเต้น ไม่เป็นจังหวะจากความกลัวและความกดดันภายใน

“ไปอาบนํ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เปียกไปทั้งตัวแบบนี้เดี๋ยว จะเป็นไข้”

เจ้าของบ้านหยิบชุดนอนของภรรยาโยนให้พร้อม ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ ชี้มือไปทางประตูห้องน้ำ วรรณรวีเดิน เหมือนคนไร้วิญญาณเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายตามที่ เขาบอก เธอมึนงงเบลอจนไม่เป็นตัวของตัวเอง ใช้เวลา ราวครึ่งชั่วโมงก็ออกมาในชุดนอนบางเบาแนบเนื้อ

“พี่พลเป็นยังไงบ้างคะ”

“ยังไม่ตาย”

ทัศนัยที่นั่งรออยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง กวาดตามองร่างขาว ผ่องด้วยประกายตาวาววาม วรรณรวีแก้มร้อนผ่าวเริ่ม รู้สึกตัว เธอพยายามรวบรวมสติให้กลับคืนจากอาการ ช็อกที่ได้เห็นคนรักถูกรุมทำร้าย หญิงสาวพาตัวเองนั่งลง ที่ขอบเตียง

“ขอบคุณนะคะที่ช่วยพี่พลไว้” เธอพนมมือไหว้เขา

“ฉันช่วยแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ ครั้งต่อไปฉันไม่รับรองว่าแฟนเธอจะปลอดภัย”

ทัศนัยยกไหล่เหมือนไม่สนใจนัก แต่สายตาลอบจับ สังเกต สีหน้าของหญิงสาวตลอดเวลา

“พี่พลเป็นพนักงานในบริษัทของคุณนะคะ”

วรรณรวีเริ่มร้อนใจ มองหาทางรอดให้แฟนหนุ่ม พอสบ สายตาของอีกฝ่ายเธอก็ต้องเบือนหน้าหนี ตัวสั่นเมื่อเห็น ประกายตาของเขาบ่งบอกอะไรบางอย่างในนั้น

“แล้วไง ฉันต้องลงไปช่วยทุกคนด้วยหรือ ฉันไม่ใช่พ่อ

พระ”

“ฉันขอให้คุณช่วยพี่พลได้ไหมคะ”

ทัศนัยเหมือนฟางเส้นสุดท้ายในชีวิต ที่วรรณรวีจะเกาะ เกี่ยวไว้ได้ เขามีอำนาจมีเงินมากมาย ดูจากเมื่อครู่ที่ สามารถช่วยพงศ์พลให้รอดพ้นจากลูกน้องของเสี่ยกวง ได้ แค่เขายอมช่วยพงศ์พลก็มีสิทธิ์รอด

แต่… เขาต้องการข้อแลกเปลี่ยน

“ถ้าฉันช่วย เธอจะยอมรับข้อเสนอไหมล่ะ”
ทัศนัยมองหน้าเธอนิ่ง อย่างต้องการคำตอบในทันที คำ ตอบที่เขารอคอยอย่างใจเต้น

วรรณรวีหันมาสบตาเขา “ฉันตกลง ฉันยอมทุกอย่างที่ คุณต้องการ ขอเพียงคุณช่วยพี่พล” เธอสูดหายใจเข้า ปอดแรงๆ เรียกกำลังใจให้เข้มแข็ง

“ดีมาก พูดง่ายๆ แบบนี้ตั้งแต่ตอนแรก ก็ไม่ต้องเจอเรื่อง แย่ๆ แบบตอนนี้”

คำตอบของเธอเรียกรอยยิ้มจากเขา มือหนายกขึ้นลูบ ไรเคราของตัวเอง มองใบหน้างามของนางเอกสาวคน สวยไปพลาง อะไรๆ เหมือนจะดูง่ายเมื่อเธอจนตรอก แบบนี้ เขานึกถึงแฟนหนุ่มของอีกฝ่ายแล้วเหยียดยิ้มหยัน พงศ์พลช่างโชคดีเสียจริงมีผู้หญิงที่รักตัวเองมากขนาดนี้ เขานิ่งฟังเธอพูดอ้อนวอนเขาอย่างใจเย็น

“ขอเพียงคุณรับปากว่าจะช่วยพี่พล ฉันยอมเป็นแม่อุ้ม บุญให้คุณก็ได้”

คิ้วดกหนาของทัศนัยยกขึ้นสูง เขากดยิ้มร้ายขณะมอง ใบหน้าของว่าที่แม่ของลูกด้วยสายตาที่หญิงสาวต้องเดิน หน้าหลบ

“เธอตกลงใช่ไหม ดี ถ้าอย่างนั้นช่วยเซ็นสัญญานี่ก่อน”
เขาลุกขึ้นเดินไปหยิบเอกสารที่เตรียมไว้ในลิ้นชักโต๊ะ เครื่องแป้งมาส่งให้วรรณรวี หญิงสาวก้มลงทําท่าจะอ่าน รายละเอียด แต่ถูกเขาเอาปากกายื่นส่งให้